NINETEEN EIGHTY-FOUR
Het boek
schrijver: George Orwell
1e uitgave: 1949
jaar van uitgave: 1998
plaats van uitgave: Groningen
uitgever: Wolters-Noordhoff BV (Blackbirds) soort boek: roman
Korte samenvatting · Winston leeft in een totalitaire staat waar je iedere minuut van de dag in de gaten wordt gehouden door Big Brother. · Hij heeft echter verboden gedachten en hij besluit deze op te schrijven in een dagboek dat hij koopt in een winkeltje in de prolesbuurt. · Op het Ministerie van de Waarheid, waar hij werkt, lukt het Julia hem via een briefje te vertellen dat ze verliefd op hem is. · Ze krijgen een relatie, hetgeen verboden is, en huren een kamer zonder telescreen van de eigenaar van het winkeltje in de prolesbuurt. · Winston begint zich innerlijk steeds meer tegen de partij te verzetten en hij denkt dat O’Brien de zelfde gedachten heeft. · O’Brien vertelt dat hij lid is van het verzet en Winston en Julia sluiten zich aan; vanaf dat moment zijn ze eigenlijk al de doden. · O’Brien geeft hen het boek van Goldstein, waar ze in de kamer zonder telescreen in lezen totdat ze worden gearresteerd. · In de kamer bleek toch een telscreen te hangen achter een poster; de winkeleigenaar bleek lid van de Thought Police en O’Brien was geen lid van het verzet maar had hen in de val gelokt · In het Ministerie van de Liefde (een soort gevangenis) wordt Winston heropgevoed door O’Brien door middel van martelingen. · Winston slaat volledig door en uiteindelijk heeft de Partij (O’Brien) zelfs zijn gedachten en zijn de geest in de macht. · Na zijn vrijlating leeft Winston in afwachting van zijn executie voort met een diep geloof in de Partij en een onvoorwaardelijke liefde voor Big Brother. Lokatie
Het verhaal speelt in Londen. In 1984 ligt Londen in Oceania, een van de drie superstaten. Oceania omvat Noord- en Zuid-Amerika, de Atlantische eilanden inclusief de Britse eilanden, Australisch Azië en het zuidelijk deel van Afrika. De rest van de wereld is verdeeld over de overige twee superstaten: Eastasia (Oost-Azië) en Eurasia (Europees Azië). Voor het grootste gedeelte speelt het verhaal zich af in vier gebouwen in Londen. Ten eerste in het flatgebouw waar Winston (de hoofdpersoon) woont. In deze flat hangt een "telescreen": een soort tv-toestel dat uitzendt en ontvangt. Op die manier werd je altijd in de gaten gehouden door de Partij. Het tweede gebouw is het Ministerie van de Waarheid, waar Winston werkt. Hij moet daar de geschiedenis "aanpassen" aan het heden ten behoeve van de Partij. Eigenlijk is het dus juist geen Ministerie van de Waarheid. Verder speelt een aantal scènes zich af in een kamer boven de winkel van een oude man. In die kamer spreekt Winston met Julia af, omdat ze denken dat er geen telescreen is. Tenslotte bevindt Winston zich gedurende het laatste gedeelte van het boek in het Ministerie van de Liefde, wat eigenlijk geen Ministerie van de Liefde is. Winston wordt hier namelijk "heropgevoed" door middel van verschrikkelijke martelingen. Er zijn nog meer plaatsen: zo ontmoet Winston Julia voor het eerst buiten in de natuur en het verhaal eindigt in het café de Kastanjeboom. George Orwell is geboren in India en verhuisde vier jaar later naar Engeland. Het boek speelt zich dus af in het land waar hij is opgegroeid. Tijdsperiode

Om precies te zijn: het boek begint op een heldere koude dag in april om 13 uur. Verder speelt het verhaal zich verspreid over de dag af: ‘s morgens, ‘s middags, ‘s avonds en ‘s nachts. In het laatste gedeelte, wanneer Winston in het volledig afgesloten Ministerie van de Liefde is, heeft hij totaal geen tijdsbesef meer. Als lezer weet je dus ook niet meer welk dagdeel het is. Het verhaal eindigt ongeveer een jaar na die heldere koude dag in april. Belangrijkste karakters
