Jenny. Bernlef (1937-heden), “Hersenschimmen”/ Amsterdam; Querido, 37e druk 1994 (1984). 166 pagina’s
Motto: A touching dream to which we are all lulled
But wake from separately
Philip Larkin
Op de omslag staan in zwart en blauw 3 huizen met erdoor heen een soort spookachtige figuren. Dit duidt op de titel. Ik heb dit boek gekozen omdat ik er al wat van gehoord had. Het boek is ingedeeld in 9 niet genummerde hoofdstukken die gescheiden worden door een regel wit. Elk stuk begint met een cursief gedrukte zin. Elk hoofdstuk is 1 dag. De vertelwijze is in de ik-vorm, maar aan het eind van het boek praat Maarten, de hoofdpersoon tegen en over zichzelf. Het verhaal speelt zich af in Gloucester in het Noordoosten van de Verenigde Staten. Er zijn flashbacks en die spelen zich af in Nederland. De vertelde tijd is 8 dagen, maar met de flashbacks is het ongeveer 60 jaar. Maarten klein woont al vijftien jaar samen met zijn vrouw Vera in Gloucester. Op een Zondag merkt Maarten dat er wat met hem aan de hand is: hij wacht op de schoolkinderen, denkt dat het ochtend is en hij vergeet allemaal dingen. In die nacht kan hij niet slapen en gaat hij zitten puzzelen. Da dag erna maakt hij weer allemaal vergissingen en vergeet dingen: hij ziet het meisje aan de bar aan voor een vriendin van vroeger. Dan gaat hij een rondwandeling maken en raakt zijn hond kwijt. Hij wordt door Vera gevonden. Hij maakt dan thuis nog meer fouten: hij vraagt een kennis, Ellen Robbins naar haar dode man Jack, hij weet niet meer wie zijn eigen dochter is en hij wil dinsdags naar de IMCO, een zeevis-bedrijf, gaan om te werken. Hij gaat naar een huisje in de duinen, alwaar hij de deur forceert en in gedachten een speech houdt voor de mensen van de IMCO. Dan ineens weet hij waar hij is en gaat naar huis. Vera had een dokter gebeld en die zei dat ze met foto’s zijn geheugen weer moest verbeteren. Dit lukte niet echt goed. Maarten kan zich alleen nog maar dingen van heel vroeger herinneren, zoals de hongerwinter, zijn moeder, zijn vader enz.. Als de dokter dan een keer langs komt weet Maarten niet meer wie hij is en dan kan hij zich ook niet meer goed uitdrukken. Toen de buurjongen, William Cheever, kwam vroeg Maarten hem herhaaldelijk naar zijn dode hond Kiss.