Zwarte sneeuw door Simone van der Vlugt

Zakelijke Gegevens Titel: Zwarte sneeuw
Schrijver: Simone van der Vlugt
Soort boek: Geschiedenis
Jaar van uitgave: 2000
Aantal bladzijde: 191 Informatie Schrijfster Simone van der Vlugt werd in 1966 geboren. Al op de lagere school had ze het schrijven in het bloed. “Mijn ouders konden me geen groter plezier doen dan een pak schrijfpapier voor me te kopen, en later zelfs een echte typmachine. Ik vond het enig om verhaaltjes te schrijven en er een kaft omheen te doen, met mijn naam erop.”Op haar dertiende had ze al het lef een verhaal naar een uitgever te sturen. Na haar studies voor lerares Nederlands en Frans begon ze serieus aan een schrijverscarrière. Op haar negenentwintigste ging haar droom in vervullingen verscheen haar eerste boek De Amulet. Boekverslag Zuid Limburg 1845. Nadat de oogst is mislukt en er geen geld is om de pacht te betalen, wordt de familie Mullenders op straat gezet. De familie Mullenders bestaat uit: vader Sjeng en de zwangere moeder Annekatrien en hun 5 kinderen Emma, Sofie, Mayke,Volkert en Tom. Ze hadden van een pastoor gehoord dat er werk is in Kerkrade in een kolenmijn. Lopend gingen ze op weg naar Kerkrade. Onderweg worden ze overvallen door struikrovers die nemen al hun laatste geld mee. Nu moeten ze verder zonder geld. De volgende dag komen ze in Kerkrade aan. Als eerste gaan ze naar de kerk om een brief te overhandigen aan Quodbach. Hij vertelt ze dat er nog een huis vrij staat. Als ze in het huis zijn gaat Sjeng gelijk naar de mijn om werk te zoeken. Als Sjeng terug is verteld hij dat hij werk heeft gevonden voor hemzelf maar ook voor Volkert, Tom en Emma. Vandaag is het zover, de eerste werkdag in de mijn. Het is vreselijk zwaar werk voor weinig geld. De weken gaan voorbij in steeds dezelfde regelmaat. Emma krijgt er een nieuw broertje bij hij heet Elmer. Sofie moet nu ook gaan werken om extra geld te verdienen. Op een dag ziet Emma in de kerk een jongen van 17 jaar Rudolf. De volgende dag in de mijn wordt het werk stil gelegd omdat, mijnheer Büttgenbach de mijn komt bezoeken en ook Rudolf is daarbij. Als de groep vertrekt blijft Rudolf achter. Emma vraagt aan hem: “Wilt u weten hoe de mijn er echt uitziet. Rudolf zegt ja en hij gaat met Emma mee. Rudolf is onder de indruk wat hij allemaal ziet hij wist niet dat de werkomstandigheden in de mijn zo slecht zijn. Als ze een tijdje lopen stort de gang in. Emma en Rudolf proberen nog te ontsnappen maar ze lopen een doodlopende gang in en ze raken opgesloten. Na anderhalve dag opgesloten te hebben gezeten worden Emma en Rudolf bevrijd. Sjeng loopt hierbij een gebroken been op, en kan nu voorlopig niet meer werken. Twee dagen later gaat Emma weer werken, ze is nog wel angstig maar ze wil toch doorzetten. Als ze aankomt gaat ze gelijk naar Keube, de lampenuitgever van de mijn, ze heeft een goede band met hem. Met de komst van natte sneeuw – en hagel buien slaat de koorts bij het gezin Mullenders toe. Er zijn geen kolen meer om het huis warm te houden. Als Emma op een zondag uit de kerk komt is ze stomverbaasd als er bij haar thuis een grote zak kolen is bezorgd, ze weten niet van wie die zak afkomstig is. De weken daarna krijgen ze ook steeds pakjes met schoenen, bonen en kolen. Al snel komen ze er achter dat ze van Rudolf afkomstig zijn. Vanwege geldgebrek is het nodig dat Annekatrien ook gaat werken zij neemt Elmer mee naar de mijn. Ook Mayke gaat werken, zo verdienen ze net genoeg geld om in leven te blijven. Twee weken daarna gaat Keube dood, Emma is heel verdrietig. Volkert wil niet langer in de mijn werken en vertrekt naar Duitsland om daar werk te zoeken. Emma ontmoet Rudolf weer op het kerkhof, hij vertelt aan Emma dat hij zal proberen werk te zoeken voor haar als dienstmeisje. Ook hebben ze het over fotografie dit is de hobby van Rudolf. Tijdens de kermis waar Emma en Rudolf elkaar weer ontmoeten, reageren de dorpsbewoners erg jaloers ze vinden dat Emma bij haar eigen soort moet blijven daarom plagen ze Emma. Kort nadat de kermis is geweest vindt er in de mijn weer een ramp plaats. De gangen lopen vol met grondwater. De meeste mijnwerkers kunnen ontkomen, maar bij een poging van Jef om Emma’s broertje Tom te redden slaat het noodlot toe. Zowel Jef als Tom komen om het leven. Iedereen is verdrietig. Een paar dagen later vertelt Rudolf aan Emma dat hij een baan in Maastricht als dienstmeisje kan regelen. Haar ouders zijn het er niet mee eens maar ze laten Emma toch naar Maastricht gaan. Drie weken na haar aankomst in Maastricht staat Volkert ineens voor Emma, ze had maanden niets van hem gehoord, en had dus een hoop te vertellen. De maanden gaan voorbij en Volkert komt af en toe kijken. Het is nu al weer lente. Op een avond komt Jean Pustjens bij de familie waar Emma werkt dineren. Jean hoort dat Emma vroeger in een mijn heeft gewerkt. Hij schrijft artikelen voor de krant in Maastricht. Hij vraagt Emma of hij een artikel mag schrijven over haar ervaringen in de mijn. Emma stemt toe als haar eigen naam maar niet gebruikt wordt. Emma vertelt over wat zich allemaal onder de grond afspeelt. Ze vertelt dat hele jonge kinderen hele zware arbeid moeten verrichten. Rudolf komt op visite bij zijn oom en tante en ontmoet Emma weer. Ze spreken een keer af. Rudolf heeft een fotostudio in Maastricht. Rudolf is er achter gekomen dat de artikelen in de krant over Emma gaan, en vind haar erg dapper dat ze erover durft te vertellen. Op een middag willen meneer en mevrouw Merckelbach Emma spreken, zij zijn er ook achter gekomen dat Emma het meisje uit de kranten artikelen is. Door al die toestanden neemt Emma ontslag en gaat bij Jean Pustjens werken.Emma moet van Jean naar de fototentoonstelling bij Rudolf. Alle foto’s hebben te maken met KINDERARBEID dat had ze niet verwacht. Bij een foto blijft ze staan, Rudolf is inmiddels klaar met een gesprek en komt naar haar toe. Emma zegt dat is Sofie. Emma en Rudolf geven elkaar een hand en kijken naar de foto.
Mijn beoordelingswoorden zijn: - Droevig: omdat dat er wel droevige momenten waren zoals toen Tom dood ging en om te lezen hoe zwaar de kinderen het vroeger hadden. - Herkenbaar: mijn opa heeft mij weleens vertelt over de mijnen in Kerkrade. Zijn opa was namelijk directeur van de Dominialen mijn in Kerkrade. - Interessant: omdat ik nu weet hoe de mensen in de mijn werkten en er zoveel kinderarbeid was. Taalgebruik schijver Het taalgebruik van de schrijfster was voor mij goed leesbaar, soms zaten er weleens moeilijke woorden in deze zocht ik dan op of ik vroeg het aan een van mijn ouders.