Berry heeft eigenlijk altijd eerlijk willen zijn, maar als je eenmaal begint met liegen kan je meestal niet meer stoppen. Hij leeft in een web met leugens en moet zich altijd anders voordoen. Hij wilt liever in zijn verzonnen betere wereld leven.

Het boek eindigt precies waar het is begonnen. Hij verteld zijn verhaal over hoe hij in de gevangenis terecht is gekomen en over dat hij met vier jaar strafvermindering vrijkomt en geen relatie meer heeft met Thera.

De motieven in dit verhaal zijn: oesters, want Berry en Thera eten vaak oesters in het restaurant Nam Kee. Nadat de relatie over is gaat hij nog vaak terug naar Nam Kee om oesters te eten en het gevoel van hun relatie terug te krijgen. Horoscoop lezen komt ook veel terug in het verhaal, Thera en Berry doen dit allebei best vaak. En als laatste leugens en bedrog, Berry liegt namelijk heel veel en iedereen heeft een ander beeld van hem.

Verhaalstructuur

Het vertelstandpunt is in de ik- persoon. Berry is de alwetende verteller, want hij verteld alles achteraf. Het verhaal loopt niet chronologisch, want hij verteld hij in de gevangenis is beland en het begint en eindigt in hetzelfde moment.

De verteltijd en de vertelde tijd sluiten goed op elkaar aan. De vertelde tijd is namelijk een paar maanden en de verteltijd is 320 bladzijdes.

Er zijn veel manieren gebruikt om spanning op te wekken in dit verhaal, een paar van die manieren zijn bijvoorbeeld: open plekken, want je weet niet hoe Berry in de gevangenis is beland en dit wordt steeds duidelijker als je verder leest. Maar er zijn ook open plekken die voor altijd open blijven, we weten niet waarom Thera het uit heeft gemaakt met Berry en nooit meer contact met hem wilde. En vooruitwijzingen, omdat het verhaal auctoriaal verteld is komen er soms vooruitwijzingen in voor. En vooruitwijzingen zorgen ervoor dat je het verhaal door wilt blijven lezen om erachter te komen waar de verteller naar verwijst.

Gegevens over de auteur

Kees van Beijnum heeft veel verschillende soorten boeken geschreven; De vrouw die alles had, Het verboden pad, en Een soort familie. Ik heb bij Kees van Beijnum geen kenmerkende motieven en thema’s kunnen vinden, hij schrijft wel voornamelijk in het genre psychologische roman.

Kees van Beijnum is een gewaardeerde en populaire auteur. Hij heeft zes boeken die zijn verfilmd en hij was ook genomineerd voor de AKO literatuurprijs met Dichter op de Zeedijk. Hij is daarom dus een succesvol auteur. Kees behoort niet tot een bepaalde stroming, want hij schrijft hele verschillende boeken en geeft niet de voorkeur aan een bepaalde stroming.

Eigen oordeel

Ik heb dit boek gekozen, omdat mevrouw van de Akker zei dat dit een goed boek was. Het zou niet te saai en moeilijk zijn en dat is helemaal waar.

Met Berry kon ik me niet goed identificeren, want hij leefde helemaal in zijn eigen wereld vol met leugens en ik ben iemand die liever de waarheid spreekt. Ik kon me niet vinden in de manier waarop hij denkt, hij wilt liever denken dat alles goed gaat en een ideale werkelijkheid creëren en doen alsof hij erin leeft, dan die de werkelijkheid probeert uit te laten komen. Ik kan me niet voorstellen dat je zolang blijft liegen tegen jezelf en anderen, want iedereen weet dat leugens altijd uitkomen. Tegen mensen liegen over wie je bent, gaat er namelijk niet voor zorgen dat je een ander persoon wordt en dat mensen meer om je gaan geven. Ik vond het niet storend dat ik me niet met hem kan identificeren, want ik vond het wel interessant om te lezen hoe hij over alles dacht.

Ik vind Berry een boeiend personage, omdat er veel diepgang in zijn karakter zit en omdat hij niet helemaal deugt. Als lezer is het toch lastig om toch niet aan zijn kant te staan, omdat je wel veel medelijden krijgt met hem. Als hij zijn verhaal vertelt, is het vrijwel onmogelijk om hem niet te begrijpen, om niet met hem mee te leven, en om niet meer te zien dan een jongen die zijn leven heeft vergooid.

Het thema van het boek vond ik heel interessant, omdat het best ver van mijn bed ligt. Berry’s leven verschilt heel erg van dat van mij en daarom vond ik het heel fascinerend om daarover te lezen. Berry en Thera hadden allebei wat met zich anders voordoen dan ze zijn en Berry’s motto is dan ook:

“I wish my life was a nonstop Hollywood movie show.”

De schrijfstijl is heel modern, en makkelijk te lezen. Ik had het door het makkelijke taalgebruik, daarom dus al snel uitgelezen. De schrijfstijl is soms een beetje grof, maar het past wel bij de mensen over wie dit boek is geschreven en de jongeren van tegenwoordig. Door het moderne en grove taalgebruik is het voor jongeren dus ook een leuk en interessant boek om te lezen.

Ik vond dit een heel interessant en bijzonder boek, het was heel leuk om een kijkje te nemen in Berry’s leven en ik vond de schrijfstijl heel fijn. Het boek past wel bij me, want ik lees wel vaker psychologische romans. Ik zou wel meer van Kees van Beijnum willen lezen, want ik vond dit boek heel interessant.