Eindelijk oorlog door Herman Koch

1. Auteur: Herman Koch → Geboren in 1953 te Arnhem. Op z'n tweede verhuisd naar Amsterdam. Van het Montessori Lyceum gestuurd. Studeerde drie maanden Russisch en maakte reizen, heeft een jaar gewerkt op een boerderij in Finland. Heeft enige tijd in Londen gewoond. Getrouwd met Spaanse Emalia. Hebben een zoon, Pablo, geboren in 1994 SchrijverVerhalenbundel: De voorbijganger (1985)Romandebuut: Red ons, Maria Montenelli (1989). Roman: Eindelijk oorlog (1996). Zijn favoriete genre’ s zijn: Korte verhalen, Romans, aangezien dit een roman is is het dus een kenmerkend werk. Schreef samen met Otakar Votocek het scenario van 'Wings of fame'. Er stond hen een film op 'Abel'-niveau voor ogen (waaraan Votocek meegeschreven heeft) maar tijdens besprekingen met de ambitieuze producenten Laurens Geels en Dick Maas (tevens regisseur) kreeg het project steeds grotere, internationale afmetingen. Verlegen persoon. Werkte samen met o.m. Michiel Romeyn, Rik Zaal en Marjan Luif mee aan het VPRO-radioprogramma Borát (1983-1989)Uitspraken: “De vijand van goeie humor is de mening” en “Je kunt beter honderd procent ongelukkig zijn dan gelukkig bij de EO”. Column: Nooit echtere stoelpoten dan op Internet. Hij is ook een van de drie acteurs van het satirische programma JISKEFET. 2. Titelverklaring: De titel van het boek valt nergens uit het boek te halen, er wordt wel een paar keer over de oorlog gesproken, maar nooit gebruikt hij deze term. Ook valt er nergens aan af te leiden wat hij nou eigenlijk met die titel bedoeld. Het boek bevat een lichte Ironische ondertoon, hij spot namelijk wat met zichzelf. Je zou het boek nog beter “Eindelijk de Bevrijding” kunnen noemen omdat de verhalen die in het boek voorkomen meer over het eind oorlog van de oorlog gaan dan over het begin.
3. Genre: Op de cover van het boek staat vermeld dat het een roman is maar wij vonden het eigenlijk meer een soort van Ironische Autobiografie, omdat dit meer zijn eigen leven beschrijf. Dit heeft hij op zich wel in de stijl van een Roman gedaan, dus vandaar dat hij onder Roman gerekend wordt. Thema: Het thema van het boek is het rare leven van de schrijver zelf, deze word nader bekeken en bestudeerd door de schrijver zelf, zodat hij kon gaan schrijven. Idee: De grondslag voor dit boek ligt bij het idee dat hij en onderwerp voor een nieuw nodig boek had, dit werd dus zijn eigen leven. Om het boek wat spannender te maken dook hij de geschiedenis van zijn familie in en alle verhalen die opdoken heeft hij in het boek vermeld en de rest opgevuld met fictie. Motto: “Everybody wants to save the world: nobody wants to help Mom do the dishes”. P.J.O’Rourke. Hiermee bedoelt hij: als het zelfde spreekwoord wel woorden maar geen daden. 4. Karakterbeschrijving: - Ik-persoon: Een beetje een depressieve, stille schrijver die in een soort van crisis zit omdat hij constant een soort van aanvallen krijgt en hij daarvan de oorzaak niet weet (later blijkt dat een identiteitscrisis te zijn). - A.: De vriendin van de ik-persoon, een gevoelige, aardige vrouw die niet precies weet wat ze met haar vriend (de ik) aan moet. Zij was ook degene die voor de kost zorgde. - Tante Mies: Een vrouw die aan het einde van de oorlog haar enige grote liefde verloor en daardoor nooit meer een andere man zocht. Ze werkte in een bejaardentehuis en ze had een tekkel waarmee ze een goede “band” had. De ik en A. willen allebei weten wat er met de ik-persoon aan de hand is. Op het laatst wordt de situatie duidelijk en heeft de ik genoeg creativiteit om een heel nieuw boek te schrijven wat ook meteen zijn tweede doel was. Tante Mies had op zich geen doel, ze was meer een personage ter ondersteuning van het verhaal. Er is geen sprake van Contrastfiguren. Het uiterlijk van de personen is beslist niet belangrijk in dit boek, het wordt niet eens beschreven. Op die manier kan er dus ook gen verband bestaan tussen uiterlijk en innerlijk. 5. Het verhaal speelt zich rond 1980 af, maar de flashbacks in het verhaal gaan over voor en vlak na de tweede wereldoorlog. Het is niet bekend over hoeveel tijd het verhaal zich uitstrekt. Het verhaal staat in de verleden tijd geschreven, wat zeer opvallend is doordat hij woorden als “werd” en “deed” enzovoorts gebruikte. Het verhaal si goed chronologisch geschreven, maar er zitten wel een aantal Flashbacks in.
6. Het verhaal speelt zich in het begin in Polen af, daarna gaat het verhaal naar Engeland (Londen) en het eindigt in Amsterdam, maar de flashbacks spelen in Arnhem. Er is niet echt sprake van een bepaald sociaal milieu. Er is bijna geen sprake van ruimtebeschrijving. 7. De schrijver heeft voor het personale perspectief van zichzelf gekozen (de ik-persoon), maar soms wordt het ook wel een beetje Auctoriaal verteld. 8. Het boek is goed opgebouwd, het bestaat uit vier hoofdstukken die ook alle vier genummerd zijn (wat tevens de titel van elk hoofdstuk is). Verder valt het op dat de hoofdstukken ook als het ware in een soort paragraven zijn verdeeld (soms stopt het verhaal halverwege de ene bladzijde en gaat het verder halverwege de ander bladzijde). Deze paragraven hebben verder geen naam of nummer. Er is geen sprake van een proloog of een epiloog. Het verhaal bevat een open einde. Samenvatting: Het boek gaat over een man die in Londen woont en van plan is om een boek te schrijven over de verschillende manieren van dood gaan. Maar er is nog een levend familielid die dat boek in de weg zit. Die levende familielid is tante Mies, Die woont in Arnhem de stad die niet echt geliefd is bij de schrijver. Later verhuist de schrijver naar Amsterdam. In het begin praat hij erg veel met A. (geen confrontaties) en laat hij duidelijk merken hoe de verhouding met hem en A. is. Die is dus niet zo best. Dit allemaal begint al in Londen. In Amsterdam blikt hij terug op zijn jeugd en met name wat er allemaal gebeurde bij zijn Grootouders in de Oranjestraat. Daar mocht hij van alles en nog wat bijv: en hoop zand midden in de kamer maken en daar spelen. Maar hij vertelt ook hoe hij ontdekte dat in dit paradijs voor kinderen ook grenzen waren. De grens dat hij geen oorlog speelgoed in huis mocht brengen maar daar was hij nou juist hartstikke in geïnteresseerd. Vanaf hier gaat het boek verder met tante Mies de nog enige overgebleven levende familielid. Hij bezoekt haar niet vaak uit Amsterdam en verbergt als het ware A. voor haar, Mies weet wel van A. af maar krijgt A. nooit te zien omdat de Ik-persoon altijd smoesjes bedacht om dat te voorkomen. Hij was van mening dat het net teveel voor zijn tante zou zijn. Bij zijn tante kon hij maar nooit begrijpen waarom hij er altijd kwam omdat hij toch nooit naar haar verhalen luisterde en hij alleen wat van die verhalen oppiekte omdat ze de verhalen zo vaak herhaalde. Als tante Mies sterft krijgt hij en telegram en op het moment dat de postbode dat telegram brengt besluit om niet de deur open te doen. Hij leest het telegram en paar dagen later, Verder gaat hij ook niet naar haar begrafenis maar wel vraagt hij zich af wie er achter de kist liep en wie de grafsteen uiteindelijk heeft betaald. Aan het eind van het boek worden bijna alle flashbacks duidelijk en enigszins met elkaar verbonden. Zo werd mij duidelijk waarom tante Mies nooit en andere man zocht. Aan het eind van het verhaal gaat hij voor de laatste keer terug naar Arnhem om het graf te bezoeken en voor dat hij dat doet belt hij A. op en vertelt haar dat ze gelijk had: “het was allemaal geestelijk”, de eerder genoemde crisis waarin de Ik –persoon verkeerde. Bij het bezoek aan het graf van tante Mies zegt hij nog iets sentimenteels en loopt dan terug richting het station, daarbij heeft hij niet meer het gevoel dat hij door iedereen bekeken wordt... 9. Het verhaal heeft een beetje een vage schrijfstijl. Het wordt allemaal heel onduidelijk en half verteld en pas op het einde wordt het meeste voor het grootste gedeelte onthult. Het verhaal was licht Ironisch, er was een beetje sprake van zelfspot. Verder had hij een moeilijke woordkeus en zinsopbouw. Sommige zinnen leken wel vol met tautologieën te staan, maar als je dan de zin vier keer las bleek dat toch niet zo te zijn. Dat was allemaal een beetje vaag en soms een beetje irritant.
10. Wij vonden dit een beetje een vreemd en vooral ook een saai verhaal wat eigenlijk niet echt ergens over ging. De schrijver ging veel te vaak veel te lang over een onderwerp door. Dan had hij bijvoorbeeld net iets over een bepaald onderwerp verteld en dan herhaalde hij dat later weer een paar keer, maar dan in andere woorden. Over deze onderwerpen had hij dan weer een conclusie die ook weer regelmatig in de herhaling viel, dit was soms heel vervelend en maakte het soms saai en slaapwekkend om te lezen. Hij had ook veel flashbacks in het verhaal en dat deed hij door het oninteressante onderwerp van het boek. Daardoor raakte je nog meer in de war. Hij gebruikte soms ook veel te moeilijke taal, waardoor je soms wel vier keer een zin over moest lezen voordat je eindelijk begreep wat hij nou precies met die zin bedoelde. Verder waren sommige flashbacks zo oninteressant en los van het verhaal, waardoor je soms echt het idee had dat hij alleen maar die flashbacks er in deed als paginavullers. Hij had het ook herhaaldelijke malen over dat hij probeerde een boek te schrijven en hij daar een juist verhaal voor zocht. Dit heeft hij volgens ons wel vijftien keer verteld in het hele boek. Dat was heel vervelend, en zo waren er nog wel meer dingen als dit voorbeeld. Onze conclusie is dat je dit boek maar beter kan laten liggen als je hem tegen komt in de bieb. Het zou misschien nog wel dienst kunnen doen als wc-papier of als hulp bij de aanmaak van de open haard of barbecue. Wat wij nog meer vinden is dat dit boek er alleen is omdat hij weer nodig een roman moest schrijven volgens zichzelf. Hij zal wel iets gedacht hebben van: “Hé, het is al weer een tijd geleden dat ik een roman geschreven heb, laat ik maar eens een jointje opsteken en kijken wat er uit mijn typmachine rolt”.