Zakelijke gegevens - Titel: Phileine zegt Sorry - Auteur: Ronald Giphart - Uitgeverij: Podium - Jaar van uitgave: 2003 - Druk: 15e - Genre: roman - Aantal pagina’s: 214 - Onderwerp: omgaan met mensen - Bijzonderheden: verfilmd Samenvatting Max verlaat zijn vriendin Phileine om voor 1½ jaar in Amerika te werken aan een toneelstuk, om zo te proberen door te breken. Phileine kan het niet meer aan zo alleen en vertrekt naar Amerika, om haar vriend Max op te zoeken wat eerder was dan gepland. In het vliegtuig ontmoet ze Fabian en Lena, die ook op weg zijn naar Amerika. Fabian en Lena brengen Phileine naar het huis waar Max woont. Fabian geeft Phileine een kaartje met hun telefoon nummer erop voor als ze zich verveelt een keertje. Die avond heeft Max een klein feestje georganiseerd vanwege Phileine’s aankomst, waar veel van Max zijn toneelspelers komen. Phileine maakt vrienden met Gulpje, een Vlaams meisje, wat eigenlijk haar beste vriendin wordt in Amerika. De 2e avond dat Phileine in Amerika is, gaat ze naar de première van Max zijn toneelstuk genaamd rOmEO-n-jULieT. Als ze in de zaal zit, ziet ze dat dit een pornografische versie is van het verhaal van Shakespeare. Haar vriend is op het podium de liefde aan het bedrijven met Joanne, de vriendin van L.T. (een vriend Max en Phileine). De volgende dag heeft Max weer een repetitie en daarom gaat Phileine met L.T. de stad een beetje verkennen. Ze raken in een licht zatte bui, waardoor ze met elkaar naar bed gaan om wraak te nemen op Max en Joanne. De dag erna gaat Phileine later op de dag met Gulpje naar een café en later komt L.T. met een voorstel. Ze gaan nog een keer naar de voorstelling om te kijken of de seks erger is geworden nu ze denken dat Phileine en L.T. niet meer in de zaal zullen zitten. Die avond blijkt dat de seks in het stuk alleen maar erger is geworden en dan slaat Phileine helemaal door. Ze gaat het podium op en geeft hem de keuze om het stuk af te spelen en haar nooit meer te zien of om nu mee naar huis te gaan en alles te vergeten. Max zegt alleen maar dat ze het stuk verpest en nadat Phileine Max heeft geslagen loopt ze de zaal uit. Haar ‘optreden’ van gisteravond haalt in kranten de voorpagina en ze wordt die avond gevraagd in de show van David Letterman, waar ze zelfs geld voor krijgt. Nadat ze in de show is geweest geeft ze haar verdiende geld uit om in een super duur hotel te gaan slapen. De volgende dag haalt Max haar met veel moeite uit haar kamer in het hotel en neemt haar mee naar het Aids-gala. Als Max erachter komt dat ze vreemd is geweest, is er ruzie. Phileine beseft dat ze helemaal niet leuk was en klimt op het podium. Ze houd een mooi betoog en verontschuldigt ze zich voor haar bitcherige gedrag. Het eindigt dan ook met de woorden: 'ik bied mijn verontschuldigingen aan. Ik zeg sorry. Sorry Max. Sorry, mensen,' fluister ik en iets harder - misschien te hard - voeg ik eraan toe: 'Sorry dat ik besta.' Hoofdpersoon De hoofdpersoon uit Phileine zegt Sorry is Phileine. Ze wordt in het boek beschreven als een mooie, slimme vrouw van 22 jaar. Haar vriend Max noemt haar beauty brains beast best. Wat een goede beschrijving van haar is. Ze is mooi, slim en beestachtig goed. Al gauw word duidelijk dat Phileine enorm cynisch, sarcastisch en bot is. Zelf roept ze dat ze de grootste bitch op aarde is en doet er dan ook alles aan om mensen tot diep in het bot te beledigen, onder andere om zichzelf daardoor beter te voelen. Ze is wel spontaan, met Gulpje bedenkt ze dingen en is ze voor alles in om te doen. Phileine heeft wel een gevoelige plek, en dat is haar vriend Max. Ze doet bijna alles voor hem en tegen hem is ze ontzettend lief en zeker geen bitch. Phileine is dan altijd sarcastisch en onaardig, maar soms is het zo erg dat ze er niet meer mee kan stoppen. Ze blijft dan doorgaan met mensen beledigen, totdat die mensen geërgerd weglopen. Phileine haat veel. Maar wat ze het meeste haat is mensen. Hier een stukje uit het boek: Soms spreekt een wildvreemde in een stadsbus me aan of buigt een vriendelijke steward in een vliegtuig zich even naar me toe, waarna hij mij vraagt; ‘Phileine, hou jij eigenlijk wel van mensen?’ En dan zeg ik: ‘Wat leuk dat je me die vraag stelt, wandelende braakemmer, ik hou namelijk helemaal niet van mensen. Sterker nog, wat mij betreft mag iedereen nu op dit moment kanker krijgen. Nog beter: aids, want sommige gevallen van kanker zijn helaas te genezen. En dat oplopen van aids moet wel op een hele gore manier gebeuren, niet door wat al te onbesuisde vrijages, maar door brute verkrachtingen, gemene gevechten met junks en pijnlijke bloedtransfusies na een ernstig auto-ongeluk of een mislukte bevalling. Er staat dus al letterlijk in het boek dat ze niet van mensen houd. In heel het boek blijft ze mensen afzeiken en beledigen, totdat ze op het Aids-gala doorheeft dat ze nooit aardig is geweest tegen mensen. Op dat moment zegt ze ook sorry. Phileine zegt Sorry.
Relaties Phileine heeft wat relaties in het boek. O.a. Gulpje en Max komen veel in het boek voor. Verder heeft ze relaties met wat losse vrienden als Joanne, L.T., Jules, Leonard, Fabian, Lena, Lala, Kim en haar moeder (Lala, Kim en haar moeder komen eigenlijk alleen voor in flashbacks die in het boek worden beschreven). De belangrijkste waren dus Gulpje en Max, maar ik heb gekozen om de relatie tussen Phileine en Gulpje te beschrijven. Gulpje is net als Phileine, een sarcastische bitch. Dat was ook de reden waarom ze het zo goed met elkaar konden vinden. Ze deden samen veel leuke dingen, van samen lunchen tot samen mensen uitmaken voor van alles en nog wat. Ze leren elkaar kennen in het appartement van Max, als Phileine aankomt in Amerika. Hier een stukje uit het boek. Het is nadat Gulpje zich voor heeft gesteld met de naam ‘Gulpje Degompelaere’: ‘Het begon met een verkoudheid, nu heeft hij rigor mortis,’ merkt Gulpje op, in het Vlaams, en dit vind ik een duidelijke uitleg. Terwijl de bebrilde skippybal vraagt waar wij over praten, besluit ik dat ik Gulpje mag. Dat was een van de enige keren dat Phileine over iemand in gedachten zegt dat ze iemand mag. In het begin van het boek (de 1e en gedeeltelijk 2e dag) gaan ze redelijk voorzichtig met elkaar om, maar dan worden ze beste vriendinnen. Dat blijft tot op het Aids-gala. Als Phileine dan haar excuses aanbied, vind ze dat Gulpje maar harteloos is en ziet ze hoe zij zelf al die tijd geweest is. Ik vond het voor Phileine erg fijn dat ze in Amerika een vriendin had als Gulpje. Iemand die dezelfde eigenschappen heeft en interesses is altijd fijn om te hebben. Ook toen Phileine zag dat Max seks had met Joanne, kon ze terecht bij Gulpje om alles even lekker helemaal af te zeiken. Ze hadden samen veel lol en deden alles samen. Hun relatie samen was sterk en daar kon niet iemand even zo tussen komen. Ze kwamen voor elkaar op en dat is iets wat ik altijd erg belangrijk vind in een relatie. Eigen mening Mijn meningen over het boek zijn door het boek heen best wel verandert. Ik begon het boek te lezen met veel plezier. Ik had de bioscoop trailer gezien en de plaatjes uit het boek bekeken en het leek me een hartstikke leuk boek. Toen ik een aantal bladzijdes gelezen had vond ik de taalgebruik niet zo leuk. Ik vond dat Ronald Giphart maar raar schreef. Zo was ik niet gewend boeken te lezen. Ook vond ik de hoofdpersoon in het boek helemaal geen leuk meisje. Ik had toen eigenlijk niet meer zoveel zin om te lezen, maar ben gewoon verder gegaan in de hoop dat ik aan het taalgebruik zou wennen en dat de hoofdpersoon anders zou worden. En het kwam goed uit, want na een tijdje werd het lezen steeds makkelijker. Ik kon makkelijk verder lezen en leefde me in, zoals de schrijver het geschreven heeft. Ik begon de hoofdpersoon ook steeds meer te kennen. Ik begon haar te begrijpen, ik snapte hoe ze in elkaar zat en hoe ze dacht. Ik begon het boek weer erg leuk te vinden. Ik leefde steeds meer mee met de hoofdpersoon. Als zij dan een botte opmerking maakte had ik ook die gevoelens voor die persoon zoals de hoofdpersoon ze had. Ik kon mezelf ook steeds meer herkennen in haar. Haar opvattingen en ook de onzekerheden die haar dwarszaten. De hoofdpersoon deed gewoon waar ze zin in had. Soms heb ik ook zin om net zo sarcastisch en cynisch te zijn als zij, maar dan kwets ik gewoon mensen terwijl ik dat zelf niet wil. Maar het was erg leuk om te lezen hoe Phileine haar ding deed. Je wist nooit hoe het af zou lopen met haar. Dat gaf een leuk gevoel. Dan werd het af en toe toch anders dan dat je verwacht had en zo werd het zeker niet saai of eentonig.