De Grot

Beschrijvingsopdracht

Titelbeschrijving

Titel: De Grot
Auteur: Tim Krabbé
Uitgever: uitgeverij Bert Bakker
Uitgeefjaar: 2001
8e druk (van deze uitgave) 1e druk 1997

Boekmotivatie

Ik heb het boek ’de Grot’ gekozen, omdat de titel mij wel aansprak. De grot, dat verraad iets spannends, iets vol met actie en mysterie. Mijn vader had dit boek ook gelezen en raadde dit mij dan ook aan. Dat is wel de voornamelijkste reden waarom ik dit boek heb gekozen. Verder kende ik vrij weinig van dit boek, of van de schrijver.

Samenvatting

Egon Wagter reist af naar Ratanak, de hoofdstad van Ratanakiri, om een koffer met drugs te bezorgen op een parkeerplaats. Hij neemt een kamer en probeert zich te gedragen als een toerist zodoende gaat hij alle bezienswaardigheden langst. De bedoeling hiervan is dat hij een alibi opbouwt mocht hij gearresteerd worden. Daarnaast gaat hij langst de gevangenis van Ratanak die hem herinnert aan Herbert Doornenbosch die daar is geëxecuteerd vanwege drugssmokkel.

De reden dat Egon Wagter drugs smokkelt is dat hij met het geld dat hij verdient een excursie te betalen.
Bij het vertrek uit een disco in Ratanak geeft hij een manke jongen twintig dollar omdat deze op zijn auto heeft gepast. Aangekomen op de parkeerplaats geeft hij volgens afspraak de koffer aan een vrouw die ook voor het eerst drug smokkelt. Door de spanning omhelzen en kussen ze elkaar en raken in gesprek, zonder hun namen te noemen. Egon weet dat dit de vrouw van zijn leven is, maar vraagt zich af of hij haar tegen moet houden voordat ze wegrijdt.
Hoofdstuk twee zich af in waar zomerkamp waar Egon naar toe ging toen hij veertien was. Hier ontmoette hij Axel van de Graaf. Axel kan mensen bijna alles laten doen wat hij wil, hij durft alles en handelt in softdrugs. Ook ontmoet hij hier Marjoke Heffels waar hij verliefd op wordt. Axel koppelt Egon aan Vera. Axel organiseert een vrijpartij met Vera en Florrie, allebei ouder dan zijzelf. Nadat ze gewisseld zijn van meisje worden ze echter gesnapt.
Later ontmoet Egon Axel weer, Egon is dan student geologie, Axel studeert rechten. In het dispuuthuis ‘de Grim’, hier worden wilde feesten gehouden. Axel is inmiddels ook betrokken bij mensenhandel, hiervoor worden studenten gebruikt die al meerdere keren zijn gepakt. Een journalist, Michel Polak schrijft hierover een artikel in de krant maar moet alle connecties met ‘de Grim’ en Axel van de Graaf verwijderen voordat het gepubliceerd wordt.
Dan leert Egon zijn vrouw kennen, Adriënne, de relatie komt echter onder grote druk te staan als Egon er achter komt dat ze in ‘de Grim’ met Axel naar bed is geweest.
Wanneer Egon Axel weer tegen komt is deze inmiddels maffiabaas, hierna wordt hij opgepakt omdat hij verwikkeld was geraakt in een schietpartij waarbij hij overigens zelf ook gewond raakte en daardoor een beetje mank gaat lopen. In het artikel dat hij deze keer schrijft noemt Michel Polak de namen wel.
Egon en Adriënne scheiden. Hierna wil Egon graag nog een keer mee met een grote geologie-expeditie maar dat kan hij niet betalen.
In hoofdstuk drie gaan we weer terug naar Ratanakiri hier worden op een parkeerterrein in Ratanak twee lijken gevonden, het ene lijk is van Egon Wagter het andere van een vrouw met een vals paspoort en kan zodoende niet geïdentificeerd worden. Michel Polak reist af naar Ratanak. Hier bezoekt hij de moeder van Oum Phen, de man die ter dood is veroordeeld vanwege de moord op de twee toeristen op het parkeerterrein omdat hij een biljet van twintig dollar bij zich had (dat had Egon Wagter hem gegeven om op zijn auto te passen. Verder bezoekt hij generaal Sophal de leider van Ratanakiri, Polak weet dat de invalide Oum Phen niet eens de kracht had om een dubbele moord te plegen. Maar voor Sophal is de behoefte aan een dader belangrijk dan de feiten. Volgens hem waren Egon en de vrouw dan ook geen drugssmokkelaars maar toeristen. Polak mag naar de executie van Oum Phen gaan maar besluit niet te gaan na het zien van de lijken die in een omhelzing liggen.
Hoofdstuk lijkt niet echt aan te sluiten bij de voorgaande hoofdstukken, het gaat over een vrouw die uit Nederland kwam maar is verhuisd naar Amerika hier is ze getrouwd met David en heeft twee zonen gekregen Arthur en Jason. Arthur was de laatste die zijn moeder zag voordat ze verdween. Marcie was helemaal weg van stenen, haar eerste steentje was een stukje olivijnbasalt en ze opende zelfs een winkeltje waar ze stenen verkocht het winkeltje was echt geen succes. De eerste twee jaren had David de huur voor het winkeltje betaald en hij wilde nu dat ze het sloot. Maar Marcie zegt dat als hij het niet betaald ze het geld dan wel ergens anders vandaan haalt. Twee dagen later verdwijnt ze. Ze komen er achter dat ze het winkeltje inderdaad heeft gefinancierd met geld waarvan ze niet weten waarvan het vandaan komt. Als ze Marcie haar spullen opruimen vinden ze een boekje met adressen in dit boekje staan ook Egon Wagter en Axel van de Graaf.

