De oesters van Nam Kee Kees van Beijnum De oesters van Nam Kee Het boek dat ik gelezen heb heet ‘De oesters van Nam Kee’, het is geschreven door Kees van Beijnum. Het boek is geschreven in 2000 en het is de eerste druk. Het boek heet ‘De oesters van Nam Kee’ omdat Berry en Thera in Nam Kee ongeveer elke dag samen oesters gingen eten. Ik vind dat de titel wel bij dit boek past want hier is het verhaal voor een deel begonnen. Ik denk dat het boek wil weergeven dat je moet genieten van geluk, omdat je niet weet hoe lang iets kan duren. Het boek gaat over Berry Kooijman, een jongen van 18 jaar uit een villawijk van Amsterdam. Hij heeft een misdaad gepleegd waarvoor hij op de vlucht is gegaan. Hij vertelt alles vanuit de gevangenis. Hij leefde door leugens te vertellen, zelfs tegen zijn ouders en vrienden loog hij over hoe hij eigenlijk echt leefde. Alleen tegen Thera loog hij niet. Samen met zijn criminele vrienden Otman, Rachid (wordt door Berry De Laatste Mode genoemd) en Jamal hangt hij vaak rond in de snackbar van Fast Eddie. Als Berry knipperende duivelhorentjes aan het verkopen is ziet hij Thera, zij koopt ook een setje. Vanaf toen noemde zij Berry Diablo. Zij gingen samen naar een café en naar Nam Kee. Dat is een restaurant waar Thera zowat elke dag oesters ging eten. De vonk sloeg toen echt over en ze raakte hevig verliefd. Ze willen samen graag op wereldreis gaan, maar er is een probleem……. geld. Om snel aan geld te komen verhuren ze Thera haar huis aan tien verschillende mensen. Het geld was zo snel binnengekomen. Met het geld dat ze hebben gekregen logeren ze in het Hilton hotel in Amsterdam. Het plan was om daarna naar Parijs te gaan, maar dat gaat niet door doordat Thera steeds vaker epilepsieaanvallen kreeg. Een keer is het zo erg dat Thera naar het ziekenhuis toe moet. Toen ze uit het ziekenhuis kwam ging ze weer bij haar moeder in Haarlem wonen. Berry mocht niet meer bij haar komen waardoor hij argwaan kreeg. Hij ontdekte dat Thera weer bij haar ex-vriend Ben woonde. Toen hij het pistool van Jamal bij zich had, is hij naar Thera toe gegaan om haar proberen duidelijk te maken dat hij nog steeds van haar hield. Toen hij aan het praten was viel het pistool uit zijn zakken. Nog overstuur vertrok hij naar de opening van een jeugdcentrum in de Bijlmer, waar de burgemeester een speech zou houden. Als de burgemeester terugloopt naar zijn auto, raapt Berry een steen op, gooit deze wild weg en bij toeval raakt hij de slaap van de burgemeester. Hij vlucht naar een park waar twee agenten hem aanspreken, omdat hij op de dader van de aanslag lijkt. Berry weet hen bijna te misleiden, maar dan zien zij het pistool dat hij nog steeds in zijn bezit heeft. De agenten proberen hem te arresteren, maar voordat zij de kans krijgen schiet Berry een van de agenten neer. Hij vlucht naar Frankrijk, waar hij vaak met zijn ouders en broer op vakantie is geweest. Zij hadden daar toen altijd een vakantiehuisje in Bretteville-sur-Laize. Hier wordt hij door de Franse gendarmerie opgepakt wegens inbraak, waarna al snel blijkt dat Berry in Nederland ook wordt gezocht. Hij werd daarom overgeleverd aan Nederland. Uiteindelijk werd Berry veroordeeld voor zijn daden. Berry is de hoofdpersoon van dit verhaal. Sinds hij Thera had ontmoet is hij heel erg veranderd, van de criminele Berry bleef niet veel meer over. Hij werd een kwetsbare jongen. Zijn probleem is, dat doordat Thera niets meer met hem te maken wil hebben hij weer terug komt op het criminele pad. Hij gooide met een steen de burgemeester in coma en schoot een politieagent neer. Uiteindelijk werd hij veroordeeld voor celstraf en kreeg hij Thera niet meer terug. Thera is niet echt een hoofdpersoon, maar speelt wel een grote rol. Zij heeft nooit een lange relatie kunnen onderhouden, omdat de meeste mannen afknapte op haar epilepsieaanvallen. Zij verandert ook, ze kreeg gewoon een heel ander bestaan. Eerst was ze stripdanseres, daarna kon ze een luizen leventje leiden omdat ze genoeg geld had. Later toen ze weer bij Ben kwam, werd ze gefotografeerd voor erotische bladen. De thema’s van dit verhaal zijn liefde en criminaliteit. Door de liefde tussen Berry en Thera stopt Berry met zijn criminele acties. Als het uitgaat tussen hen, komt hij weer op het verkeerde pad. Een motief is dat heel veel personages in