Gala door Ronald Giphart

Primaire gegevens:

Auteur: Ronald Giphart
Titel: Gala
Opdracht: Ter nagedachtenis aan wouter Natter (1965 - 2000)
Motto: Vooruit! Benut dat dichterlijk vermogen,
Beschrijf wat je komt aangevlogen
Alsof je een liefdesavontuur bedrijft:
Een vluchtig oogcontact, je voelt, je blijft,
Je waant je met de ander nauw verbonden,
Geluk bloeit op en wordt geschonden,
De lust verkeert in leed, ach man!
Voor je het weet heb je ’n roman.

Verscheen in: 2003

Aantal blz: 89
Leestijd: 3,5 uur
Uitgelezen op: vrijdag, 30-05-2003

Verantwoording keuze:

Ik kwam eigenlijk bij dit boek doordat mijn moeder het heeft gekregen als boekenweekgeschenk. Het kwam me best goed uit, want ik had zelf niet genoeg tijd meer om een boek met veel bladzijdes te lezen. Natuurlijk was ik erg nieuwsgierig naar het verhaal. Ik had nog nooit een boek van deze schrijver, Ronald Giphart, gelezen. Ik hoorde wel allerlei verhalen over zijn schrijfstijl, maar wilde dit zelf wel even ervaren.

Verwachting vooraf:

Zoals ik al zei, ben ik niet bekend met de boeken van deze schrijver. Door de flaptekst te lezen, werd ik eigenlijk niet veel wijzer. Maar omdat Ronald Giphart bekend staat om zijn ‘wilde’ gedachtes rondom het thema seks, kon ik toch wel een wat beter beeld van het verhaal schetsen. Een vriendin van mij heeft het boekje al wel gelezen, en zei dat het best mee valt, het was goed te lezen. Uiteindelijk besloot ik het boek maar gewoon te gaan lezen, zonder al te veel verwachtingen.

Eerste reactie achteraf:

Dit werk heeft mij aan het denken gezet. Ja/nee
Ik heb iets aan dit werk gehad. Ja/nee

Dit werk spreekt me niet bijzonder aan, het is een wat afgezaagd verhaal waarbij je eerst 70 bladzijdes verder moet zijn voordat het een beetje interessanter wordt. Ik vond de schrijfstijl in het begin best lastig. Er waren heel veel flashbacks bij gebruikt, en verliep dus totaal niet chronologisch. Als je twee dagen tussen hebt laten komen voordat je verder leest, moet je wel is even teruglezen. Maar dit is vooral aan het begin van het boek zo het geval. Ik vond het wel leuk om een keer een verhaal van Ronald Giphart te lezen, daar was ik al langere tijd benieuwd naar. Zelf vond ik zijn schrijven, rondom het thema ‘liefde’, best meevallen. Het had wel erger gekunt denk ik. Het begin vond ik wat aan de saaie kant en net als ik het een beetje leuk begon te vinden, was het al voorbij.

Korte samenvatting van de inhoud:

In dit verhaal gaat het erom dat Meija eigenlijk een soort dagboek schrijft alleen dan naar een overleden vriend, beter gezegd naar haar geheime minnaar ‘Panc’.

Meija is een jonge vrouw en actrice die werk bij Mijn Mensen, een agentschap onder leiding van Panc. Meija heeft al een tijdje een ‘I see ya when I see ya-relatie’ met haar vriend Fräser. Ze hebben een soort open relatie met elkaar.
Wat gebeurt er nou, Meija komt een keer in contact met haar agent, Panc, waarbij al redelijk snel iets tussen hun ontstaat. Panc is van middelbare leeftijd en gelukkig getrouwd met zijn vrouw Elaine. Omdat het agentschap al 15 jaar bestaat, wordt er een feest gehouden in Tivoli. Vlak voor het gala wordt bekend gemaakt dat Panc op het punt staat te overlijden aan een hersentumor en het niet zal redden om het feest mee te maken. Maar het feest gaat door; zo had Panc het gewild.
Op het feest zelf is een beetje een verwarde stemming, maar al gauw naar een aantal glazen alcohol is de hele zaal op de kop. En natuurlijk moest er iets mis gaan. Naar aanleiding van een bepaalde situatie schreeuwt Elaine door de hele zaal dat Meija vreemd is gegaan met haar man. Zo dit was de druppel die het vat liet overstromen. Als antwoord daarop, zei Meija zo hard dat iedereen het kon horen dat Elaine in verwachting was, maar dan niet van Panc, van Lolitus, ook een werknemer van Mijn Mensen. Vervolgens kwam er het ene scheldwoord naar het andere, de ene roddel naar de andere aan het licht.
De volgende dag ging het leven gewoon verder, Fräser accepteerde het feit dat Meija vreemd was gegaan en zo was alles toch wel weer ‘goed’ gekomen.

