Samenvatting: Lea Meyer-Cornelissen is een 31-jarige ‘kakmadam’ uit Aerdenhout, die emancipatie een vies woord vindt en wier echtgenoot Harry in het vastgoed zit. Op een kwade dag besluit Harry dat hij een kind wil. Eerst denkt Lea aan een adoptiekindje, maar Harry wil er een zelf maken bij Lea, Lea stemt toe na een overeenstemming dat Harry haar iedere avond nemen zal. Lea’s lesbische voedvrouw, Machteld, heeft de aanstaande moeder een thuisbevalling aangepraat, maar de weeen zetten niet door en na urenlang modderen moet Lea alsnog naar het ziekenhuis. De baby wordt langs de ‘natuurlijke’ weg ‘gehaald’- via schaar, pomp en tangen. Iedereen in Lea’s omgeving is in de wolken over Harry junior, bahalve Lea zelf. Ze beland in een postnatale depressie en ontspoort volledig. Ze beeld zichzelf in dat ze een belangrijke boodschap heeft, een soort tweede Jezus, en dan probeert ze Harry Junior te doden. Ze wordt opgenomen in een kliniek en uiteindelijk beland ze in de behandelkamer van de psycholoog Beau van Kooten. Hij probeert haar ervan te overtuigen dat de zelfmoord van haar vader, twintig jaar geleden, Lea was toen 13, de oorzaak is van de huidige crisis. Om dit te verwerken moet Lea gaan rouwen. Hiervoor moet zij verschillende fasen doorlopen. In de laatste fase verbeeld ze zich dat ze haar vader hoort. Ze gaat in haar bruidsjurk naar de plaats waar haar vader zichzelf had verdronken. Ook zij gaat het water in. Dit is het slot van het verhaal. Hoofdstuk 42 is het enige hoofdstuk dat niet begint met een stukje uit het babyboek van de schrijfster, maar uit het babyboek dat Lea voor Harry maakt. Hierin beschrijft Lea hoe volmaakt gelukkig het gezin is. In het verhaal wordt ook verteld hoe haar moeder min of meer de dood van haar man verwerkt zij doet d.m.v een droom dit droomt ze : De politie staat voor de deur. Uw man zit op het bureau. Hij vraagt of u wilt komen. Dat kan niet, mijn man is al tien jaar dood. Hij is niet dood, hij zit bij ons, in een cel. Hij wil dat u hem komt halen. Ik heb nu geen tijd. Zeg maar dat ik morgen langskom. De volgende dag staat de politie weer voor de deur. U hoeft niet meer te komen, mevrouw Cornelissen, uw man is vannacht overleden. Het boek eindeigt met een happy end Lea is klaar met de therapie en heeft de dood van haar verwerkt door alle therapien. Het verhaal eindeigt met een brief die ze aan haar zoontje schrijft: dit schrijft ze: Dag lieve Harry, hier is je mama. We zijn vandaag met z’n drietjes nar het concultatiebuereau geweest. Je weegt 8200 gram en je bent al 71 centimeter! Alles gaat goed met je, mannetje. Ik zit aan papa’s bureau. Jij bent buiten in de tuin met papa aan het voetballen. Papa holt achter de bal aan en jij zit op het gras. Je snapt niet goed wat papa doet, geloof ik. O… nu rol je om. Je gaat huilen. Ik ga maar gauw naar beneden. Morgen schrijf ik verder Onderwerp: In het begin vond ik het een heel interessant boek om te lezen omdat het me in de winkel erg aan sprak. Ik wil zelf later ook kinderen en daarom dacht ik van laat ik eens dit boek gaan lezen. Het is ook echt naar buiten gekomen hoe ik dacht dat het boek zou zijn. Er werd ook echt in verteld hoe een bevalling gaat. Dat vond ik het leukst omdat ik later met dat soort dingen wil gaan werken. Ook ga ik natuurlijk later voor het huishouden zorgen

Ik heb zeker al eens nagedacht over dit onderwerp niet dat ik nu al een kind wil ofzo dat nog niet maar zeker wel als ik klaar ben met me opleiding en als ik een goeie baan heb. Het boek heeft me ook nieuwe kanten laten zien echt alles stond er in. Er stonden dingen in waar ik zelf nog nooit aan heb gedacht als je ging bevallen. Ik ben zeker niet door dit boek anders gaan denken. Ik denk zelf dat ik nooit depressief wordt maar mijn vader leeft gelukkig ook nog. En dat was bij Lea niet het geval en zij heeft nooit echt kunnen rouwen. Ik had niet verwacht dat het onderwerp zo zou worden beschreven zeker niet met al die scheldwoorden en andere woorden net zo als bijvoorbeeld : “ Voor het eerst in mijn leven dacht mijn poes niet aan seks”. En zo staan er nog veel meer zinnen in waar ik best wel om moest lachen omdat ik het niet verwacht had. Gebeurtenissen: De belangrijkste gebeurtenissen zijn denk ik dat Lea depressief is. Maar ook zeker de bevalling van Harry junior. Dat was ook de oorzaak waar door zo echt helemaal depressief werd. Daar door ging ze ook gek denken. In het begin vond ik de gebeurtenissen om te blijven boeien maar later in het boek vond ik het erg langdradig worden dat ik echt zo dacht van nu mag het boek wel afgelopen zijn of beginnen met een ander onderwerp. Het komt niet echt logische uit elkaar voor. Omdat eerst zit ze daar en dan is ze weer thuis en bij elk hoofdstuk stond er een stukje dagboek boven. Dat ik echt dacht is dat nou van Lea toen ze klein was of van Harry maar er stond ook jaartallen bij. Dus ik ging er van uit dat het van Lea was. De gebeurtenissen vond ik zelf wel boeiend omdat ik het ook wel een leuk boek om te lezen was maar later in het boek vond ik het echt langdradig worden. Personages: Alle personen in het boek gingen voor me leven ik zag ze dan ook echt voor me. Als Lea moe was zag ik haar voor me dat heel haar, haar omhoog stond en als Harry weer eens een keer zin had om te seksen dat hij echt zo gezicht kreeg echt zo smekend. Ja ik zag de personen echt voor me. Van Lea kom je het meest te weten omdat zij ook echt de hoofdrolspeelster was. Overal waar zij naar toe ging, ging het boek met haar mee je kwam de gedachtes re weten over haar en niet over de andere personen in het boek. Ik ben het niet met alles eens met de beslissingen van de personen ik zou zelf nooit mijn kind willen vermoorden. Je moet gewoon eerst goed nadenken of je wel kinderen wil of niet. Ik vind het wel goed dat ze haar een tijdje hebben vast gehouden tot ze over haar problemen heen was. Anders zou ze misschien wel echt haar kind vermoord hebben. Bouw: Ik vind dat niet alles goed samenhang. Ik moest echt steeds denken waar het weer over ging. Ik vond dat erg lastig. Het verhaal was niet echt spannend vooral niet in het begin toen Harry junior werd geboren het werd wel een beetje spannend toen Lea naar het ziekenhuis werd gebracht. Het verhaal zelf vond ik wel boeiend alleen de manier van uitwerking vond ik niet zo boeiend ze hadden alles achter elkaar moeten zetten en niet steeds met terugblikken of flashbacks. Dat vond ik echt jammer. Er zitten zeker heel veel terugblikken en herinneringen in vooral als Lea bij van Kooten zit dan verteld ze steeds wat er allemaal gebeurd is. Ik vond het echt een moeilijk boek. Taalgebruik: Ik vond het verhaal zeker lastig om te lezen dat kwam omdat er steeds terugblikken in zaten en dan moest je steeds weer denken oja waar ging dat ook alweer over dat vond ik erg lastig. De verhouding tussen de gesprekken vond ik wel makkelijk je weet echt wie wat zegt. Ook de gedachtes van Lea kon je duidelijk merken als Lea alleen thuis was en ze zei wat wist je gelijk dat het natuurlijk een gedachte was. De manier van vertellen vind ik zelf een beetje overdreven met al die scheldwoorden ik vond wel dat, dat iets minder kon. Maar het werd wel grappig beschreven. Ja de taal past wel bij de personages Harry senior dacht echt haast alleen maar aan seks dus het was ook niet echt raar dat hij daar haast alleen over sprak. Lea had allemaal niet zo’n zin in het leven dus zij had echt gedachtes van ik wil niet meer leven en iedereen vindt Harry junior maar perfect terwijl hij mij alleen maar last bezorgt heeft.