Gegevens: 1. Datum: 2 mei
2. Auteur, titel, uitgever, jaar: Carry Slee schreef ‘Razend’, het werd uitgebracht door ‘Van Holkema & Warendorf’ in 2000
3. Genre: dramatische roman Inhoud: 4. Gebeurtenissen: Sven stopt met zwemmen. Als hij dat aan zijn vader vertelt, wordt die razend, maar Sven blijft bij zijn besluit. Daardoor ontstaan er allemaal ruzies bij hem thuis. Sven heeft een broertje Lennart, die ook goed kan zwemmen. Zijn vader heeft nu alleen nog maar oog voor Lennart en trekt hem met alles voor. Alles wat Sven doet is volgens hem verkeerd en hij slaat hem steeds. Sven is verliefd op Roosmarijn. Hij gaat een film maken met Roosmarijn. Samen werken ze er aan na schooltijd. Ook Lennart is verliefd op Roosmarijn. Wanneer Sven even weg is, vertelt hij aan haar allemaal leugens over Sven. Ze wil hierdoor niets meer met Sven te maken hebben. Op school kan de wiskundeleraar Bob niet van Roosmarijn afblijven. Ze vertelt het aan een paar vrienden, maar niemand gelooft haar, behalve Sven. Hij gaat naar meneer Hazelman (de rector) en vertelt hem wat er gebeurd is. Hij gelooft zijn verhaal niet, omdat hij niet wilt zeggen dat het Roosmarijn is. Daarom wordt hij geschorst. Bij thuiskomst krijgt hij van zijn vader te horen dat hij zijn zoon niet meer is. Sven besluit om weg te lopen. Hij verzint een plan, hij koopt een mes en geeft het mes aan zijn vader. Hij zegt dat als hij zijn zoon zo graag dood wilt hebben, dat dit nu zijn kans is. Zijn vader richt eerst het mes op hem, maar dan bedenkt hij zich en begint te huilen. Later, nadat ze met zijn allen alles hebben uitgepraat, blijkt dat hij vroeger hetzelfde heeft meegemaakt met zijn eigen vader, de opa van Sven. Intussen is op school ook alles uitgekomen over Bob. Als Roosmarijn hoort hoe Sven voor haar is opgekomen, gaat ze naar hem toe en ze praten alles uit. Dan blijkt ook dat Roosmarijn Sven leuk vindt. 5. Personen: Hoofdpersoon: Sven Feie: Sven is een sympathiek persoon. Hij is 14 jaar oud en zit in de tweede. Hij probeert zijn vriendschap te onderhouden, maar dat gaat niet altijd. Vriendschap is erg belangrijk voor hem. Hij baalt dat hij vaak afspraken vergeet of afzegt doordat hij in elkaar is geslagen. Hij wil zijn vrienden zo helemaal niet verwaarlozen. Toen hij van Bart (zijn beste vriend) nog een laatste kans kreeg om het goed te maken, ging dat ook al mis. Sven heeft de ambitie om films te maken, maar zijn vader stimuleert hem daar totaal niet in. Toch blijft Sven zijn dromen nastreven. Hieruit kan je al opmaken dat hij, dat als hij zijn zinnen ergens op heeft gezet, hij niet snel opgeeft. Hij is een doorzetter en laat niet over zich heenlopen, dat zie je aan de manier waarop hij telkens tegen zijn vader in gaat. Ook al weet hij dat zijn vader hem dan slaat. Door de omstandigheden bij hem thuis voelt hij zich minder en onzeker. Dat kan je ook zien aan de manier waarop hij met Roosmarijn omgaat. Hij kan niet tegen onrechtvaardigheid en wil graag mensen helpen. Bijvoorbeeld toen kleine Pierre werd gepest, ging Sven hem gelijk helpen. Sven is ook een beetje verlegen, maar wel heel erg aardig. Tegenover zijn vader is hij niet zo aardig. Hij durft als enige tegen zijn vader in te gaan met alle gevolgen van dien. Hij is wel heel angstig. Hij hoort aan de voetstappen van zijn vader als het weer mis is. Hij probeert dan weg te duiken. Verder is Sven fantasierijk en een beetje gesloten. Hij vertelt namelijk zijn vrienden niets over zijn problemen. Sven houdt van lol en vindt dat ouders hun kinderen allemaal gelijk moeten behandelen. Het uiterlijk van Sven komt in het boek niet naar voren, maar dat maakt