Baby-sitter blues door Marie-Aude Murail

Korte samenvatting Émilien (de hoofdpersoon) wil een videorecorder, omdat een vriend er ook een heeft. Het probleem is echter dat zo’n video-recorder behoorlijk wat geld kost: 5520 FF. Zijn moeder wil de helft wel betalen, en dan besluit hij geld te gaan verdienen door te gaan babysitten, net zoals zijn nicht Martine-Marie. Eerst levert het babysitten wel wat problemen op, maar op een gegeven moment begint hij het echt leuk te vinden, hoewel hij dat niet graag wil toegeven tegenover Martine-Marie (ze zijn goede vrienden). Als hij op een keer moet oppassen bij zijn favoriete kleuter, Anthony Durieux, is de kleine een beetje ziek. Hij heeft nogal wat kennis gekregen over kleine kinderen, en hij komt erachter dat Anthony aan een gevaarlijke ziekte lijdt (invagination intestinale aiguë, jaja) en onmiddellijk moet worden geopereerd. Hiermee redt hij het leven van de peuter, maar daarna vertrekken ze naar een andere stad. Émilien krijgt zijn videorecorder. In het tweede stuk mag hij niet meer babysitten, omdat het teveel tijd kost. Martine-Marie komt met een goed idee: bijles geven aan een (blijkt later) dyslectisch meisje, Friquet Friqaire. Op een gegeven moment krijgt hij een relatie met haar. Als Émilien kennismaakt met de nicht van Martine-Marie, Amandine, gaat hij naar een zolder met haar om ideeën te krijgen voor een opstel. Daar ziet hij allemaal gestolen spullen. Hij gaat meer met haar om, en krijgt ruzie met Martine-Marie omdat ze een afspraak hadden en hij die was vergeten terwijl hij met Amandine aan het tennissen was. Dan blijkt dat Amandine sieraden heeft gestolen uit de winkel van zijn moeder. Samen met de vader van Friquet verzint hij een list om op de zolder te komen (waar de sieraden waarschijnlijk liggen). Ze doen net alsof ze van het Leger des Heils zijn en de moeder gelooft dat. Ze mogen de hele zolder leeghalen, met alle gestolen spullen dus. Hij krijgt de sieraden ook weer terug. Dan is het kerst en wil hij Martine-Marie een kado geven (om het weer goed te maken). Hij parfum te jatten, maar wordt gesnapt. Weer thuis belt zijn moeder Martine-Marie op, en duwt hem de hoorn in de hand. Verhaaltechniek Het verhaal wordt verteld vanuit de ikpersoon, vanuit Émilien dus. Maar je kunt de zijn gedachten niet echt volgen, die worden (bijna) niet genoemd. Het verhaal speelt zich af in Frankrijk, waar is niet bekend, maar dit is ook niet belangrijk voor het verhaal.
Thema Er zit een duidelijk thema in dit verhaal. Het thema kan worden omschreven als: ‘stelen is slecht, je kunt er alleen maar moeilijkheden mee krijgen’. Een motief hiervan is dus ‘stelen’ Het komt best vaak terug, Martine-Marie en Émilien praten erover, Émilien dreigt te gaan stelen (als grap). Maar verderop in het verhaal blijkt dit thema serieuzer te worden: Ook Friquet jat wel eens dingen, en Amandine is een echte kleptomaan (ze verkoopt ook dingen door). Dat Émilien op het eind ook gaat stelen (dat heeft hij nog nooit gedaan) en wordt gepakt is wel typerend voor het verhaal. (In zekere zin stelen Émilien en Friquets vader ook weer (gestolen) dingen van Amandine). Aan dit motief zit nog een motief vast, bedrog. Émilien bedenkt in deel 1 een hele familie, zodat dingen makkelijker uit te leggen zijn, -hoewel dit geen ‘ernstig’ bedrog is-. Ook Amandine bedriegt de boel, door heel aardig te doen maar wel dingen te jatten van mensen. En hij bedriegt de moeder van Amandine natuurlijk bij hun ‘list’ (of zijn ‘vengeance’ (=wraak)). Personages - Émilien: Émilien is de hoofdpersoon van het boek. Hij woont bij zijn moeder, maar waar zijn vader is, is onduidelijk. Hij heeft nogal eens heftige discussies met zijn moeder, maar het komt steeds toch wel weer goed. Op een gegeven moment wil hij geld gaan verdienen voor een videorecorder, en gaat daarom babysitten, net zoals zijn nicht Martine - Marie. Eerst is hij een beetje onhandig hierin, maar hij leert snel en vindt het leuk om met kleine kinderen te spelen, hoewel hij dat niet graag toegeeft. Hij heeft een nogal levendige fantasie, want hij ‘bedenkt’ een hele familie om dingen makkelijker uit te leggen (misschien schaamt hij zich een beetje omdat babysitten ‘meisjeswerk’ is). Ook wil hij graag een broertje, alleen dat gaat helaas niet. In het tweede deel mag hij niet meer babysitten, en om geld te verdienen gaat hij een Friquet helpen met Frans (later blijkt dat ze dyslectisch is). Op een gegeven moment krijgen ze ook iets met elkaar. Er wordt daar eigenlijk niets over wordt gezegd, alleen heeft hij het een keer over ‘ma petite copine’. Later gaat hij veel om met Amandine, maar die blijkt later niet zo betrouwbaar te zijn. Hij gaat ook opvallend veel met meisjes om, en eigenlijk niet met jongens (die komen er verder niet in voor) Hij wordt nogal geconfronteerd met ‘stelen’, want veel mensen uit zijn omgeving doen het, en het lijkt zo makkelijk. Gevolg hiervan is dat hij het ook probeert, maar hij wordt meteen gesnapt. Hij ziet ook in dat het dom is, en legt het (waarschijnlijk) weer bij met Martine-Marie. - Martine - Marie: Zij is de nicht van Émilien, en doet ook aan babysitten. Ze praten veel met elkaar (over de inflatie om maar een voorbeeld te noemen) en zijn goede vrienden. Maar als ze hem voorstelt aan haar nicht Amandine gaat hij opeens veel met haar om. Dan krijgen ze ruzie, wat heel begrijpelijk is gezien vanuit Martine-Marie. Verder is ze een rustig meisje. - Friquet Friqaire: Zij is het dyslectische meisje dat Émilien moet helpen met Frans. Ze is wel aardig en krijgt ook een relatie met hem. Ze komt met het goede plan om het Leger des Heils te spelen, om zo de gestolen sieraden terug te krijgen van Amandine. - Amandine: Zij is een beetje de bad guy, eigenlijk de bad girl van dit boekje. Ze is nogal achterbaks en heeft (dus) niet zoveel vrienden. Ook steelt ze dingen die ze dan weer verkoopt. Op de een of andere manier kan ze heel goed mensen manipuleren, en je zou kunnen zeggen dat Émilien een beetje in haar macht is. Maar als blijkt dat ze sieraden heeft gestolen uit de winkel van zijn moeder, gaat hij niet meer met haar om. Ze is ook de aanleiding van de ruzie tussen Émilien en Martine-Marie. Ervaringsverslag Waar ik mee wil beginnen: ik heb dit boekje niet zelf uitgekozen. Boekjes die voor je gekozen worden zijn (bijna) altijd minder leuk dan boeken die je zelf uitkiest, om de simpele reden dat je alleen boeken uitkiest die je aanspreken (qua onderwerp, stijl, schrijver). Dat zal ook verklaren waarom ik dit niet zo’n leuk boekje vond. Om mee te beginnen zaten er (te) veel moeilijke woorden in (de woordenlijst gaf niet altijd uitkomst), en dat maakt het moeilijk om een verhaal te begrijpen, laat staan spannend te vinden. Toch zitten er wel spannende momenten in het boekje, zoals de keer dat Anthony ziek is, en hij naar het ziekenhuis moet. Dan ben ik wel benieuwd wat er gaat gebeuren. Ook word ik wel nieuwsgierig naar wat de hoofdpersonen gaan doen, zoals hevige liefdesrelaties en meer van dat. Maar dat valt dan een beetje tegen, want er gebeurt niet zo veel verder. Ook de manier waarop geschreven wordt is niet zo makkelijk, omdat de ene keer de imparfait, dan weer de présent en dan weer de passé simple wordt gebruikt bij gesprekken die gevoerd worden. Dit maakt het erg moeilijk (voor een middelbare scholier dan) om goed in het verhaal te blijven. Daar komt ook nog bij dat het vaak onduidelijk is wanneer er wordt opgehouden met praten, er zijn geen aanhalingstekens om dat te verduidelijken. De opbouw in het verhaal is redelijk goed, omdat bepaalde zaken die eerder ter sprake kwamen weer naar voren komen. Maar helaas is het geen één verhaal, maar zijn het er twee. Want het eerste en het tweede deel hebben namelijk niets met elkaar te maken. Dat is jammer, want nu zijn het gewoon twee losse verhalen. Daarom is de titel ook slecht, omdat alleen het eerste deel over babysitten gaat. Toch moet ik bekennen dat het verhaal mij enkele keren heeft weten te boeien, d.w.z.: mij nieuwsgierig gemaakt, ondanks de vele negatieve aspecten aan dit boek. Daarbij moet ik wel zeggen dat ik het een goed einde vind. Een ‘open’ einde. Het zou ook moeilijk zijn om een ander eind aan dit verhaal te breien (is dat een compliment of commentaar?) Kort samengevat: geen boek om naar huis over te schrijven, er zijn vast wel leukere Franse boeken. Hopelijk mogen we volgende keer zelf een boek uitkiezen.