PRIMAIRE GEGEVENS
Auteur: Sera Anstadt.
Titel : Al mijn vrienden zijn gek
Ondertitel: De dagen van een schizofrene jongen
Genre: Psychologische roman
Uitgelezen op: 10 april 2002
Leestijd: 7 uur Motivering keuze: Ik heb dit boek gekozen omdat het onderwerp me erg aansprak, ik heb niet veel van dit soort boeken gelezen en het leek me erg interessant Samenvatting: Het boek is een biografie over een jongen, Raf, die aan de ernstige ziekte, schizofrenie leid. De moeder van Raf heeft het boek geschreven over haar belevenissen met haar schizofrene zoon. Zij beschrijft hoe het leven van een jongen van 15 jaar wordt overgenomen door de ziekte waaraan hij lijdt. Het begint met rondzwerven door de stad, terwijl hij luistert naar de stemmen van zijn waanfiguren. Die stemmen gaan hem opdrachten geven die hij moet uitvoeren waardoor hij niet meer in zijn omgeving past. Ook thuis wordt het moeilijk. In het begin kwam hij dagen niet uit zijn kamer en leefde ‘s nachts. Rafs moeder houdt het niet meer uit en probeert hulp te vinden via allerlei instanties. Raf zwerft van de ene inrichting naar de andere, maar iedere keer loopt hij weer weg. Totdat hij wordt opgenomen in een inrichting waar medicijnen gebruikt worden. Hij voelt zich daar het prettigst en besluit daar te blijven. VERDIEPING Tijd en ruimte: Er zijn geen duidelijke aanwijzingen die naar een bepaalde tijd verwijzen. Het speelt zich, volgens mij, in deze tijd af. Misschien in het begin van de jaren ’60, afgeleid van het jaar van uitgave en omdat het verhaal op waarheid gebaseerd is. Het verhaal speelt zich voornamelijk af in Amsterdam waar Raf door het verhaal heen regelmatig terugkeerde om bij zijn moeder te wonen. Een ander groot deel van het verhaal speelt zich af in de verscheidene inrichtingen waar Raf terechtkomt, deze zijn door heel Nederland heen.
Perspectief en verteller:
Het verhaal wordt verteld in de ik-vorm, door de moeder van Raf. Sera, de schrijfster, is ook de moeder en vertelt over haarzelf en haar zoon. De verteller heeft dus een duidelijke rol in het verhaal.
“Die avond voerde hij een intens gesprek met zichzelf. Soms kon ik deze soort gesprekken doorbreken als ik zijn aandacht opeiste, maar als hij zo diep geconcentreerd in zichzelf sprak als nu, lukte dat niet.
Hij wuifde me weg en hield zijn hand bij zijn oor om beter naar zichzelf te kunnen luisteren.
‘Dat moet je niet doen,’ hoorde ik hem zeggen. ‘Je ziet er zo lief uit en je bent nog zo jong. Je maakt me treurig.’
Hij sprak heel teder met iemand en ik wilde er meer van weten.
‘Wie maakt je treurig?’ vroeg ik. Zijn gesprek ging naar mij over.”
Het verhaal is wel en niet chronologisch verteld. Het hele verhaal is een flashback en dus geschreven in de verleden tijd. Ten eerste wordt aan het begin van het boek kort verteld hoe de situatie aan het eind van het verhaal is. Vervolgens wordt, met grote sprongen, zijn prille jeugd beschreven. Als de hoofdpersoon een jaar of tien is begint het eigenlijke verhaal. Gedurende het hele verhaal wordt teruggesprongen naar het verleden, door middel van flashbacks - terwijl het hele verhaal al een flashback is. Ondanks het feit dat dit erg verwarrend lijkt, is dit helemaal niet het geval. Het is net alsof het chronologisch verteld wordt.
Thema:
- Schizofrenie;
- Het leven;
- Familie;
- De herhaaldelijke teleurstellingen en de steeds weer tevergeefs terugkerende hoop;
Personages:
Raf is een jongen van 15 jaar, die leid aan de ziekte schizofrenie. Op het eerste gezicht een gewone jongen, toen hij nog jong was tenminste. Er is één karaktereigenschap die zijn ziekte duidelijk weergeeft en die eigenschap is dat hij heel verschillend kan zijn en heel veel verschillende kanten heeft. Hij kan door een (emotionele) gebeurtenis helemaal omslaan en een heel ander iemand worden.