Tijd en ruimte:

Tijd:
Het verhaal speelt zich waarschijnlijk gewoon af in deze tjd, in 2002-2003. Wat ik wel raar vind, is dat er in het begin vermeld staat dat dit ter nagedachtenis is aan Wouter Natter (1965-2000). En op het einde van het boek wordt nadrukkelijk gezegd dat de personages en verwerkte gebeurtenissen geheel berusten op fictie, niet anders dan fictie.
Meija schrijft dit verhaal nadat haar minnaar Panc al drie weken dood is. Het verhaal zelf speelt zich over een periode van goed een jaar af.

Ruimte:
De plaats waar het verhaal zich afspeelt is in Rotterdam. De meeste tijd brengen ze door in Tivoli, op het gala. Maar ook af en toe buiten Rotterdam, bijvoorbeeld in het buitenland waar Panc samen met Meija zijn geweest. Een ruimte die ook een aantal keren naar voren wordt gebracht, is het hotel, want dit is de enige plek waarbij de geheime relatie tot uiting komt. Ik denk dat de schrijver bewust voor deze omgeving heeft gekozen, omdat hij er zelf zijn studentenjaren heeft doorgebracht en dus goed kent.

De wijze van vertellen:
Het boek is verteld in het ik-perspectief. Dit komt omdat Meija eigenlijk een soort ‘brief’ schrijft aan Panc, waarmee ze dus een ‘verboden’ relatie mee had. Panc is op dat moment al 3 weken overleden aan een hersentumor. Meija zegt in het begin zelf dat ze het een raar idee vind om naar iemand te schrijven die toch niet meer kan lezen omdat die dood is, maar haar vader (de enige persoon die van de relatie met haar agent afwist) overtuigd Meija ervan dat het alleen maar zal helpen.

Deze vertelwijze laat je goed de emoties en gedachtes van de hoofdpersoon zien, ik zelf geef ook de voorkeur aan deze schrijfwijze. Een goed voorbeeld hiervan is het volgende fragment:

Blz. 81
‘Als ik jou was zou ik e er maar helemaal buiten houden, jochie,’ roep ik, en omdat bijna iedereen nog steeds verontwaardigd is over wat ik tot dusverre heb gezegd, zit ik er niet mee dat ook deze uitroep in een warm bad van afkeer dondert. Ik wil niet verdergaan, Panc, Pappa, echt niet, maar ik krijg mijn lippen niet op elkaar. Waar is die sleutel, waar is de sleutel van mijn mond?

Spanning:

Ik vond het boek in het begin niet erg spannend. Er gebeurde weinig, het was gewoon echt een amuserend verhaaltje wat je te lezen kreeg. Maar later, toen Meija echt over het Gala begon te vertellen, werd het heel wat interessanter. Toen kwam ook the action in het verhaal. Dit vond ik, samen met het onthullende einde, het leukste deel van het boek. Toen voelde je ook de spanning tussen de verschillende personen. Daar draaide het verhaal ook voor het grootste deel om, de spanning tussen de verschillende characters en niet zozeer om de gebeurtenissen.

Blz. 76
‘I thought I told that bitch to go fuck herself,’ verbreekt Elaine haar zwijgen. Ze zegt dit zonder handmicrofoon en onmiddellijk komt ze een stuk minder charmant over. Ik weet nu waarom ze dit bij mijn binnenkomst zei. Het was het afbakenden van haar territorium. Ze liet me grommend weten dat ik hier vanavond niet gewenst was, want ze wist dat ze me geen cadeau ging geven. Ze hoopte dat ik de eer aan mezelf zou houden.

