Titel: Moederkruid
Auteur: Carry Slee
Jaar van uitgave: 2001
Uitgeverij: Prometheus 1. Samenvatting: Moederkruid van Carry Slee: Het boek bestaat uit drie delen. Het eerste deel is een inleiding op het eigenlijke verhaal. Daarin wordt verteld over hoe de vader en moeder elkaar ontmoeten. De moeder was nog maar zeventien toen ze in de naaiatelier van toekomstige man kwam werken. Ze was altijd al raar geweest en iedereen pestte haar. Maar ze had mooi blond haar en grote en stevige borsten. En daar viel haar baas op. Haar moeder was zo trots dat de baas verliefd was op haar dochter. Dat het haar allemaal niet snel genoeg kon gaan. Ze moesten zo snel mogelijk trouwen. Op een dag stond er opeens een vreemde vrouw voor de deur. En die vertelde dat er iets speelde tussen haar man en de dochter. Uiteindelijk koos de man voor zijn nieuwe werkster. Ze kregen twee kinderen. Twee meisjes terwijl ze eigenlijk een jongetje wilden hebben. In het tweede deel hebben het meisje (de ik-figuur) en haar zusje het moeilijk. Dit komt voornamelijk door hun ouders. De vader van het meisje ziet het meisje als zijn zoon omdat hij geen tweede dochter wil en ze zijn net met het hele gezin verhuisd, omdat de zaak van hun vader (een kleermakersatelier) failliet is gegaan. Volgens hun moeder horen ze niet in deze buurt thuis en daarom mogen ze niet buiten spelen. Niets in deze buurt deugt en de meisjes moeten dan ook naar een school die behoorlijk uit de buurt ligt, het is een halfuur lopen en hun moeder brengt ze, want ze mogen niet alleen. Ook zijn de meeste winkels in de buurt niet goed genoeg. Na een tijdje blijkt dat ze voorlopig niet weg zullen komen uit de buurt, en mogen de twee zusjes buiten en bij hun vriendinnetjes gaan spelen. Er wordt hen (door hun moeder) wel verboden om iets te eten als ze bij iemand thuis zijn of zelfs maar op de wc-bril te gaan zitten. Bij het eerste bezoek van het meisje aan het huis van een vriendinnetje is het al mis; ze gaat op de wc-bril zitten. Als haar moeder er achter komt slaat ze door en gaat ze direct alles ontsmetten. Ondertussen wordt het meisje door de moeder van een ander vriendinnetje van haar buikpijn afgeholpen, omdat haar eigen moeder dáár geen seconde bij stilstaat. Een tijdje nadat dit allemaal is gebeurd, moet het meisje naar de dokter omdat ze bloed in haar plas heeft. Het blijkt dat ze een zeer ernstige nierbekkenontsteking heeft en daarom zes weken in bed moet liggen en thuis verpleegd moet worden. Ook moet ze volkomen zoutloos eten. Haar moeder vindt het allemaal vooral erg vervelend voor zichzelf, omdat ze nu helemaal naar de winkel moet waar ze zoutloos brood verkopen en apart voor haar jongste dochter moet koken. Daarnaast vindt ze dat niemand mag weten wat er met het meisje aan de hand is. Als een vriendinnetje van het meisje en de juf van de zondagsschool waar het meisje en haar zusje op zitten, hoewel hun ouders niet gelovig zijn, allebei langskomen, wordt ze woedend op Elsje (het twee jaar oudere zusje van het meisje) . Langzaamaan verslechtert de relatie tussen de beide ouders. Als na een tijdje ook nog eens de deurwaarder voor de deur staat omdat de zaak van de vader failliet is gegaan, slaan bij de moeder de stoppen door, vooral omdat zij zelf van niets wist. De vader besluit opnieuw te beginnen, en wel in de slaapkamer van het huis, waardoor het bed dus naar de huiskamer verplaatst moet worden, want de moeder wil absoluut niet in een naaiatelier slapen. Binnen een maand zit het atelier vol met naaisters, waaronder eentje waar de vader verliefd op wordt, wat natuurlijk weer leidt tot allerlei ruzies. Die komen op een hoogtepunt