Bederf is de weg van alle vlees door Marcel Möring

Titel Bederf is de weg van alle vlees Auteur Marcel Moring Samenvatting (achterkant van het boek) Het verhaal komt uit de mond van een jongen die met lef en bravoure vertelt hoe hij in een hotel-restaurant in de provincie werkt. Hij schildert de notabelen die op hun vaste avond komen eten, de kaartende leden van De Club Van Twintig, de struise serveerster Rosa, de handelende eigenaar, slager Tulp en de kok die Haas wordt genoemd. Drie dagen en vooral avonden beslaat het verhaal en in die tijd komt tweehonderd kilo biefstuk met onduidelijke herkomst het restaurant binnen, schnabbelt de verteller met een vriend op een uitzinnig Roemeens ambassadefeest, wordt Rosa met slager Tulp in een van de kamers gesignaleerd en ontdekt de verteller dat dit leven voor hem een spel is maar voor de mensen die hem omringen het enige wat ze hebben. Mijn leeservaringen De jongen die in dit verhaal de hoofdrol speelt staat dicht bij mij, omdat hij nog redelijk jong is. Hij is in dezelfde posities als waar ik me bevind. Hij werkt in een restaurant, en dat is iets wat bij de jongeren tegenwoordig ook heel vertrouwd is. Bijna iedereen werkt. Ik heb zelf nog nooit in een restaurant gewerkt, maar ik ken wel veel vrienden die dat wel hebben gedaan. Ik herken bijvoorbeeld zijn verhaal over 'de Rooie'. Een jongen die daar afwast. Hij vertelt dat de jongen het niet aankan, dat het zo'n vies werk is, en dat je er na zo'n avondje afwassen net zo vies uitziet als de hele keuken! Ik weet van mijn broer, die ook afwast dat hij er na zo'n avondje afwassen echt smerig uitziet. 'Ik trek mijn oudste en smerigste kleren aan, want ik kan me het niet veroorloven om mijn beste kleren aan te trekken, die kan ik dan meteen weggooien!'. Tijdens het lezen van het verhaal snapte ik niet goed met welk doel deze jongen er nu was. Ik dacht dat dit baantje een baantje was voor na school. Gewoon een baantje om iets bij te verdienen. Maar wat ik alleen niet snapte was dat hij tot laat doorging met werken, en op een avond ging hij ook nog eens serveren met Robbie bij een Roemeens gezelschap. Daar dronken ze heel veel en gingen ze door tot diep in de nacht. Moet hij dan niet de volgende ochtend vroeg uit bed om naar school te gaan? Hoe oud is deze jongen? Wat maakt hij van zijn leven? Deze vragen stelde ik mezelf tijdens het lezen van het boek, en pas tegen het einde van het verhaal kreeg ik een antwoord om mijn vragen. Niet alleen ik kreeg antwoord op mijn vragen, maar ook de jongen krijgt antwoord op zijn vragen. Hij is zat eerst een jaar op de kunstacademie, maar is daar toen van af gegaan omdat hij niet wist wat hij er deed. Toen is hij gaan werken. Maar als hij op een avond, nadat hij heeft gewerkt, met Rosa praat wat hij eigenlijk in dat restaurant doet, gaat hij nadenken over het leven. Dat herken ik heel erg, want ik sta nu op een heel belangrijk punt in mijn leven. Ik ben bezig met het maken van hele belangrijke keuzes. Ik moet nu bedenken wat ik met mijn leven wil. Ja, ik kan ook wel gewoon gaan werken, omdat ik er misschien geen zin in heb om nog een paar jaar te studeren, maar dan weet ik dat ik over een paar jaar als ik ouder ben spijt krijg over deze beslissing. Werken, dat valt al meteen af. Ik wil dus studeren, maar wat wil ik studeren? Om daar een antwoord op te geven moet je ook weer zo ontzettend goed nadenken. Je moet iets kiezen wat je leuk vindt, maar het moet je natuurlijk ook liggen. De jongen koos voor een studie aan de kunstacademie, maar zag dat dit niet de juiste keuze was. Het is dan natuurlijk wel heel erg jammer om daar achter te komen, want je hebt wel een jaar weggegooid. Ik vind het heel goed dat de jongen dankzij de fase waar hij in is gekomen nadenkt over zijn leven. Hij ontdekt nu tenminste dat het restaurant waar hij werkt niet zijn doel is. Zijn doel ligt ergens anders, en dat moet hij zoeken. Voor hetzelfde geld was hij niet in die fase gekomen en werkte hij over dertig jaar nog steeds in dat restaurant. Wat voor leven heb je dan nog? Ik denk niet dat dat mij gelukkig zou maken. Misschien als ik een lieve man zou hebben en leuke kinderen, zou het wel leuk zijn om zo af en toe daar nog te werken, maar voor een fulltime baan, nee, dat houdt niemand denk ik vol. Voordat ik het boek ging lezen had ik er nog nooit iemand over horen spreken. Nadat ik de achterkant had gelezen sprak het me aan omdat het gaat over een jonge jongen die in een restaurant werkt. Je hoort zo vaak verhalen over mensen die in de horeca werken, en wat voor voordelen, maar ook nadelen dat met zich meebrengt. Ik was daarom heel nieuwsgierig hoe deze jongen zijn werk ervaart. Tijdens het lezen leek het me best een leuk baantje. Hij deed zijn taken goed, want de baas was tevreden. Ik vond die baas alleen maar een rare vent. Volgens mij stak hij zijn neus in duistere zaakjes. Hij kocht namelijk opeens tweehonderd kilo biefstuk, en deed daar behoorlijk misterieus over. Ik vertrouw hem niet. Maar goed, hij behandelt zijn personeel redelijk goed, en dat is toch wel iets wat ook belangrijk is. Ik zou er ook best gaan werken. Als hij mij in ieder geval niet zou betrekken in zijn duistere zaakjes, wat ik hem ook niet heb horen doen. Het taalgebruik is heel allerdaags, heel makkelijk te begrijpen. Dat komt ook omdat het verhaal wordt beschreven vanuit de hoofdpersoon, en deze hoofdpersoon ligt dicht bij mij omdat hij nog vrij jong is. Het is fijn dat je alles vanuit hem meemaakt, want zo ken je zijn gedachten goed, en dus zijn kijk op het leven. Eerst vond ik dat, zoals ik al eerder zei, nogal vaag. Hij dacht namelijk aan hele gewone dingen zoals werk, uitgaan, drank, slapen, etc. Echt van die dingen waar iedereen wel over nadenkt, maar dat zijn dan bijzaken. Pas later gaat hij over het doel van het leven nadenken, en toen vond ik hem als persoon ook pas echt interessant. Ik denk zelf heel veel na. Over van alles en nog wat, maar vooral ook over het leven. Wat moet ik met mijn leven? Met welk doel ben ik hier? Hele serieuze dingen waar je een antwoord op probeert te vinden, en dat is waar hij nu ook mee bezig is. Wat ik wel slecht van hem vond is dat hij, nadat hij dus eindelijk heeft nagedacht, naar het restaurant gaat, en flessen afwasmiddel, chloor, ammonia en schoonmaakazijn over de biefstukken giet. Ik vind het belachelijk dat hij dit doet. Ik snap best dat hij iets duidelijk wil maken, namelijk dat bederf de weg is van alle vlees, maar om dat op zo'n manier duidelijk te maken, dat vind ik geen manier van zaken. Hij had ook een plakje vlees kunnen pakken, en daarover wat heen kunnen gieten, maar honderdvijftig kilo biefstuk? Dat gaat mij te ver. Dit boek heeft mij geleerd dat je goed na moet denken voordat je een keuze maakt. Een verkeerde keuze is namelijk zo makkelijk gemaakt. Je moet heel veel dingen tegnover elkaar afwegen om de juiste keuze te maken. Ik denk dat je altijd wel een paar keer meemaakt dat je foute keuzes maakt, maar daar kun je dan tenminste van leren.