Het laatste hoofdstuk brengt ons weer terug naar het zomerkamp. Egon en Marjoke hebben een uitgebreid gesprek waarin Marjoke verteld dat ze misschien naar Amerika moet verhuizen als haar vader daar werk kan krijgen. Ze nemen een excursie naar de grotten van Hurennes. Daar zien ze het breukvlak tussen twee geologische tijdperken die honderd miljoen jaar uit elkaar liggen: kalksteen en olivijnbasalt. Hier kocht Marjoke het eerste steentje voor haar verzameling een stukje olivijnbasalt en besloot Egon dat hij geoloog wilde worden.
Als Egon met Marjoke bessen wil gaan plukken dringt Axel zich tussen hen in en duwt Vera in zijn armen.

Bron: http://www.studentsonly.nl/

Eerste persoonlijke reactie

Mijn eerste reactie over dit boek is vrij positief. Ik vond het erg leuk om dit boek te lezen. Voornamelijk de spanning en de actie van het boek sprak mij erg aan. Ik houd altijd wel van dit soort boeken. Ook vond ik de tijdwisselingen erg goed gedaan. Het boek zit vol flashbacks, maar ik vond dit zeker niet storend. Het was erg duidelijk gedaan zodat ik het goed kon volgen. Ik had nog nooit een boek met zoveel flashbacks gelezen, en het beviel mij erg goed. Ook vond ik het leuk dat je als lezer zelf dingen kan uitvinden, zoals op het laatste stuk met Marcie, Marjoke van vroeger wordt bedoeld. Het lag er wel dik bovenop, maar toch vond ik dit erg prettig.
Verder vond ik de stukken met Polak, als hij op onderzoek gaat in Ratanak, vrij saai. Er zat hier weinig spanning in, en ik vond het niet erg relevant voor de rest van het verhaal.

Uitgewerkte persoonlijke reactie

Het boek gaat over het leven van Egon Wagter, en over hoe een persoon, in dit geval Axel van der Graaf, iemand leven kan beïnvloeden. Axel doet dit voortdurend bij Egon, hij laat hem dingen doen die hij niet wil. Hij manipuleert hem, min of meer. Ook speelt drugs een grote rol in het boek. Omdat Axel handelt in drugs, en omdat drug uiteindelijk de dood betekent voor Egon. Ik vond het een interessant boek om te lezen, omdat het op de eerste plaats een spannend boek is en op de tweede plaats is en een vrij bijzonder boek. Als je alleen al kijkt naar de opbouw, met alle flashbacks ertussen, is die niet chronologisch. Ook vond ik dit een mooi boek, omdat alles aan het eind bij elkaar komt. Daar houd ik wel van, dat je eerst een paar losse verhalen leest, en dat ze op het eind allemaal iets met elkaar te maken hebben. Dit vond ik erg knap gedaan. Ik had vooraf vrijwel geen verwachtingen over het boek, alleen dat het een boek vol met actie was, en dat is uitgekomen. Het boek ligt niet erg in mijn belevingswereld, natuurlijk. Maar ik kon mij wel erg goed inleven in dit onderwerp. Drugszaken boeien mij sowieso al, en voor de rest was het goed gedetailleerd geschreven dat inleven niet moeilijk was. Ook ben ik zelf een keer op een kamp naar La Roche geweest, net zoals in het boek, daardoor lag het boek toch wel een beetje een mijn belevingwereld. Ik vind dat de schrijver dit onderwerp wel redelijk heeft uitgewerkt. Ik vond dat hij best wel wat afwist van de geologiewereld. Maar verder is het ook niet een erg moeilijk boek met veel diepgang.

Een van de belangrijkste momenten van het boek is natuurlijk als de hoofdpersoon, Egon Wagter, wordt doodgeschoten. Hier begint het verhaal mee, en het is ook gelijk het einde. Dit vond ik wel mooi van het boek, dat het begin ook het einde is. Hierdoor is het ook gelijk een van de belangrijkste gebeurtenissen uit het boek. Ook een belangrijke gebeurtenis, is als Egon Axel op een jeugdkamp ontmoet. Dit is een belangrijk moment om vanaf dat moment het leven van Egon nooit meer hetzelfde zal zijn. Vanaf dan staat alles in de schaduw van Axel, alles wordt vergeleken met Axel. Bijvoorbeeld het fragment als Egon na zijn zoveelste boek een fles wijn cadeau krijgt, terwijl Axel deze fles wijn vroeger gewoon had gestolen. Voor Egon is dit een bevestiging dat Axel veel meer heeft bereikt dan Egon. Daarom is de ontmoeting tussen deze twee erg belangrijk voor het boek, en dat beseft Egon ook des te meer narmate het boek vordert. De samenhang, en dat vind ik een van de leukste dingen van het boek, moet je zelf ontdekken. In het boek staan fragmenten die op het eerste oog niets met elkaar te maken hebben, maar narmate het boek vordert ontdek je steeds meer samenhang tussen de verhalen. Ik vond de gebeurtenissen vooral spannend en boeiend, omdat er veel actie en spannende fragmenten inzaten. Ook vond ik het wel een treurig boek, omdat Egon nooit echt werd was hij graag had willen zijn. Ik leefde wel mee met Egon, en daarom vond ik zijn verhaal erg treurig. Eerst zijn mislukte expeditie naar Peru, dan zijn mislukte huwelijk mede door toedoen van Axel, en dan zijn dood. Dit alles bij elkaar is toch wel triest, en dat vond ik wel jammer, omdat hij in het boek een veelbelovende jongeman is. De dood van Egon heeft eigenlijk de meeste indruk om me gehad. Egon is de hoofdpersoon, en ik leefde met hem mee. Ik had nooit verwacht dat hij zo aan zijn einde zou komen, en ook al kende je hem nog niet zo lang, ik vond het toch er jammer. Dit maakte e meeste indruk op me.


