1984
5e druk
Ik heb dit boek gekozen op aanraden van mijn zus. Zij weet van welke genres ik houd en wees me daarom op dit boek. Ik had niet veel verwachtingen van het boek, omdat er op de achterkant van het boek niets staat over de inhoud ervan. Het enig wat ik verwachtte was dat ik nadat ik het boek uit zou hebben, ik meer zou weten over dementie en het verloop ervan. Mijn zus vertelde namelijk dat het boek daarover ging. Maarten Klein is 72 jaar oud en woont met zijn vrouw Vera in Amerika. Hij woont, in de tijd dat het boek afspeelt, al zo’n 15 jaar in Amerika. Ze hebben 2 kinderen, Fred & Kitty, beiden wonend in Nederland. In een verloop van 6 dagen zie je hoe Maarten steeds verder achteruit gaat. Hij is namelijk aan het dementeren. Als het boek begint vergeet hij wel eens wat, maar aan het einde is hij geheel dement. In het begin merk je het nog niet eens zo goed, want iedereen vergeet weleens welke dag het eigenlijk is, maar op een gegeven moment denkt Maarten dat hij weer een kleuter is en gaat hij in het washok zijn kleurtjes. Als Vera dit ziet en hem daarop aanspreekt, ziet hij haar voor zijn juffrouw aan. Vera probeert zelf om Maarten te helpen, maar als zij de deur op slot doet om boodschappen te doen, gooit Maarten het raam in met een stoel. Vera realiseert zich dan dat ze het in haar eentje niet aankan en besluit een hulp in huis te nemen. Maarten ziet de hulp aan als een vriendin van zijn dochter aan en later zelfs als zijn minnares. Ook de hulp kan er niet veel aan doen en samen besluiten Vera en de hulp om Maarten te laten opnemen in een inrichting. Dit is voor iedereen beter. De laatste bladzijden bestaan uit de flarden teksten/zinnen/woordjes die nog tot Maarten doordringen. Het onderwerp sprak me erg aan. Mijn opa is ook aan het dementeren vandaar. Het boek vond ik niet zo boeiend geschreven. Het was dan wel in het ik-perspectief geschreven, maar toch kon ik niet zo goed inleven in de hoofdpersoon. Dit vond ik wel een beetje jammer. A
Ik heb deze passage gekozen, omdat het zo raar geschreven is. Het is op zich niet raar, als je weet dat het verhaal over een demente man gaat, maar het vrij vervelend om te lezen. Er is niet echte meer een samenhang tussen de woorden en weet de lezer niet meer echt waar nou precies een nieuwe zin begint. Dat de schrijver de gedachtegang van de hoofdpersoon zo verwoord kan ik echter wel heel goed begrijpen. (Passage zie bijlage.) B

Het verhaalfiguur die mij het meest aansprak was Vera. Ik heb voor haar gekozen, omdat ze er heel erg lijdt dat haar man dement aan het worden is. Vera was aan het begin van het boek heel gevoelig en begripvol, als Maarten bijvoorbeeld niet meer weet wie ze is, maar dat veranderd sterk. Het lijkt dat het haar aan het eind van het boek allemaal niet zo veel meer doet. Ze vindt het wel erg fijn als Maarten in de inrichting wordt geplaatst. Vera moest kiezen tussen haar eigen leven vergooien of Maarten in een inrichting op laten nemen en kiest voor het laatste. Heel egoïstisch misschien, maar voor haar een erg goede beslissing. Haar relatie met Maarten werd steeds slechter en de dingen die ze zegt dringen niet maar tot hem door. Ik vond dat ze in het begin erg begripvol was, maar vond haar aan het eind toch wel erg hard. Dit verbaasde me een beetje Een beetje begrip was wel op zijn plaats geweest.