als de moeder de vader met de betreffende vrouw aantreft in de huiskamer, waar het bed dus staat. Een tijdje daarna vertelt de vader aan het meisje dat hij bij hen weggaat, omdat het zo echt niet langer door kan gaan. Als ze dit aan haar vriendinnetjes vertelt, vinden die het natuurlijk allemaal vervelend voor haar, maar in die buurt gebeurt het veel vaker dat ouders gaan scheiden. Als de vader niet dezelfde dag al weggaat en er zelfs een paar dagen later nog steeds is, krijgt ze ruzie met haar vriendinnen, omdat ze denken dat ze alles verzonnen heeft. Hier begint deel drie. Een paar jaar later. De zusjes worden midden in de nacht wakker gemaakt door hun vader die hen vertelt dat er iets mis is met hun moeder en dat de dokter niet wil komen. Als de meisjes de volgende dag hun moeder gaan wekken om hen naar school te brengen, vertelt ze hen dat ze maar alleen moet gaan, omdat ze zeer ernstig ziek is. Dat hun vader dit niet geloofd is voor de meisjes een beetje vreemd, maar dat maakt niks uit. Niet vragen, maar doen wat je gezegd wordt. Na een paar dagen is het nog niet over en uiteindelijk krijgt de moeder een verwijsbrief voor de psychiater. Als de zusjes na deze voor hen vreemde schooldag thuis komen, wordt het meisje opgewacht door Kitty, een meisje uit de straat dat op een fietsenstalling past. Dat deed ze eerst met een vriendin, maar nu die verhuisd is, moet iemand anders haar helpen. Daar heeft ze het meisje voor uitgekozen. Het meisje heeft eigenlijk niet zoveel tijd, want ze moet naar haar school die ver weg is en bovendien moet ze elke week voor haar moeder een nummertje halen bij de psychiater, omdat de moeder niks anders doet dan in bed liggen en vindt dat ze zelf absoluut geen nummertje kan gaan halen. Na een paar weken mag ze Kitty ook niet meer helpen, omdat ze verliefd op haar is. Met haar moeder gaat het steeds slechter; ze moet steeds zwaardere medicijnen hebben. Ondertussen wordt de vader verliefd op het nieuwe benedenbuurmeisje, dat door de moeder prompt voor hoer wordt uitgemaakt. Daardoor wordt haar vader zo boos dat hij begint de moeder van de zusjes te bedreigen. Daarom gaat de deur op allerlei manieren van binnenuit op slot en moeten de zusjes zich aan een belcode houden. Als hun moeder op een dag niet opendoet rennen ze naar het atelier van hun vader, dat inmiddels verplaatst is naar de andere kant van de straat. Hij gaat naar binnen een ontdekt dat de moeder een zelfmoordpoging heeft gedaan, ze heeft gepoogd haar polsen door te snijden. Als ze weer terugkomt heeft ze van de psychiater een urgentieverklaring gekregen om in een andere buurt te gaan wonen, omdat deze buurt haar gek gemaakt heeft. Het slot is letterlijk: “We stonden voor ons nieuwe huis. Voor het raam van de tweede verdieping zag ik een vrouw. Ze zwaaide naar ons. Ik wilde terugzwaaien. ‘Geen aandacht aan besteden.’ Mama duwde me gauw het trapportaal in. ‘Denk erom, we bemoeien ons met niemand. Met helemaal niemand. 2. Waarom heb ik het boek gekozen? Ik heb het boek gekozen omdat het me een leuk boek leek. Ik had al bijna alle boeken van Carry Slee gelezen alleen de literatuurboeken van haar niet. Omdat ik al haar andere boeken leuk vind, wilde ik dit boek ook wel eens proberen. Ik heb ook de achterkant gelezen om eerlijk te zijn viel deze me tegen. Ik Had van vriendinnen gehoord dat het een leuk boek moest zijn. De indeling beviel me ook wel. Het was namelijk in drie delen opgedeeld. En die waren weer opgedeeld in een aantal paragrafen. Dat vond ik wel fijn. Ik vind het namelijk niet leuk om midden in hoofdstuk te stoppen. Dit zijn de redenen waarom ik dit boek heb uitgekozen.