De hoofdpersoon is eigenlijk een beetje een mislukte held. Egon doet alles in de schaduw van Axel, maar of die nou de held is. Want Axel gaat op een moment bijna dood, heeft weinig vrienden en geeft aan het einde van boek toe dat hij uit de criminele wereld wil stappen. Dus hij is ook geen held. Maar Egon ook niet, hij had het wel in zich gehad, maar hij mislukt telkens weer. Egon doet nog wel een verwoede poging op hel heldendom, hij gaat met een illegale koffer naar Ratanak om die daar door te verkopen. Maar ook die poging mislukt, en zijn leven wordt abrupt beëindigd. Ik vind dat Egon wel goed beschreven wordt, ik ha wel het gevoel dat ik hem kende. Ik vind het wel belangrijk dat zijn karakter duidelijk geschetst wordt, want als je dat leest snap je ook gelijk waarom hij nooit echte vrienden met Axel kan worden, die ongeveer zijn tegenpool is. Ik kan me echter niet echt verplaatsen in een van de twee. Ook omdat ik de verschillende carrières van de twee mannen, Axel en Egon, niet echt ambieer. Ik ambieer geen carrière in het criminele circuit, en ik ambieer het ook niet om een mislukte geoloog te zijn die zijn kansen nooit heeft kunnen pakken. Ik vind het personage van Egon sympathiek. Hij is de normale jongen die niets verkeerd doet, en altijd aardig is. Ik vind het personage van Axel niet echt sympathiek. Hij is een huichelaar, die door criminele activiteiten aan zijn geld komt. Sommige mensen zouden dit wel romantisch kunnen vinden, maar ik absoluut niet.
Sommige beslissingen van Egon zijn niet te begrijpen, maar die laatste die hij ooit heeft genomen, namelijk om voor Axel en 40.000 gulden een koffer over de grens van Ratanak te smokkelen, vind ik wel begrijpelijk. Egon voelde zich mislukt, en wou en jongensdroom, om naar een schild onderzoek te doen in Peru, in vervulling laten gaan. Het is wel dom, maar wel begrijpelijk, vind ik. Deze ‘onvoorspelbaarheid’ in een boek mag ik wel.

De opbouw is enigszins ingewikkeld. Het is bepaald niet chronologisch, maar juist met veel tijdwisselingen. Dit is voor een lezen af en toe ingewikkeld, maar ik vond dat dit altijd wel goed was gedaan. En als je het even niet snapte, werd het later wel duidelijk. Ik vond het verhaal spannend, wat er gebeurde met Egon, en waar om deed hij dit? Er zaten, zoals al eerder gezegd, veel flashbacks in het verhaal. Maar ik vond dit helemaal niet storend, zelfs wel prettig. Weer eens wat afwisseling. Ik denk dat ik dit hele verhaal door de ogen van Egon heb gezien. Hij is de belangrijkste persoon van het boek, en sprak mij het meest aan. Vandaar dat ik het gehele verhaal uit zijn perspectief heb gelezen. Het is een vrij duidelijk en gesloten einde, dus ik zat na afloop niet met vragen. Het boek boeide mij eerlijk gezegd vanaf het begin.

Het taalgebruik was goed te doen, niet erg moeilijk. Ik vond ook de verhouding tussen de dialogen en de beschrijvingen perfect in balans, niet te veel van het ene en niet teveel van het andere.

Verdiepingsopdracht

Ik had vrijwel geen verwachtingen voordat ik het boek ging lezen. Ik had er wel wat over gehoord, van kennissen en van mij ouders, dat het een vrij spannend boek was, maar verder wist ik er niets vanaf. Ik had ook nog niets van Tim Krabbé gelezen, dus ik wist ook niet was zijn schrijfstijl was.