Thema en motieven:

Thema:
Het thema wat hier duidelijk naar voren komt, is de dood. Het gaat er immers om dat Meija naar haar overleden minnaar schrijft. Het thema wordt heel luchtig omschreven. Je krijgt niet echt medelijden met haar of Panc, maar wel leef je goed mee. De schrijfstijl van Ronald Giphart is erg ‘relax’, hij doet niet de moeite om de dingen zachter uit te drukken, hij ‘lult’ er niet omheen, maar zegt gewoon zoals het is. Erg verfrissen om het zo te zeggen.
Niet alleen de dood, maar ook liefde en bedrog zijn een belangrijk thema in dit verhaal. Tot op het gala, wist niemand (behalve de vader van Meija) van de ‘secret relationship’ tussen Panc en Meija. Ze hielden allebei heel veel van elkaar, toch hielden ze hun relatie geheim. Misschien had zich deze situatie geheel veranderd, hadden ze maar meer tijd gehad.


Motieven:
Een belangrijk motief dat heel vaak terug komt, is de dood. Dit is ook het thema van het verhaal. Meija komt heel vaak terug dat Panc er niet meer is, en hoe het nog met hem was geweest of schrijft ze erover wat ze voor hem voelde en al de belevenissen die ze samen hadden.
Wat heel erg opvalt, zijn al die voorschriften die steeds terugkomen. Het is elke keer een ‘gezegde’ dat precies past bij de situatie. De voorschriften komen uit het Handorakel en kunst van de voorzichtigheid van Baltasar Gracián wat Meija van haar vader heeft gekregen.
Ook het woord Mijn Mensen komt steeds weer terug. In het begin snapte ik het niet, maar toen kwam ik erachter dat het de naam is voor het ‘agentschap’ is waar ze werkt.
Ronald Giphart, of in dit geval Meija, gebruikt ook heel veel engelse woorden en uitdrukkingen. Bijvoorbeeld ‘I see ya when I see ya-relatie’ of ‘hard to get’. Ik vind dit heel modern; nu van de tijd, overkomen. Het geeft het verhaal een leuk extratje.

Belangrijke personages:

Meija: Een knappe, slimme moderne vrouw met een goed figuur. Ze is tegen de 25 jaar oud Een actrice die veel gevraagd wordt. Ze is de minnares van Panc maar heeft een verhouding met Fräser. Ze zegt wat ze denkt, maar let er toch wel eerst op of het wel verstandig is om te zeggen. Ze heeft een zwak voor getrouwde mannen, vooral als ze gelukkig zijn.

Panc: Een wat oudere aantrekkelijke man van rond de 45. Hij heeft een goddelijk lichaam. Door een plotselinge tumor is hij overleden. Flashbacks in dit verhaal halen hem steeds terug. Hij is gelukkig getrouwd met Elaine, maar voelt zich aangetrokken door Meija en hebben dus al een heleboel avontuurtjes beleefd. Hij is de agent van Meija.

Edgar Fräser: Die word in het hele verhaal Fräser genoemd op een paar uitzonderingen na. Hij heeft niet echt de looks van een player maar het is meer een man met wie je enorm mee kunt lachen. Hij heeft zich in het verhaal laten steriliseren en daar gebeuren nog leuke dingen mee. Hij heeft totaal geen schaamte en zegt dus vaker dingen die andere mensen shokkeren. Fräser heeft drie kinderen van zijn vorige vriendin, maar wil nu geen ‘vaste’ relatie meer.

Elaine: De vrouw van Panc. Ze is een knappe vrouw van een jaar of 40. Ze is ook een actrice. Zelf is ze ook vreemd gegaan en is zwanger van iemand anders. Dit zegt Meija door de microfoon als zij heeft gezegd dat Meija vreemd ging met Panc. Ze spreekt niet zo heel goed Nederlands. Dus praat ze nederlands-engels.


Blz. 67
Elaine voelt zich erg gesteund door names zichzelf, ook namens jou.
‘Juwlie weten hoe moeiwlijk onze laatste dagen zijn geweest,’ zegt ze, waarna ze de zaal een paar details geeft over je pijn, je luciede momenten , de samhorigheid, de humor – die goddank niet vewdween en die ze vanavond ook veel heeft gezien-, je strijd, je nalatenschap, je ars moriendi.

Pappa: De vader van Meija. Hij heeft overal begrip voor en heeft gezegd dat hij zelf ook wel een vreemd is gegaan. Een uitspraak: Kiespijn: (de), pijn bij de keuze tussen twee gelijkwaardige alternatieven. Meestal gebruikt in de liefde. Hier word mee bedoeld dat je niet kan kiezen tussen twee personen en uiteindelijk toch doet.
Hij is de enige die destijds afwist van de geheime relatie tussen zijn dochter en haar agent.

