1.) Schrijver: Miek Dorrestein
Titel: Ik wil hier weg
Uitgeverij: Ploegsma Amsterdam
Jaar van uitgave: 1981 2.) Miek Dorrestein is in Den Haag geboren op 17 augustus, 1931. Drie jaar later verhuisde het gezin naar Gennep in Limburg. In 1950 behaalde ze het onderwijsdiploma en gaf vier jaar les in het basisonderwijs. In 1954 verhuisde ze naar voormalig Nederlands Nieuw Guinea, nu Irian Jaya geheten en provincie van Indonesië geworden. In 1964 vertrok ze naar Brazilië en gaf daar vijf jaar huishoudcursussen. Eind 1969 kwam Miek Dorrestein voorgoed terug naar Nederland. Moeilijk wennen met een hoofd vol verhalen over de kinderen in Nieuw Guinea en Brazilie. Dus gaan schrijven. Eerst verhalen in Taptoe, daarna 5 boeken over de genoemde landen. In 1972 verhuisde ze voorgoed naar Made in Brabant en ging boeken schrijven over Nederlandse onderwerpen uit de actualiteit of uit de geschiedenis. Aan elk boek gaat een grondig onderzoek vooraf in het bepaalde gebied. Er worden gegevens verzameld, mensen geïnterviewd, archieven nageplozen. 3.) In ‘Ik wil hier weg’ beschrijft Miek Dorrestein het leven van drie Nederlanders die een ontwikkelingsproject uitzetten en uitvoeren in Brazilië. De mensen hier zijn wel dankbaar voor de hulp die ze krijgen, maar lang niet altijd. Ze vinden dat de Nederlanders zich teveel bemoeien met de Braziliaanse bevolking. In het verhaal volg je het leven van de drie hulpverleners Margreet, Cor en Theo, maar ook van Celia, een 16 jarig Braziliaans meisje die als enige meisje van het hele dorp wil opkomen voor de rechten van de vrouw. Maar dit is niet zo makkelijk in een traditioneel dorpje waar vrouwen worden gezien als een onderdaan van de man. Met het ontwikkelingsproject willen Margreet, Cor en Theo ervoor zorgen dat de arme bevolking zelf goedkoper bijvoorbeeld hun eigen groente kunnen verbouwen en hun eigen kleren naaien. De mensen in Brazilië zijn erg gehecht aan hun geloof, dus als Theo per ongeluk het belangrijkste heiligbeeldje in de kerk kapot laat vallen, zijn alle inwoners woedend. Voor Theo is dit de druppel die de emmer deed overlopen, en hij vertrekt naar Soa Paula om daar te werken. Voor Celia wordt het duidelijk dat in Holland de emancipatierechten lang niet altijd beter zijn en ze besluit te blijven. In het dorp is 1 jongen, Mario, die het met de vrouwen eens is. Op het eind van het boek krijgen Celia en Mario verkering. Omdat Margreet en Cor over ongeveer 2 jaar terug moeten naar Nederland, vragen ze of Celia en Mario het werk willen overnemen als hun teruggaan. In de 2 jaar dat ze er nog zijn, worden Celia en Mario begeleidt door Margreet en Cor.
