Aan de weg der vreugde door Louis Couperus

Algemene gegevens 1. Auteur: Louis Couperus
2. Titel: “Aan de weg der vreugde” 3. Uitgever:Veen, uitgevers
Plaats: Utrecht
Jaar:1982, 1e druk: 1908 4. Samenvatting Aldo Ardo verblijft in een hotel in de Apennijnen nadat hij medico tenente (militair geneesheer) was in de oorlog in Abessinië. Hij had ontslag genomen omdat hij er genoeg van had, maar eigenlijk was hij op zoek naar de ‘Vreugde’. Het hotel is vlakbij een woud waar hij vaak heen gaat in zijn eentje om de vreugde te zoeken. Hij probeert hier met zijn fluitje hagedissen tam te maken, of ligt er gewoon te genieten. Het enige wat hij mist is een vrouw voor de avond. ’s Nachts is er niets te zien in het woud, en hij zou zich vervelen dan alleen. De vrouwelijke gasten van het hotel vindt hij allemaal te lelijk of te oud. Als er op een dag dat hij in het woud ligt, tegen de avond aan, een vrouw langsloopt in een wit gewaad, gaat hij op zoek naar haar. Ze blijkt naast zijn hotel te verblijven tegenover zijn kamer. Hij is erg benieuwd naar haar; straks is ze ook lelijk zoals de Engelse dames in zijn hotel. Hij bereidt zich voor op een grote teleurstelling. Op zijn balkon fluit hij op zijn fluitje van een paar stuivers om haar aandacht te trekken. Dat lukt. Hij heeft haar wakker gehouden. Ze ontmoeten elkaar de volgende dag, en ze blijkt niet heel erg mooi te zijn, maar ze heeft blonde haren, dus hij is al lang blij. Ook heeft ze een mooi lichaam. Aldo Ardo is tevreden. Het meisje komt uit Nederland en heet Emilie, maar omdat hij Italiaans is noemt hij haar Milia. Milia is naar Italië gekomen omdat ze ziek is, ze is nerveus zegt ze. Aldo is dokter en zegt tegen haar dat ze beter rond kan lopen in de zon dan stil zitten in de schaduw. Hij neemt haar mee naar het woud en daar kust hij haar. Milia vindt dit niet fijn, ze heeft pas haar man verloren, een oude grijsaard, en heeft een briefrelatie met Hugo. Ook had ze nog nooit gekust. Na een tijdje laat ze het wel toe en worden ze hevig verliefd op elkaar. Ze houden het wel geheim want ze willen niet dat de andere mensen van het hotel het weten. Op een dag lopen ze zo ver het woud in dat ze niet meer voor het donker terug zouden komen bij het hotel. Milia wil teruggaan maar Aldo wil verder trekken om bij een dorpje uit te komen. Aldo krijgt zijn zin. Ze komen aan bij het dorpje Benabbio waar ze kunnen overnachten bij een gezin; Giannina, de vrouw, Milio, het kind en Amedeo, de man. Het gezin is heel gastvrij. Eigenlijk hebben Milia en Aldo geen zin meer om terug te keren naar het hotel en ze besluiten kamers te huren bij Giannina en Amedeo. Heel het dorp ziet Milia en Aldo als een pasgetrouwd stel en allemaal vinden ze Milia en Aldo mooi. Ze zijn er gelukkig, totdat er aan Milia iets begint te knagen. Wie is Aldo eigenlijk? Waarom heeft hij ontslag genomen? Wat weet ik eigenlijk van zijn ziel? Ze komt er achter dat hij nooit andere dingen tegen haar heeft gezegd dan dat ze mooi is en dat hij haar lief vindt, ze weet niets van hem. Aldo zegt tegen haar dat ze alles weet van hem en dat hij ontslag had genomen omdat hij er gewoon genoeg van had. Er gaat een hele tijd voorbij en Aldo zit alleen maar in de tuin hagedissen te temmen en roept afentoe naar Milia om haar een kus te geven. Hij rookt sigaretten en leest de krant, hij doet gewoon niets. Op een keer irriteert het Milia zo dat hij zich niets aantrekt van haar verdriet dat zij de hagedis die Aldo bijna tam had gemaakt doodtrapte. Aldo werd hier zo boos over dat hij wegliep. Hij dacht veel na en wist dat hij haar nooit zou kunnen vergeven en dat hij haar niet nodig had op zijn weg naar de vreugde. Zij was een klein vreugd geweest net als de hagedis. Milia ontving een brief van hem toen hij weg was, en had even nog de hoop dat hij terug zou keren, maar toen er een tweede brief kwam waarin stond dat hij voor enkele maanden op tijgerjacht ging in Indië wist ze dat hij nooit meer terug zou keren. Ze was ontroostbaar, en kreeg het weer aan haar zenuwen, ze verlamde aan haar benen. Een paar dagen nadat ze haar testament had opgesteld; in het geval dat, overleed ze. De verlamming was naar boven gekropen, naar haar hart, zodat ze overleed. 