'Het bittere kruid' van Marga Minco. Een naamloos meisje dat Jodin is vertelt haar ervaringen over de 2e wereldoorlog. Het meisje woont samen met haar vader, moeder, broer Dave en schoonzus Lotte in Breda. Haar zus Bettie en zwager Hans wonen in Amsterdam. Het is oorlog in Nederland, de Duitsers willen Nederland en andere landen inpikken. Op een dag wordt er verteld dat haar Joodse buren zijn ondergedoken, niemand weet natuurlijk waar die mensen zijn. Een paar dagen later moeten haar vader en haar broer Dave gekeurd worden of ze naar het werkkamp kunnen. Haar vader wordt sowieso afgekeurd omdat hij oud en versleten is, en natuurlijk wil Dave niet als enige van het gezin naar het werkkamp. Hij koopt een vies bruin vloeibaar goedje en drinkt het op zodat hij erg beroerd wordt. Hij wordt dus ook afgekeurd. Ze hebben dus geluk gehad. Op een dag moeten ze zich allemaal melden. Dave en het meisje gaan kampeerbekers kopen voor waar ze naar toegaan. Ze kopen er drie…drie rode. Als ze terug naar huis lopen komen ze een meneer tegen die zegt dat zijn zoon zich ook moet melden. Hij zorgt ervoor dat ze tijdelijk onder kunnen duiken, maar eigenwijs dat ze zijn, ze blijven thuis. De Duitsers komen het huis controleren, schrijven alles op en verzegelen de woonkamer. De vader en moeder van het meisje verhuizen (eigenlijk moeten ze omdat ze 50+ zijn) naar Amsterdam. Het meisje besluit op een dag om naar Amsterdam te gaan, naar haar ouders. Haar broer blijft dus achter samen met Lotte. Ze haalt de jodenster van haar jas af en gaat met de trein naar haar ouders. Het bevalt haar wel in Amsterdam. Ze heeft samen met haar vader een schuilplaatsje gevonden in de achtertuin, tussen twee schuttingen. Die avond komen er Duitsers. Het meisje weet op tijd weg te komen, maar voor haar ouders is het te laat. Op dat moment is haar broer ook ondertussen ondergedoken in de Weteringschans in Amsterdam. Daar gaat ze naartoe. Ze verwijt zichzelf dat ze haar ouders heeft achtergelaten, maar haar broer zegt dat ze er goed aan heeft gedaan. Lotte bleekt haar haren, zodat ze gewoon over straat kan. Na een paar dagen gaan ze met z'n 3e naar Utrecht. Dat zijn ze in ieder gaval van plan, maar het mislukt. Ze hebben afgesproken dat ze alle drie apart in de trein stappen. Het meisje komt binnen maar haar broer en Lotte blijven achter. Nu is ze helemaal alleen. In Utrecht komt ze niet echt gelegen, want het onderduikadres heeft geen plek meer voor haar. Die zelfde avond gaat ze weer terug naar Amsterdam. Ze belt een kennis op: Wout. Hij spreekt met oom Hannes af dat ze bij oom Hannes kan onderduiken. Ze kan daar blijven maar die mensen hebben het natuurlijk niet breed, ze hebben niet eens een bed voor het meisje. Na enkele weken heeft Wout een ander adres voor haar in Heemstede. Wout zorgt ervoor dat ze een nieuwe persoonsbewijs krijgt, met een nieuwe naam. De naam van zijn tante. In Heemstede zal ze volkomen veilig zijn. Enkele weken na de bevrijding zoekt ze haar tante en oom op in Zeist. Hij heeft de 2e wereld oorlog overleeft omdat hij getrouwd is met een niet-joodse. Haar oom is geestelijk niet meer in orde, hij gaat elke dag op het tramstation (tegenover zijn woning) wachten totdat zijn broer (haar vader) en nog andere naasten terug komen met de tram. Maar dat gebeurd niet, zij zullen nooit meer terug komen. Haar vader niet, haar moeder niet, Bettie niet, Hans niet, Dave niet en Lotte niet. Mijn mening: ik vond het een boeiend boek, waar je je goed kon inleven. Het boek vond ik wel moeilijk om te lezen omdat het best ouderwets geschreven is en omdat er een aantal joodse uitdrukkingen in het boek worden verteld. Het boek is soms erg onduidelijk omdat het meisje ten eerste naamloos is en ten tweede veel heen en weer reist, de ene keer is ze in Amsterdam en een bladzijde later zit ze weer in Utrecht en dan weer een aantal bladzijdes verder weer in Amsterdam. Dit is het eerste oorlog boek dat ik gelezen heb. Dit komt omdat het onderwerp oorlog mij niet zo interesseerde. Nu ik dit boek gelezen heb zal ik misschien ook een keer het boek van Anne Frank gaan lezen. Ik vond het ook leuk dat het meisje het verhaal aan jou vertelt, dus het lijkt net of het alleen op jou gericht is. Dat vond ik wel mooi.