Achtste-groepers huilen niet door Jacques Vriens

Illustratie: Annet Schaap
Druk: 1e druk, 1999. Uitgeverij: Van Holkema & Warendorf
Aantal pag.: 173
Indeling: Verdeeld in 17 hoofdstukken. Auteur: Jacques Vriens was leraar voordat hij met schrijven begon. In de tijd dat hij nog leraar was, heeft hij hetzelfde meegemaakt als in het boek wordt beschreven. Hij heeft dit boek geschreven als een soort monumentje voor Akkie (het kind waar dit verhaal eigenlijk over gaat; in het verhaal heet het meisje Akkie) Een gedeelte van de opbrengst schenkt hij aan de stichting: Vrienden van het Kinderoncologisch Centrum Nijmegen. Inhoud: Zoals gewoonlijk hadden de jongens en meisjes weer ruzie over het voetballen. Ze stormden allemaal op de juf af. “Juf, de jongens doen weer flauw we mogen niet meedoen met voetbal.” zei een groepje meisjes. “Het is ook altijd hetzelfde.” antwoordde de juf. De jongens zeggen dat de meisjes niet kunnen voetballen en ze noemen dat biggen. Zoals elke dag werd er na de pauze weer over gesproken. Joep fluisterde Ankie in haar oor: ”Ik krijg je nog wel.” Na school liep Akkie naar huis. Onder weg stond Joep met zijn vrienden haar op te wachten. Toen ze aankwam begonnen ze te vechten. Op dat moment kwam de juf langs fietsen en schrok zich te pletter. Ze haalde Joep en Akkie uit elkaar en stuurde ze beiden weg. Nadat iedereen weg was ging Akkie met haar vriendin en haar vriend Laurens op een bankje zitten. Ze voelde zich niet lekker. Akkie kreeg het benauwd en werd wit. Ze brachten Akkie naar huis. Haar moeder schrok zich te pletter. Ze zei tegen Akkie dat ze morgen na de dokter zouden gaan, want Akkie had het de laatste tijd heel erg benauwd. Bij de dokter moest ze bloed prikken. De volgende dag belde de doktor op en vroeg hun om te komen. Er was iets niet goed met het bloed van Akkie. Ze werd doorverwezen naar de afdeling Oncologie in het ziekenhuis. Hier werd ze grondig onderzocht. Het bleek dat Akkie een ernstige ziekte had: leukemie. Haar ouders hadden het al eerder gehoord en waren er dus op voorbereid, maar Akkie niet. Ze heeft heel lang gehuild. Akkie moest meteen worden opgenomen. Ze moest een chemokuur ondergaan. Ze werd opgenomen en kwam terecht in box 4: een kinderafdeling. De kinderen die hier al waren, waren ook heel erg ziek en al kaal van de chemokuur. Akkie ging een lange lijdensweg door. Na een tijdje mocht ze weer naar huis en wachtte op de volgende chemokuur. Ze mocht wel halve dagen naar school. Ze had de klas alles over haar ziekte uitgelegd. Alle kinderen hadden een hoofddeksel op, net als Akkie die kaal was geworden door de chemokuur. Ondertussen deed de school mee aan voetbaltoernooien. De dag nadat Akkie terug was, zouden ze tegen een andere school spelen. Akkie wou er persé bij zijn en ging mee. Ze mocht van de doktor niet mee doen, maar dat gebeurde toch. Na een paar weken ging het erg slecht met Akkie ze moest weer worden opgenomen, want de vorige chemokuur was niet goed gelukt. Toen Akkie in het ziekenhuis lag, werd het schoolkamp van groep 8 georganiseerd . Zij zou misschien niet meekunnen. Hier baalde ze heel erg van. Maar een week voor het schoolkamp mocht ze weer naar huis. Ze mocht onder twee voorwaarden mee naar school:* de eerste was dat ze zich niet druk maakte en *de tweede was dat haar moeder meeging. De laatste dagen van het schoolkamp ging het weer niet goed met Akkie en ging ze met haar moeder terug naar huis. Ze moest toch weer worden opgenomen. Akkie ging heel snel achteruit. Op het laatste mocht je alleen bij haar als je iets voor je mond deed; dit was voor infecties. Bij deze laatste opname is Akkie overleden. Groep 8 heeft nog veel aan haar gedacht. Eigen mening: Mijn eigen mening over dit boek is dat het een ontroerend boek is. De schrijver probeert de lezers duidellijk te maken hoe het is als een jong kind een ongenezelijke ziekte heeft. Dit lukt de schrijver heel goed. Hij laat echt heel duidelijk merken hoe het is om een dierbaar iemand te verliezen.