Ik denk dat de thematiek te maken heeft met hoe een vriendschap kan verlopen. En dan vooral hoe je mensen, ‘je vrienden’, kan manipuleren. Daar gaat eigenlijk het hele verhaal over.
Het boek gaat over Egon Wagter, en zijn leven, maar Axel, de vriend die hem manipuleert, speelt daarin een hele grote rol. De vriendschap de Egon en Axel hebben, hebben is eigenlijk geen vriendschap, wat ze met elkaar hebben is erg ingewikkeld, maar toch tegelijkertijd onverwoestbaar. Axel trekt Egon met hem mee, en dit wordt hem uiteindelijk fataal.
Ook is mislukking wel een soort thema in dit boek, want alles lijkt aan de op het eerste oog getalenteerde Egon voorbij te gaan. En eigenlijk gaat dit alles verloren door toedoen van zijn gehate vriend Axel, dus eigenlijk kan je dit ook weer terugbrengen naar de band die Egon en Axel met elkaar hebben. Dat is toch wel het onderliggende thema.

Een van de belangrijkste gebeurtenissen van het boek is natuurlijk als de hoofdpersoon, Egon Wagter, wordt doodgeschoten. Dit is een soort bevestiging van zijn mislukking, en dat Axel daarmee veel te maken heeft, zijn mislukking. Dit heb ik al eerder gezegd, maar ik blijf erbij. Ook vind ik, zoals ook al eerder gezegd bij de uitgewerkte persoonlijke reactie, de ontmoeting van Egon en Axel, omdat vanaf dat moment niets meer hetzelfde zal zijn.


De recensies

Nummer één

Schrijver Krabbé, Tim
Titel Grot, De
Jaar van uitgave 1997
Bron Trouw
Publicatiedatum 12-11-1997
Recensent Onno blom
Recensietitel bij Tim Krabbé weet je wat je krijgt

http://www.trouw.nl/tr/nl/4512/Cultuur/archief/article/detail/2553081/1997/11/14/Bij-Tim-Krabbe-weet-je-wat-je-krijgt.dhtml

Analyse

De schrijver van deze recensie is overwegend positief, maar heeft ook wat kritische voetnoten. De schrijver gebruikt vooral emotivistische argumenten. Met zinnen als: ‘Tim Krabbé speelt een vernuftig spelletje met zijn lezers’, ‘Naast de onvervulde liefde speculeert hij op de tomeloze nieuwsgierigheid, waarmee hij zijn gretige publiek zo plagerig naar het einde lokt’ en ‘Desondanks was ik op de laatste bladzijden oprecht geïmponeerd door het mooie beeld van de grot, waar hij het hele boek naar toe had gewerkt’. Deze laatste zin geeft ook iets weg van een structureel argument, omdat de schrijver het hele boek naar iets toe werkt, en dit wordt dan ook waarheid in het laatste hoofdstuk. De schrijver gebruikt dus vooral emotivistische argumenten, vanwege deze zinnen en woorden als ‘onvoorspelbaar’ en ‘meeslepend’. Deze zinnen maken het stuk dus duidelijk emotivistisch.
Ook heeft de schrijver structurele argumenten. Hij zegt tussen de regels door dat hij het boek knap geschreven vind, met alle tijdwisselingen die in het boek voorkomen. Hij geeft dit mede aan door de zinnen: ‘Met grote precisie trekt Krabbé lijnen’ en ‘Bij Tim Krabbé weet je wat je krijgt. Een knap geconstrueerde thriller zonder diepzinnige poespas’. Deze zinnen geven aan dat de schrijver het dus knap geconstrueerd is. Alleen de laatste zin is gelijk ook een puntje van kritiek, namelijk het laatste stukje ‘zonder diepzinnige poespas’.

In het laatste stuk van de recensie geeft hij wat kritiek op het boek, en hij doet dit door middel van realistische argumenten. Hij vindt dat de personages in het boek te weinig diepgang hebben, hij vindt ze ‘in feite houten marionetten, waar nog geen splintertje aan uitsteekt’. Dit geeft aan dat hij vindt dat het boek misschien iets te simpel is.

Nummer twee

Schrijver Krabbé, Tim
Titel Grot, De
Jaar van uitgave 1997
Bron Elsevier
Publicatiedatum 22-11-1997
Recensent Doeschka Meijsing
Recensietitel Een plot opbouwen : Tim Krabbé's puzzel met witte plekken