verder niet uit, omdat het innerlijk van Sven veel belangrijker is in dit boek. Sven is in dit boek de protagonist, omdat hij steeds de ruzies uitlokt (bv. dat hij stopt met zwemmen). Svens karakter blijft in het boek heel de tijd hetzelfde (‘flat’). Bijpersonen: De vader van Sven en Lennart: De vader van Sven is geen sympathiek persoon, ik denk ook dat dat de bedoeling is van de schrijver. Je krijgt de gedachtengang van de vader niet echt te weten. Je weet niet waarom hij Sven wel slaat en Lennart niet. De schrijver beschrijft hem op zo’n manier dat je zijn gedachten niet kunt raden of inbeelden. Je weet bijvoorbeeld alleen maar de reden waarom hij slaat. Hij vindt het slap van Sven dat hij is gestopt is met zwemmen en vindt Sven lui, maar verder wordt er niet dieper ingegaan over wat hij denkt. Hij vindt dat iedereen naar hem moet luisteren, in ieder geval zijn familie. Hij denkt waarschijnlijk alleen maar na over zijn gedachten, over wat hij ergens van vindt, en vindt ook dat iedereen zo moet denken. Hij heeft het idee dat hij het recht heeft om te bepalen wat anderen met hun leven doen en er niet tegen kan wanneer hij geen gelijk krijgt. Ik vind hem ook gemeen, want hij reageert al zijn frustraties af op Sven en trekt zijn andere zoon (Lennart) voor. Ik denk dat hij zich niet goed kan inbeelden wat anderen denken of voelen, anders had hij Sven niet geslagen. Dan had hij gezien en gemerkt dat hij er aan onderdoor ging. Dan had hij ook begrepen waarom dat zijn vrouw Sven troost (dat vond hij nooit goed). Svens vader komt erg onaardig over, maar dat komt waarschijnlijk omdat je alleen de vervelende kanten van hem te zien krijgt. Misschien heeft hij ook wel goede kanten, maar daar krijg je geen hoogte van. Aan het einde van het boek verandert zijn vader. Hij blijkt dan toch niet zo slecht te zijn. Hij ziet in dat het zo niet langer kan en schakelt een psycholoog in. Op het eind wordt ook een klein beetje duidelijk waarom hij Sven sloeg: hij werd zelf vroeger ook geslagen door zijn vader. Het uiterlijk van Svens vader wordt niet beschreven in het boek. Svens vader is in dit boek de antagonist, omdat hij tegenover Sven staat. Het karakter van Svens vader verandert alleen op het eind (round), van een onaardige man, wordt hij ineens aardig, hij slaat Sven dan ook niet meer en heeft spijt dat hij dat heeft gedaan. De moeder van Sven en Lennart: Ik vind niet dat de moeder van Sven en Lennart echt een eigen mening heeft en die ook uit. Ze is erg bang voor haar man en doet alles wat hij zegt. Volgens mij is ze wel aardig, want anders zou ze de wonden van Sven ook niet verzorgen, maar ze is wel heel onzeker. Ze wordt onderdrukt door vader en daardoor wordt ze bang voor hem. Dit kun je merken omdat ze niets zegt als Sven in elkaar wordt geslagen, omdat ze bang is dat ze zelf ook klappen krijgt. Ze heeft medelijden met Sven, maar doet niks om hem te helpen. Als Sven op het laatst besluit om weg te lopen schrijft hij haar ook een afscheidsbrief waarin hij schrijft dat hij op haar niet boos is. De moeder komt in het verhaal over als een zielig persoon omdat ze niet voor haar mening uit durft te komen en alles doet wat haar man zegt. Het uiterlijk van moeder wordt ook niet beschreven in het boek. Ze is in dit verhaal de tritagonist (conflictoplosser), omdat ze soms probeert de boel een beetje te sussen, wanneer Sven en zijn vader weer eens ruzie hebben. Het helpt alleen nooit. Haar karakter blijft in het hele boek hetzelfde (flat). Lennart Feie: Hij is de broer van Sven. Hij is 11 maanden jonger dan Sven. Lennart wordt voorgetrokken door zijn vader, omdat hij alles doet wat hij zegt. Hij gaat wel door met zwemmen. Als zijn vader hem zomaar een trui cadeau geeft waar Sven heel lang voor heeft moeten werken, doet hij er niks aan. Hij kan ook heel egoïstisch zijn. Hij helpt Sven ook nooit als zijn vader hem weer slaat en hij stookt Sven alleen nog maar meer op tegen zijn vader. Hij probeert op een gegeven moment ook Roosmarijn af te pakken van Sven. Hij zegt tegen Roosmarijn dat Sven haar alleen maar wil om stoer te doen. En zegt vervolgens tegen Sven dat Roosmarijn hem wel ziet zitten. Tegen zijn vader zegt Lennart dat Roosmarijn zijn vriendin is. Hij gaat zelfs zo ver dat hij Roosmarijn bij hen thuis laat komen als zijn vriendin en niet die van Sven. Als zijn vader dan brieven van Sven aan Roosmarijn in Svens prullenbak vindt, krijgt Sven weer slaag, omdat hij de ‘vriendin’ van Lennart af probeert te pakken. Lennart zegt later als de hele familie in therapie gaat, dat hij eigenlijk wel bewondering heeft voor Sven, omdat hij doet wat hij wil, terwijl hij braaf alles doet wat zijn vader doet. Ik vind dit eigenlijk best wel zwak van iemand, om na al dat gedoe met zijn broer en Roosmarijn te zeggen dat hij eigenlijk best wel tegen hem opkijkt. Al is het misschien wel een manier geweest om aandacht te krijgen van Sven. Op de een of andere manier, kreeg ik in dit verhaal meer de indruk dat Lennart de grotere broer van Sven was, al wordt er wel in het verhaal gezegd dat hij het kleine broertje is. Lennart heeft maar één vriend. Eerst had hij er wel meer, maar omdat hij zoveel moet zwemmen had hij weinig tijd voor hen en zijn ze allemaal op hem afgeknapt. De enige die is gebleven is Timo, maar die is alleen maar bevriend met Lennart, omdat Lennart hem soms iets geeft, dus dat is eigenlijk ook geen echte vriend. Het uiterlijk van Lennart wordt niet beschreven. Het karakter van Lennart blijft in het hele verhaal hetzelfde (flat). Lennart is in dit verhaal eigenlijk ook een soort tritagonist, want hij is soms de conflictverwekker, want Sven en zijn vader krijgen ruzie over Roosmarijn, omdat Lennart haar heeft ingepikt. Een ander voorbeeld is de keer dat Sven en zijn vader ruzie kregen om een trui waarvoor Sven heel lang heeft gewerkt en dat Lennart die gewoon krijgt van zijn vader. Roosmarijn: Roosmarijn is een heel lief meisje. Haar beste vriendin is Halima. Roosmarijn is verliefd op Sven. Alleen Halima weet dat. Ze is 14 jaar oud en zit in de tweede klas. Ze is meestal best rustig, maar niet op haar mondje gevallen. Ze is heel aardig, maar een beetje te goedgelovig, want als Lennart stomme dingen over Sven zegt gelooft ze dat nog ook terwijl het helemaal niet waar is. Ze wordt seksueel geïntimideerd door haar populaire wiskundeleraar Bob. Iedere keer als hij haar aanraakt voelt ze zichzelf heel ongemakkelijk. Ze vertelt dit aan haar vriendin Halima en die vindt dat zij dit aan de klas moet vertellen. Dat doet ze, maar de klas gelooft haar niet, behalve Sven, die neem het voor haar op. Roosmarijn vindt zichzelf best wel knap en is verliefd op Sven. Sven is ook verliefd op haar maar zij denken alle twee dat de ander niets in hem of haar ziet. Samen met Sven gaat ze een film maken. Ze vindt het helemaal te gek want ze wil filmster worden. Door al het gezeur thuis kan Sven vaak niet filmen. Roosmarijn vindt dat niet leuk en stopt er mee. Ze is vrij onzeker ook over Sven, want ze kan geen hoogte van hem krijgen. Ze begrijpt pas wat er bij Sven speelt als ze de afscheidsbrief leest. Nadat Roosmarijn gehoord heeft wat er bij Sven thuis speelde komt alles nog goed en krijgen ze verkering en maken alsnog de film af. Haar uiterlijk is niet beschreven. Er wordt alleen vertelt dat ze knap is. Haar karakter blijft in het hele verhaal hetzelfde (flat). 6. Plaats: Het verhaal speelt zich vooral af in het huis van de familie Feije en op school. Verder spelen er nog kleine scènes af in het huis van Roosmarijn, en op haar kamer, voor de opnames van de film, en in verschillende zwembaden waar Lennart zwemt. En als Bart en Sven gaan chatten met Arnout en Hakim, doen ze dat bij Bart thuis. En op het eind gaan ze met zijn allen nog naar de bioscoop. De ruimtes zijn niet gedetailleerd beschreven, maar het was wel duidelijk dat ze in een andere ruimte of omgeving waren wanneer er iets gebeurde. Het stond er ook altijd letterlijk in dat ze in de kamer van Sven, of bij Roosmarijn waren of daar naar toe gingen. Je weet alleen dat het waarschijnlijk een grote school is, omdat ze het hebben over een tweede verdieping. Ook is er een aula en een plein. Van het huis van de familie Feije weet je dat ze een keuken, kamer en een bovenverdieping hebben. 7. Tijd: Het verhaal is fabel (chronologisch), want de gebeurtenissen worden verteld in de volgorde waarin ze plaatsvinden. De ene gebeurtenis komt logisch voort uit de vorige. Het verhaal speelt zich af in deze tijd. Het kan nu zijn, misschien twee jaar geleden, maar niet langer, want er staat in dat ze gaan chatten en Internet is meer iets van de laatste jaren. Ook worden er luxe auto's, videocamera's en gsm's genoemd. Vooral in de laatste paar jaren hebben de meeste kinderen een eigen gsm gekregen. De omgang tussen mensen van buitenlandse afkomst en Nederlanders geeft ook aan dat het niet meerdere eeuwen geleden had kunnen spelen want toen was er nog (veel meer) discriminatie (ze hebben het erover dat ‘Annabel’ op donkere jongens valt bijvoorbeeld). De tijd speelt een belangrijke rol qua voorwerpen en een klein beetje qua mensen, maar de onderwerpen mishandeling, verliefdheid, ongewenste intimiteiten en vriendschap zijn begrippen die in elke tijd voorkomen. De vertelde tijd is ong. 1 á 2 maanden. Niet zo heel lang, maar toch lang genoeg om alle gebeurtenissen te laten gebeuren. Roosmarijn sprak ook wel eens met Sven af over een week en er waren zeker al een paar weken verstreken tussen het begin en het einde van het verhaal. De vertelde tijd was maar 1 á 2 maanden, maar de problemen tussen Sven en zijn vader waren er al veel langer. In het verhaal komen geen flashback voor. Ook zijn er geen opvallende tijdversnellingen of vertragingen. De verteltijd is 144 bladzijden. 8. Begin: Het verhaal begint in medias res, in het midden van de gebeurtenissen, want het begint dat Sven zijn wenkbrauw bekijkt, je weet dan dus verder nog niks. 9. Probleem en afloop: Het boek gaat over problemen in de samenleving zoals: Mishandeling: Sven wordt mishandeld door zijn vader (dit komt nog heel veel voor). Aanranding: Roosmarijn wordt aangerand door haar populaire wiskunde leraar Bob (dit kan op elke school voorkomen). Maar het hoofdprobleem is dat Sven wordt geslagen door zijn vader. Sven mag niks van zijn vader. Als hij iets verkeerd doet in zijn vaders ogen dan wordt hij gelijk in elkaar getimmerd. Het einde is vrij cliché, maar het is wel een goede afloop. Roosmarijn en Sven komen erachter wat ze voor elkaar voelen en zijn gelukkig samen. De vader van Sven gaat in behandeling bij een psychologe, Svens broer heeft spijt en blijkt nog ongelukkiger dan Sven te zijn geweest en Svens moeder is opgelucht. Je weet natuurlijk niet of de behandeling van Svens vader goed afloopt, want dat wordt niet meer behandeld, maar wordt wel sterk gesuggereerd. Sven blijft gewoon weer thuis wonen. Er wordt duidelijk gemaakt dat het nog wel moeilijk wordt, maar dat het ergste achter de rug is en dat het allemaal wel weer goed komt. Er blijft dus niet te veel en niet te weinig onduidelijk. Het is een geruststellend einde, zeker omdat bijna alles in het hele boek fout gaat voor Sven. Het verhaal heeft wel een open einde, want je weet bv. niet zeker of dat Svens vader niet opnieuw begint met Sven te mishandelen. Het verhaal is erg realistisch. Het verhaal is dan wel verzonnen maar de dingen die er in voorkomen gebeuren in het echte leven ook. Mensen worden mishandeld door andere mensen, mensen worden aangerand door andere mensen, mensen chatten met andere mensen (in de hoop om verkering te krijgen), liefde tussen mensen bestaat. Dus dit verhaal zou eigenlijk zo echt gebeurd kunnen zijn. 10. Perspectief: Het boek is verteld vanuit de alwetende verteller. Maar hij weet niet meer dan de personen weten. Hij weet wat de personen denken of voelen. Bv. ‘Sven ziet dat zijn moeder de telefoon pakt. ‘Hallo ma,’ ‘hoort hij haar zeggen’. Maar de gebeurtenissen bekijk je vooral vanuit Sven. Je weet niet meer dan wat hij weet. Je ziet soms ook het verhaal door de ogen van Sven en soms door de ogen van Roosmarijn, dan is het een hij/ zij – perspectief. Bijvoorbeeld: 'Hij is nog steeds uit zijn humeur als hij op school komt. Bart kletst honderduit, maar hij zegt nauwelijks iets terug. Dat gedoe met de trui zit hem niet lekker. Hij weet best dat zijn vader Lennart altijd voortrekt, maar dit gaat hem toch echt te ver. Lennart pikt zijn trui en wordt er nog voor beloond ook.' In dit stukje zie je het verhaal door de ogen van Sven, in de hij-vorm. Een ander voorbeeld is dat het in zij-perspectief wordt verteld, vanuit Roosmarijn: "Eerst blijft hij een tijdje zitten, maar dan staat hij op en loopt langs de tafels. Ze krijgt meteen een akelig gevoel. Hoe dichter Bob bij haar komt, hoe onrustiger ze wordt. Ze weet dat ze zich niet moet aanstellen, maar het gaat gewoon vanzelf. Haar hart begint steeds harder te kloppen." Het perspectief wisselt dus soms. 11. Titel: De titel van het boek is Razend. Deze titel past op 2 personen tegelijk: - bij Sven, omdat hij boos is op zijn vader, omdat die hem mishandelt en zijn broer Lennart voortrekt. Sven wordt dan ontzettend kwaad, en wordt razend dus; - de vader van Sven, want hij wordt vaak boos op Sven, omdat hij niet alles doet wat hij zegt, zo is Sven gestopt met zwemmen. Daarom mishandelt hij Sven vaak. De hoofdpersoon en de belangrijkste bijpersoon zijn dus razend. Ik denk dat het boek daarom ook zo is genoemd. 12. Thema: Thema van dit boek is: (kinder)mishandeling, want een groot gedeelte van het boek draait om conflicten die ontstaan zijn doordat Sven geslagen wordt door zijn vader. De motieven in dit boek zijn: - Vriendschap (vriendschap tussen verschillende personen, bv. tussen Bart en Sven, Sven en Roosmarijn); - Liefde (de liefde die ontstaat tussen Sven en Roosmarijn); - Seksuele intimidatie (Bob kan zijn handen niet thuishouden bij Roosmarijn en later bleek ook bij andere meisjes, zoals: Astrid van Lanen.); - Onderdrukking. Lennart wordt eigenlijk onderdrukt door zijn vader, want hij doet alles wat zijn vader zegt en durft er niet tegenin te gaan. 13. Mening/ beoordeling: - Gevoel: Het boek maakte me nieuwsgierig. Bijvorbeeld doordat ik me afvroeg wat de vader van Sven zou doen nu hij daar zo met dat mes voor hem stond en schreeuwde dat hij hem mocht vermoorden. In de meeste boeken weet je wel dat dat niet zal gebeuren, maar doordat die vader toen weer heel erg kwaad werd ga je toch twijfelen en daarom wil je snel doorlezen. Ik vond het een mooi en zielig boek om te lezen. Het was een boeiend boek en ik kon me goed inleven in het verhaal. Bijvoorbeeld als Sven in elkaar wordt geslagen door zijn vader, dan kan je je goed indenken hoe hij zich dan voelt. Ik wou graag weten hoe het afliep. Zou Sven verkering krijgen met Roosmarijn, zou zijn vader ophouden met slaan en wat gaat er met Bob gebeuren? - Werkelijkheid: Het verhaal is erg realistisch. Het verhaal is dan wel verzonnen maar de dingen die er in voorkomen gebeuren in het echte leven ook. Mensen worden mishandeld door andere mensen, mensen worden aangerand door andere mensen, mensen chatten met andere mensen op de hoop om verkering te krijgen, liefde tussen mensen bestaat. De personen worden ook heel realistisch beschreven. Dus dit verhaal zou eigenlijk zo echt gebeurd kunnen zijn. - Opbouw: De opbouw van het verhaal was goed en duidelijk. Carry Slee zorgde ervoor dat het boek spannend werd door, net als je iets wilt weten, in één keer op een ander onderwerp over te gaan. Ze heeft er voor gezorgd dat je het boek het liefst in één keer uit wilt lezen. Dat doet ze ook door het verhaal zo te vertellen dat je meteen helemaal meeleeft met de personen. Daardoor wil je heel graag weten hoe het nou uiteindelijk afloopt. Het verhaal heeft eigenlijk verschillende verhaallijnen die langzaam maar zeker met elkaar samensmelten. Daardoor lijkt het verhaal in het begin een beetje vaag, vooral als je dan ook nog eens ineens op een andere plek zit, zoals de overschakeling van Svens huis naar zijn klas (volgende dag), als je verder leest merk je echter dat de dingen toch met elkaar te maken hebben. Je vraagt je bijvoorbeeld af waarom ze een film gebruiken om Roosmarijn en Sven met elkaar in contact te brengen. Later blijkt dat Sven al heel lang met films bezig is, en dat dat dus een logische ‘smoes’ is en daarbij komt ook nog dat Roosmarijn graag filmster wil worden. Het lijkt dus een beetje onsamenhangend, maar later word het allemaal duidelijk. Ik vind dus dat de opbouw van het verhaal heel erg goed is. - Originaliteit: Ik vond het een heel erg origineel verhaal, omdat ik nog nooit eerder een boek had gelezen waarbij mishandeling, seksuele intimidatie en liefde allemaal samenkomen en een grote rol spelen. Het laat je ook weer de andere kanten van het dagelijks leven zien. - Stijl: De onderwerpen zijn best wel serieus, maar het is niet op een te "zware manier" geschreven. Het boek is niet kinderachtig geschreven, maar het gaat er van uit dat je van bepaalde onderwerpen al wel wat afweet voordat je het gaat lezen. Zo moet je al wel weten wat het inhoudt om seksueel geïntimideerd te worden. Er wordt wel uitgelegd wat er gebeurt, maar het is beter te volgen als je al weet wat het inhoudt. Er komen bijna geen hele lange zinnen in voor. Er worden ook maar weinig moeilijke woorden gebruikt. Het taalgebruik van de kinderen hoort ook echt bij kinderen van die leeftijd, dus niet heel ouderwets. Bv.: "Een leraar… Heeft Klefkees aan je gezeten? Halima stuift op. 'Ik heb het toch steeds gezegd. Ik vind het zo'n vies ventje. Altijd dat geslijm van hem, bah, de kwijlebal! Dat pik je niet hoor." Het is ook een erg modern verhaal, omdat er bv. gepraat wordt over chatten en cd-rom's en bijna iedereen heeft een mobieltje. Het verhaal is ook niet langdradig en wordt op een hele leuke manier verteld. Er worden ook niet veel pagina's gebruikt om een kleine gebeurtenis te beschrijven. Ik vind dat het boek veel dingen heeft dat een goed boek moet hebben: een serieus onderwerp, grappige stukjes, je kunt goed meeleven met de personages en het leest vlot weg.