dit verhaal tegen elkaar liegen, Berry tegen zijn moeder, de leraren van school en zijn vrienden. En zo zijn er nog wel meer die tegen een ander liegt. Nog een motief zijn de oesters van Nam Kee, Berry en Thera blijven dat eten zolang ze samen zijn. Het verhaal wordt op een niet-chronologische manier verteld. Berry kijkt terug op zijn beleveningen vanuit de gevangenis. Je beleeft alles vanuit Berry zijn ogen. Het verhaal speelt zich af in de zomer van 1999 in Amsterdam-West. Het boek heeft 320 bladzijde. Het verhaal speelde zich denk ik ongeveer 5 maanden af. Het wordt verteld in de tegenwoordige tijd verteld, maar het heeft zich eerder afgespeeld. Ik kan mij geen vooruitwijzingen meer herinneren. De belangrijke plaatsen zijn; Fast Eddie, de plek waar Berry en Thera elkaar hebben ontmoet, Nam Kee, het huis van Thera, Haarlem, het huis van Ben (dus Amsterdam), het ziekenhuis en het Hilton hotel. Het verhaal begint bijna op het einde. Het begint als Berry in Frankrijk is, dan gaat hij uitleggen waarom hij daar is gekomen. Na een poosje merk je dan dat hij dat vanuit de gevangenis verteld. Het verhaal eindigt met een gesloten eind. Ik vind het een goed eind, want je weet precies hoe alles afloopt. Er zitten hoofdstukken in dit boek, meestal is het zo dat het ene hoofdstuk zich in de gevangenis afspeelt, en dat de andere dan een terugblik is. De hoofdstukken hebben geen titels. Het verhaal is een beetje een mengelmoes van een liefdesroman en een beetje een gewelddadig verhaal/roman. Het taalgebruik is soms wel een beetje te, als Berry samen is met zijn vrienden, kunnen ze zowat niets anders als schelden. Op een gegeven moment werd ik daar wel gek van. Omdat ik het boek zo leuk vond, heb ik zowat elk moment dat ik tijd had een stukje gelezen. Ik had het boek zelfs zowat elke dag mee naar school. In het begin was het verhaal soms wel een beetje verwarrend. Ik snapte het niet echt wat er van te voren was gebeurd, maar dat snap je snel genoeg. Ik heb de film ook gezien, hierdoor haalde ik het boek en de film wel door elkaar. Dat heb ik nu nog, ik weet niet zeker of er nu in het boek of in de film werd verteld, dat die burgemeester uit coma is gekomen. Ik denk dat de schrijver met dit verhaal bedoelde, dat je je kans moet grijpen om gelukkig te kunnen worden. Je hebt niet veel kansen, dus als je ze krijgt moet je hem met open handen aannemen. Het geluk kan ook niet altijd voor eeuwig zijn, dus geniet van de tijd dat je wel gelukkig bent. Het is een heel prettig boek om te lezen. Het is zo geschreven, dat de spanning blijft. Ik vind het verhaal eigenlijk wel een beetje onecht. Ik denk niet dat er zich zoiets in het echt zou afspelen. Het is ook nieuwsgierig makend, toen ik het boek aan het lezen was, wou ik gewoon niet stoppen met lezen, omdat ik het zo’n leuk boek vond. Het eind van het verhaal vind ik wel zielig. Berry z’n leven is dan gewoon helemaal overhoop gehaald, hij heeft geen toekomst meer. Ik kon mij niet echt inleven in bepaalde personen, omdat mij zelf zoiets nog nooit is overkomen. De gebeurtenis in dit verhaal die mij het meeste aansprak, was de tijd dat Berry en Thera samen waren. Je kon het geluk tussen die twee bijna gewoon voelen. Kees van Beijnum
De schrijver van ‘De oesters van Nam Kee’ heet Kees van Beijnum. In 1991 verscheen zijn eerste boek, dat was ‘Over het IJ. In 1994 schreef hij ‘Hier zijn leeuwen’, hiermee debuteerde hij als romancier. Van Beijnum is ook een paar keer genomineerd geweest voor een prijs. Van Beijnum maakte de problemen van Amsterdam, tot onderwerp van ‘De oesters van Nam Kee’. De verfilming van het boek is verschenen in september 2002. De film werd bekroond met de Bordewijk-prijs van 2001. Behalve romancier is Van Beijnum ook een scenario schrijver. In 1999 werd de speelfilm ‘De zwarte Meteoor’ bekroond met het Gouden Kalf. Van Beijnum had het scenario van die film geschreven. In totaal heeft Van Beijnum vier romans geschreven. In volgorde zijn dat: ‘Hier zijn leeuwen’, ‘De Ordening’, ‘Dichter op Zeedijk’ en natuurlijk ‘De oesters van Nam Kee. De onderwerpen van deze romans zijn heel verschillend. De oesters van Nam Kee gebruikt. Van Beijnum heeft de problemen van Amsterdam naar voren gebracht, hierdoor ontstaat wel een bron van waarheid. Waarschijnlijk heeft hij die problemen zelf ook wel beleeft.