Een schrijver moet met tijd kunnen omspringen als was hij de baas van de klok. Hij moet in continenten kunnen ronddwalen als was hij de president van de wereld. In het 'associatieve' proza, kunnen die werelden en tijden binnen één zin of één alinea verschuiven, ongeveer op de manier waarop onze hersens werken. Of de schrijver speelt de baas en brengt alles keurig onder in hoofdstukken. In De grot doet Tim Krabbé het laatste. De roman bestaat uit vijf hoofdstukken, gegroepeerd rond het eerste. Daarin verschijnt een hoofdpersoon die de hele roman de spil blijft, ook al is hij ergens tussen het eerste en tweede deel doodgeschoten. Krabbé werkt in De grot herhaaldelijk met 'wit' na een episode, waarin de cruciale gebeurtenissen vallen. Daardoor krijgt alles een betekenisvolle lading die aan het eind als een legpuzzel in elkaar past. De puzzel is niet al te moeilijk en vaak is de lezer even slim als de schrijver. Het gaat om een man, Egon Wachter, in de laatste uren van zijn leven. Hij is drugskoerier en moet in Ratanak aan de rivier de Tonlè Kong een koffer afleveren aan 'de ander'. Zijn voorganger is bij een dergelijke transactie gepakt en onthoofd. 'De ander' blijkt een hem onbekende Nederlandse vrouw te zijn, voor wie hij onmiddellijk grote liefde opvat. Het verhaal breekt af enkele minuten na hun kennismaking. De lezer weet dat deze human factor de drugskoerier noodlottig zal worden, maar weet nog niet hoe. Zoals het een goed verteller betaamt, neemt Krabbé zijn lezers in het volgende hoofdstuk mee naar de jeugd van Egon Wachter, toen hij tijdens een jongerenreisje in de Ardennen voor het eerst de liefde bedreef (met een ander meisje) en de vriend Axel ontmoet, die zijn verdere leven als een schaduw zijn leven zal beheersen met 'het raadselachtige gezag van zijn charme'. Axel is een geboren crimineel, al vroeg in zijn leven de Grote Baas van de drugsmaffia. Axel heeft the knack, het kneepje dat Egon nooit zal bezitten. Egon promoveert in de geologie, wordt een getrouwde leraar die Axel afwijst: 'De ware kracht toonde je nu juist door toch (aan de wet) te gehoorzamen. (...) Axels dapperheid was een gebrek aan zelfrespect.' De roman dreigt een moralistisch werkje te worden als Egon niet bezweken zou zijn aan zijn grootste hartstocht: de geologie. Om aan geld voor een expeditie te komen laat hij zich door Axel strikken als koerier. Dan verschuift het perspectief naar een bijfiguur, de weekbladjournalist Michiel Polak, op lokatie in Ratanak. Daar blijken Egon Wagter en de vrouw vermoord. Hun moordenaar is gevonden en onthoofd. Krabbé geeft een prachtige beschrijving van een stad à la Phnom Penh na de burgeroorlog, de armoede aldaar, het wriemelende leven en de brutale corruptie. Anders dan de brave Egon kent de journalist het echte cynisme. Generaal Sophal (een soort Pol Pot) heeft een willekeurige bedelaar opgepakt en laten onthoofden om de internationale gemoederen te kalmeren en zijn eigen drugsmaffia de hand boven het hoofd te houden. Dat de journalist kritiek heeft op het cynische (maar geestige) commentaar van het Corps Diplomatique in Ratanak is dubbelhartig. Hem gaat het óók in laatste instantie om het verhaal over de vermoorde Nederlander en de onbekende vrouw, op heterdaad in een omhelzing afgeslacht, als hij zegt: 'Het ging om die twee mensen. Oum Phen (de onthoofde sloeber) was een indringer.' Opnieuw wisselt de schrijver van perspectief en tijd naar Arthur, student te Massachusetts, wiens moeder een paar jaar tevoren spoorloos is verdwenen. de lezer krijgt een voorkeursbehandeling. Hij kan al vermoeden dat de moeder, met haar hartstocht voor haar met verlies draaiende winkeltje 'Marcie's Gems', de vermoorde vrouw uit Ratanak is, die evenals Egon Wagter - en om dezelfde redenen: stenen - geld nodig had. Maar de zoon blijft onkundig. In het laatste hoofdstuk brengt de schrijver alles bij elkaar als hij de lezer terugvoert naar het reisje naar de Ardennen, waar de jongeren de grotten van Hurennes bezichtigen. Egon Wagter ontmoet zijn eerste liefde Marjoke bij het venster van Hurennes, de dwarsdoorsnede van honderd miljoen jaar in het gesteente. Marjoke en Egon zijn beiden diep onder de indruk, maar als Egon op het punt staat om Marjoke zijn liefde te verklaren, komt Axel tussenbeide, een anders meisje in Egons armen duwend. 'Hé, Egon,' riep hij. 'Luister.' De laatste zin van de roman. Daarmee heeft Krabbé de cirkel rond gemaakt, over drie continenten en 25 jaar heen. Daarbij stuurt de schrijver de meepuzzelende lezer. Alle plekken in de cirkel worden door de lezer ingevuld, niet door de personages zelf. Die blijven onwetend van de werkelijke toedracht en lopen langs de uitgestippelde lijnen van hun lot naar een voor hen onbekend punt. Krabbé is een schrijver die rustig een plot opbouwt, witte plekken openlaat totdat het hun tijd is om gevuld te worden en daarmee vooral zijn lezer genoegdoening en genoegen verschaft.

Analyse

Deze recensie was moeilijker dan de eerste, omdat de recensent in dit stuk niet echt haar menig geeft, maar meer het verhaal vanuit haar ogen verteld. En dit lijkt veel op mijn eigen beleving. De schrijfster is toch vooral positief over het boek, ze heeft eigenlijk geen kritische noot toegevoegd aan haar stuk.

In haar stuk waren wel wat emotivistische argumenten te ontdekken. Met woorden als ‘betekenisvolle’ en prachtige. Een goed voorbeeld van zo’n argument is de zin: ‘Krabbé geeft een prachtige beschrijving van een stad à la Phnom Penh na de burgeroorlog, de armoede aldaar, het wriemelende leven en de brutale corruptie’. Hier wordt duidelijk dat de schrijfster de stijl van Krabbe mooi vindt, en dit waardeert.
Ook zijn er wel wat structurele argumenten te vinden. Ze geeft al aan in de recensie dat ze de structuur van Krabbe zeer waardeert. De titel is niets voor niet ‘Tim Krabbé's puzzel met witte plekken’. Dit geeft aan dat Krabbé veel open plekken in zijn boek heeft, waarin je tijd hebt om na te denken. Dit geeft zij ook aan in de recensie. Ook is de volgende zin een voorbeeld van een structureel argument: ‘ Krabbé is een schrijver die rustig een plot opbouwt, witte plekken openlaat totdat het hun tijd is om gevuld te worden en daarmee vooral zijn lezer genoegdoening en genoegen verschaft’. Hierin geeft ze eens temeer aan dat ze de structuur van het verhaal mooi vindt.

