Torenhoog en mijlen breed door Tonke Dragt

Samenvatting van het verhaal Edu komt, met nog 9 planeetonderzoekers, aan op Venus. Venus staat bekend als een gevaarlijke planeet. De onderzoekers moeten alles wat zich in een straal van 1 mijl rond de koepel (hun verblijf) bevindt onderzoeken. Edu heeft genoeg van de alsmaar dezelfde opdrachten. Hij wil het woud in, nieuwe dingen ontdekken. Hij grijpt zijn kans tijdens een observatievlucht. Dan is hij in het woud, prachtig! Met zijn buitenpak aan is het verschrikkelijk benauwd. Hij valt in slaap. Als hij wakker wordt is hij naakt. Hij voelt zich prima en danst door het woud. Dan komt hij Firth tegen, een Venusschepsel. Die vertelt over Afroi (hun benaming voor Venus) en z’n bewoners, de Afroini. Die blijken zeer intelligent en kunnen gedachten lezen. De volgende dag, na een uitgebreide gezondheidstest, gaat hij weer het woud in, nu met z’n vriend Mick. Mick is niet voorbereid op Venusschepsels, zodat hij zich rot schrikt als hij Firth ontmoet. Hij wil dan niets meer met Edu te maken hebben. Ondertussen leren Edu en anderen in het woud steeds meer over Afroi. Dan merkt Edu verschrikt dat hij ook gedachten kan lezen. De angst dat de mensen hem hierdoor niet meer vertrouwen maken dat hij er niets over vertelt. Dan houdt hij het niet meer uit en vertelt alles aan Mick die daarop de ruzie goedmaakt. Edu vraagt de Afroini om hulp en die vertellen dat hij moet leren z’n gave onder controle te houden. Met die boodschap gaat hij weer terug naar de aarde. Personages De hoofdpersoon in het boek is de planeetonderzoeker Edu. Hij is niet snel bang. In z’n hart is hij heel sentimenteel, zo is hij tot over z’n oren verliefd op Petra, de psychologe, maar zij ook op hem? Edu heeft er een hekel aan dat het er zo ‘aards’ aan toegaat op Venus. Het is strikt verboden je verder dan 1 mijl van de koepel de bevinden, maar zo kun je toch lang niet alles onderzoeken? Edu wordt, nadat hij de wouden in is gegaan, erg onzeker als hij merkt dat hij gedachten kan lezen. Hij weet niet hoe hij met z’n gaven om moet gaan en zoekt hulp bij de Afroini. Afroini, groenachtige, intelligente wezens, zijn de schepsels van Venus. Ze kennen geen geheimen voor elkaar door het feit dat ze allemaal gedachten lezen. Praten is bedoeld als tijdverdrijf. De meeste andere planeetonderzoekers zijn, in tegenstelling tot Edu, angstig tegenover de wouden. Het lijkt net alsof ze in brand staan, en ‘eten’ alle door mensen gemaakte dingen op. Door de angst en ongelovigheid is er nogal wat tijd nodig om ze een andere mentaliteit aan te leren: de wouden zijn immers niet gevaarlijk!
Plaats Het verhaal speelt zich af op de planeet Venus, een natte en warme, maar zeer vruchtbare planeet. De onderzoekers verblijven in de door mensen gemaakte koepel. Binnen merk je nauwelijks dat je op Venus zit: er zijn aardse tijden ingesteld
er is een heimweekamer met animaties van steden op aarde
er is een sporthal, kantine, bibliotheek enz. In het begin van het boek is het streng verboden je buiten de straal van 1 mijl van de koepel te bevinden: veels te gevaarlijk. Nadat Edu heeft bewezen dat de wouden helemaal niet gevaarlijk zijn mogen er steeds meer mensen het woud in. Daar zijn nog meer dieren en planten dan op de rest van de planeet, ongelooflijk! Tijd Het verhaal speelt zich af in de verre toekomst. Dat is af te leiden aan de levensstijl en aan het feit dat, naast Venus, er ook al steden op Mars en op de Maan zijn. Edu is ongeveer 25 dagen op Venus, dat is iets minder als een halve Venus dag. De onderzoekers komen namelijk aan het begin van de Venus dag en gaan terug op het heetst van de dag ( ongeveer 2 uur ) Alles wordt verteld in chronologische volgorde. Er zijn een paar flashbacks, daarin herinnert Edu onder andere zichzelf op de rommelmarkt, met een zelfgekochte robot. Die zegt een gedicht op waar hij dan aan moet denken. Begin Het verhaal begint aan het begin van de eigenlijke gebeurtenissen: “ de aflossing van de wacht:” de oude onderzoekers gaan naar huis en Edu en de anderen komen aan. Probleem en afloop Edu wordt geconfronteerd met het feit dat hij gedachten kan lezen, dat vindt hij maar lastig want hij kan z’n gave ( nog) niet de baas. Daar wordt hij soms horendol van. Wanneer hij terugkomt van z’n laatste onderzoekstocht ( hij gaat weer naar huis) is dit probleem nog niet opgelost, maar ik denk dat hij het door oefenen kan leren beheersen zodat hij er later profijt van kan hebben. Het boek heeft een gedeeltelijk gesloten en gedeeltelijk open einde. Je weet dat hij verslag uit gaat brengen over zijn tocht en na paar dagen ( hoeveel is onduidelijk) weer naar huis gaat. Maar van hoe dat allemaal verloopt weet je niets……….. Het verhaal is niet realistish: het speelt zich af op Venus, in de toekomst met andere leefgewoonten. Zo heeft elke onderzoeker zijn eigen robot die hij opdrachten kan laten uitvoeren, best handig. Het onderwerp telepathie echter, is wel realistish, ook nu zijn er mensen die hun gave leren kennen en leren onder controle te houden. De voordelen en nadelen lees je ook terug in het verhaal: je kunt een ander niet verkeerd begrijpen, je weet immers precies hoe die erover denkt, maar in het begin stromen alle gedachten je zo door het hoofd dat je er gek van wordt. Ook worden de mensen soms bang voor je, ze willen hun gedachten privé houden, en wie kan bewijzen dat jij niet even stiekem in hun gedachten leest? Het verhaal is geschreven in het ik-perspectief. Je beleeft alles door de ogen van Edu. De titel “Torenhoog en mijlen breed” slaat op de wouden. Ze zien er voor de meesten namelijk angstaanjagend groot uit. Het is ook een zin uit het gedicht van de oude robot van Edu, hij zegt: ,,o Venus, held’re star, waar wouden zijn, als vuur zo heet, torenhoog en mijlen breed…….”
Eigen mening Ik vind het een fantastish verhaal. Het problemen ( en de vele kleine probleemtjes) trekken mij zeer aan. Het hele verhaal is erg knap verzonnen, ik zou er zelf nooit op zo’n onderwerp komen. Het is een spannend en een beetje sprookjesachtig verhaal, maar zeker niet kinderachtig! Er is nog een vervolg op, “Ogen van tijgers”. Dat speelt op aarde. Ogen van Tijgers is ook leuk, maar persoonlijk vind ik “Torenhoog en mijlen breed” de beste. Het is spannender en ik vind het leuk dat het op Venus afspeelt. Dat is weer eens wat anders!