Mooiste moment
Toen zijn moeder hem vertelde over de medicijnen die ze in zijn eten had gedaan: ‘Raf, nu je naar Israël wilt, moet ik je iets vertellen, zei ik nerveus. Je hebt gemerkt dat het de laatste tijd goed met je gaat, maar….’ ‘wat’, vroeg Raf. ‘Ik doe al een jaar medicijndruppels in je eten.’ Hij keek me aan zonder iets te zeggen en kreeg een kleur. Zijn ogen vulden zich langzaam met tranen, die langs zijn gezicht druppelden, steeds maar door. Het bleef een tijd stil. Toen zei hij: ‘Ik dacht dat ik het zelf gedaan had.’ Zijn uiterlijk wordt alleen van zijn vijftiende jaar beschreven, hij is lang, met zwart krullend haar, grote donkere ogen en brede schouders. De moeder van Raf wordt qua uiterlijk niet beschreven. Verder heeft ze het moeilijk met haar zoon en gedraagt zich ook naar de wisselende stemmingen van haar zoon. Ze heeft heel erg veel doorzettingsvermogen, ze is moedig en erg hulpvaardig. Titelverklaring: Op het laats dan zegt hij : al mij vrienden zijn gek. Het kan zijn dat hij daarmee bedoelt dat iedereen gek is behalve hem, omdat hij verder geen vrienden heeft buiten de inrichting. ONDERDEEL C: Ik vond het boek bijzonder indrukwekkend en goed geschreven. De reden waarom het zo goed geschreven is waarschijnlijk omdat het eigen ervaringen zijn, die op papier gezet zijn. Omdat het zo goed geschreven was en ook omdat er zoveel emotie in het boek zit, vond ik het ontzettend boeiend. Ook kreeg ik op een gegeven moment medelijden met de moeder van Raf, omdat ze het zo zwaar heeft, en telkens in de steek gelaten wordt. Maar tegelijkertijd had ik ook heel veel bewondering, omdat ze zoveel doorzettingsvermogen heeft. Je gaaat je zo meeleven met haar en blijft het heel boeiend en maakte het veel indruk op me. Er waren niet zozeer dingen die ik miste of minder goed vond, maar wat ik wel erg jammer vond is dat het boek toch vrijwel een open einde heeft. Omdat je op een gegeven moment zo in het verhaal zit, en zo geboeid bent, wil je toch weten hoe het er nu voor staat. Ook doordat die moeder steeds tevergeefs hoop heeft, ga je dat als lezer ook bedenken en blijf je toch tot aan het eind hopen dat het goed af loopt. De hoofdpersoon is geen held waar ik op zou willen lijken, want het is voor niemand leuk als je aan een dergelijke ziekte lijdt. Ik kan me goed verplaatsen in de personage van de moeder, het lijkt me onuitstaanbaar als je een zoon hebt die aan schizofrenie lijdt. De personages zijn niet zo beschreven dat ze voor me gingen leven. Raf zeker niet, want ik denk dat je hem alleen begrijpt als je aan dezelfde ziekte lijdt. Ik bewonder de moeder van Raf, ik vind het bijzonder knap hoe zij omgaat met de ziekte van haar zoon. De moeder gedraagt zich zoals ze hoort te doen, Raf niet, maar dat komt door zijn ziekte. Raf die reageert altijd totaal onvoorspelbaar, maar het is niet verrassend, want je weet wel dat er van alles kan gebeuren. Ik vind de bouw niet ingewikkeld. Het verhaal is logisch-chronologisch verteld en er zitten weinig, zo niet geen, lastige stukken in. Het verhaal komt langzaam op gang omdat hij de ziekte eerst nog niet herkenbaar is en wanneer dat wel het geval is wordt zijn ziekte steeds erger en erger. Alles hangt goed met elkaar samen. Ik vind het verhaal niet spannend maar wel boeiend. Dat komt omdat er geen spannende stukken in voor