Titel en motto:

Titelverklaring: De titel van het boek heet ‘Gala’. Ik kan hierbij niet veel zeggen, want het lijkt me wel duidelijk. Het hele verhaal speelt zich vooral af op het gala. Daar vinden ook de ontknopingen van verschillende vraagstukken plaats. Het gala is een groot feest wat wordt gehouden ter nagedachtenis van Panc en ook ter viering van het 15 jarige bestaan van het agentschap.

Motto:
Vooruit! Benut dat dichterlijk vermogen,
Beschrijf wat je komt aangevlogen
Alsof je een liefdesavontuur bedrijft:
Een vluchtig oogcontact, je voelt, je blijft,
Je waant je met de ander nauw verbonden,
Geluk bloeit op en wordt geschonden,
De lust verkeert in leed, ach man!
Voor je het weet heb je ’n roman.

Grapjas in Faust van J.W. Goethe (vertaling Ard Posthuma)

Het thema in dit motto is ook de liefde en de leed hierbij (dus als iemand bv. dood gaat). Ik vind dit heel toepasselijk bij het boek, niet alleen om het thema, maar ook omdat Meija zelf ook altijd een soort ‘gedichten-bundel’ bij zich heeft. Het thema seks komt ook terug, en ja hoor, ook in dít boekje van Ronald Giphart krijgt het de aandacht. Volgens mij verwoordt het ook een beetje de manier waarop Ronald G. zelf schrijft.

Persoonlijke beoordeling:

Ik vond het onderwerp van het verhaal best interessant. Het thema, vooral dood en liefde, werd erg luchtig behandeld, waardoor je niet echt met de personen medelijden kunt hebben. Natuurlijk heb ik wel eens meegemaakt dat iemand die mij dichtbij staat is overleden, maar dat zie ik toch anders dan het in het boek wordt geschreven. Bij mij zit dan heel wat meer emotie in spel. Maar juist omdat Meija op een andere manier met het verlies van een dierbare persoon omgaat, wil je er meer over weten.


Het belangrijkste in het verhaal zijn niet zo zeer de gebeurtenissen, maar juist de gevoelens. Er is een bepaalde spanning tussen de verschillende personen aanwezig, wat op het einde duidelijk naar voren komt. Ik vind wel dat er iets meer mag gebeuren, vooral in het begin, want anders is het moeilijk om verder te lezen. Er moet wel een spanning aanwezig zijn in het verhaal dat je helpt het boek door te komen. De gevoelens vond ik trouwens wel goed beschreven, en vooral kort door de bocht.

De personen kwamen zeker wel levensecht over. Vooral natuurlijk Meija, omdat zij ook constant aan woord is. Maar je krijgt ook een goede indruk van Fräser. Wat ik wel jammer vind, is dat je de gevoelens en gedachtes van Panc niet kunt achterhalen. Maar dat is zelfs een raadsel voor Meija. Dat vind ik ook het enige nadeel aan het ik-perspectief, dat je de emoties van andere personen niet mee krijgt.
Ik heb een beetje een hekel gekregen aan die Elaine, het lijkt me echt een verschikkelijk arogant persoon. Maar dat zal wel zo zijn omdat Meija zelf ook erg negatief over haar praat.

De opbouw van het verhaalvond ik in eerste instantie best lastig. Er worden veel flashbacks gebruikt, het is dus totaal niet chronologisch geschreven. Ook aan de stijl van Ronald Giphart moest ik even wennen. Meestal krijg je een inleidend verhaal te horen, wat hier ook wel een beetje was, maar toch wist je eigenlijk van niets en moest je echt even inkomen. Na een tijdje ging het toch wel heel goed en vond ik het juist wel prettig lezen. Het einde van het boek was volgens mij het leukste en interessantste deel. Zoals ik al eerder zei, zit hier de meest ‘action’ in het verhaal. Alles komt in een stormvloed naar buiten rollen. Heb je net het ene gehoord en verwerkt komt alweer het ander. Dat houdt de spanning erin. Wat ik ook heel mooi vond om te lezen, was het laatste hoofdstuk, waarin Meija eindelijk een keuze maakt tussen Panc en Fräser. Dan wordt alles nog eens lekker duidelijk.

Het taalgebruik vond ik erg verfrissend en leuk. Ronald Giphart gebruikte moderne uitdrukkingen en Engelse woorden. Ik vind dat wel heel leuk, want dat komt ook terug in het echte leven. Ik zelf gebruik ook best vaak Engelse woorden en uitdrukkingen. Wat ik wel een beetje miste, waren de dialogen. Het was niet zo dat er geen enkel dialoog aanwezig was, maar toch vind ik het iets aan de kleine kant. Want juist als je in het ik-perspectief schrijft, is het leuk om een aantal dialogen mee in te nemen om zo gevoelens van andere mensen naar voren te laten komen.

Nu dat ik het hele verslag heb gemaakt, is mijn mening over het boek heel wat positiever geworden. Het blijkt toch wel hele leuke details te hebben, zoals het gebruik van Engelse woorden, en niet te vergeten de stijl (waar je eerst wel aan moet wennen). Als ik mijn eerst reactie achteraf bekijk, vind ik het wat aan de negatieve kant. Achteraf vind ik het toch wel een leuk boekje om te lezen.

Recensie

Een verliefdheid, die je met niemand kunt delen bestaat niet

Door: Hein van Kemenade

Wat gaat er door je heen wanneer de man waarmee je een geheime, voor iedereen verborgen verhouding hebt plotseling, in de kracht van zijn leven door een hersentumor komt te overlijden. Waar kun je met je verdriet naartoe?
Dit is het uitgangspunt van het boekenweekgeschenk van dit jaar, geschreven door Ronald Giphart, een schrijver die bij dertigers de status van een popster heeft. Het is misschien niet helemaal toevallig dat Giphart van het thema van de boekenweek gebruik maakt in deze novelle. Het Thema ‘Leven en dood in de letteren’ is genoemd naar de grens tussen leven en dood in de Griekse oudheid. Een veerman Charon bracht de ziel van een gestorvene in zijn bootje over de rivier de Styx naar het rijk der doden. De waakhond Cerberus zorgde ervoor dat teruggaan haast onmogelijk was.
Giphart heeft dit gegeven gekoppeld aan het thema van zijn oeuvre: de liefde. Dit vermengd met zijn aanstekelijke schrijfstijl heeft ervoor gezorgd dat iedere koper van boeken volgende week een prachtig lekker leesbaar geschenk krijgt van zijn of haar boekverkoper, wat ook nog ergens over gaat. Dat niet uitputtend, diepgravend deze zware thema’s in 96 bladzijden behandeld zijn is evident. Het pleit voor Giphart dat hij zonder zijn uitgangspunten uit het oog te verliezen het verhaal in een hilarisch, emotioneel spannend en verrassend einde laat ontploffen. Nergens zakt het verhaal in.

Gipharts criticasters, de fundamentalisten, of zij nu uit gristelijke, moslim of anti-vloeken-hoek komen, maken een goede promotie voor deze novelle. Daar hou ik wel van. Zij vervallen in de traditionele fout, waar elke slechte lezer in valt. Zij verwarren de standpunten van de hoofdpersoon met die van de schrijver. Levenswijzen, anders dan door hun bekrompen geloof gegeven, moeten afgewezen worden. En dat is precies waar Giphart over schrijft. Hij schrijft over overspel, drankgebruik; Leven voor dit leven, omdat er na de dood niets meer is. Ik citeer: “Ik ben niet op zoek naar antwoorden op levens- of doodsvragen. We hebben één leven en daarna niets meer, nooit.”
Giphart beschrijft een artiestenbureau wat voor TV, radio en theater werkt. Het is een snelle rijke wereld in Utrecht. Iedereen is emotioneel met iedereen bezig, carrière, roem, aandacht. In die wereld wordt een jonge actrice verliefd op de baas en gaat vreemd met hem. Voor zichzelf kan zij het verantwoorden omdat zij met haar veel oudere vriend met kinderen een I see ya when I see ya relatie heeft: “Als je bij me bent is het voor eeuwig, als je er niet bent zie ik je later weer.”
Erg mooi beschreven is in dit korte verband het eerste gesprek, via de GSM wat ze met haar lover heeft. Ze worden verliefd op elkaars stem. Iets wat ze nooit gedacht hadden. Maar hun verhouding moet geheim blijven. Soms hebben ze een bed in een hotel. Alles wordt anders op het moment dat Panc een dodelijk gezwel in zijn hoofd heeft. Meija staat alleen, kan bij niemand terecht, niet bij haar vriend of bij haar collega’s. “Een verliefdheid, die je met niemand kunt delen bestaat niet.” Denkt ze dan. Behalve met haar vader, met hem kan ze vrijuit praten. Hij vindt dat Meija moet schrijven. En wat zij in vertrouwen, gesteund door haar vader aan haar overleden en verboden geliefde schrijft, daar zijn wij als lezers van deze mooie novelle getuige van. Dat er soms vloeken en onvertogen woorden gebruikt worden is gewoon. Zonder deze woorden zou het verhaal ongeloofwaardig zijn. Lees het. Gala is waardevol, een uitstekend boekenweekgeschenk. En dan heb ik het nog niet gehad over de rol die de dwerg Max speelt.

