1. zakelijke gegevens: Titel: mijn woestijn
Schrijver: Waris Dirie en Cathleen Miller
Uitgever: sirene pockets en arena Amsterdam
Jaartal eerste druk:1998
Druk: achtste 2000
Aantal pagina’s: 285
Omslag: op de voorkant staat een grote foto van Waris met erbover haar naam en die van de mede schrijfster. Eronder staan in witte letters de titel en ondertitel van het boek. Op de achterkant staat weer een foto van Waris met eronder een korte samenvatting en een paar recensies. 2. Samenvatting: Waris Dirie wordt geboren in een nomade familie. Ze wonen in de Somalische woestijn en trekken daar achter het water en eten voor de dieren aan. Ze zijn altijd op weg en hebben geen vast huis. Het is in o.a. Somalië een gewoonte dat meisjes besneden worden zodat ze als maagd het huwelijk in gaan. Zo ook Waris. Bij het besnijden snijden ze de clitoris, de binnenste en een groot deel van de buitenste schaamlippen weg. Dan naaien ze het dicht en laten een heel klein gaatje over voor urine en menstruatie. Dit hele proces gebeurt zonder verdoving, goed materiaal of ontsmetting middelen. Er kunnen een hele hoop dingen verkeerd gaan. Zo bloeden er veel meisjes dood, krijgen ze aids of anderen geslachtsziektes van het meisje die voor hen besneden werden of gaan ze naderhand dood aan infecties. Waris overleefde het alles. Het is in Somalië ook gebruikelijk dat meisjes op jonge leeftijd (ongeveer 13 jaar) uitgehuwelijkt worden aan wie er dan ook maar voor hen wil betalen. Het betalen gebeurt in de woestijn met kamelen. Meisjes zijn duur en de vaders maakt het dan ook niet uit wie voor ze betaalt. Waris wordt uitgehuwelijkt aan een oude man en besluit weg te lopen. Ze loopt dagen op haar bloten voeten door de woestijn op weg naar de stad waar haar oom zou wonen. Bij haar oom aangekomen wil haar oom haar terug sturen. Met de hulp van haar neefjes vlucht ze alweer en gaat naar haar zus. Daar aangekomen voelt ze zich niet welkom en loopt na een paar maanden daar weer weg. Dan gaat ze naar haar tante waar ze de rol als huismeisje en schoonmaakster mag vervullen. Na een jaar en een ruzie gaat ze naar haar andere tante. Hier maakt ze schoon. Als haar oom langskomt op zoek naar een schoonmaakster voor in zijn huis in Londen smeekt ze hem om mee te mogen. Ze gaat mee en werkt er dan 4 jaar als schoonmaakster. Als de familie terug gaat naar Somalië blijft ze. Via een Somalische medewerkster van een warenhuis komt ze aan een huis en een baan. Toen ze nog bij haar familie werkte bracht ze iedere dag haar nichtje naar school. Bij haar nichtje in de klas zat een dochtertje van een fotograaf. Hij wilde Waris graag een keer fotograferen maar Waris verstond hem niet en vertrouwde hem nog minder. Sinds ze in de bewoonde wereld terecht was gekomen hadden twee mannen haar geprobeerd te verkrachten. Toen ze op zichzelf woonde vertelde ze op een dag het hele verhaar aan haar vriendin en die hiep haar verder met haar modellen carrière. Waris had een mooi nieuw leven. Er was alleen een ding wat haar echt dwars zat: haar besnijdenis maakte haar menstruatie een hel. Ze viel vaak flauw door de druk. Het kon er allemaal maar door een piep klein gaatje uit. Wanneer ze moest plassen druppelde de urine eruit en duurde het minuten voordat ze klaar was. Na veel overleg met een vriendin van haar besloot ze zich te laten opereren. Ze liet het open snijden en daar was ze heel dankbaar voor, vooral na haar zwangerschap een paar jaar later. Nu was er nog een probleem, ze was illegaal in Engeland. Haar paspoort was afgelopen en ze had geen visum zodat ze het zou kunnen verlengen. Ze moest dus trouwen. Via een bureau kreeg ze een schijnhuwelijk met een alcoholist. De vreemdelingen dienst ging moeilijk doen en uiteindelijk gaf ze toen. Ze gaf de naam van de man die het schijnhuwelijk had geregeld en kreeg een tijdelijk paspoort. Na twee maanden zou het verlopen. Ze trouwde met de broer van een vriendin. Helaas was het voor hem geen schijnhuwelijk en al snel vluchten ze het land uit, naar New York. Daar was veel werk voor een donker model. Daar leerde ze haar echte man kennen (Dana) met wie ze later een zoon krijgt (Aleeke). Wanneer Waris een documentaire maakt met de BBC ontmoet ze na al die jaren haar moeder. Ze heeft heel veel respect voor haar moeder wat je door het hele boek door merkt. Ze neemt het haar ouders absoluut niet kwalijk dat ze er voor hebben gekozen om Waris te laten besnijden omdat het daar bij de cultuur hoort. Toch kiest ze ervoor om ambassadeur te worden van de Verenigde Naties om het vrouwen besnijden tegen te gaan.
3. Begin en eindzin: Ik besef dat wanneer iemand reist over de weg van het leven, stormen doorstaat, van de zon geniet en in het oog van vele orkanen staat, het leven alleen kan worden bepaald door de wilskracht die iemand heeft. In’shallah, als God het wil, zal het gebeuren. 4. Tekstfragment: Omdat ik kritiek heb op het gebruik van genitale verminking van vrouwen, denken sommige mensen dat ik geen waardering heb voor mijn cultuur. Maar daar vergissen ze zich. Elke dag dank ik God dat ik uit Afrika kom. Elke dag. Ik ben er erg trots op dat ik een Somalische ben, en ik ben trots op mijn land. Ik denk dat dit in sommige andere culturen misschien als een zeer Afrikaanse denken wordt beschouwd… trots zijn zonder reden. Arrogant zou je het noemen, geloof ik. Behalve wat de kwestie van het besnijden betreft, zou ik mijn jeugd met niemand willen ruilen. Ik woon nu in New York en hoewel iedereen het heeft over de normen en waarden van een gezin, heb ik er hier bar weinig van gezien. Ik zie families niet bij elkaar komen zoals wij dat deden, om met elkaar te zingen, in de handen te klappen en te lachen. De mensen hier staan los van elkaar; ze hebben niet het gevoel dat ze tot een gemeenschap behoren. Een ander voordeel van mijn jeugd in Afrika was dat we deel uitmaakte van een ongerepte natuur, een puur leven. Ik kende het leven… ik was er niet van afgeschermd. En het was het echte leven… niet de een of andere kunstmatige vervanging op televisie, waar je ziet hoe andere mensen hun leven leiden. Vanaf het begin had ik het instinct om te overleven. Ik heb tegelijkertijd vreugde en pijn leren kennen. Ik heb geleerd dat geluk niet afhangt van bezit, omdat ik nooit iets heb bezeten en erg gelukkig was. De mooiste tijd van mijn leven was vroeger, toen mijn familie en ik allemaal samen waren. Ik denk nog aan de avonden dat we na het eten rond het vuur zaten en om elke kleinigheid in lachen uitbarstten. En wanneer de regens begonnen en het leven opnieuw begon, vierden we feest. Dit stuk spreekt respect. Respect is een (naar mijn mening) moeilijk begrip. Respect kan je niet afdwingen, niet opleggen en niet uitleggen. Dit hele boek staat er vol van. Ik vind het mooi. Dit stuk spreekt namens het hele boek. 5. Hoofdpersoon: Het is een autobiografisch verhaal. Waris is een mooie vrouw. Ze heeft o benen maar ze is er blij mee omdat ze van haarzelf zijn. Ze is een Afrikaanse met westerse lippen en dat geeft haar, op haar huidskleur na, geen Afrikaanse uitstraling. Haar handen en voeten zitten onder de littekenen uit haar jeugd, door het lopen door de woestijn zonder schoenen. 6. Eigen mening: Ik vind het een prachtig boek! Het is simpel om te lezen, niet moeilijk te volgen maar de gevoelens, de persoon in het verhaal zijn zo mooi vertaalt. Heel menselijk, heel eerlijk. Het is een boek wat me direct vast greep, het liet me niet meer los. Ik vind Waris wel een bepaalde manier hebben van handelen die ik niet begrijp. Ik loop niet zomaar weg overal. Misschien komt het door haar karakter, misschien door haar achtergrond en haar opvoeding die reageert met de westerse wereld. Ik ben er nog niet helemaal uit. Het is fijn om te lezen. 7. Tijd: Vertelde tijd: er worden ongeveer 31 jaren beschreven. Het boek bestaat uit herinneringen die niet echt heel erg op een rijtje staan. Er zit maar een tijdsprong in. Ze is onderweg naar de grote stad, en op een spannend punt wordt er terug gesprongen naar toen ze nog met haar familie was in de woestijn. Als ze in Londen is denkt ze ook wel vaak terug aan haar jeugd in Somalië maar dat is echt terug kijken, bij de rest van het verhaal doorga je een proces. Je maakt het dan echt mee. Ik heb het boek in ongeveer 9 uur gelezen. Ik heb er ongeveer 4 uur over gedaan om een boekverslag te maken.