komen, dat is ook niet de bedoeling van de schrijver geweest. Er is maar een verhaallijn, meerdere verhaallijnen had ik ook niet erg gevonden. De bouw van het verhaal past goed bij het onderwerp, want er wordt gewoon een stuk van het leven van Raf verteld en dat gaat het makkelijkste chronologisch. Er wordt niet met de tijd gespeeld en er zijn weinig terugblikken, behalve als er verwezen wordt naar hoe Raf vroeger was. Het verhaal heeft een open eind, dat vind ik goed, want de ziekte van Raf houdt toch niet op. Je ziet de gebeurtenissen door de ogen vaan 1 persoon, de moeder, dat past goed bij het verhaal. Ik vond de tekst makkelijk om te lezen, er waren weinig moeilijke woorden. Er is me geen eigenaardigheden in taal en stijl opgevallen. Ik vond wel dat er wat meer dialogen in voor mochten komen en wat minder beschrijving van gevoelens. Ik vind de manier van vertellen niet vervelend. Ik vond het boek zeer aangrijpend om te lezen, het boek heeft me toch weer aan het denken gezet over het onderwerp. Ik vond het een erg interessant onderwerp en een makkelijk boek om te lezen. Raf is ziek geworden toen hij ongeveer 15 jaar oud was. De ziekte is er langzaam ingeslopen. Raf merkte dat in heldere momenten dat heel goed. Om een voorbeeld te noemen op het moment dat Raf graag iets om handen heeft. hij wil graag gaan werken maar niemand neemt hem aan omdat niemand weet hoe hij met Raf om moet gaan. Als hij dan toch wordt aangenomen in een fabriek achter de lopende band wordt hij al snel weer ontslagen omdat hij zijn gedachte er niet bij kan houden. Raf heeft hier heel veel moeite mee. Hij snapt niet dat hij nergens mag werken of zo snel weer wordt ontslagen. Hij heet een aantal keer gehuild hierdoor. Zoals ik hier beschrijf zie je dat Raf veel verdriet heeft dat hij ziek is. Niet altijd heeft hij dat maar als hij een helder moment heeft wel. Ik vind het ontzettend zielig voor hem. Het lijkt me verschrikkelijk om iets te willen maar niet te mogen of niet te kunnen.. Ik had zo’n medelijden met hem, hij kan er namelijk zelf ook niets aan doen. Een normaal persoon kan altijd iets leren of voor dezelfde baan bij een ander bedrijf gaan solliciteren. Maar Raf kan het geen van beide. Als Raf geen heldere momenten zou hebben zou hij nergens een probleem van maken. Maar juist nu dat hij dat wel heeft vindt hij dat erg, heel begrijpelijk vind ik. Om de andere kant van de zaak te belichten snap ik het heel goed van de bedrijven dat zij niet zo’n persoon als Raf aan nemen. Het is heel moeilijk om iemand iets te leren die niets kan maar zo iemand als Raf kun je in principe niet iets leren. Als hij zijn heldere momenten heeft is dat niet zo heel moeilijk maar je kunt niet garanderen dat Raf elke keer dat hij gaat werken helder is. Als hij dat niet is en zogenaamd hallucinaties heeft is hij helemaal van de wereld, dan leeft hij in zijn eigen wereld. Op dat moment kan je niet tot Raf doordringen en zelfs niet met hem praten. Het is dus heel moeilijk om iemand zoals Raf aan te nemen. Iemand die zo’n jongen belangrijker vind als zijn zaak zal het kunnen proberen, maar dan nog zal dat niet lukken. De enige omgeving waar Raf kan leven is in een inrichting. Ik vind het heel zielig voor de moeder en ik zou niet graag in haar schoenen willen staan. Het lijkt me een hele taak om met zo iemand te leven.
Ondertitel: De dagen van een schizofrene jongen
Genre: Psychologische roman
Uitgelezen op: 10 april 2002
Leestijd: 7 uur Motivering keuze: Ik heb dit boek gekozen omdat het onderwerp me erg aansprak, ik heb niet veel van dit soort boeken gelezen en het leek me erg interessant Samenvatting: Het boek is een biografie over een jongen, Raf, die aan de ernstige ziekte, schizofrenie leid. De moeder van Raf heeft het boek geschreven over haar belevenissen met haar schizofrene zoon. Zij beschrijft hoe het leven van een jongen van 15 jaar wordt overgenomen door de ziekte waaraan hij lijdt. Het begint met rondzwerven door de stad, terwijl hij luistert naar de stemmen van zijn waanfiguren. Die stemmen gaan hem opdrachten geven die hij moet uitvoeren waardoor hij niet meer in zijn omgeving past. Ook thuis wordt het moeilijk. In het begin kwam hij dagen niet uit zijn kamer en leefde ‘s nachts. Rafs moeder houdt het niet meer uit en probeert hulp te vinden via allerlei instanties. Raf zwerft van de ene inrichting naar de andere, maar iedere keer loopt hij weer weg. Totdat hij wordt opgenomen in een inrichting waar medicijnen gebruikt worden. Hij voelt zich daar het prettigst en besluit daar te blijven. VERDIEPING Tijd en ruimte: Er zijn geen duidelijke aanwijzingen die naar een bepaalde tijd verwijzen. Het speelt zich, volgens mij, in deze tijd af. Misschien in het begin van de jaren ’60, afgeleid van het jaar van uitgave en omdat het verhaal op waarheid gebaseerd is. Het verhaal speelt zich voornamelijk af in Amsterdam waar Raf door het verhaal heen regelmatig terugkeerde om bij zijn moeder te wonen. Een ander groot deel van het verhaal speelt zich af in de verscheidene inrichtingen waar Raf terechtkomt, deze zijn door heel Nederland heen.
Toen zijn moeder hem vertelde over de medicijnen die ze in zijn eten had gedaan: ‘Raf, nu je naar Israël wilt, moet ik je iets vertellen, zei ik nerveus. Je hebt gemerkt dat het de laatste tijd goed met je gaat, maar….’ ‘wat’, vroeg Raf. ‘Ik doe al een jaar medicijndruppels in je eten.’ Hij keek me aan zonder iets te zeggen en kreeg een kleur. Zijn ogen vulden zich langzaam met tranen, die langs zijn gezicht druppelden, steeds maar door. Het bleef een tijd stil. Toen zei hij: ‘Ik dacht dat ik het zelf gedaan had.’ Zijn uiterlijk wordt alleen van zijn vijftiende jaar beschreven, hij is lang, met zwart krullend haar, grote donkere ogen en brede schouders. De moeder van Raf wordt qua uiterlijk niet beschreven. Verder heeft ze het moeilijk met haar zoon en gedraagt zich ook naar de wisselende stemmingen van haar zoon. Ze heeft heel erg veel doorzettingsvermogen, ze is moedig en erg hulpvaardig. Titelverklaring: Op het laats dan zegt hij : al mij vrienden zijn gek. Het kan zijn dat hij daarmee bedoelt dat iedereen gek is behalve hem, omdat hij verder geen vrienden heeft buiten de inrichting. ONDERDEEL C: Ik vond het boek bijzonder indrukwekkend en goed geschreven. De reden waarom het zo goed geschreven is waarschijnlijk omdat het eigen ervaringen zijn, die op papier gezet zijn. Omdat het zo goed geschreven was en ook omdat er zoveel emotie in het boek zit, vond ik het ontzettend boeiend. Ook kreeg ik op een gegeven moment medelijden met de moeder van Raf, omdat ze het zo zwaar heeft, en telkens in de steek gelaten wordt. Maar tegelijkertijd had ik ook heel veel bewondering, omdat ze zoveel doorzettingsvermogen heeft. Je gaaat je zo meeleven met haar en blijft het heel boeiend en maakte het veel indruk op me. Er waren niet zozeer dingen die ik miste of minder goed vond, maar wat ik wel erg jammer vond is dat het boek toch vrijwel een open einde heeft. Omdat je op een gegeven moment zo in het verhaal zit, en zo geboeid bent, wil je toch weten hoe het er nu voor staat. Ook doordat die moeder steeds tevergeefs hoop heeft, ga je dat als lezer ook bedenken en blijf je toch tot aan het eind hopen dat het goed af loopt. De hoofdpersoon is geen held waar ik op zou willen lijken, want het is voor niemand leuk als je aan een dergelijke ziekte lijdt. Ik kan me goed verplaatsen in de personage van de moeder, het lijkt me onuitstaanbaar als je een zoon hebt die aan schizofrenie lijdt. De personages zijn niet zo beschreven dat ze voor me gingen