De Inhoud
4.) Het boek is een drama, omdat er in het boek veel nadruk wordt gelegd op de problemen die de hulpverleners tegenkomen. 5.) De titel staat op het de gedachte van 1 van de hoofdpersonen, Celia. Zei wil niet zoals bijna alle vrouwen in dat land leven om de man te dienen. Daarom wil ze graag naar Nederland. Als later blijkt dat in Nederland ook niet alles geweldig is en ze leert Mario beter kennen, besluit ze te blijven. 6.) Hoofdpersonen: Margreet: 1 van de 3 hulpverleners. Ze wordt door de Braziliaanse bevolking nog het meest geaccepteerd. Haar uiterlijk wordt niet beschreven. Theo: Ook een Nederlandse hulpverlener. De bevolking mag hem niet zo. Als hij per ongeluk het heiligbeeld in de kerk stukmaakt is iedereen woedend op hem. Mede door dit ongeval besluit hij te vertrekken naar Sao Paulo. Zijn uiterlijk wordt niet beschreven maar wel kom je te weten dat hij ongeveer 26 jaar is. Cor: Zij komt ongeveer een jaar later dan Margreet en Theo in Brazilië als verpleegster. Ze heeft erg veel moeite met de Portugese taal. De bevolking (en Margreet en Theo) vinden haar eerst een beetje raar, maar later gaat het wel goed. Cor is erg wit en aardig dik. Dit wordt verteld omdat de bevolking van Brazilië dat erg raar vind. Celia: Een Braziliaans meisje van 16 die Margreet en Cor veel helpt. Ze wil niet zoals bijna elke vrouw in Brazilië leven om haar man te dienen. Haar uiterlijk wordt niet echt beschreven, maar er wordt wel gezegd dat ze erg mooi is. Bijpersonen: Mario: Mario komt pas aan het eind van het boek in het verhaal. Hij is een van de weinige mannen die niet denkt dat vrouwen mannen moeten gehoorzamen in alle opzichten. Hij krijgt verkering met Celia. Over zijn uiterlijk wordt verteld dat hij een lange, zwarte jongen is. 7.) Er zit absoluut een zekere ontwikkeling in het verhaal. In het begin van het verhaal worden heel snel vooroordelen getrokken. Bijvoorbeeld toen Cor kwam. Er werd meteen gedacht dat ze de leiding over wou nemen en baas wou spelen. Maar toen de mensen haar leerden kennen bleek het een hele leuke vrouw te zijn. De Braziliaanse bevolking had nauwelijks vertrouwen in het ontwikkelingsplan en gaven de Nederlanders nauwelijks een kans. Later in het verhaal verandert dit allemaal en ontstaat er een goede band tussen de Nederlanders en de Braziliaanse bevolking. 8.) Er gebeurt veel in het boek. Er wordt steeds een nieuw probleem of een nieuwe situatie beschreven die de Nederlanders moeten oplossen. Dit brengt variatie in het verhaal en maakt het boek dan ook zo leuk te lezen.
De opbouw
9.) De gebeurtenissen in het boek worden helemaal op chronologische volgorde verteld. 10.) Het boek heeft een gesloten einde. Het verhaal eindigt met een gesprek tussen Margreet, Cor, Celia en Mario. Daar vraagt Margreet aan Celia en Mario of ze hun ontwikkelingsproject willen voortzetten als Cor en zij teruggaan naar Nederland. 11.) Het hele verhaal is in chronologische volgorde geschreven. Er zijn geen flash-backs of flash-forwards. 12.) De vertelde tijd van het boek is ongeveer 1 jaar. Dit kun je opmaken uit de woorden van Margreet: “ Jullie weten dat wij hier een driejaren-plan hebben opgezet. Daarvan is ongeveer de helft om.” Omdat bij het eerste hoofdstuk Margreet en Theo al een tijdje in Brazilië zitten, schat ik de vertelde tijd op 1 jaar. 13.) Het verhaal wordt verteld in de verleden tijd. Enkele voorbeelden: - Daarop ontvouwde zij een plan waar geen speld tussen te krijgen was. Zij ging een eigen polikliniek beginnen met vastgestelde spreekuren. - Cor had intussen een spuit gevuld en wenkte de eerste vrouw naar zicht toe. Eindelijk kon ze aan de slag. Maar nu het menens werd, zetten alle kinderen het weer op een brullen. - De handen beschermend over zijn hoofd en zijn armen tegen zijn gezicht gedrukt rolde hij doo de scherven. Waar was de deur? Hij moet eruit voor ze hem tot moes geslagen en geschopt hadden. 14.) Het verhaal speelt zich helemaal af in Brazilie. Omdat het verhaal steeds uit het beeld van een ander hoofdpersoon wordt verteld, speelt het verhaal zich soms af bij Cor en Margreet thuis of bij Celia thuis. Er zijn ook stukken in het boek waar ze naar andere dorpen in de omstreek zoals Iguariaci gaan. Het dorpje waar de hoofdpersonen wonen heet Bom Futuro.
15.) Het verhaal is een hij-verhaal. Alles wordt verteld vanuit het beeld van de schrijver.
De stijl
16.) Het boek is geschreven in duidelijke zinnen, moderne woordkeus en makkelijke woorden. Dit maakte het onder andere het verhaal erg duidelijk en goed te begrijpen. 17.) Het taalgebruik is alledaags. Het verhaal wordt erg overtuigend verteld, dit mede doordat de schrijver van het boek jarenlang in derde wereld landen heeft gewoond en gewerkt. Zij gaf allerlei cursussen aan jongeren en volwassenen. In het boek zijn veel van haar eigen ervaringen verwerkt en dat maakt het verhaal zo levensecht. Bedoeling en waardering
18.) Ik denk dat de schrijver van het boek wil laten zien hoe het er in zo’n land aan toe gaat. Dat is heel anders dan in Nederland. Omdat ik zelf kleine plannen heb een tijdje ontwikkelingshulp te gaan doen, is voor mij wel meer duidelijk geworden. Ik ben nu meer bewust van de nadelen waarmee je ook te maken krijgt. 19.) Ik vond het een erg mooi en leerzaam boek. De situaties waarin de hoofdpersonen belanden lijken zo levensecht, dat het moeilijk is het boek aan de kant te leggen. 20.) Het boek had geen herkenbare situaties. Wel heeft het boek me meer informatie gegeven over ontwikkelingshulp in derde wereld landen. Ik heb er bijvoorbeeld nooit bij stilgestaan dat de mensen het bemoeienis zouden vinden. Ik heb altijd gedacht dat de mensen heel blij waren met hulp van andere landen. Maar het is wel logisch dat die mensen bang zijn dat iedereen de cultuur gaat overnemen van die mensen.
21.) Door het lezen van het boek ben ik wel anders tegen zaken aan gaan kijken. Ontwikkelingshulp in een derde wereld land heeft me altijd getrokken. Maar na het lezen van dit boek merk ik dat ik nooit echt aan de nadelen heb gedacht. Niet dat dit me ervan weerhoudt naar zo’n land te gaan, maar je bent je wel meer bewust van bepaalde zaken.
Titel: Ik wil hier weg
Uitgeverij: Ploegsma Amsterdam
Jaar van uitgave: 1981 2.) Miek Dorrestein is in Den Haag geboren op 17 augustus, 1931. Drie jaar later verhuisde het gezin naar Gennep in Limburg. In 1950 behaalde ze het onderwijsdiploma en gaf vier jaar les in het basisonderwijs. In 1954 verhuisde ze naar voormalig Nederlands Nieuw Guinea, nu Irian Jaya geheten en provincie van Indonesië geworden. In 1964 vertrok ze naar Brazilië en gaf daar vijf jaar huishoudcursussen. Eind 1969 kwam Miek Dorrestein voorgoed terug naar Nederland. Moeilijk wennen met een hoofd vol verhalen over de kinderen in Nieuw Guinea en Brazilie. Dus gaan schrijven. Eerst verhalen in Taptoe, daarna 5 boeken over de genoemde landen. In 1972 verhuisde ze voorgoed naar Made in Brabant en ging boeken schrijven over Nederlandse onderwerpen uit de actualiteit of uit de geschiedenis. Aan elk boek gaat een grondig onderzoek vooraf in het bepaalde gebied. Er worden gegevens verzameld, mensen geïnterviewd, archieven nageplozen. 3.) In ‘Ik wil hier weg’ beschrijft Miek Dorrestein het leven van drie Nederlanders die een ontwikkelingsproject uitzetten en uitvoeren in Brazilië. De mensen hier zijn wel dankbaar voor de hulp die ze krijgen, maar lang niet altijd. Ze vinden dat de Nederlanders zich teveel bemoeien met de Braziliaanse bevolking. In het verhaal volg je het leven van de drie hulpverleners Margreet, Cor en Theo, maar ook van Celia, een 16 jarig Braziliaans meisje die als enige meisje van het hele dorp wil opkomen voor de rechten van de vrouw. Maar dit is niet zo makkelijk in een traditioneel dorpje waar vrouwen worden gezien als een onderdaan van de man. Met het ontwikkelingsproject willen Margreet, Cor en Theo ervoor zorgen dat de arme bevolking zelf goedkoper bijvoorbeeld hun eigen groente kunnen verbouwen en hun eigen kleren naaien. De mensen in Brazilië zijn erg gehecht aan hun geloof, dus als Theo per ongeluk het belangrijkste heiligbeeldje in de kerk kapot laat vallen, zijn alle inwoners woedend. Voor Theo is dit de druppel die de emmer deed overlopen, en hij vertrekt naar Soa Paula om daar te werken. Voor Celia wordt het duidelijk dat in Holland de emancipatierechten lang niet altijd beter zijn en ze besluit te blijven. In het dorp is 1 jongen, Mario, die het met de vrouwen eens is. Op het eind van het boek krijgen Celia en Mario verkering. Omdat Margreet en Cor over ongeveer 2 jaar terug moeten naar Nederland, vragen ze of Celia en Mario het werk willen overnemen als hun teruggaan. In de 2 jaar dat ze er nog zijn, worden Celia en Mario begeleidt door Margreet en Cor.
4.) Het boek is een drama, omdat er in het boek veel nadruk wordt gelegd op de problemen die de hulpverleners tegenkomen. 5.) De titel staat op het de gedachte van 1 van de hoofdpersonen, Celia. Zei wil niet zoals bijna alle vrouwen in dat land leven om de man te dienen. Daarom wil ze graag naar Nederland. Als later blijkt dat in Nederland ook niet alles geweldig is en ze leert Mario beter kennen, besluit ze te blijven. 6.) Hoofdpersonen: Margreet: 1 van de 3 hulpverleners. Ze wordt door de Braziliaanse bevolking nog het meest geaccepteerd. Haar uiterlijk wordt niet beschreven. Theo: Ook een Nederlandse hulpverlener. De bevolking mag hem niet zo. Als hij per ongeluk het heiligbeeld in de kerk stukmaakt is iedereen woedend op hem. Mede door dit ongeval besluit hij te vertrekken naar Sao Paulo. Zijn uiterlijk wordt niet beschreven maar wel kom je te weten dat hij ongeveer 26 jaar is. Cor: Zij komt ongeveer een jaar later dan Margreet en Theo in Brazilië als verpleegster. Ze heeft erg veel moeite met de Portugese taal. De bevolking (en Margreet en Theo) vinden haar eerst een beetje raar, maar later gaat het wel goed. Cor is erg wit en aardig dik. Dit wordt verteld omdat de bevolking van Brazilië dat erg raar vind. Celia: Een Braziliaans meisje van 16 die Margreet en Cor veel helpt. Ze wil niet zoals bijna elke vrouw in Brazilië leven om haar man te dienen. Haar uiterlijk wordt niet echt beschreven, maar er wordt wel gezegd dat ze erg mooi is. Bijpersonen: Mario: Mario komt pas aan het eind van het boek in het verhaal. Hij is een van de weinige mannen die niet denkt dat vrouwen mannen moeten gehoorzamen in alle opzichten. Hij krijgt verkering met Celia. Over zijn uiterlijk wordt verteld dat hij een lange, zwarte jongen is. 7.) Er zit absoluut een zekere ontwikkeling in het verhaal. In het begin van het verhaal worden heel snel vooroordelen getrokken. Bijvoorbeeld toen Cor kwam. Er werd meteen gedacht dat ze de leiding over wou nemen en baas wou spelen. Maar toen de mensen haar leerden kennen bleek het een hele leuke vrouw te zijn. De Braziliaanse bevolking had nauwelijks vertrouwen in het ontwikkelingsplan en gaven de Nederlanders nauwelijks een kans. Later in het verhaal verandert dit allemaal en ontstaat er een goede band tussen de Nederlanders en de Braziliaanse bevolking. 8.) Er gebeurt veel in het boek. Er wordt steeds een nieuw probleem of een nieuwe situatie beschreven die de Nederlanders moeten oplossen. Dit brengt variatie in het verhaal en maakt het boek dan ook zo leuk te lezen.