Winston Smith is een 39-jarige man zonder toekomst en zonder verleden. Hij is tegen het huidige regime en vraagt zich af of het vroeger beter was. Hij voelt zich best wel alleen tussen alle mensen die doordrongen zijn met denkbeelden van de partij. Door de ontmoeting met O’Brien en door het lezen van het boek van Goldstein raakt hij van zichzelf overtuigd en voelt hij zich veel sterker. Na zijn arrestatie ondervindt hij met veel geweld een soort karakterwisseling. Van een man met een eigen mening, herinneringen aan vroeger en twijfels aan de partij verandert hij in iemand met een diep geloof in de Partij en uiteindelijk houdt hij zelfs van Big Brother. O’Brien is lid van de kernpartij en hij laat Winston geloven lid te zijn van een legendarische verzetsorganisatie. Dit blijkt echter een groots opgezette val te zijn. Doordat O’Brien intelligent is en gelooft in de Partij is hij een uiterst gevaarlijk mens. Hij weet ook precies wat hij moet zeggen en doen om Winston iets te laten doen of om hem te overtuigen. Zijn geloof in de Partij en het totalitaire regime is niet, zoals bij alle burgers, domheid en goedgelovigheid. Hij is werkelijk overtuigd van de denkbeelden van de Partij. De derde personage is Julia. Zij is na de revolutie geboren, waardoor ze niet beter weet en gevoelloos is gemaakt door de Partij. Ze heeft echter wel een natuurlijke haat tegen het systeem, maar het idee komt niet in haar op om in verzet te komen. Open einde
Er is eigenlijk nauwelijks een open einde want je weet wel bijna zeker wat er verder gaat gebeuren. Hoogst waarschijnlijk leeft Winston nog een aantal jaren voort met een liefde voor Big Brother totdat hij uiteindelijk wordt geëxecuteerd. De verteller
Het verhaal wordt verteld door een alwetende verteller. Fragment
Als fragment heb ik gekozen voor de scène waarin O’Brien Winston er van overtuigt dat hij echt vijf vingers opsteekt in plaats van vier. Het verbazingwekkende hieraan is dat Winston uiteindelijk niet meer weet hoeveel vingers O’Brien echt opsteekt. Het is niet zo dat Winston dat alleen maar zegt om van de pijn af te zijn maar weet gewoon echt niet meer dat het er vier zijn. Dit vond ik een typerend voorbeeld van de macht van de Partij. Ook vond ik heel schokkend om te lezen hoe Winston tijdens die martelingen O’Brien ziet als een beschermer en dat hij denkt dat de pijn van buiten af komt en niet van O’Brien. Wat vond ik goed ? · De complexiteit: alles was tot in het detail uitgewerkt en alles had een functie. · De uitspraak van O’Brien: "We shall meet again in the place where there is no darkness"; op dat moment begrijp je dat niet, maar later blijkt dat hij daarmee het Ministerie van de Liefde bedoelde. · De uitgewerkte toekomstige taal van Oceania: Newspeak. · Het boek van Goldstein: hierin wordt alles uitgelegd over de maatschappij van Big Brother. · Het einde: daarin wordt het hopeloze van de hele situatie uitgedrukt. Wat vond ik slecht ? · Het boek gaat over 1984 en ik weet wat er werkelijk is gebeurd in die periode; dat was soms wel lastig. · De hiervoor genoemde complexiteit vond ik ook een nadeel omdat het verhaal daardoor soms moeilijk te volgen was. · Soms werden er te veel woorden gebruikt die ik niet kende. · De martelingen werden mij een beetje te veel in detail beschreven. Meest indrukwekkende scènes
Het hele boek zit vol goede scènes, die steeds weer opduiken in je hoofd, maar ik heb er drie uitgekozen: De eerste scène gaat over het chocoladerantsoen. Alle producten zijn namelijk maar beperkt verkrijgbaar. Op een dag wordt aangekondigd dat het chocoladerantsoen teruggebracht gaat worden naar 20 gram per week. Een aantal dagen later worden er echter demonstraties gehouden om Big Brother te bedanken: hij had namelijk medegedeeld dat het chocoladerantsoen verhoogd zou worden tot 20 gram per week Hieruit vond ik duidelijk blijken hoe geraffineerd de Partij alles regelt. Wat ook opvalt is de stompzinnigheid waarmee alles voor waar wordt aangenomen. Dit fragment geeft eigenlijk aan waarop het hele systeem van Big Brother en de Partij berust. De tweede scène die mij is bijgebleven speelde zich af bij O’Brien. Hij vroeg aan Winston en Julia waartoe ze in staat waren ten behoeve van het verzet. Ze waren bereid tot moord en andere dingen, maar ze wilden niet van elkaar worden gescheiden. O’Brien zegt dan dat het goed is dat hij dat weet. Op dat moment zoek je daar niets achter maar later blijkt dat O’Brien wil dat Winston Julia verraadt en dat Winston het ook echt meent. O’Brien krijgt dat uiteindelijk echt voor elkaar met als gevolg dat Winston volledig is heropgevoed. En alleen nog maar van Big Brother houdt. In de derde scène vond ik de regel 2 + 2 = 5 heel typerend voor het boek. In deze regel schuilt eigenlijk de macht van de Partij. Als de Partij het zegt dan is 2 + 2 ook echt 5. Na vele martelingen en hersenspoelingen raakt ook Winston er van overtuigd. Aan wie doet je dit boek denken ? Julia deed mij denken aan iemand die ik ken. Hij wil, in mindere mate dan Julia, best ergens tegen zijn, maar het gaat hem er vooral om zijn eigen leven zo gemakkelijk mogelijk te maken. Ook hij heeft niet echt de behoefte om iets te bereiken. Aan welke gebeurtenis doet je dit boek denken ? Op een bepaald moment in het boek vernietigt O’Brien een foto. Een paar minuten later is hij er heilig van overtuigd dat die foto nooit bestaan heeft en dat hij die foto niet heeft vernietigd. Toen ik een jaar of zes was had ik snoep gepakt zonder te vragen. Tegen mijn moeder zei ik dat ik niets had gepakt. Na een paar keer herhalen in de ruzie die volgde begon ik bijna zelf te geloven dat ik echt geen snoep had gepakt. Waar gaat het om ? · Het boek is een grote waarschuwing voor totalitaire regimes. · Het kunnen beheersen van iemands leven, iemands gedachten en iemands geest. · De schending van de mensenrechten. Het probleem
Het probleem in het boek is de Partij en de manier waarop het land wordt bestuurd. De mensen worden op zo’n manier onderdrukt dat ze het zelf niet door hebben. Het probleem wordt niet opgelost, het wordt juist alleen maar groter. Aan het eind van het boek besef je namelijk dat het best wel een hopeloze situatie is. Dit probleem is niet in je eentje op te lossen. Een onderdeel van het probleem is namelijk dat je juist niet in contact kan komen met mensen die er dezelfde mening op na houden. Ik denk dat ik me net als Julia op kleine schaal zou verzetten om het leven toch een beetje naar je eigen hand te zetten. Als er zich een mogelijkheid zou voordoen om verzet te plegen met grotere gevolgen dan zou ik die zeker aangrijpen. Ik vrees alleen, gezien het boek, dat in zo’n situatie die kans zich niet voordoet. Mijn mening over het verhaal
Het onderwerp van het boek sprak mij heel erg aan. Dat is ook de reden waarom ik voor dit boek heb gekozen. Het is een origineel onderwerp en het is een onderwerp met een boodschap. Dit boek is niet zomaar geschreven, maar naar aanleiding van Hitlers heerschappij en Stalins regime in Rusland. Er wordt heel diep ingegaan op het onderwerp, waardoor het ook heel waarheidsgetrouw overkomt. Het boek zet je ook aan het denken. Ik vind het wel een angstwekkend idee om op zo’n manier te moeten leven. Het ergste vind ik eigenlijk nog dat die mensen het zelf helemaal niet beseffen. De gebeurtenissen in dit boek lopen op een vloeiende manier in elkaar over zonder abrupte overstappen. In het tweede gedeelte van het boek zijn de gebeurtenissen vrij spannend omdat je iedere keer weer afvraagt wat ze nu weer met Winston gaan doen. Behalve spannend was dat laatste gedeelte ook dramatisch. Ik vond het niet erg prettig hoe al die martelingen in detail werden beschreven. Hierdoor kwam het wel heel realistisch over. Twee dingen maken het boek goed: · het boek bleef van het begin tot het einde boeiend, onder andere om de zojuist genoemde redenen. · het verhaal zet je aan het denken. Het mooiste aan dit boek vond ik de complexiteit. Alles wat George Orwell beschreef had nut of een latere bedoeling. Hij heeft ook alles tot in detail uitgewerkt. Het boek van Goldstein bijvoorbeeld is bijna een analyse van die totalitaire bestuursvorming. Alle vragen, die Winston en dus de lezer aan het begin heeft, worden later uitgebreid "beantwoord". Een ander voorbeeld van de complexiteit is "Newspeak". Orwell heeft daar echt over nagedacht en het is niet zomaar uit de lucht gegrepen. Dat blijkt wel uit de bijlage. Ik vond het ook heel indrukwekkend hoe bepaalde denkbeelden naar voren werden gebracht. Een van die denkbeelden was "wie het heden beheerst, beheerst het verleden en wie het verleden beheerst, beheerst de toekomst". Zelf had ik tot het einde toe het idee dat Big Brother nooit de macht kon krijgen over de gevoelens en de geest van Winston. Als dat tenslotte toch zo blijkt te zijn, dringt de waarschuwing van Orwell pas echt tot je door. Het slot maakt duidelijk hoe hopeloos de situatie is en hoeveel macht de Partij blijkt te hebben. Het boek in één woord: Perfect. Opengebleven vragen
Orwell heeft er voor gezorgd dat alle maar dan ook echt alle vragen zijn beantwoord.