Titel: Een kaart, niet het gebied
Auteur: Hermine de Graaf
Jaar eerste uitgave: 1984 Verwachting: Ik heb dit boek gekozen, omdat in het Metropool themaboek staat dat het boek gaat over tienermeisjes die overhoop liggen met hun moeder en de rest van de wereld. Dat is een onderwerp die gaat over meiden van ongeveer mijn leeftijd en daar kan ik me dan goed in inleven. Door de beschrijving in het themaboek was ik nieuwsgierig geworden naar het boek. Ik verwachtte van het boek dat het een doorlopend verhaal was over een paar vriendinnen die problemen hadden met hun moeder en de rest van de wereld, bijvoorbeeld vriendjes, vriendinnen en school. Eerste reactie: Mijn eerste reactie was niet positief.. Toen ik mijn boek op ging halen in de bibliotheek zei de bibliothecaresse: ‘kunnen ze geen leukere boeken bedenken op school?’ Toen had ik al zoiets van ‘hmm, als zij dat zegt, is het boek dan wel leuk?’ En de kaft zag er ook niet aanlokkelijk uit. Uiteindelijk ben ik toch maar begonnen. Dit boek was best erg oud en de worden waren best moeilijk. Bij elk hoofdstuk een andere “ikpersoon” die niks met elkaar te maken hadden. Het boek is me erg tegen gevallen. Samenvatting - Het boek heeft 10 verhalen. Elk verhaal is rond de 15 bladzijdes lang. - De meeste verhalen zijn ongeveer 15 bladzijdes lang. De stijl van elk verhaal is ongeveer hetzelfde, iedere keer wordt het verhaal min of meer beschreven vanuit de hoofdpersoon. Je ziet dus elke keer hoe de tiener meisjes de wereld om haar heen ziet. De opbouw van de verhalen is ook elke keer ongeveer hetzelfde, eerst wordt de hoofdpersoon voorgesteld en de andere personen en daarna komen de gebeurtenissen, of er wordt verteld wat er al gebeurd is. - De thema’s van de verhalen zijn ook elke keer hetzelfde. In elk verhaal gaat het om een tiener meisje/jonge vrouw, de problemen die ze heeft en op welke manier ze die problemen op lost. Het verhaal erom heen is elke keer anders, maar je kunt duidelijk elke keer dezelfde thema’s herkennen. Ik zal even een samenvatting geven van 1 van de verhalen, zodat er een beetje een beeld gevormd kan worden van de thema’s van de verhalen. ‘Kersen eten’ gaat over Jelle die ooit per ongeluk Simon (een jongen die haar vader aan haar wilde koppelen) met zijn geweer heeft doodgeschoten, Simon wilde haar en haar vader verrassen om halfzes ‘s ochtends, Jelle had waarschijnlijk het geweer verkeerd geladen en heeft hem toen doodgeschoten. In Kersen eten kun je goed meemaken hoe Jelle hiermee omgaat, vaak zegt ze tegen zichzelf dat het zijn eigen schuld was en dat ze hem toch niet leuk vond. Toch kun je goed merken dat ze er wel degelijk problemen mee heeft. De band met haar moeder is niet erg goed, Ze heeft ook nog anorexia gehad. Maar het gaat steeds beter. Ze is dikker geworden volgens een vriend. Het klopt want die nacht wordt ze voor het eerst sinds lange tijd weer ongesteld…
Analyse
Tijd: Het verhaal is niet echt chronologisch, heb ik het idee. Maar het is niet zeker want het zijn 10 verschillende verhalen en je weet niet wanneer die verhalen zich afspelen. Maar de verhalen apart lopen wel chronologisch. Er komen veel flashbacks voor in alle verhalen. Dan wordt er verteld waarom 1 van de meisjes zoiets doet, wat er is gebeurd, waardoor ze zo is geworden. De vertelde tijd is verschillend per verhaal, meestal 4 dagen tot een week. De vertel tijd is per verhaal zo’n 20 pagina’s en alle verhalen 162 bladzijden. Er is geen sprake van tijdsvertraging of tijdsverdichting. Ruimte: Het verhaal speelt zich af op het platteland, in een dorp. Het dorp