9.) De gebeurtenissen in het boek worden helemaal op chronologische volgorde verteld. 10.) Het boek heeft een gesloten einde. Het verhaal eindigt met een gesprek tussen Margreet, Cor, Celia en Mario. Daar vraagt Margreet aan Celia en Mario of ze hun ontwikkelingsproject willen voortzetten als Cor en zij teruggaan naar Nederland. 11.) Het hele verhaal is in chronologische volgorde geschreven. Er zijn geen flash-backs of flash-forwards. 12.) De vertelde tijd van het boek is ongeveer 1 jaar. Dit kun je opmaken uit de woorden van Margreet: “ Jullie weten dat wij hier een driejaren-plan hebben opgezet. Daarvan is ongeveer de helft om.” Omdat bij het eerste hoofdstuk Margreet en Theo al een tijdje in Brazilië zitten, schat ik de vertelde tijd op 1 jaar. 13.) Het verhaal wordt verteld in de verleden tijd. Enkele voorbeelden: - Daarop ontvouwde zij een plan waar geen speld tussen te krijgen was. Zij ging een eigen polikliniek beginnen met vastgestelde spreekuren. - Cor had intussen een spuit gevuld en wenkte de eerste vrouw naar zicht toe. Eindelijk kon ze aan de slag. Maar nu het menens werd, zetten alle kinderen het weer op een brullen. - De handen beschermend over zijn hoofd en zijn armen tegen zijn gezicht gedrukt rolde hij doo de scherven. Waar was de deur? Hij moet eruit voor ze hem tot moes geslagen en geschopt hadden. 14.) Het verhaal speelt zich helemaal af in Brazilie. Omdat het verhaal steeds uit het beeld van een ander hoofdpersoon wordt verteld, speelt het verhaal zich soms af bij Cor en Margreet thuis of bij Celia thuis. Er zijn ook stukken in het boek waar ze naar andere dorpen in de omstreek zoals Iguariaci gaan. Het dorpje waar de hoofdpersonen wonen heet Bom Futuro.
16.) Het boek is geschreven in duidelijke zinnen, moderne woordkeus en makkelijke woorden. Dit maakte het onder andere het verhaal erg duidelijk en goed te begrijpen. 17.) Het taalgebruik is alledaags. Het verhaal wordt erg overtuigend verteld, dit mede doordat de schrijver van het boek jarenlang in derde wereld landen heeft gewoond en gewerkt. Zij gaf allerlei cursussen aan jongeren en volwassenen. In het boek zijn veel van haar eigen ervaringen verwerkt en dat maakt het verhaal zo levensecht. Bedoeling en waardering
18.) Ik denk dat de schrijver van het boek wil laten zien hoe het er in zo’n land aan toe gaat. Dat is heel anders dan in Nederland. Omdat ik zelf kleine plannen heb een tijdje ontwikkelingshulp te gaan doen, is voor mij wel meer duidelijk geworden. Ik ben nu meer bewust van de nadelen waarmee je ook te maken krijgt. 19.) Ik vond het een erg mooi en leerzaam boek. De situaties waarin de hoofdpersonen belanden lijken zo levensecht, dat het moeilijk is het boek aan de kant te leggen. 20.) Het boek had geen herkenbare situaties. Wel heeft het boek me meer informatie gegeven over ontwikkelingshulp in derde wereld landen. Ik heb er bijvoorbeeld nooit bij stilgestaan dat de mensen het bemoeienis zouden vinden. Ik heb altijd gedacht dat de mensen heel blij waren met hulp van andere landen. Maar het is wel logisch dat die mensen bang zijn dat iedereen de cultuur gaat overnemen van die mensen.
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden