Titel: Boy 7
Auteur: Mirjam Mous
Bladzijden: 284
Uitgever: Unieboek, het spectrum

Mening
Ik vind het boek heel leuk. Ik weet dat het standaard klinkt, maar het is zo. Ik vond het boek leuk, omdat er zo veel gebeurt; het is eigenlijk nooit saai. Je leeft zo mee met het boek, dat je bijna denkt dat je er zelf in speelt. Het boek is ook spannend, omdat Seven in een soort spel terechtkomt en hij alles over zichzelf weer moet ontdekken; hij denkt dat hij vrij is, maar eigenlijk wordt hij in de gaten gehouden. Ik vind het boek ook een beetje zielig, omdat Seven in het begin niks meer weet: niet eens zijn naam, waar hij is, wat hij lekker vindt of hoe hij eruit ziet.

Samenvatting
Ik word wakker en kijk om me heen. Ik lig ergens in het gras en kan me niets herinneren. Hoe kom ik hier terecht? denk ik. Ik zoek wanhopig naar aanwijzingen. Ik probeer te lopen, maar er komt stekende pijn vanuit mijn voet, waardoor ik niet kan lopen; ik moet dus kruipen. Dan zie ik een weg en een tas en denk bij mezelf: 'Ja, wie ben ik eigenlijk? Zou die tas van mij zijn?' Ik besluit erin te kijken en ben erg teleurgesteld over de inhoud: een pizzakaart en wat geld; altijd welkom. Wanneer ik verderkijk, zie ik een telefoon. Er staat een voicemailbericht op: ‘Geen politie. Je naam is Boy Seven.' Oké, ik ben dus Boy Seven. Ik hoor een naderende auto en vergeet meteen de pijn in mijn enkel. Ik ren naar de weg en zie inderdaad een auto met een meisje achter het stuur. Ze stopt. Haar naam is Lara.

We rijden samen naar het motel van haar tante Bobby, waar ik voorlopig kan blijven. Lara geeft me wat kleren. Als ik mezelf in de spiegel zie, schrik ik en kan ik voor een moment geen woord uitbrengen. 'Wow. Dit ben ik, Boy Seven.' Het voelt vertrouwd. Ik kijk nog eens in mijn tas en zie een afbeelding van een raar grijs gebouw. Ik vraag Lara of ik haar laptop mag gebruiken.

Als ik de menukaart van de pizzeria beter bekijk, zie ik een telefoonnummer en ik besluit te bellen. Een vrouw neemt op en ik kom erachter dat de Pizza Hut in Flatstaf is. Ik merk nu pas hoe moe ik ben en besluit te gaan slapen.

Als Lara mij de volgende ochtend wakkermaakt, ga ik met haar mee naar Flatstaf. Daar ontdek ik eigenlijk niets. Ik heb wel honger, dus ik besluit pizza te gaan eten bij de Pizza Hut die ik vorige avond heb gebeld. Daar aangekomen vraagt de serveerster niet eens wat ik wil. 'Sam Walters,' zegt ze joviaal, 'lang niet gezien, Lara!' Ik ben er stil van. Sam Walters is dus mijn naam.

Heden
Ik sla het schrift dat ik in mijn tas vond, open. Ik ben nooit echt een brave jongen geweest; ik zocht altijd de grenzen en de spanning op en merkte al gauw dat ik handig ben met computers. Ik begon met het kraken van internetbedrijven, zodat daar het internet plat lag. Al snel werd het te makkelijk en ik haalde alleen maar slechte cijfers. Toen bedacht ik om in te breken in de school en mijn cijfers te verbeteren. In het begin lukte het en had niemand iets door. Maar na een tijdje steeg het naar mijn hoofd en veranderde ik al mijn onvoldoendes in tienen. Ik werd verdacht van fraude en moest naar een jeugdcomplex, waar ze mijn gedrag zouden veranderen (het jeugdcomplex is het grijze gebouw op de afbeelding in de rugzak). Ik mocht mijn moeder, vader en zusje voor een onbepaalde tijd niet meer zien.

Toen ik binnenkwam in het internaat, zag ik zes jongens. Ik stelde me netjes voor: 'Hoi, ik ben Sam Walters!' Iedereen schrok zich dood. Een witpak (bewaker) riep: ‘Die naam wil ik niet meer horen! Je heet nu Boy Seven.’ Ik keek beteuterd rond de tafel en kreeg een bord met vies eten. Ik besloot het aan iemand anders af te staan.

Ik sliep samen met Boy Six, Louis. Toen ik hier net was, heeft hij me een schrift en een pen gegeven; dat was het begin van onze vriendschap. We moesten hoe dan ook ontsnappen. Op een avond werd Boy Two meegenomen; de volgende ochtend kwam hij terug met een rare bobbel achter zijn oor. Ik ben er al snel achtergekomen dat de witpakken sindsdien de leiding over hem hadden, want die grote mond die hij eerst had, was weg zodra een witpak op een knop van een alarmkoord drukte.

Nu ben ik allang blij dat ik heb bedacht om alles in een schrift te schrijven; dan hoef ik daar in ieder geval niet over te stressen. Ik ben al veel wijzer dan eerst. Ik besluit samen met Lara, die ik niet meer vertrouw, naar Flatstaff te gaan om uit te zoeken waarvoor de sleutel is. We gaan langs allemaal banken, waar stuk voor stuk hele dikke rijen boze mensen staan. We zijn naar alle banken in de buurt geweest; zonder succes.

Midden in de nacht schikt Louis wakker door geschreeuw en weet zeker dat het Four is. Ik vraag me af waarom hij werd meegenomen, maar het zal vast niets goeds zijn. De volgende ochtend vraag ik Boy Five (zijn kamergenoot) of hij weet wat er met hem is gebeurd, maar deze wist van niks. Waarschijnlijk hebben de witpakken hem bewusteloos gemaakt, voordat ze Four meenamn. Bij het ontbijt was Four niet erg aanwezig en at hij niet zoveel als gewoonlijk. Ook kon hij ineens klimmen in de touwen, terwijl normaal hij amper omhoogkomt. Als ik beter kijk, zie ik ook bij Four een bobbel achter zijn oor en ik wordt doodsbang.

Diezelfde dag heeft Louis een pasje, een deurpas, gestolen, om zo uit onze kamer te ontsnappen om onderzoek te doen. We liggen in ons bed en wachten tot we niks meer op de gang horen. Dan sluipen we onze kamer uit. We wachten in een kamertje van een witpak, die koffie gaat halen. Louis laat het ene na het andere in zijn zak glijden ik vermoed dat hij een inbreker was, voordat hij hier kwa. Na onze geslaagde actie, gaan we slapen en verstoppen we onze spullen in het plafond.