leven. Raf zeker niet, want ik denk dat je hem alleen begrijpt als je aan dezelfde ziekte lijdt. Ik bewonder de moeder van Raf, ik vind het bijzonder knap hoe zij omgaat met de ziekte van haar zoon. De moeder gedraagt zich zoals ze hoort te doen, Raf niet, maar dat komt door zijn ziekte. Raf die reageert altijd totaal onvoorspelbaar, maar het is niet verrassend, want je weet wel dat er van alles kan gebeuren. Ik vind de bouw niet ingewikkeld. Het verhaal is logisch-chronologisch verteld en er zitten weinig, zo niet geen, lastige stukken in. Het verhaal komt langzaam op gang omdat hij de ziekte eerst nog niet herkenbaar is en wanneer dat wel het geval is wordt zijn ziekte steeds erger en erger. Alles hangt goed met elkaar samen. Ik vind het verhaal niet spannend maar wel boeiend. Dat komt omdat er geen spannende stukken in voor komen, dat is ook niet de bedoeling van de schrijver geweest. Er is maar een verhaallijn, meerdere verhaallijnen had ik ook niet erg gevonden. De bouw van het verhaal past goed bij het onderwerp, want er wordt gewoon een stuk van het leven van Raf verteld en dat gaat het makkelijkste chronologisch. Er wordt niet met de tijd gespeeld en er zijn weinig terugblikken, behalve als er verwezen wordt naar hoe Raf vroeger was. Het verhaal heeft een open eind, dat vind ik goed, want de ziekte van Raf houdt toch niet op. Je ziet de gebeurtenissen door de ogen vaan 1 persoon, de moeder, dat past goed bij het verhaal. Ik vond de tekst makkelijk om te lezen, er waren weinig moeilijke woorden. Er is me geen eigenaardigheden in taal en stijl opgevallen. Ik vond wel dat er wat meer dialogen in voor mochten komen en wat minder beschrijving van gevoelens. Ik vind de manier van vertellen niet vervelend. Ik vond het boek zeer aangrijpend om te lezen, het boek heeft me toch weer aan het denken gezet over het onderwerp. Ik vond het een erg interessant onderwerp en een makkelijk boek om te lezen. Raf is ziek geworden toen hij ongeveer 15 jaar oud was. De ziekte is er langzaam ingeslopen. Raf merkte dat in heldere momenten dat heel goed. Om een voorbeeld te noemen op het moment dat Raf graag iets om handen heeft. hij wil graag gaan werken maar niemand neemt hem aan omdat niemand weet hoe hij met Raf om moet gaan. Als hij dan toch wordt aangenomen in een fabriek achter de lopende band wordt hij al snel weer ontslagen omdat hij zijn gedachte er niet bij kan houden. Raf heeft hier heel veel moeite mee. Hij snapt niet dat hij nergens mag werken of zo snel weer wordt ontslagen. Hij heet een aantal keer gehuild hierdoor. Zoals ik hier beschrijf zie je dat Raf veel verdriet heeft dat hij ziek is. Niet altijd heeft hij dat maar als hij een helder moment heeft wel. Ik vind het ontzettend zielig voor hem. Het lijkt me verschrikkelijk om iets te willen maar niet te mogen of niet te kunnen.. Ik had zo’n medelijden met hem, hij kan er namelijk zelf ook niets aan doen. Een normaal persoon kan altijd iets leren of voor dezelfde baan bij een ander bedrijf gaan solliciteren. Maar Raf kan het geen van beide. Als Raf geen heldere momenten zou hebben zou hij nergens een probleem van maken. Maar juist nu dat hij dat wel heeft vindt hij dat erg, heel begrijpelijk vind ik. Om de andere kant van de zaak te belichten snap ik het heel goed van de bedrijven dat zij niet zo’n persoon als Raf aan nemen. Het is heel moeilijk om iemand iets te leren die niets kan maar zo iemand als Raf kun je in principe niet iets leren. Als hij zijn heldere momenten heeft is dat niet zo heel moeilijk maar je kunt niet garanderen dat Raf elke keer dat hij gaat werken helder is. Als hij dat niet is en zogenaamd hallucinaties heeft is hij helemaal van de wereld, dan leeft hij in zijn eigen wereld. Op dat moment kan je niet tot Raf doordringen en zelfs niet met hem praten. Het is dus heel moeilijk om iemand zoals Raf aan te nemen. Iemand die zo’n jongen belangrijker vind als zijn zaak zal het kunnen proberen, maar dan nog zal dat niet lukken. De enige omgeving waar Raf kan leven is in een inrichting. Ik vind het heel zielig voor de moeder en ik zou niet graag in haar schoenen willen staan. Het lijkt me een hele taak om met zo iemand te leven.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden