Au pair door Willem Frederik Hermans

BESCHRIJVING VAN HET BOEK Het boek is geschreven door Willem Frederik Hermans en hij heeft het boek betiteld met de naam Au pair. Het is een roman dat is uitgegeven door uitgeverij De Bezige Bij in februari 1992 in Amsterdam. Dit boek is de zevende druk, maar de eerste druk was al in september 1989. De hoofdstukken in het boek zijn aangeduid met cijfers en in totaal zijn het 416 bladzijdes. De omslag is ontworpen door Leendert Stofbergen en het boek is gedrukt in druk Thieme in Nijmegen. INHOUD VAN HET VERHAAL Het verhaal gaat over Pauline. Ze is negentien jaar, 1 meter 92 lang en ze wil in Parijs Kunstgeschiedenis en Frans gaan studeren. Om dat te kunnen bekostigen wordt ze daar au pair. Als eerst komt ze bij de advocatenfamilie Pauchard terecht. Ze werd daar slecht behandeld, ze kreeg daar niet eens een fatsoenlijke kamer en bovendien werd ze vals beschuldigd van slechte bedoelingen met hun zoontje. Daarna beland ze bij een steenrijke familie van de gepensioneerde generaal de Lune. Ze krijgt daar een zeer luxe kamer en wordt overdreven goed behandeld. De generaal was helemaal weg van een schilder genaamd Guys. Hij kon uren vertellen over Guys tegen Pauline, maar behalve dat kon Pauline niet bedenken waarom deze familie een au pair nodig hadden. Totdat ze werd ingewijd in het familie-geheim. De generaal had geld van zijn Joodse buurman in bewaring genomen toen hij vluchtte. Maar de generaal hoorde nooit meer iets van zijn vroegere buurman en er kwam ook geen erfgenaam opdagen, aangezien de buurman geen familie meer had. Om het geld zijn waarde te laten behouden om een eventuele erfgenaam nog wel hetzelfde bedrag te kunnen uitbetalen had de generaal het geld belegd en zonder opzet de aandelen weer verkocht op precies het goede moment. Daardoor was het toch al niet zo kleine bedrag verviervoudigd. Uiteindelijk was de familie erachter gekomen dat er een erfgenaam was, maar de generaal wilde absoluut niet het geld aan die man geven die in de oorlog een belangrijke rol voor de SS heeft gespeeld. Dus de generaal wilde het geld aan een Joodse organisatie schenken. Daarvoor moest het geld eerst naar Zwitserland gesmokkeld worden. Pauline wilde dit wel doen, omdat ze het gevoel had de familie iets verschuldigd te zijn omdat ze zo goed voor haar gezorgd hadden. Maar uiteindelijk bleek het geld toch in handen van de voormalige SS’er gevallen te zijn, omdat de kleinzoon het niet zag zitten om te veel risico te nemen. Kort nadat Pauline dat geld had afgeleverd stierf de generaal en verbrak Pauline het contact met de familie, ze voelde zich namelijk belazerd omdat ze dacht de generaal een plezier te dien door het geld naar een Joodse organisatie te brengen.
VERKLARING TITEL, ONDERTITEL, MOTTO, OPDRACHT Het boek is zo getiteld, omdat Pauline au pair werd in Parijs. Ze had dit plan al in hoofdstuk 1, maar nam het definitieve besluit in hoofdstuk 3. PESPECTIEF Het is een personale vertelsituatie. Citaat: “ Hij was zo rond en dik, dat zijn hoofd leek te ontbreken. Je wist niet beter of er lag een gigantische sinaasappel op de achterbank. Ze reden weg. Paulina liep de andere kant op in de richting van het Périerplein, officieel al lang het plein van maarschalk Juni genaamd, maar niemand noemde het zo.” PERSONAGES Pauline is de round character en ook de hoofdpersoon van het vehaal. Pauline is een jonge vrouw van negentien jaar, studeert kunstgeschiedenis en Frans in Parijs, is 1 meter 92 lang, heeft lange blonde haren, blauwe ogen, flaporen en komt uit Vlissingen. Ze is behoorlijk onzeker door haar lengte en denkt al snel dat mensen iets negatiefs over haar denken of verkeerde bedoelingen met haar hebben. Generaal Lune is een flat character in het verhaal. Hij is een oude gepensioneerde generaal en verzamelt alles van de schilder Guys afkomstig uit Vlissingen. Hij heeft twee zoons Armand en Michel. Michel is een flat character in het verhaal. Michel is een man van ongeveer vijftig jaar oud, is iets langer dan Pauline en hij speelt de hele dag piano. Hij heeft een vrouw gehad, maar die is bij hem weggelopen, omdat ze helemaal gek werd van zijn pianospel. Michel is een erg teruggetrokken en in-zich-zelf-gekeerde man. Armand is een flat character in het verhaal. Armand is een man van een jaar of vijftig, is ongeveer net zo lang als Michel, hij werkt op een kantoor voor EDF, de elektriciteits-maatschappij van Frankrijk en Armand draagt een bril met grote glazen. Hij heeft het ooit geprobeerd als dichter maar dat is hem niet gelukt daar zijn beroep van te maken. Om het verdriet daarover en over zijn zoon te verwerken drinkt hij zich elke avond samen met zijn vrouw Jaqueline. Edouard is een flat character in het verhaal. Hij is een econoom en houd zich alleen maar met geld bezig. Hij is nog een stukje langer dan Michel en hij heeft een hoofd als een gier door zijn spitse lange neus en puntige ademsappel. TIJD Het verhaal speelt zich in deze tijd af, dat is te zien aan de omschrijvingen in het boek over de omgeving. Het verhaal duurt ongeveer een jaar al wordt dit niet duidelijk aangeduid. Er is eerder sprake van sprongen in de tijd. Het verhaal heeft een chronologische tijdsvolgorde. PLAATS EN RUIMTE Het verhaal speelt zich af in de stad Parijs. Eerst een stukje bij de advocatenfamilie Pauchard, daarna bij de familie van generaal Lune. In het laatste stukje van het verhaal speelt ook nog in Luxemburg en Londen, maar het verhaal eindigt in Parijs. STRUCTUUR Het verhaal heeft een informatieve opening, het is namelijk meteen duidelijk dat het verhaal over Pauline gaat en dat ze gaat studeren in Parijs en daar ook au pair gaat worden. De spanning naar de ontknoping wordt langzaam opgebouwd, maar zakt af en toe een beetje in. Aan het eind komt de ontknoping en is er plotseling veel actie, daar is dus een duidelijke piek in het verhaal. Het verhaal heeft een gesloten einde, het is dan duidelijk hoe Pauline de rest van haar studietijd zal verblijven, daar wordt een voorspelling naar gedaan.
THEMA EN MOTIEVEN Het thema van het verhaal is eenzaamheid. Het motief in het verhaal is de steeds terugkerende teleurstellingen. GENRE Dit verhaal is een psychologische roman. Het is namelijk een uitgebreid verhaal waarin de daden en gedachten van de hoofdpersoon wordt beschreven en je kunt in het verhaal heel veel gedachten lezen van Pauline. AUTEUR Op 1 september 1921 werd Willem Frederik Hermans geboren in Amsterdam. Hij is tweede en laatste kind van Johan en Henrika Hermans. In 1927 vindt hij de electro magnetische rem uit. Pas in 1932 komt hij erachter dat deze uitvinding al eerder door iemand was gedaan en schrijft in 1979 hierover een boek “Scheppend nihilisme” geheten. Hij studeerde van 1933 tot 1940 aan het Barleusgymnasium. Tussentijds, twee jaar voor zijn afstuderen wordt hij lid van de letterkundige vereniging DVS en wint de eerste prijs in een opstellenwestrijd. Hij gaat dan tegen zijn zin op aandrang van zijn vader sociografie sruderen. Hetzelfde jaar plegen zijn zus en zijn neef zelfmoord wat terug komt als thema in het boek “Ik heb altijd gelijk”. Een jaar na het Barleusgymnasium stapt hij over naar de studie fysische geografie. Hij doet kandidaatsexamen en schrijft intussen gedichten en verhalen. Ook verschijnt zijn eerste roman “Conserve”. Van 1946 tot 1948 is hij redacteur van Criterium. Twee jaar later legt hij zijn doctoraal examen af en treedt in het huwelijk. Hij wordt dan redacteur van Podium. In 1952 wordt er een proces tegen hem gevoerd vanwege zijn boek “Ik heb altijd gelijk” omdat dit kwetsend zou zijn voor Roomskatholieken. Hiervan wordt hij vrijgesproken. Drie jaar later gaat hij werken als fysisch geograaf, onder andere in Scandinavie. Dan wordt zijn zoon Rupert geboren. Weer drie jaar later woedt hij benoemd tot lector fysische geografie aan de Groningse Universiteit. Op een gegeven moment raakt hij in conflict met zijn uitgever G.A. van Oirschot over het herdrukken van boeken en zijn honorarium. Zijn verdere werken worden nu bij de Bezige Bij gepubliceerd. In 1963 worst zijn roman “De donkere kamer van Damocles” verfilmd onder de titel “Als twee druppels water” en drie jaar later krijgt hij de Vijverbergprijs voor zijn roman “Nooit meer slapen”. Hij weigert deze prijs en laat hem overmaken aan de actie “Eten voor Afrika” en ook in 1972 weigert hij de P.C. Hooft prijs. In 1973 neemt Hermans ontslag als lector en vestigt zich als wekelijkse rubriek in het Parool, gebundeld onder de titel “Boze brieven van Bijkaart”. In 1977 vindt er een bekroning plaats van zijn oeuvre met de grote prijs der Nederlandse letterkunde, die aan hem wordt uitgereikt door de Belgische koning in Brussel. Een tijd later, in 1986 zijn exposities van foto’s van zijn hand te zien in het Stedelijk Museum te Amsterdam. Maar een jaar later wordt hij in Amsterdam als ongewenst persoon verklaard, omdat hij de culturele boycot tegen Afrika aan zijn laars lapte. Dan verhuist hij naar Brussel. In 1990 wordt Hermans benoemd tot ere doctor in de letterkunde en wijsbegeerte aan de Universiteit van Luik en drie jaar later is hij weer welkom in Amsterdam, waar hij het boekenweekgeschenk “In de mist van het schimmenrijk” presenteerde. Willem Frederik Hermans stierf op 27 april 1995 in Utrecht. MENING Ik vind het een leuk verhaal, maar het was af en toe een beetje langdradig geschreven. Ik vind dat de interessante gebeurtenissen beter verdeeld kunnen worden. Het werd namelijk pas aan het eind echt boeiend. Ik hou persoonlijk van iets meer spanning in een verhaal.