Baby-sitter blues door Marie-Aude Murail

Baby-sitter blues
Auteur: Marie Aude-Murail
Samenvatting
Na het zien van de videorecorder van Richard, wil Emilien er ook een. Hij moet aan geld zien te komen, maar weet niet hoe. Zijn moeder doet hem het voorstel te gaan werken, dan betaald zij de helft van het apparaat. Emilien beluit, op aanraden van zijn moeder te gaan babysitten. Het plan staat hem in het begin niet aan, omdat hij een jongen is. Emilien gaat opzoek naar z’n eerste oppasadres door een briefje op te hangen in de winkel. Hij komt als eerste bij Madame Durieux op baby Anthony passen. Hij raakt verknocht aan de baby. Na bij heel wat gezinnen te hebben opgepast gaat Anthony opzoek naar een ander baantje. Hij gaat bijles geven aan Friquet Friqaire, op aanraden van zijn vriendin Martine-Marie. Na een poosje iets met elkaar te hebben gehad, gaat Emilien er vandoor met Amandine, het meisje dat later sieraden uit z’n moeders winkel jat. Emilien wil Amandine niet meer zien na de sieraden te hebben terug gekregen door samen met de vader van Friquet te doen alsof hij van het leger des heils is. Martine-Marie daarentegen, ziet hij nog regelmatig. Wat ik al kende
Ik heb al vaak Franse boekjes gelezen. Voor school meerder malen, maar laatst heb ik me thuis ook over ‘Le petit prince’ gebogen. Over dit onderwerp had ik nog nooit een boek gelezen en ook de schrijver kwam mij niet bekend voor. Hoofdpersonen: Emilien: Hele vriendelijke, zachte jongen. Hij kan wel een grote mond hebben, maar diep van binnen heeft hij een klein hartje. Dit komt vooral naar voren tijdens zijn oppasavonden met Anthony. Ook heeft hij een goed gevoel voor humor en een ontzettende fantasie. Door deze grote fantasie liegt hij alles bijelkaar en praat hij zichtzelf soms ook vast. Met dezelfde fantasie maakt hij wel kleine kinderen blij met zijn verhalen over Ran Flan Flan. Tegenover zijn moeder stelt hij zich koppig op, toch lees je tussen de regels door dat hij veel om haar geeft. Martine-Marie:Dit meisje is in het begin van het boek nogal ‘t lievelings nichtje van de moeder van Emilien. Daarom benijdt hij haar. Eigenlijk is ze heel slim en ookal is ze soms enigszins betweterig, ze heeft het goed voor met Emilien. Later in het verhaal worden ze dan ook verliefd. Moeder van E.: De moeder van Emilien is altijd druk aan het werk. En omdat vader er niet is, houdt ze dan ook weinig tijd over voor dingen als het huishouden. Emilien moet niks hebben van haar kookkunsten, want veel verder dan diepvriesmaaltijden reiken deze niet. Emiliens moeder lijkt soms streng, maar diep in haar hart geeft ze veel om Emilien en zal ze er voor hem zijn wanneer hij haar nodig heeft. Anthony: De favoriete oppasbaby van Emilien. In Emiliens ogen is hij eerst dom en daar maakt E. zich dan ook zorgen over. Door het een en ander uit te testen komt E. eracher dat Anthony eigenlijk best slim is. Emilien ziet Anthony als het broertje wat hij nooit heeft gehad. En zeker na het redden van Anthony’s leven, is hun band extra sterk. Amandine: Vriendin van Emilien na Martine-Marie. Ze deugt niet helemaal: ze is een beetje achterbaks. Ze steelt namelijk en ook uit de winkel van Emiliens moeder. Ze is niet helemaal eerlijk en niet recht door zee. Friquet: Een beetje een geval apart. Ze komt in aanraking met Emilien door de bijlessen die hij geeft. Hij ontdekt op zijn beurt dat ze last heeft van dislectie. Verder houdt ze van schilderen en zit ze dan ook altijd onder de verf. Ran Flan Flan: Verzonnen konijn door Emilien, om de kleintjes zoet te houden. Ranflanflan-des-Epinettes is alleen omdat zijn ouders naar Club Méditerranée zijn. Het konijn wordt in elke moeilijke situatie als voorbeeld gebruikt. Er zit zelfs wel enigszins gelijkenis in de stuatie van Emilien en het konijn. Tijd: Het verhaal duurt ongeveer een jaar (misschien iets minder) maar speelt zich verder niet af in een bepaalde tijd. Omdat het over een videorecorder gaat, neem ik aan dat het wel in de jaren ’80 of ’90 zich afspeelt. De tijd geeft in elk geval geen extra dimensie. Plaats: Het verhaal speelt zich af in Frankrijk, maar het land is geen motief voor het verhaal. Het is geen typisch Frans verhaal en had zich dus net zo goed ergens anders kunnen afspelen. Vertelsstandpunt: Het verhaal wordt verteld door een alwetende verteller, die alleen Emiliens gedachten kan lezen. (Je ziet vaak wat hij denkt voordat hij iets zegt of doet) Hierdoor kan je je toch het beste met hem indentificeren (of juist niet) omdat je van hem het meest afweet. (Zelfs wat er in zijn hoofd speelt) Bedoeling: De bedoeling van de schrijver ligt bij dit boek niet echt dik bovenop. Ik heb hier dan ook even overna zitten denken en uiteindelijk denk ik dat de schrijver wil zeggen dat je respect moet hebben voor je ouders en uit respect ook je vrienden niet in de steek mag laten. Verder ook dat schijn bedriegt: Amandine bleek een wolf in schaapskleren terwijl Martine-Marie juist erg mee viel. Mening: Een grappig boek, vooral de leugens van Emilien en de verhalen over Ranflanflan vond ik erg komisch. Dit was de eerste keer dat ik een Frans boek vrij goed snapte en dat maakte het lezen een stuk leuker. Over de tijd en het onderwerp heb ik niet zo’n mening: de tijd speelde namelijk een hele kleine rol en het onderwerp maakte het boek niet leuk, dat waren de karakters…