5. Hoofdfiguren Aldo Ardo- Aldo Ardo is een man die na een oorlog in Abessinië verblijft in een hotel om van daaruit op zoek te gaan naar de “Vreugde”. Dit is zijn nieuwe levensdoel. Hij is Italiaans, uitermate knap en een dromer. Hij houdt veel van de natuur, en bewondert deze. Aldo Ardo is een karakter. Hij is op zoek naar de “Vreugde” en ook maakt hij karakterontwikkelingen door. Zo dacht hij eerst dat Milia hem zou helpen op zijn zoektocht naar de “Vreugde” maar later komt hij erachter dat hij het alleen in zijn eentje kan bereiken. Ook is hij wel een beetje een typische Italiaan, hij vindt Milia mooi omdat ze blond is, maar als ze brunette was geweest had hij haar lelijk gevonden. Emilie/Milia- Emilie is een zieke Nederlandse jonge vrouw die naar Italië was gekomen om beter te worden. Ze ontmoet Aldo Ardo die haar een beetje beter maakt om met haar door het woud te lopen, ze wordt steeds minder moe. Ze wordt verliefd op hem, omdat hij zo mooi is, donker krullend haar en donkere ogen, mooi lichaam, ze is verliefd. Maar als ze een beetje minder verliefd begint te worden dan wil ze weten of hij van binnen net zo mooi is als van buiten, ze wil weten wat hij denkt, hoe hij is enzovoorts. Als ze dan geen antwoord krijgt is eigenlijk haar verliefdheid over. Wanneer Aldo vertrekt merkt ze dat ze eigenlijk toch wel van hem hield, meer dan van Hugo en haar overleden oude man. Ze wordt ziek van verdriet en uiteindelijk sterft ze. Emilie is ook een karakter omdat zij ook karakterontwikkeling heeft. Zo komt ze erachter dat liefde niet alleen van buiten zit maar ook van binnen. Dat ze niet alleen een mooie man wil, maar ook graag een man die met haar praat, niet alleen maar mooie Italiaanse woordjes in haar oor fluistert. Emilie is een karakter, maar ook een typisch preuts meisje.
6. Bijfiguren Pazienza-De hotelhouderszoon. Hij is degene in het hotel waar Aldo het meest mee praat. Volgens mij vertrouwt hij Pazienza. Pazienza is zijn bijnaam omdat hij altijd alles zo langzaam doet, zijn echte naam is Carlino. Giannina-Zij is de gastvrije en zorgzame vrouw van Amedeo en heeft een zoontje Milio. Ze is een soort van vriendin van Milia. Ze is niet erg gelukkig want Amedeo moet elk jaar 6 maanden weg om gipsen beeldjes te verkopen omdat ze anders niet rondkomen. Amedeo- Man van Giannina en vader van Milio. Hij gaat elk jaar 6 maanden weg om gipsen beeldjes te verkopen in Duitsland, en ook al zou hij dit jaar niet hoeven omdat ze genoeg geld binnen krijgen van de kamerhuur van Milia en Aldo, toch gaat hij. Waarschijnlijk wil hij ook weg en is hij ook op zoek naar de vreugde, zouden alle mannen dat zijn? Milio- Blonde zoon van Amedeo en Giannina 7. Plaats en tijd Het eerste deel speelt zich af in en rond het hotel en het woud bij de Apennijnen. Het tweede deel speelt zich af in het dorpje Benabbio bij het gezin van Amedeo. Alles speelt zich dus af in Italië. De tijd is onduidelijk, maar gezien Louis Couperus het tijdens zijn vakantie in Italië in het plaatsje Bagni di Lucca schreef in 1906, zal het zich wel rond die tijd afspelen. 8. Vormaspecten Het hele verhaal is rechttoe/rechtaan verteld, er zijn zelfs geen flashbacks, alleen een hele vage in het begin om het verhaal in te leiden zodat je weet dat Aldo Ardo in de oorlog had gezeten. Ook is het leuk dat er afentoe Italiaanse woorden in zitten, die dan weer achterin vertaald zijn, zodat je ze toch op kan zoeken. Ik heb nu een paar woordjes geleerd door dit boek. 9. Thema Het thema is de blinde verliefdheid en de onbereikbare ‘Vreugde’. 