De laatste dagen door Arjan Visser

Het boek, De laatste dagen, gaat over een aan opium verslaafde, onbekwame dokter (dokter Boon) en zijn vrouw, over een boerenechtpaar (Simon en Louise), op wiens boerderij er een moord gepleegd is, en over Johannes Perigrino, een zwerver die Simon en enkele van zijn dorpsgenoten tot godsdienstwaanzin aanzet. Een slachtoffer was hierdoor dan ook onvermijdelijk. Het boek begint met een voorwoord en is daarna verdeeld in 3 delen, die in totaal onderverdeeld zijn in 50 korte hoofdstukken. In het voorwoord wordt soms onderaan de pagina wat extra informatie gegeven. Er worden nogal wat moeilijke woorden gebruikt (vb. p9: geëxalteerde toestand). In het voorwoord spreekt men ook altijd over betrokkene 1,2 of dergelijke en over plaatsen met letters (vb. p9: Vanuit A. namen wij de koets naar C., alwaar wij zonder enige moeite – er was een menigte te hoop gelopen – de woning vonden waarin betrokkene 3 met haar grootouders verbleef.). Het is ook hard nodig want zonder dit voorwoord zou het boek nogal moeilijk te begrijpen zijn. Het is in tegenstelling tot de rest van het boek in het ik - perspectief geschreven. Er is in het boek wel beeldspraak aanwezig (vb. p149: Ineens werd het silhouet van de walvisch zichtbaar. De kleine kachelpijp wees als een zwarte pijl naar de hemel.)(vb. p163: Zeger balde zijn vuisten. Hij trok zijn neus op en perste zijn lippen tot een klein roosje van vlees.), maar deze is, naar mijn mening, van een iets mindere kwaliteit. Er is zijn veel opsommingen aanwezig (vb. p88: Hij zag, door de damp heen, de witgele brokken liggen en dacht: dat ben ik. Een pan gekookte aardappels. Iedere dag hetzelfde. Dezelfde gang van het land, naar de zolder, naar het rieten mandje op een oude krant. Dezelfde ruwe handen die de schil eraf jassen, dezelfde kooktijd, dezelfde monden: open, dicht, open , dicht, open, dicht.)(vb. p149: Donkere schaduwen tekenden zich af aan de horizon. Bomen, hout, offer. Simons woning, Abraham, Isaäk. Een aarzelend licht, God, Satan, het gevecht. De kou trok van zijn kruin naar zijn voeten.) Er zijn ook veel tijdselementen te vinden in het boek, zeker bij de brieven (vb. p121: Witte Sluis, 21 oktober 1910),maar ook gewoon (vb. p175: Hun haren hingen los en ze droegen te weinig kleren voor de tijd van het jaar.). Ik vond het een goed boek, vooral dan omdat het een leuk onderwerp is, want ik lees wel graag boeken over moord. Het is wel een redelijk ingewikkeld boek met al die verschillende hoofdstukken, maar dit valt gelukkig nog mee (hoewel ik wel eens een hoofdstuk heb moeten herlezen). Maar al bij al zeker geen slecht boek.