Le coeur en poche door Christine Aventin

Auteur: Christine Aventin
Titel: Le cœur en poche
Eerste jaar van uitgave: 1997 Samenvatting: Alexandra Lecler is 15 jaar en woont in Parijs bij haar moeder, Véronique. Haar vader heeft ze nooit gekend en haar moeder is prostituée. Toch probeert Alexandra een normaal leven te leiden. Op een ochtend komt Véronique onder de blauwe plekken terug. Ze wil het eerst niet toegeven, maar Alexandra komt erachter dat ze in elkaar is geslagen door ene Gérard Bellommet, die een soort vriend van Véronique blijkt te zijn. ‘s Avonds wordt ze bij het politiebureau geroepen, omdat haar moeder in het ziekenhuis ligt. Ze is in elkaar geslagen en de politie vraagt of Alexandra weet wie dat heeft gedaan. Alexandra zegt dat Gérard het heeft gedaan. Later bezoekt Gérard haar en zegt dat hij al heel lang van haar moeder houdt en dat hij haar nooit zou slaan. Eerst denkt Alexandra dat hij misschien haar vader is en begint hem te geloven, maar dan komt Laurence binnen en neemt haar mee naar het ziekenhuis om haar moeder te bezoeken. Véronique is er erg slecht aan toe en zegt tegen Alexandra dat ze nooit van iemand moet houden en dat ze moet zeggen dat ze haar haat. Alexandra doet dit uiteindelijk, waarna haar moeder sterft. Alexandra moet bij haar opa en tante in Bretagne gaan wonen. Onderweg in de trein vraagt ze aan een dominee die naast haar zit of prostituées ook in de hemel kunnen komen. Op het eerste gezicht lijkt de dominee heel vriendelijk, beantwoord geduldig haar vragen en zegt met haar een gebed op. Maar als er twee buitenlandse mensen in de coupé komen en vragen of ze hier mogen zitten, omdat de vrouw zwanger is, zegt de dominee glashard “nee”. Alexandra’s opa en tante blijken toch wel mee te vallen en ze heeft het best wel naar haar zin, totdat ze een ruzie tussen haar opa en tante hoort. Haar tante wil haar in een meisjesinternaat stoppen, omdat ze nu geen klanten meer aan huis kan ontvangen (haar tante is ook prostituée). Alexandra besluit dat ze haar nooit in een internaat zullen stoppen en loopt weg. Ze neemt wel de puppy die ze van haar opa heeft gekregen mee. Ze noemt het beestje Courniaud en draagt het de rest van het boek in haar borstzak. Alexandra wil al liftend terug naar Parijs, maar bij één lifter wordt ze bijna verkracht en kan ze maar net ontsnappen. Gelukkig komt ze daarna Benvenuto tegen, die haar weer vertrouwen in de mensen geeft. Met hem rijdt ze terug naar Parijs. In Parijs aangekomen mag ze een tijdje bij Laurence wonen, een vriendin van haar moeder. Laurence zegt dat Julien, een jongen op wie Alexandra verliefd is, heeft verteld dat hij met haar naar bed is geweest. Alexandra staat versteld, want dat is helemaal niet waar. Uiteindelijk gaat ze wel met hem naar bed, maar langzamerhand komt ze erachter dat hij haar alleen wil als pleziertje en nooit serieus op haar verliefd is geweest. Laurence vertelt Alexandra dat ze iemand heeft gevonden die helemaal verliefd op haar is en dat ze met hem gaat trouwen. Ze houdt zelf niet van hem, maar ze denkt dat dat wel komt en ze is in ieder geval verzekerd van iemand die voor haar zal zorgen. In een vooruitblik kom je te weten dat dit niet gaat werken en dat Laurence zich van de Eiffeltoren zal werpen. Ondertussen zoekt Alexandra nog steeds naar haar vader. Op een gegeven moment vindt ze een foto van haarzelf met haar moeder en op de achterkant staat Bogdan Grocniuk met een hartje er omheen. Ze ondervraagt Laurence en uiteindelijk blijkt dat Bogdan een Pool is waar Véronique helemaal weg van was. Bogdan Grocniuk is de vader van Alexandra en was heel gelukkig met Véronique tot hij naar de gevangenis moest. Later werd Véronique verliefd op Gérard en kwam terecht in de prostitutie. Alexandra wil haar vader op gaan zoeken in de gevangenis. Ze vertelt dit aan Julien, die nou helemaal niks meer van haar wil weten. Eerst een moeder die in de prostitutie zat en nu ook nog een vader in de gevangenis. Alexandra vindt het niet zo erg, want ze heeft besloten om van haar vader te gaan houden. De ontmoeting met haar vader valt wel tegen. Eerst wil hij niks van haar weten, maar als Alexandra boos wordt herkent hij zich in haar en komt er toch nog een (redelijk) happy end. Persoonsbeschrijvingen: Alexandra Lecler: Door haar moeder wordt ze Alexie genoemd, Julien noemt haar Alex, waar ze een hekel aan heeft, en Laurence noemt haar Alexandra. Ze is 15 en is smoorverliefd op Julien, een jongen uit haar klas. Alexandra gelooft in ware liefde, hoezeer haar moeder ook zegt dat liefde niet bestaat. Als ze uiteindelijk Julien verliest, besluit ze met heel haar hart van haar vader die ze niet kent te gaan houden. Ze is heel erg nieuwsgierig naar haar vader, het hele boek door vraagt ze zich af wie haar vader zou kunnen zijn. Alexandra is heel sterk en laat niet snel haar emoties zien. In het begin van het boek, als ze hoort dat haar paard dood is, is ze heel verdrietig, maar ze huilt niet. Zelfs als haar moeder sterft, huilt ze niet. Ook heeft Alexandra een grote fantasie. Steeds als ze gaat slapen, wordt er beschreven hoe ze een droom uitzoekt in haar “plaatjescollectie”. Verder heeft Alexandra een hondje van haar opa gekregen die ze Courniaud noemt. Ze draagt dit hondje altijd bij zich en vertelt al haar problemen aan hem. Véronique Lecler: Véronique is de moeder van Alexandra. Ze werkt als prostituée bij Funny Girls. Daar heet ze Wanda. Véronique heeft in haar leven van twee mannen gehouden: Bogdan Grocniuk en Gérard Bellommet. Ze hebben haar allebei haar teleurgesteld en ze besluit om nooit meer van iemand te houden. Véronique is dapper, aangezien ze in haar eentje nog voor haar dochter zorgt. Ze doet er alles aan om te zorgen dat Alexandra een goede opleiding krijgt en niet ook in de prostitutie moet. Laurence: Laurence is de beste vriendin van Véronique. Alexandra noemt haar wel eens Lolo. Laurence moest al heel jong de straat op om met tippelen geld te verdienen. Ze probeert een soort vervangende moeder te zijn voor Alexandra, maar ze is geen sentimentele, zachte moeder. Als Alexandra bijvoorbeeld huilt om haar moeder die dood is, geeft ze haar een klap, zodat ze tenminste een goede reden heeft om te huilen… Laurence gaat uiteindelijk trouwen met iemand die gek op haar is, maar van wie zij niet houdt. Dat dat niet werkt bewijst de vooruitblik van Alexandra waaruit duidelijk wordt dat Laurence zelfmoord zal plegen. Bogdan Grocniuk: Bogdan is Pools. Hij is een tijd lang verliefd geweest op Véronique en heeft haar zelfs zwanger gemaakt, maar dan moet hij naar de gevangenis om een onduidelijke reden. Hij lijkt op Alexandra, qua uiterlijk, maar ook qua karakter. Ze zijn allebei heel fel en opvliegend, daardoor herkent hij haar uiteindelijk in de gevangenis. Julien: Alexandra is heel erg verliefd op hem, maar hij wil haar alleen maar voor de seks. Hij ziet haar niet als iemand op wie hij verliefd zou kunnen zijn, maar als de dochter van een hoer en een crimineel. Julien is een echt rijkeluiszoontje. Titelverklaring: Le cœur en poche betekent letterlijk: het hart op zak. Hiermee kunnen twee dingen worden bedoeld. Het hart kan het hondje zijn die ze altijd in haar borstzak heeft zitten. Het hondje is haar beste vriend en ze vertelt alles aan hem. Vandaar dat hij “hart” wordt genoemd. Ook kan het slaan op wat haar moeder op haar sterfbed tegen Alexandra zei, namelijk dat je nooit van iemand moet houden en dus altijd je hart op zak te houden. Het is wel een goede titel, je begrijpt het pas als je het boek hebt gelezen. Eigen mening: Ik vond het best een saai boek, vooral het begin was niet om door te komen. In het eerste deel gebeurt er eigenlijk heel weinig, maar de schrijfster draait er zo omheen en vertelt zoveel details dat het toch nog een heel verhaal is. Het tweede deel wordt op een gegeven moment iets interessanter, maar ik vind het in totaal geen boeiend boek. Er zit ook niet echt een ontknoping in, behalve dan dat ze eindelijk haar vader vindt, maar dat is pas helemaal aan het einde. Toen ik het eerste deel uit had, had ik het idee dat het boek al afgelopen was, maar helaas ging het nog verder. Er had van mij wel wat meer spanning in mogen zitten. Er komen ook heel veel personen in voor. Dat was erg verwarrend af en toe. Ik heb bijna het hele boek door gedacht dat Lolo een apart persoon was, maar dat was gewoon een andere naam voor Laurence. Het was ook een moeilijk boek, waardoor het nog moeilijker was om uit te lezen. Vooral de eerste hoofdstukken, begreep ik er niet echt veel van. Ik heb toch geen woorden opgezocht, ik heb alleen gebruik gemaakt van de woordenlijst achterin.
Citaten: -Alexandra, dis-moi que tu me détestes! J’étais abasourdie par cette étrange prière. -Je ne peux pas, je t’aime. Maintenant, elle me regardait droit dans les yeux. Son visage était sévère, féroce même. Je pris peur. -Dis-le! -Je ne peux pas dire une chose pareille! L’infirmière s’approcha. -Il faut sortir, mademoiselle, cela la fatigue. -Attendez encore un peu, madame. -Alexandra! Elle venait de hurler. Son cri me parut inhumain. Une immense émotion m’envahit. Les larmes me montaient aux yeux, malgré moi, malgré tous mes efforts pour les retenir. J’essayais d’être naturelle, mais elle ne me voyait même pas. Elle n’avait même pas remarqué ma petite robe bleu marine. J’approchai mon visage du sien et lui murmurai à l’oreille: -Je te déteste, maman. Je te déteste si fort! Elle poussa un long soupir, puis ferma les yeux. Affolée, je me tournai vers l’infirmière. -Elle est endormie, me dit-elle. Je posai un baiser mouillé sur sa joue et sortis sans faire de bruit. Elle mourut dans la nuit. Hier sterft Véronique en ze dwingt Alexandra te zeggen dat ze haar haat. Ik had eerst niet helemaal door dat Véronique ook echt doodging, maar later wordt dat wel duidelijk. Ik denk dat, als je goed frans kan lezen, dit wel een ontroerend stukje zal zijn. Het is wel aangrijpend dat die moeder wil dat haar dochter haar haat, zodat ze er geen verdriet van zal hebben als haar moeder sterft. Une porte, de l’autre côté de la grille, s’ouvrit et un homme très petit s’avança. L’homme s’assit en face de moi, puis croisa les deux mains l’une sur l’aute. Je remarquai un étrange tatouage sur le dos de sa main droite. A la base du pouce et de l’index, il y avait cinq gros points noirs, quatre disposés en carré et le cinquième au milieu. -C’est pourquoi? me demanda-t-il d’une belle voix grave. Ses cheveux grisonnants avaient dû être noirs. Son regard, très noire aussi, me fouillait. Je sus aussitôt qu’il était mon père, et que j’aillais l’aimer comme une folle. Il avait mes grands yeux, mes cheveux incoiffables et ma peau basanée. Je lui reconnus mon air méfiant. -Je m’appelle Alexandra Lecler, dis-je simplement. -Alexandra Lecler? Il réfléchissait. Lecler: un nom assez courant. Ce pouvait être une coïncidence. -La fille de Véronique Lecler. Celle que tu as connue, il y a longtemps. Je l’avais tutoyé sans hésiter. La première surprise passée, j’avais en l’impression de le connaître depuis toujours, comme s’il avait rempli d’un seul coup le vide de ma mémoire. -Toi! -Oui, c’est moi! dis-je folle d’espoir. -Pourquoi es-tu venue? Cette question me désenchanta. Je trouvai la force d’articuler: -Elle avait écrit ton nom au dos d’une photographie, et Laurence m’a tout raconté. Il se taisait. Soudain son regard se ralluma. -Alexandra, fous le camp! Je reçus la gifle de plein fouet. Mais j’avais appris à encaisser. -Non, voilà quinze ans que je te cherche. Il se leva et cria: -Va-t’en, et ne reviens plus jamais. Tu n’es pas ma fille. Ta Laurence a déconné. Gardien, la visite est terminée! Hier ontmoet Alexandra haar vader voor het eerst. Ze herkent hem aan zijn uiterlijk, waar ze zichzelf in terugziet. Eerst stelt haar vader haar behoorlijk teleur door te zegen dat ze weg moet gaan en nooit meer terug moet komen. Dat is best wel hard van die man. Vooral als hij zegt: “Tu n’es pas ma fille.” Later ziet hij dat ze zijn karaktertrekken heeft en dat ze geen prostituée is en erkent hij haar alsnog als zijn dochter.