3. Mijn eerste reactie op het boek: Ik vond het boek makkelijk om door te lezen. Het was ook makkelijk te begrijpen. Ook was het heel mooi opgezet. Je kon echt merken dat je door de ogen van een kind keek. Ik vond die moeder in het begin niet zo erg maar als je verder las begon je echt een hekel aan haar te krijgen. Zo kleinzerig dat ze was. Dat ging op een gegeven moment wel een beetje irriteren. Je kon je wel heel gemakkelijk in leven in hoe het meisje zich voelde. En dat was wel heel mooi maar ook best zielig. Omdat ze zoveel moest doorstaan. 4. Verdiepingsopdracht: De verdiepingsopdracht is dat ik het verschil moet gaan beschrijven tussen de literatuur boeken van Carry Slee en de jeugdliteratuur van haar. Dit moet in minimaal 200 woorden. In de jeugdliteratuurboeken van Carry Slee zijn de personages in een leeftijd van 12 tot en met 16 jaar ongeveer. Ze zijn dus even oud als de doelgroep. Dat is bij dit literatuurboek niet. Het is voor ouderen geschreven en de hoofdpersonage is een kind. Ook wordt in haar literatuurboek alles wat meer uitgelegd over hoe de situatie is. Dat wordt in de jeugdliteratuurboeken van haar niet zo gedaan. In een jeugdliteratuurboek van Carry Slee is het einde altijd goed. En het is niet echt een open slot. Want het komt er meestal op neer dat alles weer redelijk zijn gang gaat en dat twee mensen verkering krijgen met iemand die ze in het begin van het boek al leuk vonden. Maar in haar literatuurboek is het een open slot. En je weet niet hoe het verder gaat met de kinderen en de moeder. Je moet het echt zelf bedenken. In de jeugdliteratuurboeken van Carry Slee wordt er op een andere manier dingen duidelijk gemaakt je kijkt niet direct de gedachten van de personage in. Maar vaak in de dingen die de personages doen en zeggen. In het literatuurboek van haar kijk je meer naar de gedachtegang van het kind. Je krijgt ook echt een betere indruk hoe dat kind het allemaal beleefd. 5. Evaluatie: Ik vond het boek heel plezierig lezen, want het was niet moeilijk en je las het eigenlijk in een adem uit zoals alle andere boeken van Carry Slee. Maar op een gegeven moment ging de moeder van het meisje je heel erg irriteren omdat ze eigenlijk gewoon een grote zeur is. Dit keer ging het maken van het verslag goed. De samenvatting heb ik van internet afgehaald. Maar ik heb er een gedeelte bij getypt. Het was namelijk niet zo’n lange samenvatting en ik vond dat er nog een paar dingen bij moesten komen te staan. Die in mijn ogen belangrijk genoeg waren om erbij te zetten. Nadat ik dit had gedaan, ben ik naar de leraar gegaan om een verdiepingsopdracht te gaan halen. Ik moest eerst mijn blaadje halen waarop al mijn boeken stonden en moest gaan uitzoeken wat voor een soort verdiepingsopdrachten ik al had gemaakt. Want hij wilde mij niet telkens een zelfde soort verdiepingsopdracht geven maar ook eens een totaal andere verdiepingsopdracht. Toen kwamen we op het idee om deze te maken om eerlijk te zijn had ik verwacht dat ik alweer een moeilijke verdiepingsopdracht zou krijgen. Ene waar ik weer ongeveer het hele boek voor moest gaan overlezen. Maar dit keer kreeg ik een makkelijkere. De verdiepingsopdracht is heel goed gegaan. Ik heb het opgeschreven zoals ik de boeken van Carry Slee zelf ervaar. Daarvoor was het dus eigenlijk makkelijk om te doen. Maar je moet wel goed denken van wat is nou het verschil tussen het literatuurboek van haar en haar andere boeken die ze heeft geschreven en er telkens bij omschakelen: “Van hoe is dat boek geschreven en hoe is het andere boek geschreven.”