Iedere dag telt door Tatjana Wassiljewa

1. De titel van mijn boek is Iedere dag telt. 2. Het is geschreven door Tatjana Wassiljewa. 3. De uitgever is Lemniscaat. 4. Dit boek is een autobiografie. Ik weet van de schrijfster dat zij na de oorlog terugkeerde naar Leningrad waar zij haar school afmaakte en vervolgens een opleiding volgde aan de Pedagogische Academie. Ze heeft jaren Duits gedoceerd en zat in het stadsbestuur Leningrad. 5. Andere boeken van deze schrijfster zijn niet bekend. 6. Ook dit keer is de reden waarom ik dit boek ben gaan lezen omdat ik zeer geïnteresseerd ben in de Tweede Wereldoorlog. 7. De vertelde tijd in het boek is 155 bladzijden lang. 8. het genre van mijn boek is Tweede Wereldoorlog omdat het zich afspeelt in de Tweede Wereldoorlog. 9. Het verhaal speelt zich af in Rusland, Duistland en België, in een werkkamp en in een Fabriek. 10. Het verhaal speelt zich af in de Tweede Wereldoorlog ongeveer van 1940 tot 1945. 11. Het verhaal speelt zich dus af in ongeveer 4 jaar. 12. De hoofdpersoon in dit boek is Tatjana Wassiljewa. 13. Tatjana woont in het begin van de oorlog met haar ouders en haar zusje Olga in Rusland.Als de koude winter begint komen ook de Duisters. Omdat haar vader erg ziek is en niet eens meer kan lopen en haar moeder voor haar zusje moet zorgen, moet Tatjana met een slee naar een dorp ver bij hun vandaan om graan te gaan halen. Dit zou de enige manier voor hun zijn om te overleven. Wonder boven wonder lukt het de kleine Tatjana om het graan te halen en om weer veilig thuis te komen. Nu hadden ze weer eten voor een paar maanden. In mei kwamen de Duisters en jonge en gezonde mensen werden naar Duistland gedeporteerd om te gaan werken in de munitiefabrieken. Ook Tatjana werd gedeporteerd. In Duistland aangekomen moesten alle meisjes in twee rijen gaan staan. De ene rij moest ergens naar binnen. Zij hadden nog een kans. Deze meisjes konden uitgekozen werden door mannen om bij hun op een erwtenveld te gaan werken. Alle meisjes gingen uiteindelijk wel met een iemand mee. Tatjana krijgt al snel last van de honger en mede dankzij het harde werken valt zij elke keer flauw. En daarom wordt zij overgeplaatst naar een fabriek. Hier is het leven voor de dwangarbeiders beter. Ze krijgen beter te eten en het werk is minder zwaar, maar Tatjana blijft maar honger hebben en flauw vallen. Gelukkig was de baas van de fabriek erg aardig en mocht ze af en toen wat extra eten en even rusten. Ze mag zelfs bij een werknemer thuis langskomen om een worst te halen. Als het gebouw waar zij in verbleef wordt gebombardeerd zien zij en een vriendin de kans om te vluchten. Ze komen in een soort kamp terecht en daar ontmoet zij haar eerste liefde; een Fransman Honoré genaamd. Samen brengen ze veel tijd door, maar dan wordt het weer plat gebombardeerd en weer vertrekken de meisjes. Dit keer komen ze bij het gezin van de burgemeester terecht, zijn vrouw is ziek en nu hebben hij en zijn dochter iemand nodig die hun een beetje helpt in de huishouding. De man en zijn vrouw waren erg aardig, maar hun dochter had een hekel aan haar. Als Tatjana op een dag op straat loopt komt ze Amerikanen tegen. De Amerikanen schreeuwden NO MORE WAR! Tatjana verstond niet wat zij zeiden, maar ze stonden allemaal te dansen en te springen en dus bergreep ze wat er gebeurd was; de oorlog was over. Ze ging haar vriendin halen en samen gingen ze naar het station, naar huis. Er gingen alleen nog geen treinen naar het oosten. Tatjana en haar vriendin konden niet wachten en dus sprongen ze gewoon maar in een trein. Op de bestemming aangekomen kregen zij onderdak en goed te eten. Toen er wat meer treinen reden gingen zij weer naar het station waar zij twee Belgische jongens ontmoetten. De vriendin van Tatjana werd verliefd op een van de jongens en ging met hem mee naar Frankrijk, Tatjana ging met de andere jongen, Michel genaamd, mee naar België. Daar heeft zij een paar maanden gezeten om weer op krachten te komen en toen gin ze echt naar huis. Haar vader was overleden maar haar zusje en moeder leefden nog. Na veel moeite kon ze eindelijk weer naar school en nu kon ze eindelijk een opleiding gaan volgen om lerares te worden om zo kinderen iets over de oorlog te leren zodat er nooit meer zoiets zou gebeuren. 14. Ik vond het een mooi en emotioneel boek. Het is een autobiografie en dat is altijd weer wat mooier dan een fictief boek omdat het echt gebeurd is. 15. Als ik dit boek een cijfer tussen de één en de tien moet geven, geef ik het een 8.