13, een meisjesboek door Mischa de Vreede

Samenvatting Lili is een apart meisje en ze is niet echt gelukkig in haar leven. Ze heeft familie en ook wat vrienden op school, maar naar gevoel heeft ze die niet nodig. Haar familie en vrienden vertrouwt ze niet. Het hele boek is Lili op zoek naar een vertrouwenspersoon, iemand tegen wie ze op kan kijken. Aan het eind van het boek komt ze erachter dat ze dat zelf wel eens zou kunnen zijn. Lili heeft een paar rare trekjes zoals naar nummerborden en cijfers kijken en daar de hele tijd woorden en sommen mee te maken. Ook ziet ze kleine tekeningen op de muur en die benoemt ze en daar praat ze mee. Het boek begint op haar verjaardag, ze wordt dertien jaar oud. Ze komt in de pubertijd en dan wordt haar leven nog lastiger. Ze wil net zo zijn als de andere meisjes van dertien en dus wil ze ook ongesteld worden. In een advertentie ziet ze staan dat je een karaktertest kunt laten doen voor vijfentwintig gulden. Lili betaalt geld voor de test en stuurt hem op. Maar haar moeder wordt erg boos als blijkt dat Lili waarschijnlijk is afgezet, wanneer na betaling ze de karakteruitslag nooit ontvangt. Als ze met haar familie naar vrienden van haar ouders op bezoek moet, leert ze het gezin goed kennen. Lili vindt het een fijne thuissituatie daar, ze hebben twee kinderen die Lili graag verzorgt. Ze vertrouwt de vader en moeder en de kinderen. Als ze daar een weekend komt oppassen, wordt ze ongesteld. Ze voelt zich compleet en volwassener. Ze denkt dat ze de wereld aankan. Maar als de ouders van de kinderen aan het eind van het weekend thuiskomen, wil de vader haar seksueel misbruiken. Lili is helemaal van slag en ze gaat zo snel mogelijk naar huis. Op de mat ligt de uitslag van haar karaktertest, maar ze laat hem daar liggen. Het enige positieve aan het oppasweekend is dat ze daar voor het eerst ongesteld is geworden. En vlak voordat ze s’avonds in bed stapt denkt ze nog even aan de envelop op de mat. Morgen zou ze kunnen lezen wie ze was, maar eigenlijk hoefde ze dat niet meer te weten. Ze wist het nu wel: ze was sterk. Hoewel ze bloedde en wist dat ze bloeden zou, had ze toch de indruk dat ze onkwetsbaar was. ‘Wie doet me wat?’, dacht ze en ze trok haar knieen op. De houding waarin ze insliep was die van een ongeboren kind.