Ronald Giphart, Gala, Cadeau van uw boekverkoper bij een aanschaf van tenminste? 11,11

http://www.giphart.nl/index2.html?menu=highlight&code=24

Mijn mening over deze recensie:

Ik ben voor een heel groot deel met deze recencent eens. Ronald Giphart heeft inderdaad een ‘aanstekelijke’ schrijfstijl. Ik moest er wel even aan wennen, maar als je er eenmal inzit, is het heel leuk.
Hij zegt ook dat de manier waarop Ronald G. de zware thema’s als de dood, bedrog etc behandeld heel goed is. Ik vind deze manier ook heel ‘relax’, maar van mij mag er af en toe toch wat meer tragedie inzitten. Want zo kun je toch wat meer meeleven met de personen.
De uitspraak over het verhaal en het bijbehoorende einde, weerspiegelt ook mijn mening. Vooral de manier waarop de recencent dit verwoord, vind ik heel toepassend. ‘...het verhaal in een hilarisch, emotioneel spannend en verrassend einde laat ontploffen’.

De recencent had van mij wel iets minder positief mogen zijn, want zo een ‘waardevol en uitstekend’ boekenweekgeschenk is het ook weer niet. Je moet niet overdrijven. Ik bedoel, voor zo een kort boekje, vond ik het begin toch wel langdradig.

Wat ik nog niet echt snap, is de laatste zin van het artiekel.. Max, was die dan zo belangrijk? Ja, het was wel even een grappige gebeurtenis, ook heel verrassend dat hij Meija hielp naar wat er was gebeurd, maar verder?
Extra opdracht: Gedichten
1. HOOFDPIJN
M'n hoofd staat op springen
wat gaat het te keer.
Gisteren kon ik genieten
vandaag kan dat niet meer.

(c)1998 Jacques
Dit gedicht van Jacques vind ik erg goed passen bij het thema van het boek. Het gedicht drukt een soort gevoel uit van de hoofdpersoon Meija, op het moment dat Panc is overleden. ‘M’n hoofd staat op springen wat gaat het te keer’ kun je zien als een soort expressie van verdriet. Ook de titel ‘Hoofdpijn’, vind ik heel toepasselijk, want Meija zelf gebruikt vaak van dat soort woorden om bepaalde dingen uit te drukken, zoals ‘kiespijn’. Het gedicht is wel erg kort, maar geeft wel goed de emotie van de hoofdpersoon weer.
2. Dilemma

Jij bent bij hem
Ik ben bij haar
En wij...
wij houden van elkaar
Ook dit gedicht is erg kort, maar krachtig. Het gaat hier duidelijk om een (geheime/verboden) relatie tussen twee personen. Ze houden allebei erg van elkaar, maar zijn toch nog bij een ander. Zo ging het ook met de relatie tussen Meija en haar agent Panc. Het is trouwens niet duidelijk of de personen in het gedicht ook daadwerkelijk iets met elkaar hebben.
3. Waarom?
Waarom duurt geluk zo kort?
Waarom duurt geluk maar even?

Waarom duurt de pijn zo lang?
Waarom duurt de pijn m'n hele leven?
Het derde gedicht gaat ook over de liefde en de (dood). Deze woorden zouden ook uit de mond van Meija kunnen komen, het gedicht geeft haar gevoelens over de verhouding die zij met Panc heeft gehad goed weer. Het geluk was kort, duurde maar even, omdat een tumor er een eind aan moest maken. Wat je dan over houdt, is de pijn die je hebt omdat je een dierbare hebt verloren.
http://gedichten.boekie.nl/gedichten/b1_waarom.asp