wordt niet echt beschreven. Sommige delen wel, de delen waar de meisjes wonen. Zoals het huis en de straat in ‘menarche, tiende levensjaar; geen bijzonderheden’. En de tuin in ‘kersen eten’. Het verhaal speelt zich af in het verleden, want zoals het landschap beschreven wordt zie je nu niet veel meer. Ook de scholen zijn anders als je de beschrijving hoort. De vader van Corinne in ‘wildsporen’ geeft bijvoorbeeld les op een gymnasium. Tegenwoordig heb je geen gymnasiums meer, het is een leerstroom. Het weer is elke keer weer anders dus daar kan ik niet veel over vertellen. Personages: Er zijn in elk verhaal verschillende hoofdpersonen, er zijn dus 10. Ik heb drie verhalen gekozen die ik het leukste vond: - ‘Onhandige gebaren’ – hoofdpersoon: Eline, bijpersonen: tante Gerda en Maria. Eline wordt bij een gastgezin ondergebracht omdat ze moeilijk opvoedbaar is. Ze wordt daar vriendinnen met Maria. Tante Gerda vindt ze maar een vervelende vrouw, ze is altijd aan het schoonmaken en loopt steeds achter Eline aan. - ‘ ‘Kersen eten’ – hoofdpersoon: Jelle, bijpersonen: moeder, Simon en Matthias. Jelle heeft ooit per ongeluk Simon doodgeschoten toen hij haar kwam verrassen, ze weet niet goed hoe ze hier mee om moet gaan en ontwikkeld daar door anorexia. Ze zegt dat ze er geen problemen mee heeft en dat het niet haar schuld is tegen anderen, maar ondertussen heeft ze er wel problemen mee. - ‘Een kaart, niet het gebied’ – hoofdpersoon: Vera, bijpersonen: Victor Klein, Max en Stella. Vera bewondert dokter Victor Klein. Daarom gaat ze vaak bij hem langs om op zijn zoontje Max te passen. Ook met zijn vrouw Stella kan ze het wel vinden. Vera is stiekem verliefd op Victor op een dag laat ze haar blote borsten zien aan Victor. Perspectief: Alle verhalen zijn geschreven in het ik-prespectief. Behalve ‘Menarche, tiende levensjaar, geen bijzonderheden’. Dat verhaal is geschreven in het auctoriale hij/zij-prespectief. De verteller doet dus niet mee aan de handeling. De schrijver vertelt over wat Lisa beleeft alsof hij een andere persoon is die erbij staan. Bijv. ze klom op een stoel en liet haar hand over de ‘snoepplank’ glijden. Stijl: Het verhaal geeft veel details over de gevoelens van de hoofdpersonen en beschrijft vaak ook heel goed het uiterlijk van de bijpersonen. De zin zijn niet te kort en niet te lang, gewoon een normale lengte. De zinnen zijn soms wel moeilijk, omdat er dan allerlei uitspraken en details tussendoor staan. Dan is een zin wel moeilijk te begrijpen. De woorden zijn ouderwets, van sommige woorden heb ik nog nooit gehoord. Dat zijn dan erg ouderwetse woorden. Dat komt, denk ik, omdat het boek ook al best wel oud is.
Spanning:
Het boek is totaal niet spannend, dus er wordt geen gebruik gemaakt van spanning. Soms vraag je je wel af waarom een persoon zich op een bepaalde manier gedraagt. Dat wordt dan pas aan het einde van het verhaal verteld, maar sprake van echte spanning is er niet.
Titelverklaring:
De titel slaat op 1 van de verhalen uit het boek. Ik vind het een slechte titel want het heeft maar met 1 verhaal uit het boek te maken. Een betere titel is bijv. van meisje tot jonge vrouw.
Motief:
In elk verhaal is er weer een ander motief. In ‘Onhandige gebaren’ is het motief waarom ze bij een ander gezin in woont, dat haar ouders haar niet meer konden opvoeden. In ‘Kersen eten’ is het motief dat ze Simon per ongeluk heeft doodgeschoten en daar niet goed mee om kan gaan. In ‘Een kaart, niet het gebied’ is het motief dat Vera dokter Victor Klein bewonderd en daardoor de dingen doet die ze doet.
