1. Correcte titelbeschrijving Auteur: J. Bernlef
Titel: Eclips
Uitgever: Amsterdam, Querido’s Uitgeverij B.V. Jaar van uitgave: 1994
Druk: vierde druk (eerste druk 1993) Aantal bladzijden: 168 blz. Genre: Psychologische roman (doordat het accent wordt gelegd op de gedachten en gevoelens van de hoofdfiguur); het verhaal gaat over een man die letterlijk de linkerhelft van zijn wereld verliest, door een auto-ongeluk. Het gaat voornamelijk over zijn gevoelens. 2. Eerste persoonlijke reactie In het begin schokte sommige fragmenten mij wel erg, zoals in het begin van het verhaal werd beschreven hoe Kees naar de radio toeliep, wat hij beschrijft als een aluminium ding met een stalen antenne en twee zilverglanzende draaiknoppen (blz. 17-18). Toch is het taalgebruik ook wel een beetje ouderwets. Er staan veel stukjes in het die op mij heel erg ouderwets overkomen: - "Helaas heb ik geen papier om deze om deze feiten op te boekstaven." - ……… nabij en toch veraf. Klaarblijkelijk of zo. - Ik loop langs de zijkant van het doktershuis. De siertralies voor de keldervensters zitten

Door het ouderwetse, wat je eigenlijk helemaal niet gewend bent, is het soms moeilijk om je in het verhaal in te leven. Het taalgebruik wordt ineens heel leuk als Kees iemand tegenkomt en daar probeert iets tegen te zeggen: heel veel woorden in een super-onlogisch verband. 3. Analyse van structuur, functie en effect Het verhaal is opgebouwd uit zeven hoofdstukken, er zit een patroon in de gebeurtenissen door de ene gebeurtenis leidt de andere. Gedurende het hele verhaal zit er een lijn in het namelijk het geheugenverlies van Kees. Ook wel door Kees genoemd de verdwenen linkerkant van zijn lichaam. De loop van de gebeurtenissen wordt afgewisseld door diverse flash-backs, die gaan over het vroegere leven van Kees bij zijn gezin het toen hij nog klein was. Hierdoor komt het (tijdmanipulaties) dat de vertelde tijd (11 dagen) korter is dan de verteltijd. Dat betekent dat het verhaal een week duurde maar het boek dik is (blz. 168). Deze flash-backs zijn eigenlijk herinneringen en zijn absoluut niet vervelend en (functie ) voegen alleen maar een extra dimensie toe aan het verhaal wat (effect ) verduidelijking oplevert. 4. Beschrijving vertelsituatie, functie en effect Het verhaal wordt verteld vanuit Kees Zomers’ oogpunt. Alles is in de tegenwoordige tijd geschreven, zodat het lijkt (functie ) alsof alles op precies dat moment aan het gebeuren is. Zo lijkt het alsof je echt Kees Zomers bent of vanuit zijn hoofd/ gedachten meekijkt naar alle gebeurtenissen. Aan het begin van het boek zijn ook heel erg weinig beschrijving en van Kees’ omgeving te vinden. Je hoort alleen maar dat hij de linkerhelft van zijn wereld mist. Het verhaal is in het begin alles best wel kortaf en “cryptisch” geschreven. Dit pas heel goed bij de toestand waarin hij verkeert. Naarmate het verhaal vordert en Kees dus meer herinnert en kan doen, worden de zinnen ingewikkelder. Voorbeeld: (Hoofdstuk 1 blz 7) “Links is niets, daar houdt mijn lichaam op, al kan ik niet bepalen waar de grens precies loopt. Begrijpen doe ik het niet. Misschien later. Nu eerst kijken of ik kan staan, lopen, niets gebroken heb. Pijn voel ik nergens. Over het linkerdeel ontbreken alle gegevens. Toch moet dat toch ergens zijn.” (Hoofdstuk 7 blz 162) “De weilanden, de bomen en de sloten hebben nu definitief plaats gemaakt voor rijen flats, soms afgewisseld met lagere huizen van vroegere datum. De hoeveelheid op borden en winkelramen neemt toe. Mensen staan te praten op een opgeschoren grasveld tussen twee flats. Ze lijken zich volkomen op hun gemak te voelen. Niets wijst erop dat zij zich van hun omgeving bewust zijn.” 5. Analyse betrouwbaarheid van vertelsituatie - Kees Zomers: hij is de hoofdpersoon van het verhaal. In het begin weet je niets van hem, terwijl je toch in zijn hoofd zit. Je weet zijn naam niet eens. Je krijgt wel te weten dat er iets verschrikkelijks met Kees aan de hand is, hij heeft de helft van zijn wereld verloren. Zo beleeft hij het ook. Hij moet telkens nakijken of alles wat links is verdwenen nog bestaat. Daarom was Kees Zomers – de ik-figuur – ook niet zo betrouwbaar in het begin van het verhaal/ boek. Omdat hij zijn linkerkant miste kon hij dat ook niet waarnemen en kon ik als lezer dat ook niet waarnemen, alleen maar denken, zoals ik al eerder het voorbeeld van de radio heb genoemd in dit verslag. Aan de omschrijvingen die Kees geeft heb ik wel genoeg, ik kan het wel raden wat hij bedoelt. Langzaamaan geneest hij en hij ontdekt de wereld opnieuw net als een pasgeboren kind. Hoe meer Kees over zichzelf komt te weten, des te meer kom ik te weten, en des te betrouwbaarder Kees word (zijn waarnemingen en denken worden helder!).