Het grootste verschil tussen de twee is dat de eerste recensent meer zijn mening uit dan de and de tweede recensent. De eerste verteld in globaal het verhaal van het boek en laat zo nu en dan zijn mening blijken, terwijl de tweede het verhaal iets gedetailleerder verteld en minder haar menig laat blijken. Ze heeft niet een echte onderbouwde mening over het boek,. Terwijl de eerste toch wel goede argumenten heeft. Ook een groot verschil is dat de tweede recensent overwegend positief is, terwijl de eerste recensent toch ook een puntje van kritiek heeft. Dit is ook een groot verschil tussen de twee, verder hadden ze geen verschillen.

Ik vind dat mijn mening wel goed bij de recensies past. En dan vooral bij de eerste, omdat ik het met de meeste van zijn argumenten eens ben. Ik vond ,net als hem, eens dat het een mooi einde is. Mooi opgebouwd, en met veel aanwijzingen zodat je zelf het verhaal kan invullen en kan gaan puzzelen. En ook ik was enigszins geïmponeerd door het boek, en dan vooral het einde waar alles op zijn plaats valt. Dit vond ik erg mooi. Ook de recensent van de tweede recensie vind de opbouw en de structuur erg mooi, dus met haar ben ik het ook eens.
Het enige van de twee recensies waar ik het niet mee eens was, was het kritische stukje in de eerste recensie. Deze recensent, Onno blom, vindt dat de personages net houten marionetten zijn, en dat er geen splintertje aan uitsteekt. Hiermee bedoeld hij dat de personages geen diepgang hebben. Hiermee ben ik het niet eens, omdat ik vind dat je gaandeweg het verhaal de personages, en dan vooral Egon en Axel, leert kennen. Zeker ook omdat je ze ook als jonge kinderen meemaakt. Ook worden er in het verhaal veel karaktereigenschappen verteld, dus met dit argument van Onno Blom ben ik het niet eens. Met de andere kritiek, dat het boek weging diepgang heeft, ben ik het meer eens. Het boek (en verhaal) is niet al te moeilijk, en geeft niet al te veel achtergrondinformatie, dus heeft het niet zo veel diepgang. In tegenstelling, naar mijn mening, tot de personages die meer diepgang hebben.

Ik vind de eerste recensie duidelijk de beste. De tweede recensie is eigenlijk niet zo’n goede recensie. Natuurlijk verteld de schrijfster wel dat ze het een prima boek vindt, en dat ze de opbouw mooi vindt, maar naast het verhaal meer ook niet. Dit vind ik jammer. Ik mag het altijd wel als iemand duidelijk zijn mening uitspreekt, ook al ben ik het niet eens met die persoon. Daarom vind ik de tweede recensie, van mevrouw Meijsing, niet zo goed. In tegenstelling tot de eerste recensie. Want die recensie geeft wel duidelijk een gefundeerde mening, met vrij veel argumenten. Ook was ik het met de meeste van die argumenten eens, dus vond ik het al snel een goede recensie. Ook gebruikt hij woorden als ’meeslepend’ en ‘onvoorspelbaar’, waar ik het mee eens ben, want die woorden kwamen ook bij mij op toen ik het boek las. Ook vind ik het goed dat deze recensent kritiek levert, want dat is ook erg belangrijk. Het kan niet altijd hosanna zijn, er moet toch wel iets van kritiek bij zitten, vind ik. Zeker bij dit boek, wat een prima boek is, maar toch niet een echte hoogvlieger.

De film

Ik heb op donderdag zes mei de verfilming van het boek ‘de Grot’ gekeken. Allereerst vond ik het wel een leuke film, maar wat vaag. Maar daar kom ik later vast op terug

Eerst de overeenkomsten, dat zijn er natuurlijk heel veel. Wat dat betreft heeft de regisseur van de film het goed gedaan. De verschillen echter, zijn natuurlijk veel interessanter. Want als je de verschillen bespreekt weet je ook gelijk dat de rest overeenkomst is. In de film zaten niet zo heel veel verschillen met het boek, maar er waren wel een paar kleine. Zoals de details, die zijn in het boek volop aanwezig, en in de film niet. Dit is enigszins logisch, omdat je niet alles van een boek in de film kan laten zien, maar het merkte me toch op. Ook vond ik dat de tijdwisselingen in de film nogal stroef verliepen en niet erg duidelijk waren, in tegenstelling tot het boek waar alles duidelijk was. Ook vond ik het opmerkelijk dat er in de film helemaal niets over Herbert Doornenbosch wordt laten zien. Want ik vind dat hij, zonder zelf echt aanwezig is, toch wel een belangrijke rol in het boek speelt. Want hij was voor Egon een Nederlandse drugssmokkelaar. Deze zaak ging Egon erg aan, en ook door deze zaak werd de zaak van Egon in de doofpot gestopt. En dit wordt in de film vergeten. Wat ook verschilt met het boek is het stuk met de journalist Polak. In het boek heeft hij een heel stuk voor zich, als hij naar Ratanak gaat om de zaak Egon Wagter te onderzoeken. Net als het stuk over Marcie. Marcie is dezelfde persoon als Marjoke, en in het boek wordt er een hoofdstuk over haar verteld. Over hoe haar leven nu is, in Amerika. Ook dit wordt in de film niet laten zien. Maar dit snap ik wel, omdat het een vrij saai en lang stuk is en omdat het niet echt nodig is voor de kijker om het verhaal te begrijpen, ook is het vrij lang en zou dit niet in de film passen.

De thematiek is, denk ik, goed verfilmt. Het komt in mijn optiek er goed overeen met wat ik van het boek vind. De thematiek van het boek, zoals boven beschreven, was hoe een vriendschap je leven kan beïnvloeden, en over mislukking. Ik vind dat de regisseur dit wel goed uitbeeld, want dat Axel niet goed is voor Egon wordt in de film al snel duidelijk. Ook wordt het al gauw duidelijk dat Egon heel anders is dan Axel, en dat hij door hem wordt meegezogen. De mislukking wordt ook goed in beeld gebracht, vind ik. Dit komt mooi tot uiting als Egon hoort als hij niet naar het ‘schild’ in Peru mag waar hij altijd al heen wilde om onderzoek te doen omdat het geld op is. Dit is typisch voor Egon, net niet. Terwijl hij een goede geoloog is, werkt hij op een school en valt hij nooit eens met zijn neus in de boter. Dit vond ik een mooi voorbeeld van de mislukking.


Ik vind de belangrijkste gebeurtenissen van het boek niet helemaal overeenkomen met de film. Een mooi voorbeeld van een toegevoegde gebeurtenis vind ik als Egon een fles wijn krijgt van de schooldirecteur als beloning voor een zelf geschreven boek. Hij krijgt een fles wijn, terwijl Axel deze zelfde fles wijn vroeger had gestolen. Dit is voor Egon de ultieme belediging, en ook de bevestiging dat hij mislukt is. Een tijd later schuift hij deze fles van tafel om hem kapot te laten vallen, ook typisch Egon. Niet tegen de muur smijten, maar hem kapot laten vallen. Dit moment was wel een belangrijk moment vond ik, en dit was niet in het boek. Ik vond het wel goed dat ze dit hadden toegevoegd, want het geeft heel erg duidelijk de verhoudingen tussen Axel en Egon weer. Verder vond ik een belangrijke gebeurtenissen in het boek, de ontmoeting tussen Egon en Axel, nogal koeltjes gedaan. Geen poespas, gewoon heel simpel en helemaal niet bijzonder. Terwijl je in het boek toch wel aanvoelt dat dit een belangrijke gebeurtenis is, en dat het te maken heeft met de moord eerder. In de film had ik dit helemaal niet. Een andere hele belangrijke gebeurtenis uit het boek, de moord op Egon, was wel lang en breed uitgemeten. Dit werd wel erg duidelijk laten zien, duidelijker en meer overdreven dan in het boek. Dit vond ik eerlijk gezegd iets te overdreven, het was te lang en te dramatisch. Ook werd de eigenlijke moord laten zien, terwijl daarover in het boek niks gezegd wordt. Dit stuk vond ik een beetje te geromantiseerd. Je ziet Egon en Marjoke elkaar dringend en hartstochtelijk aankijken, en als ze neergestoken zijn langzaam naar elkaar toe kruipen. Dit werd erg lang en romantisch gedaan, te romantisch.

Ik denk dat de regisseur de mislukking, of in ieder geval zoals hij dit zelf voelt, en de vreemde band tussen Egon en Axel goed wou weergeven. Dat dit zijn interpretatie van het boek was, en dat hij dit goed wou weergeven. Ik weet bijna wel zeker dat hij deze interpretatie heeft, anders zou hij wel veel meer hebben aangepast aan het verhaal. Dit deed hij echter niet, en dat was erg goed. Hij heeft het echter wel wat dramatischer gedaan, zoals ik al eerder aangaf bij de voorbeelden van de fles wijn en de moordscène. Ik vind dat hij het boek goed heeft verfilmd, met de belangrijkste aspecten die duidelijk naar voren komen.

Een van de belangrijkste kunstgrepen uit het boek is natuurlijk de manier van vertellen, namelijk op chronologische volghorde. Mensen willen dan graag weten hoe het afloopt of hoe de juiste chronologische volgorde is. Dit is dus een slimme methode om de aandacht van het publiek te trekken. In de verfilming wordt deze kunstgreep natuurlijk ook toegepast. Verder hebben ze dingen als kleding en licht heel goed gebruikt, om het beeld dat ze geven te versterken. Bijvoorbeeld op vrolijke plaatsen was het licht heel helder, zoals op het kamp. Maar waar slechte dingen gebeurde was het donker, zoals op de parkeerplaats, de grim en in de tent van Florrie en Vera. Ook de muziek hielp hierbij mee. Op donkere plaatsen spannende muziek, op vrolijke plaatsen vrolijke muziek. Deze dingen hebben allemaal zijn functie, en daar is goed over nagedacht. Dit kwam ook goed over op het doek, en hadden allemaal zijn functie.

Ook vond ik de acteurs goed spelen, erg realistisch. Bijvoorbeeld de acteur van Egon speelde erg goed. Hij speelde echt een sukkelige, ingetogen, beschaafde gefrustreerde jongeman. Precies de man die hij ook in het boek is. Ook Axel is goed gecast, want ook hij vervult zijn rol erg goed. Als je hem voor de eerste keer ziet, met zijn houding en stemgeluid, heb je al bijna hekel aan hem. Dit is goed, omdat hij precies de man is die hij in het boek is. De gehate Axel de Graaf.
Ook de camerastand was goed gekozen, hij stond op neutraal standpunt. Dit standpunt heeft hij waarschijnlijk gekozen, zodat de personages realistisch overkomen. En dat wil hij ook, realistisch overkomen, want het is een serieus verhaal. Als je van boven of van onder filmt, wordt je minder serieus genomen, dunkt me. Wat mij ook opviel is dat de camera bijna altijd op zijn plaats bleef, de camera stond stil. Ook als mensen er langs liepen volgde hij hen niet, maar bleef op zijn plaats. Dit viel mij erg op, omdat het bij veel van de scènes gebruikt werd. Dit is denk ik om rust te creëren, rust voor de kijker. Want zelfs als Egon in een auto zit, staat de camera buiten de auto langs de weg te filmen. Dit is denk ik ook om het iets realistischer te vertellen. Ook schept het meer betrokkenheid tot het verhaal. Het lijkt net alof jij het bent die daar staat om alles waar te nemen. Dit is goed gedaan. Ook zaten er de nodige close-ups in de film. Dit was natuurlijk om het beeld wat indringender te maken, zodat de kijker zal realiseren dat dit een belangrijk moment in de film is. Ik vond, in totaal, al deze cinematografische middelen goed gedaan.

Ik vond beide leuk om te lezen/kijken, maar ik vond toch het boek leuker. De film was zeker goed, maar ik vond hem hier en daar wat vaag. Ook hield de film zich niet overal aan het boek, en vergat het zelfs hele delen. Dit is zeker logisch te verklaren, maar ik vond het toch jammer. Als je het boek al hebt gelezen kijk je toch veel kritischer naar de film, en heb je meer kritiek. Daarom denk ik dat je vaak de film kijkt nadat je het verfilmde boek hebt gelezen, je de film altijd minder vind. Omdat er altijd wel iets anders is, om het grote publiek aan te spreken. Ook vond ik het leuke van het boek om zelf te ontdekken wie alle personages waren en hoe het verhaal; in elkaar stak. Toen ik de film keek, wist ik dit al en was het dus minder leuk. Een boek uitlezen vind ik sowieso leuker, het geeft in ieder geval meer voldoening. Een film kijken is met de huidige techniek vrij simpel, en geeft dus minder snel voldoening. Daarom vind ik een boek vaak leuker. De film moet wel erg goed zijn, wil ik hem beter dan een boek vinden.

Evaluatie

Mijn mening is niet verandert na het doen van de verdiepingsopdracht. Ik ben wel veel meer over het boek te weten gekomen, en ook dingen tegengekomen die een mening zouden kunnen veranderen. Maar niet bij mij, mijn mening is nog steeds hetzelfde. Mijn verwachtingen dat het boek spannend zou zijn, zijn zeker wel uitgekomen. Dit was eigenlijk het enige wat ik van het boek had verwacht.
Ik vind dat de beschrijvingsopdracht goed is gegaan. Ik denk dat de uitgewerkte persoonlijke reactie een goed beeld weergeeft van wat ik van het boek vind. Ik vond deze opdracht niet zo moeilijk om te doen. Dit in tegenstelling tot de verdiepingsopdracht, die ik erg moeilijk vond. Deze verdiepingsopdracht is de langste en moeilijkste die ik ooit heb moeten doen, dus ik was er ook wel erg lang mee bezig. Desalniettemin denk ik dat ik wel een goed resultaat heb neergezet, want hoewel het vrij langzaam ging, ging het wel goed naar mijn mening.
Ik weet niet of je deze moeilijkheidsproblemen kan oplossen, want ik vond het meer lang dan moeilijk. En omdat het zo lang was werd het moeilijker dan normaal. Dus ik denk dat ik niets hoef aan te passen voor het volgende boekverslag, want met mijn kennis vooraf zat het wel goed. Natuurlijk heb ik wel wat opgezocht in het informatieboek, maar dat doe ik altijd dus dat is geen uitzondering.

Ik vond het, over het geheel genomen, geen moeilijk boek om te lezen. Het taalgebruik was niet erg moeilijk, en om het verhaal ‘in elkaar te puzzelen’ was ook niet zo erg moeilijk. Maar ik heb ontdekt dat, na het uitvoeren van de verdiepingsopdracht, er altijd meer achter een boek steekt dan je op het eerste oog zou zeggen. Dit vind ik altijd wel leuk om te ontdekken, daarom vond ik het wel leuk dat er meer verschillende dingen bij dit boekverslag kwamen kijken. Zoals het lezen van een recensie, en het kijken van de film.