A rumor of war door Philip Caputo

1) Het boek is geschreven door Philip Caputo. Hij heeft zelf tien jaar in Vietnam gezeten en daar gevochten. Hij heeft het boek geschreven om te laten zien wat oorlog echt inhoud en hoe zwaar het is. Het boek is voor het eerst gepubliceerd in juni 1978. Dit was maar drie jaar nadat hij terugwas uit Vietnam. Het boek is in Amerika een bestseller geworden, waarschijnlijk omdat het op een heel indringende manier weergeeft hoe het was om in Vietnam te vechten. 2) Het boek speelt zich het grootste gedeelte af in Vietnam van 1965 tot 1966, de epiloog geeft een samenvatting van de jaren tot 1975. Het speelt zich dus af in de Vietnam oorlog. Caputo was gestationeerd vlakbij de stad Danang. Dat ligt bij de Zuid-Chinese zee. 3) Toen ik het boek voor het eerst zag, nodigde het mij uit tot lezen. Ik verwachtte een oorlogsverhaal over hoe het leven in een oorlog eruit ziet. Verder zag het er niet moeilijk uit. Dialogen afgewisseld met gedachten en feiten. De hoofdstukken waren wel lang, plusminus 20 bladzijden. 4) Een korte samenvatting van het boek is erg moeilijk te geven omdat er voornamelijk gedachten in voorkomen en de gebeurtenissen niet echt van belang zijn. Het boek draait om de gedachten die de gebeurtenissen oproepen bij Caputo en de andere mannen inde oorlog. Toch zal ik proberen een korte samenvatting te geven. In 1960 besluit Philip J. Caputo bij het leger te gaan omdat hij vindt dat hij een saai leventje leidt en wel wat meer actie wil. Hij krijgt zeer zware trainingskampen en eind ’63 hunkert hij naar een echt gevecht in een echte oorlog. Dan, eindelijk in januari ’65 gaat hij naar Noord-Vietnam. Ze worden daar voorbereid en nog meer getraind. Als ze dat achter de rug hebben gaan ze naar Danang, hier begint de oorlog. Het weer is broeierig en het enige waartegen ze moeten vechten zijn de muggen en andere insecten. Ze hebben allemaal het gevoel van vakantie en hunkeren naar oorlog. Dan is het ‘eindelijk’ zover, ze mogen vechten. De veteranen, die hebben al een oorlog meegemaakt, zijn helemaal niet zo blij als Caputo en hij snapt niet waarom. Ze worden gedropt in het regenwoud en hun doel is om de Viet-Cong te vinden en te vernietigen. Ze lopen dagen in een onuitstaanbare hitte, zonder iets tegen te komen. Dan horen ze schoten. Als er een kogel over Caputo’s hoofd vliegt is hij niet bang maar eerder perplex. Dit is het echte gevoel. Als ze weer verder gaan gebeurt er weer een tijd niks. Totdat ze bij een dorp komen. Dit blijkt een schuilplaats voor de Viet-Cong te zijn. Ze branden het dorp af. Als ze een paar van de slachtoffers zien voelen ze zich schuldig, Ze zijn nog zo jong. Als hij naar Japan wordt gestuurd vindt Caputo dit niet leuk, het voelt alsof hij zijn troepen in de steek laat. Als hij terug komt en hij hoort dat de eerste man van hun troep is neergeschoten voelt hij zich diep schuldig en is erg aangeslagen. In deel twee krijgt hij ander werk. Hij moet alle doden identificeren en lijsten opstellen van de doden. Hij noemt zichzelf ‘Officer in charge of the dead’. De doden worden niet meer voor hem dan nummers, totdat kapitein Ryerson hem erop wijst dat er van zijn troep AL twaalf doden zijn gevallen. Op 1 juni 1965 worden ze aangevallen door de VC. Caputo denkt aan maart/ april, toen hij dacht dat ze de oorlog wel in twee maanden zouden beslissen. Dit is nog lang niet zo. Na de aanval bestaat de daginvulling weer voornamelijk uit volleyballen en luieren. ‘s Nachts zijn er soms kleine gevechten. Toch voelt hij zich niet lekker. Hij heeft het gevoel dat hij 55 is terwijl hij 24 is. Dit komt doordat hij zo dicht bij de dood zit, hij raakt steeds meer vrienden kwijt. Hij krijgt hallucinaties en ziet soms dode mannen marcheren. Half september begint het regenseizoen. Het regent dag en nacht. Omdat ze dit niet gewend zijn vallen er veel slachtoffers. Ook wordt de oorlog grimmiger. Hij wil weer mee vechten, hij wil ook wat doen. Het is vies, modderig en veel regen. Hij krijgt weinig slaap en is dan ook maar wat blij als hij er even tussenuit mag, een soort kleine vakantie. Hij geniet er volkomen van en leert weer even wat gewoon leven en denken is. Als hij weer terug is aan het front krijgt hij steeds meer de gedachte dat een dode niks uitmaakt voor het verloop van de oorlog. Hij haat dat idee. Op een dag ontploft er een mijn waardoor er negen mannen sterven. Caputo beseft dat hij één van hun zou kunnen zijn. De hoge mannen willen doden zien. Dus gaan ze op VC-jacht. Als er per ongeluk een burger jongen wordt neergeschoten, wordt er een proces tegen hem aangespannen. Hij kan dit niet voorstellen, hij heeft zoveel ‘goede’ dingen gedaan. Daar mogen ze hem niet voor opsluiten. Gelukkig wordt hij vrijgesproken. In juli ’66 wordt hij van het front gehaald. Hij mag naar Saigon, hij wordt daar een soort reporter. In april ’75 mag hij eindelijk naar huis. Daar gaat hij in een soort anti-oorlog comité. Hij schrijft ook een brief aan de president maar dit levert niks op. 5) De hoofdpersoon is Philip J. Caputo. Hij is ook de schrijver van het boek. Hij gaat in de oorlog omdat hij zijn leven zo saai vindt en oorlog hem spannend lijkt. Hij komt uit de oorlog en sluit zich aan bij een anti-oorlog comité. Je kan dus wel zeggen dat hij een hele ontwikkeling heeft doorgemaakt. Caputo is een luitenant en later een officier in het leger tijdens de Vietnam oorlog. Hij heeft een goed hart en voelt zich niet fijn als hij een doden VC ziet. Hij heeft veel bewondering voor een aantal dappere en slimme personen die zijn gesneuveld in de oorlog. Ik heb wel sympathie voor hem, hoewel ik zijn eerste gedachte, dat oorlog leuk zou zijn, niet helemaal begrijp. Toch vind ik het knap dat hij zo helder en eerlijk kan denken dat hij zichzelf niet beter vindt dan anderen. Bv. Dat hij ook weer wil vechten net als de andere soldaten ipv veilig op het hoofdkwartier te zitten. 6) Het verhaal wordt verteld vanuit het ik-perspectief. Zo zie je erg veel gevoelens. Dit was ook de bedoeling van de schrijver, om een beeld te geven van de gevoelens van een man in oorlog. Als het een hij/ zij-perspectief zou zijn, zou je nooit hetzelfde effect gekregen hebben. Je hebt nu het gevoel dat het echt gebeurd is, wat ook zo is overigens. 7) Het verhaal is opgebouwd uit drie delen met een proloog en een epiloog. Verder heeft het boek 18, vrij lange hoofdstukken, met ieder aan het begin een motto. In het eerste deel ziet Caputo de oorlog nog als spannend en leuk. In het tweede deel is hij de 'officer in charge of the dead'. Hier ziet hij alles heel onpersoonlijk, hij leeft zonder te beseffen. Hij ziet de doden als nummers en niet als personen. In het derde deel beseft hij wat voor een nutteloze oorlog ze voeren, het maakt niet uit hoeveel doden er vallen, er komt toch geen eind aan. Het hele verhaal wordt in de verleden tijd verteld. In het begin zijn er een aantal vooruitzichten, zoals “hij was een erg goede verteller, 2 maanden later zou hij op een mijn trappen en dood zijn”, later niet meer. 8) De titel, ‘A Rumor of War’ betekent het gewoel van de oorlog. Ik denk dat het met het boek te maken heeft in de zin van de nutteloosheid van de oorlog. De levens die de oorlog kosten hebben uiteindelijk niets opgeleverd, de oorlog is verloren. Ook betekent het misschien de oorlog in het echt/ als verhaal, als je ‘rumor’ vertaald als gerucht. Het gerucht van de oorlog, zo is het om in een oorlog te zitten. Ik kan de titel niet goed verklaren omdat ik niet precies weet wat rumor betekent. 9) Het thema van het verhaal is oorlog, de Vietnam-oorlog. Het gaat specifiek over het leven van een soldaat in de Vietnam-oorlog. Hoe moeilijk en onoverzichtelijk het was. De schrijver heeft het boek geschreven om te laten zien hoe gewone mannen in een oorlog het hebben en wat zij voelen. 10) Ik vind het een goed boek, maar wel lastig om te lezen omdat er niks spannends gebeurt. Het is allemaal een beetje eentonig. Wel mooi is om te zien hoe en waardoor de gedachten van Caputo over oorlog veranderen. Mijn eerste indruk is niet veranderd. Ik vind het nog steeds een boek wat uitnodigt om te lezen. 11) Een citaat dat met het thema te maken heeft is volgens mij een passage waarin je kan zien hoe de gedachten van Caputo zijn en hoe en waardoor ze veranderen. Deze passage geeft weer hoe Caputo zelf merkt dat hij van gedachten is veranderd. “It was a big, fine-looking battalion, and when I saw them I felt as an old man does when he sees someone who reminds him of his youth. I thought of the way we had been six months before. I was both charmed and saddened by their innocent enthusiasm, charmed because I wished I could be that way again, saddened because they didn’t really know what they were getting into. I did.” Eerst was hij nl zelf ook enthousiast en had er zin in. Hij wist gewoon niet wat hem te wachten stond. Nu wel, en hij zou maar al te graag terug willen.