Afscheidsbrief door Bobje Goudsmit

De naam van de schrijfster is: Bobje Goudsmit De titel van het boek is: De afscheidsbrief Het boek is uitgegeven in: Haarlem Het jaar dat het is uitgegeven is: 1999 De inhoud van het boek is. Het boek begint dat Marit thuis komt van school en ze ziet op de deurmat een brief liggen. Ze ziet op de achterkant een adres staan en ze herkent het meteen. Het is een uitnodiging voor de verjaardag van Anicke, een vriendin van haar die twee jaar geleden is overleden. Maar Marit heeft geen zin om te gaan, ze wil het hoofdstuk middelbare afsluiten. Ze gaat nu studeren en ze wil niet dat het verleden achter haar aanloopt. Haar moeder raad haar aan een brief te schrijven naar de moeder van Anicke, om erin uit te leggen waarom ze niet wil komen. Ze begint aan de brief, maar niet naar de moeder, maar naar Anicke zelf. Ze vertelt dat over hoe de vriendschap tussen hun tweeën begon. Het was op de eerste dag van het schooljaar toen ze naar de brugklas gingen. Marit kreeg haar fiets niet in de fietsenstalling en toen bood Anicke aan om haar even te helpen. Vanaf dat moment werd de vriendschap tussen hun twee alleen maar beter. In de derde viel Anicke voor het eerst flauw, het was tijdens de gymles. Iedereen was geschrokken en ook al was Anicke niet één van de populairste meisjes uit de klas, vroeg toch iedereen hoe het met haar ging. Haar moeder vond het niet nodig dat ze langs de huisarts ging, iedereen viel toch wel een keertje flauw? Anicke begon te veranderen. Ze was veel eerder geïrriteerd en geëmotioneerd dan anders en ook was ze vaker met haar hoofd er niet helemaal bij. Anicke viel voor de tweede keer flauw. Haar moeder besloot om met haar naar de dokter te gaan. De dag daarna kwam Marit op school en merkte dat Anicke er niet was. Ze kwam er achter dat ze in het ziekenhuis was opgenomen. Maar waarom? Dat wist niemand. Marit hoorde dat Anicke daar alleen maar lag voor onderzoeken. Ze kreeg onder andere een hersenscan en bloedonderzoeken. Tijdens het mentor uur kregen Marit en haar klaas van hun mentor mevrouw Dijkstal te horen dat Anicke ernstig ziek was en dat ze een hersentumor had. Anicke kreeg een zware operatie en de doktoren hadden gezegd dat die goed was gelukt. Anicke moest nog een paar weken in het zieken huis blijven en thuis op bed liggen. Toen kwam ze weer op school. Het ging weken goed, tot dat Marit bij Anicke was. Ze zaten aan tafel te eten en toen kreeg Anicke een soort aanval. Haar hoofd schudde, er zat schuim op haar mond hoeken en ze had in haar broek geplast. De dokter vertelde inderdaad dat ze een aanval had gehad. En ze kreeg er medicijnen voor. Anicke moest ook bestraald worden en kreeg ook chemokuren. Ze zei tegen Marit dat het moest om te zorgen dat echt alle kankercellen zouden verdwijnen, Anicke wou niet tegen Marit zeggen dat ze weer een tumor had. Ze wou niet dat Marit dat wist, ze wou Marit er niet mee belasten. Het ging slechter en slechter met Anicke, de chemo, bestraling, de medicijnen en de tumor maakte haar moe. Ze lag hele dagen op bed te slapen en haar moeder zei niks, omdat Anicke had gezegd tegen haar moeder dat Marit niet mocht weten dat ze weer een tumor had. Tot op een avond dat de moeder van Anicke aan Marit vertelde dat Anicke in coma was geraakt. En dat het Anicke’s eigen beslissing was geweest om niets te vertellen over dat de tumor weer terug was gekomen. Anicke was bang dan Marit zich anders zou gaan gedragen tegenover Anicke. Anicke had 5 dagen in coma gelegen voordat ze was overleden. Toen pas had Marit haar weer gezien. Het was voor Marit de eerste keer dat ze een overleden persoon zou zien. Haar moeder ging met haar mee, maar ze liet Marit wel even alleen afscheid nemen van haar beste vriendin. Tijdens de rouwdienst draaiden ze het favoriete liedje van Anicke; Phil Collins – Against All Odds
How can I just let you walk away, Just let you leave without a trace? When I stand here taking every breath whit you; Ooh, you’re the only one who really knew me at all. How can you just walk away from me. When all I can do is watch you leave? Cause we shared the laughter and the pain. And even shared the tears. You’re the only one who really knew me at all. So take a look at me now, Well, there is just an empty space. And there’s nothing to remind me, just the memory of your face. Well, take a look at me now, Well, there’s just an empty space. And you coming back to me is against the odds, And that’s what I’ve got to face. I wish I could just make you turn around. Turn around and see me cry. There’s so much I need to say to you

