Titel: De gelukkige huisvrouw
Auteur: Heleen van Royen
Uitgeverij: Vassallucci
Jaar van uitgave: 2000
Genre: trauma
Onderwerp: depressie
Aantal pagina’s: 298 Samenvatting: Lea Meyer-Cornelissen is een 31-jarige ‘kakmadam’ uit Aerdenhout. Op een dag wil haar man Harry een kind. Eerst denkt Lea aan een geadopteerd kind, maar Harry wil er zelf een krijgen met Lea. Lea’s lesbische voedvrouw, Machteld, heeft de aanstaande moeder een thuisbevalling aangepraat, maar er gaat iets fout en na urenlange uitstelling moet Lea alsnog naar het ziekenhuis. De baby wordt gehaald door schaar, pomp en tangen. Iedereen in Lea’s omgeving vind Harry junior helemaal geweldig, behalve Lea. Ze belandt in een postnatale depressie en ‘heeft ze niet meer op een rijtje’. Ze beeld zichzelf in dat ze een belangrijke boodschap heeft, een soort tweede Jezus, en dan probeert ze Harry Junior te doden. Ze wordt opgenomen in een kliniek en uiteindelijk belandt ze in de behandelkamer van de psycholoog Beau van Kooten. Hij probeert haar ervan te overtuigen dat de zelfmoord van haar vader, twintig jaar geleden, Lea was toen 13, de oorzaak is van de huidige crisis. Om dit te verwerken moet Lea gaan rouwen. Hiervoor moet zij verschillende fasen doorlopen. In de laatste fase verbeeldt ze zich dat ze haar vader hoort. Ze gaat in haar bruidsjurk naar de plaats waar haar vader zichzelf had verdronken. Ook zij gaat het water in. Het eindigt met dat Lea een dagboek gaat bijhouden voor Harry Jr. net zoals haar moeder ook bij Lea gedaan heeft. Leeservaringen: Wat me opviel was dat het boek erg grappig was maar toch ook over serieuze onderwerpen ging. Serieuze onderwerpen werden verpakt in een grappig hoesje. Bijvoorbeeld als Lea gaat bevallen. Ze heeft een hele zware bevalling gehad en ondertussen werd ze woedend daardoor ging ze grappige dingen zeggen. Ook viel het me op dat telkens als ze het over Corine had, dat ze erbij vermelde dat ze gaar tennismaatje was. Ik heb geen idee waarom maar dat viel me gewoon op. Ik vond het boek en ook het verhaal erg boeiend. Er werd wel veel in gescholden dat was wat minder maar dat hoorde gewoon bij de hoofdpersonage. Wat me verraste was dat uiteindelijk het rouwproces om haar vader toch begon. Dat had ik totaal niet verwacht en dat kwam redelijk onverwacht. Wat me schokte was dat haar vader op zo’n ‘egoïstische’ manier zelfmoord pleegde. Hij had niet eens afscheid genomen of een briefje achtergelaten. Dat vond ik erg zielig en schokkend want ik zou er niet mee kunnen leven als mijn vader dat zo zou doen zonder een afscheidsbrief of gesprek. Wat me ergerde was dat die moeder zo’n verkleurd beeld gaf aan Lea van haar vader. Ze heeft nooit geweten hoe hij echt was want volgens mij was hij tegen haar erg aardig zoals ik opmaak uit de verhalen die ze aan Beau vertelt. En ondanks alles, hij blijft haar vader.
Structuurelementen: Het vertelperspectief staat het grootste gedeelte van het verhaal in de ik-vorm. Soms wordt er overgeschakeld op een verteller of een derde persoon. Het verhaal is niet chronologisch maar er wordt van alles door elkaar verteld. Op een gegeven moment dan wordt het wel chronologisch maar dan komen er nog allemaal flashbacks doorheen. Dat is op het begin wel irritant lezen maar later wen je eraan. De verteltijd is 298 bladzijdes lang, ik weet niet precies hoe lang dat de vertelde tijd is maar ik gok op ongeveer drie maanden. Het begint nl. met dat Lea bij Beau onder behandeling staat en op het einde van het verhaal staat ze nog steeds bij hem onder behandeling. In het verhaal komen allemaal flashbacks voor en ze vertelt dan hoe ze bij hem terecht is gekomen. De verhaalruimte is steeds verschillend. Het speelt zich onder andere af in de praktijk van Beau, bij haar thuis en in het ziekenhuis. De verhaalruimtes worden in sommige situaties wel en sommige situaties niet goed beschreven. Het lag maar net aan het moment. Het thema van dit boek is traumatische ervaringen naar aanleiding van een bevalling en daarna het verwerken van het rouwproces van haar gestorven vader. De visie van de schrijfster is: problemen hebben vaak een andere oorzaak dan dat je zelf op het eerste gezicht denkt. Eindoordeel: Ik vind het boek echt heel erg leuk en grappig. Ook was het interessant en leerzaam, vooral de delen dat Lea bij de psychiater zit. Het blijft natuurlijk fictie maar er zit een kern van waarheid in. De schrijfstijl was minder prettig maar op een gegeven moment wen je daar wel aan. Het boek is wederom een echte aanrader.