Thema:
Het thema van alle verhalen is eigenlijk hoe jonge vrouwen met hun problemen om gaan en hoe ze die oplossen.
Verwerkingsopdracht B9
Interview
1. Waarom heb je het boek gekozen? - Ik heb het gekozen omdat ik dacht dat het een heel leuk boek zou zijn. Dat heb ik verkeerd gedacht dus. 2. Wat vond je van het boek? - Ik vond het een heel saai k*tboek. Veel te moeilijk met 10 verhalen in 1 boek. Elke keer een andere hoofdpersoon is irritant. 3. Met welke persoon kon jij jezelf het meeste identificeren? - Met geen 1. De hoofdpersonen zijn of gek of er is altijd wel iets raars zoals bijv. een dooie vader of een gestoorde vriend. 4. Zou je nog meer boeken van dezelfde schrijfster willen lezen? - Nee. Ik vond dit boek zo saai dat ik het mezelf niet aan doe om nog een boek van haar te lezen 5. Wat had je van het boek verwacht en is die verwachting uitgekomen? - Ik had verwacht dat het een heel leuk boek zou zijn, gewoon over wat tienermeiden met problemen. Maar ik wist niet dat het 10 verschillende verhalen waren die niks met elkaar te makken hebben. 6. Welk verhaal vond je het leukst? - Geen 1 verhaal. Ik snap niks van het boek en de verhalen vind ik helemaal niet leuk. 7. Had je het boek snel uit? - Nee, want ik had helemaal geen zin om het verder te lezen, dat ging heel moeizaam. 8. Vind je de titel passend? - Nee, ik snap de titel: “Een kaart, niet het gebied” niet. 9. Had je na het 1e hoofdstuk nog zin om verder te lezen? - Nee, daar had ik geen zin meer in. Het eerste hoofdstuk vond ik al niet leuk en heel raar. 10. Vind je de kaft toepasselijk voor het verhaal? - Ja ik vind de kaft wel toepasselijk. Net zo saai als de verhalen. Eindoordeel: Ik vond het boek niet leuk om te lezen. Het was erg saai en ik kon me helemaal niet in de verhalen inleven. Elke keer als je er net in zat dan was het verhaal afgelopen en moest je weer helemaal omschakelen voor het volgende. De gebeurtenissen spraken mij ook totaal niet aan. Ze waren erg overdreven. Zo zijn bijna alle hoofdpersonen wel een vader of moeder kwijt. ‘Elke nacht wachten op Mischa’ vind ik heel erg overdreven. De hoofdpersoon Claire heeft ooit haar moeder van de trap geduwd, ze heeft een zus die niet helemaal goed is en weg is gelopen terwijl ze zwanger is en haar vader heeft hen verlaten. Ik vind het nogal onrealistisch dat dit allemaal 1 persoon overkomt. Alle dingen die in het boek gebeuren zijn volgens mij nogal overdreven en zijn mij nog nooit overkomen, daarom kan ik mij niet goed de gebeurtenissen voorstellen. Ook kon ik me niet goed met de personen identificeren, ze zijn volgens mij allemaal niet goed bij hun hoofd. Ze denken op een manier waarop een normaal persoon niet denkt. De reden dat ze zo denken is door een of andere gebeurtenis die erg ver gezocht is, zoals bijvoorbeeld in: ‘Wildsporen’. Daarin is een pony levend verbrand en daar heeft de vriendin van de hoofdpersoon het moeilijk. Zij geeft de hoofdpersoon de schuld en daardoor wordt de hoofdpersoon opstandig. Dat vind ik erg ver gezocht. De opbouw was wel goed, je werd eerst aan de hoofdpersoon voorgesteld, daarna aan de mensen uit haar omgeving en daarna werd er verteld wat er gebeurd was. Het taalgebruik was soms ook wel moeilijk. Het boek is oud, daardoor staan er best wel veel oude woorden in die ik niet begrijp. Wel werden de dingen uit de omgeving goed beschreven. Sommige dingen kon ik me heel goed voorstellen. Wat ik wel goed vond van het boek is, dat het niet van die standaard type meisjes zijn. Zoals bijvoorbeeld het meisje meisje, het trutje/snob en het probleem kind. Het zijn allemaal aparte types die allemaal met hun eigen problemen omgaan en die proberen op te lossen. De manier waarop de verhalen verteld zijn vind ik ook wel goed. Het wordt verteld zoals een jongere dat zou doen (dus niet op een volwassen manier).
Auteur: Hermine de Graaf
Jaar eerste uitgave: 1984 Verwachting: Ik heb dit boek gekozen, omdat in het Metropool themaboek staat dat het boek gaat over tienermeisjes die overhoop liggen met hun moeder en de rest van de wereld. Dat is een onderwerp die gaat over meiden van ongeveer mijn leeftijd en daar kan ik me dan goed in inleven. Door de beschrijving in het themaboek was ik nieuwsgierig geworden naar het boek. Ik verwachtte van het boek dat het een doorlopend verhaal was over een paar vriendinnen die problemen hadden met hun moeder en de rest van de wereld, bijvoorbeeld vriendjes, vriendinnen en school. Eerste reactie: Mijn eerste reactie was niet positief.. Toen ik mijn boek op ging halen in de bibliotheek zei de bibliothecaresse: ‘kunnen ze geen leukere boeken bedenken op school?’ Toen had ik al zoiets van ‘hmm, als zij dat zegt, is het boek dan wel leuk?’ En de kaft zag er ook niet aanlokkelijk uit. Uiteindelijk ben ik toch maar begonnen. Dit boek was best erg oud en de worden waren best moeilijk. Bij elk hoofdstuk een andere “ikpersoon” die niks met elkaar te maken hadden. Het boek is me erg tegen gevallen. Samenvatting - Het boek heeft 10 verhalen. Elk verhaal is rond de 15 bladzijdes lang. - De meeste verhalen zijn ongeveer 15 bladzijdes lang. De stijl van elk verhaal is ongeveer hetzelfde, iedere keer wordt het verhaal min of meer beschreven vanuit de hoofdpersoon. Je ziet dus elke keer hoe de tiener meisjes de wereld om haar heen ziet. De opbouw van de verhalen is ook elke keer ongeveer hetzelfde, eerst wordt de hoofdpersoon voorgesteld en de andere personen en daarna komen de gebeurtenissen, of er wordt verteld wat er al gebeurd is. - De thema’s van de verhalen zijn ook elke keer hetzelfde. In elk verhaal gaat het om een tiener meisje/jonge vrouw, de problemen die ze heeft en op welke manier ze die problemen op lost. Het verhaal erom heen is elke keer anders, maar je kunt duidelijk elke keer dezelfde thema’s herkennen. Ik zal even een samenvatting geven van 1 van de verhalen, zodat er een beetje een beeld gevormd kan worden van de thema’s van de verhalen. ‘Kersen eten’ gaat over Jelle die ooit per ongeluk Simon (een jongen die haar vader aan haar wilde koppelen) met zijn geweer heeft doodgeschoten, Simon wilde haar en haar vader verrassen om halfzes ‘s ochtends, Jelle had waarschijnlijk het geweer verkeerd geladen en heeft hem toen doodgeschoten. In Kersen eten kun je goed meemaken hoe Jelle hiermee omgaat, vaak zegt ze tegen zichzelf dat het zijn eigen schuld was en dat ze hem toch niet leuk vond. Toch kun je goed merken dat ze er wel degelijk problemen mee heeft. De band met haar moeder is niet erg goed, Ze heeft ook nog anorexia gehad. Maar het gaat steeds beter. Ze is dikker geworden volgens een vriend. Het klopt want die nacht wordt ze voor het eerst sinds lange tijd weer ongesteld…