10. Titelverklaring “Aan de weg der vreugde” betekent dat Aldo Ardo op weg is om zijn ”Vreugde” te vinden en dit verhaal omschrijft de weg daartoe. 11. Auteur “Louis Marie Anne Couperus werd 10 juni 1863 geboren in Den Haag en overleed 16 juli 1923 in De Steeg. Hij was een Nederlands schrijver. Louis Couperus is met zijn psychologische romans één van de belangrijkste schrijvers van het Nederlandse taalgebied. Couperus bracht een deel van zijn jeugd door op Java en studeerde Nederlands. Hij debuteerde weinig succesvol als dichter (o.a. `Een lent van vaerzen`, 1884), maar zijn oeuvre als prozaïst is even omvangrijk als verscheiden. Hij schreef psychologische romans als `Eline Vere` (1918), `Van oude menschen, de dingen die voorbijgaan` (1906) of `De boeken der kleine zielen` (1901-`03). In dit genre was hij meesterlijk; een bewijs daarvan is dat het vooral deze boeken zijn die nu nog gelezen worden. Ook werden enkele ervan verfilmd, o.a. `Eline Vere` (door Harry Kümel geregisseerd) en `De stille kracht` (1900) dat tot een televisieserie werd herwerkt. Daarnaast schreef Couperus ook historische romans als `De berg van licht` (1905-`06) en verhalen, impressies, essays en sprookjes. Telkens ontwikkelde hij zijn eigen stijl. Toch kwam de grote erkenning pas na zijn dood.” (http://www.kunstbus.nl/verklaringen/louis+couperus.html)
12. Autobiografisch? Dit verhaal is niet helemaal autobiografisch denk ik, hij is niet Italiaans en is getrouwd met zijn nicht Elisabeth Wilhelmina Johanna Baud. Wel heeft hij gebruik gemaakt van de omgeving toen hij op zijn vakantie dit boek schreef. Louis Couperus heeft in zijn leven vele reizen naar Italië gemaakt en ik denk dat hij daarom dit verhaal zich in Italië liet afspelen. Ook heeft hij een oorlog meegemaakt, WOI, en hij heeft gezworven, misschien was hij ook op zoek naar de “Vreugde”? 13. n.v.t. 14. Genre Dit is een psychologische roman omdat je hier kunt lezen wat mensen denken en je maakt hun karakterontwikkelingen door. Het gaat hier echt puur om de emotie, de liefde en het gevoel. 15. Bronnen Ik heb veel gezocht op internet maar er was niets te bekennen qua leesverslagen betreffende dit boek. De informatie over de schrijver heb ik van www.kunstbus.nl. Om te controleren of dit verhaal autobiografisch was of niet heb ik gekeken op www.louiscouperus.nl, dit is een site van het Louis Couperus Genootschap. Ik denk dat deze beide bronnen betrouwbaar zijn, vooral het Louis Couperus Genootschap. Een soort veredelde fanclub is dat. De samenvatting heb ik zelf maar geschreven omdat ik niets kon vinden. 16. Oordeel kwaliteit van de bronnen Zoals ik al had vermeld vind ik de bron van het Louis Couperus Genootschap het beste. Hier staat alles in wat er te vinden is over Louis Couperus. Ook heb ik in een uittrekselboek gekeken in de mediatheek maar daarin stonden alleen de bekende boeken van Louis Couperus. Dit is een onbekend boek namelijk.
17. Eigen mening Ik zag er eigenlijk heel erg tegenop om dit boek te lezen, ik had de eerste bladzijde namelijk al bekeken en daar stonden behoorlijk ingewikkelde zinsconstructies in. Maar toen ik eindelijk was begonnen vond ik het een erg apart boek. De bepaalde manier van schrijven stond mij wel aan. De lange zinnen, daar struikelde ik wel eens over, maar toch was het wel makkelijk weg te lezen. Het verhaal zelf was ook wel interessant; wie is er nou niet op zoek naar de “Vreugde”? Ik heb het boek in één dag uitgelezen, en ik heb er ook nog wat Italiaanse woordjes aan overgehouden, ik heb niets te klagen denk ik.