So many reasons why. You’re the only one who really knew me at all. So take a look at me now, Well, there’s just an empty space. And there’s nothing left here to remind me, just the memory of jour face. Now take a look at me now, cause I’ll still be standing here. And you coming back to me is against all odds, It’s the chance I’ve got to take. Take a look at me now. Anicke’s moeder zocht vaak contact met Marit, maar Marit vond dit vervelend. Ze was bang dat de moeder van Anicke haar als haar eigen dochter zou gaan zien. Vaak als de moeder van Anicke belde of Marit langs wou gaan bedacht ze smoesjes om niet langs te kunnen komen. Ook in de klas was het anders na het overlijden van hun klas genootje. Het ging slecht en de klas werd onhandelbaar. De leraren hadden niet in de gaten dat de klas de dood van Anicke nog niet verwerkt hadden. Maar toch slaagde de klas erin om hun VWO diploma te kunnen halen. Tijdens de diploma uitreiking was ook de moeder van Anicke aanwezig en de broer van Anicke, Jorn was ook aanwezig. Na de uitreikingen stond één van de klasgenootjes op en gaf een toespraak over hoe erg het was dat Anicke was overleden en hoe erg ze haar missen. Het was Younes, die de toespraak had gehouden, het was de enige jongen waar Anicke ooit mee gezoend had. Ook was Anicke door het hele boek heen verliefd geweest op Jounes. Ook werd één van Anicke’s lievelingsnummers gedraaid. En daar mee eindigde de brief Voor Anicke van Marit. Genre: De afscheids grief is een jeugdroman. Verhaalfiguren: Marit: Woont alleen met haar moeder en is de beste vriendin van Anicke. Haar moeder werkt veel en dat vindt ze niet leuk. Haar moeder heeft weinig tijd en aandacht voor haar en als haar moeder dan een keertje thuis is dan is haar moeder te moe om te luisteren. En daar baalt Marit van. Marit heeft veel verdriet door het overlijden van haar vriendin, maar ondanks dat wil ze toch haar eigen leven gaan leiden. Hanna: Hanna is de moeder van Anicke, ze is een lieve vrouw. Ze heeft het heel moeilijk met het overlijden van haar dochter. Ze was zo trots dat haar dochter ongesteld was geworden en dat dat betekende dat ze waarschijnlijk oma zou worden. Die wens van oma worden ging alleen nooit in vervulling. Younes: Younes is een klasgenootje van Marit en Anicke. In de eerste zoent hij met Anicke op het schoolfeest. Maar hij zag Anicke niet als z’n vriendin maar als een oefenobject. Toch blijkt dat Younes Anicke altijd heel aardig heeft gevonden. Ook is hij erg aangedaan als Anicke komt te overlijden en dan laat hij zich opeens van een hele andere kant zien. Stijl/Perspectief: Het boek de afscheidsbrief is een helder boek. Als je het boek leest kom je te weten hoe veel Marit van Anicke houdt. Het boek is in een waar gebeurd verhaal, alleen is de klas en het soort meisje en de ziekt zijn anders dan toen het in de werkelijkheid was gebeurd. Tijden: Het verhaal gaat over het begin van hun vriendschap dat ontstaat op d eerste schooldag en eindigt als Marit haar schooldiploma eenmaal op zak heeft. De brief die ze stuurt schrijft ze in één avondje. Werkelijkheid: De schrijfster van het boek is lerares nederlands en raakt geïnspireerd door een soort gelijk sterfgeval op haar school. Ze was geïnspireerd door de manier hoe de kinderen omgingen met het verlies van een klasgenootje. Titelverklaring: De titel is gebaseerd op de brief die Marit schrijft naar Anicke om voorlopig afscheid te nemen, als het niet meer zo moeilijk voor haar is zal ze weer contact opnemen met de familie van Anicke.
Bijzondere ruimtes: Een bijzondere ruimte is de school, omdat daar heen vriendschap begint. En eigenlijk in het hele verhaal de school steeds terug komt. Beoordeling: Ik vond het een heel mooi, maar zielig boek. Ik heb het boek ook in één avond uitgelezen. Het boek kwam bij mij heel realistische over. Ik vind het een goed boek. Ik heb het geen moment saai gevonden. Wel was het af en toe een beetje voorspelbaar wat er ging gebeuren.