Tijd: Het verhaal is niet echt chronologisch, heb ik het idee. Maar het is niet zeker want het zijn 10 verschillende verhalen en je weet niet wanneer die verhalen zich afspelen. Maar de verhalen apart lopen wel chronologisch. Er komen veel flashbacks voor in alle verhalen. Dan wordt er verteld waarom 1 van de meisjes zoiets doet, wat er is gebeurd, waardoor ze zo is geworden. De vertelde tijd is verschillend per verhaal, meestal 4 dagen tot een week. De vertel tijd is per verhaal zo’n 20 pagina’s en alle verhalen 162 bladzijden. Er is geen sprake van tijdsvertraging of tijdsverdichting. Ruimte: Het verhaal speelt zich af op het platteland, in een dorp. Het dorp wordt niet echt beschreven. Sommige delen wel, de delen waar de meisjes wonen. Zoals het huis en de straat in ‘menarche, tiende levensjaar; geen bijzonderheden’. En de tuin in ‘kersen eten’. Het verhaal speelt zich af in het verleden, want zoals het landschap beschreven wordt zie je nu niet veel meer. Ook de scholen zijn anders als je de beschrijving hoort. De vader van Corinne in ‘wildsporen’ geeft bijvoorbeeld les op een gymnasium. Tegenwoordig heb je geen gymnasiums meer, het is een leerstroom. Het weer is elke keer weer anders dus daar kan ik niet veel over vertellen. Personages: Er zijn in elk verhaal verschillende hoofdpersonen, er zijn dus 10. Ik heb drie verhalen gekozen die ik het leukste vond: - ‘Onhandige gebaren’ – hoofdpersoon: Eline, bijpersonen: tante Gerda en Maria. Eline wordt bij een gastgezin ondergebracht omdat ze moeilijk opvoedbaar is. Ze wordt daar vriendinnen met Maria. Tante Gerda vindt ze maar een vervelende vrouw, ze is altijd aan het schoonmaken en loopt steeds achter Eline aan. - ‘ ‘Kersen eten’ – hoofdpersoon: Jelle, bijpersonen: moeder, Simon en Matthias. Jelle heeft ooit per ongeluk Simon doodgeschoten toen hij haar kwam verrassen, ze weet niet goed hoe ze hier mee om moet gaan en ontwikkeld daar door anorexia. Ze zegt dat ze er geen problemen mee heeft en dat het niet haar schuld is tegen anderen, maar ondertussen heeft ze er wel problemen mee. - ‘Een kaart, niet het gebied’ – hoofdpersoon: Vera, bijpersonen: Victor Klein, Max en Stella. Vera bewondert dokter Victor Klein. Daarom gaat ze vaak bij hem langs om op zijn zoontje Max te passen. Ook met zijn vrouw Stella kan ze het wel vinden. Vera is stiekem verliefd op Victor op een dag laat ze haar blote borsten zien aan Victor. Perspectief: Alle verhalen zijn geschreven in het ik-prespectief. Behalve ‘Menarche, tiende levensjaar, geen bijzonderheden’. Dat verhaal is geschreven in het auctoriale hij/zij-prespectief. De verteller doet dus niet mee aan de handeling. De schrijver vertelt over wat Lisa beleeft alsof hij een andere persoon is die erbij staan. Bijv. ze klom op een stoel en liet haar hand over de ‘snoepplank’ glijden. Stijl: Het verhaal geeft veel details over de gevoelens van de hoofdpersonen en beschrijft vaak ook heel goed het uiterlijk van de bijpersonen. De zin zijn niet te kort en niet te lang, gewoon een normale lengte. De zinnen zijn soms wel moeilijk, omdat er dan allerlei uitspraken en details tussendoor staan. Dan is een zin wel moeilijk te begrijpen. De woorden zijn ouderwets, van sommige woorden heb ik nog nooit gehoord. Dat zijn dan erg ouderwetse woorden. Dat komt, denk ik, omdat het boek ook al best wel oud is.
1. Waarom heb je het boek gekozen? - Ik heb het gekozen omdat ik dacht dat het een heel leuk boek zou zijn. Dat heb ik verkeerd gedacht dus. 2. Wat vond je van het boek? - Ik vond het een heel saai k*tboek. Veel te moeilijk met 10 verhalen in 1 boek. Elke keer een andere hoofdpersoon is irritant. 3. Met welke persoon kon jij jezelf het meeste identificeren? - Met geen 1. De hoofdpersonen zijn of gek of er is altijd wel iets raars zoals bijv. een dooie vader of een gestoorde vriend. 4. Zou je nog meer boeken van dezelfde schrijfster willen lezen? - Nee. Ik vond dit boek zo saai dat ik het mezelf niet aan doe om nog een boek van haar te lezen 5. Wat had je van het boek verwacht en is die verwachting uitgekomen? - Ik had verwacht dat het een heel leuk boek zou zijn, gewoon over wat tienermeiden met problemen. Maar ik wist niet dat het 10 verschillende verhalen waren die niks met elkaar te makken hebben. 6. Welk verhaal vond je het leukst? - Geen 1 verhaal. Ik snap niks van het boek en de verhalen vind ik helemaal niet leuk. 7. Had je het boek snel uit? - Nee, want ik had helemaal geen zin om het verder te lezen, dat ging heel moeizaam. 8. Vind je de titel passend? - Nee, ik snap de titel: “Een kaart, niet het gebied” niet. 9. Had je na het 1e hoofdstuk nog zin om verder te lezen? - Nee, daar had ik geen zin meer in. Het eerste hoofdstuk vond ik al niet leuk en heel raar. 10. Vind je de kaft toepasselijk voor het verhaal? - Ja ik vind de kaft wel toepasselijk. Net zo saai als de verhalen. Eindoordeel: Ik vond het boek niet leuk om te lezen. Het was erg saai en ik kon me helemaal niet in de verhalen inleven. Elke keer als je er net in zat dan was het verhaal afgelopen en moest je weer helemaal omschakelen voor het volgende. De gebeurtenissen spraken mij ook totaal niet aan. Ze waren erg overdreven. Zo zijn bijna alle hoofdpersonen wel een vader of moeder kwijt. ‘Elke nacht wachten op Mischa’ vind ik heel erg overdreven. De hoofdpersoon Claire heeft ooit haar moeder van de trap geduwd, ze heeft een zus die niet helemaal goed is en weg is gelopen terwijl ze zwanger is en haar vader heeft hen verlaten. Ik vind het nogal onrealistisch dat dit allemaal 1 persoon overkomt. Alle dingen die in het boek gebeuren zijn volgens mij nogal overdreven en zijn mij nog nooit overkomen, daarom kan ik mij niet goed de gebeurtenissen voorstellen. Ook kon ik me niet goed met de personen identificeren, ze zijn volgens mij allemaal niet goed bij hun hoofd. Ze denken op een manier waarop een normaal persoon niet denkt. De reden dat ze zo denken is door een of andere gebeurtenis die erg ver gezocht is, zoals bijvoorbeeld in: ‘Wildsporen’. Daarin is een pony levend verbrand en daar heeft de vriendin van de hoofdpersoon het moeilijk. Zij geeft de hoofdpersoon de schuld en daardoor wordt de hoofdpersoon opstandig. Dat vind ik erg ver gezocht. De opbouw was wel goed, je werd eerst aan de hoofdpersoon voorgesteld, daarna aan de mensen uit haar omgeving en daarna werd er verteld wat er gebeurd was. Het taalgebruik was soms ook wel moeilijk. Het boek is oud, daardoor staan er best wel veel oude woorden in die ik niet begrijp. Wel werden de dingen uit de omgeving goed beschreven. Sommige dingen kon ik me heel goed voorstellen. Wat ik wel goed vond van het boek is, dat het niet van die standaard type meisjes zijn. Zoals bijvoorbeeld het meisje meisje, het trutje/snob en het probleem kind. Het zijn allemaal aparte types die allemaal met hun eigen problemen omgaan en die proberen op te lossen. De manier waarop de verhalen verteld zijn vind ik ook wel goed. Het wordt verteld zoals een jongere dat zou doen (dus niet op een volwassen manier).
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden