Verwachting vooraf

Het was het eerste boek van de lijst wat ik zag staan in de bibliotheek, de titel sprak me erg aan. Hij deed me denken aan de ceremonie van de mh17. Ik had nog nooit van de auteur gehoord en ik heb ook geen andere boeken van hem gelezen.

Samenvatting

In het begin van het boek zijn het twee losse verhaallijnen dus in deze samenvatting beschrijf ik ze afzonderlijk, in het boek lees je de stukjes door elkaar.Pontus Beg is de politiecommissaris van Michailopol, hij is 53 jaar, is nooit getrouwd en heeft geen kinderen. Pontus is niet tevreden met zijn leven, naast de maandelijkse vrijpartij met zijn huishoudster heeft hij niet veel contact met vrienden of dierbaren in zijn leven. Doordat hij een oude Rabbijn op joodse wijze moet begraven komt hij er achter dat hij van Joodse afkomst is. Hij wordt bevriend met de laatste Rabbijn van de hele stad en leert van hem veel over het leven en wat het jodendom inhoud. Op een dag komt er een groep verwilderde vluchtelingen in Michailpol, hij laat ze oppakken. Ze zijn ernstig uitgehongerd en ze hebben een menselijk hoofd in hun bagage. Hij wil er achter komen maar niemand wil het vertellen, de jongen vertelt het meeste over de reis. Uiteindelijk helpt Pontus de jongen en regelt dat hij naar Israël kan.Said Mirza, meestal “de jongen” genoemd wordt er door zijn familie op uit gestuurd om naar een nieuw land te gaan, een beter leven te zoeken. Hij steekt de grens over samen met een groep vluchtelingen in een vrachtauto, daarna lopen ze recht de woestijn in. Ze hebben geen eten en er is nergens een teken van leven, één voor één sterven er mensen van dorst, honger of vermoeidheid. Iemand vermoord de Ethiopiër  die ook in hun gezelschap is en vanaf dat moment gaat alles goed, ze vinden een dorp waar eten is en volgen van daaruit een bandenspoor en komen aan in Michailpol. Daar worden ze opgepakt door de politie en verhoord over het hoofd wat in hun bagage is gevonden. De vrouw bevalt van een gezonde zoon maar sterft zelf en de jongen gaat naar Israël met hulp van Pontus Beg.

ersonages

Karakterbeschrijving: Er zijn meerdere hoofdpersonen maar voor deze beschrijving kies ik er één.

Said Mirza, (wordt in het boek “de jongen” genoemd) is een dappere intelligente en sterke jongen. Dat merk je aan de manier hoe hij reageert op dingen en het feit dat hij de reis zo lang volhoudt. blz.101 Hij had gehuild toen ze het hem vertelden. Veeg je tranen af, zei zijn moeder, je wilt toch een man zijn? Een man draagt wat op zijn schouders is gelegd en klaagt niet. De jongen klemde zijn kaken op elkaar en huilde niet meer.

Ontwikkelingen: Aan het begin van het boek is het een onschuldige jongen die nog niet veel geweld of leed had meegemaakt, aan het einde van het boek heeft hij veel meegemaakt en doorstaan, toch is hij hierdoor niet verbitterd. Hij is nog steeds optimistisch en droomt nog steeds over een betere toekomst.

Relaties: In het begin in de groep is de jongen meestal bij de vrouw, maar als zij een relatie krijgt met de man uit Asjchabad is hij meestal alleen. In de groep kon je niemand vertrouwen, het was iedereen voor zich. Later als hij al in Michailpol is ontwikkeld hij een band met Pontus.Moeilijkheden: Op de reis komt de jongen oneindig veel moeilijkheden tegen. Dorst, honger, kou, hitte, slechte schoenen, slaaptekort, dreiging van de groep, heimwee en nog veel meer lichamelijke en geestelijke tekortkomingen of ongemakken, dit heeft als gevolg dat hij gevoelloos wordt.

Kijk op de Werkelijkheid: Als de jongen heel moe is en heel veel dorst heeft tijdens dat hij door de woestijn loot verandert zijn waarnemen, tijdens het lopen bevindt hij zich meestal in zijn droomwereld, waar er vaak overvloed is waarvan hij niks heeft in de echte wereld. Vaak heeft hij ook hallucinaties van een stad in de verte of dromen die werkelijkheid lijken.

Personen: Said Mirza: Ik vind dit een zeer sympathiek persoon. In het begin van het boek laat hij zien dat hij erg dapper is als hij erop uit gestuurd wordt door zijn familie. Door de hele reis te overleven laat hij zien dat hij sterk is. Tijdens de reis verliest hij ook niet zijn verstand of respect voor andere mensen, zoals de meesten in de groep dat wel doen. blz. 163 Soms stond de vrouw stil. Ze boog voorover en raapte iets op. Ze bracht het naar haar mond. Toen ze zich opnieuw vooroverboog, was de jongen met een sprong bij haar. ‘Wat heb je daar?! Wat eet je?!’ Tot zijn stomme verbazing zag hij dat ze een hand vochtige aarde had opgeschept en die leeg at. Zand kleefde aan haar lippen. De jongen pakte haar bij de schouder, zijn gezicht vertrokken van walging. ‘Hou op!’

Na de reis heeft hij nog steeds levenslust en drang om een beter leven te vinden.

‘Is het een hek?’ vroeg de jongen na een tijdje. ‘Hier is het een hek. Verderop, naar het noorden, werken ze met infrarood, mobiele teams, satellieten zelfs. Ze hebben nachtkijkers. Potdicht.’ De jongen snoof. ‘Niet voor mij.’ ‘Ook voor jou.’ ‘Ik kan me klein maken…’ ‘Maar niet onzichtbaar.’ De jongen speurde de horizon af. ‘Huizen!’ zei hij verbaasd. Zo dichtbij was het beloofde land nog niet geweest. Het leek voor het grijpen, hij hoefde zijn arm maar uit te strekken...

Pontus Beg: In het begin van het boek had ik geen sympathie voor dit personage, hij heeft veel zelfmedelijden en kan zijn woede niet inhouden, zelfs als het om zijn werk gaat. blz. 80 Beg smeet hem tegen de vrachtwagen. De man lachte. ‘Ga je me nu aftuigen? Omdat ik zeg dat je loopt te stelen?’ Beg haalde uit over zijn gezicht met de wapenstok. Jankend kromp de chauffeur ineen. ‘Niet doen, man, niet doen!’ De wapenstok zwiepte, helwitte woede brandde achter Begs voorhoofd. Hij raakte hem op zijn rug, zijn benen, krimpend als een regenworm probeerde de man zich klein te maken, zich op te rollen, in de aarde te verdwijnen.