Dit zijn de namen door Tommy Wieringa

5.2

Boekverslag door een scholier
5e klas vwo | 506 woorden
14 januari 2017
13 keer beoordeeld

5.2

13 keer beoordeeld

Pontus Beg is commissaris van politie in Michailopol, een perifere grensstad in de steppe. Als de winter invalt, wordt er een groep uitgeteerde vluchtelingen gesignaleerd in de straten van zijn stad. Niemand weet wie zij zijn, hun spookachtige aanwezigheid veroorzaakt angst en onrust. Als ze uiteindelijk worden opgepakt, wordt in hun bagage het bewijsstuk van ee…

Pontus Beg is commissaris van politie in Michailopol, een perifere grensstad in de steppe. Als de winter invalt, wordt er een groep uitgeteerde vluchtelingen gesignaleerd in de str…

De barre reis van de migranten raakt gaandeweg het onderzoek verweven met de ontdekking die Pontus Beg doet over zijn eigen afkomst. De ontmoeting met een oude rabbijn, de laatste Jood van Michailopol, leert hem de werkelijkheid kennen over zichzelf. Zijn plaats in de wereld is een andere dan hij altijd heeft gedacht.

Dit zijn de namen is een waar kunststuk: Tommy Wieringa weet de duistere binnenwereld van de mens met humor en wijsheid te verbinden aan de grotere thematiek van immigratie, de vraag naar wie wij zijn, en of verlossing mogelijk is.

Oefenen voor je mondelingen?

Komen je mondelingen er aan en wil je oefenen? Probeer onze Boekenquiz. We stellen je open vragen over de gelezen boeken.

ADVERTENTIE

Overweeg jij om Politicologie te gaan studeren? Meld je nu aan vóór 1 mei!

Misschien is de studie Politicologie wel wat voor jou! Tijdens deze bachelor ga je aan de slag met grote en kleine vraagstukken en bestudeer je politieke machtsverhoudingen. Wil jij erachter komen of deze studie bij je past? Stel al je vragen aan student Wouter.

Meer informatie

Titel: Dit zijn de namen
Auteur: Tommy Wieringa
Plaats van uitgave: Amsterdam
Uitgeverij: De Bezige Bij
Druk: zesde druk
Jaar van uitgave eerste druk: 2012
Jaar van uitgave zesde druk: 2013

Geloof als kompas
‘Dit zijn de namen van de zonen van Israël die naar Egypte getrokken zijn, - zij waren allen, met hun familie, meegekomen met Jakob.’ Hierna volgen de namen. Dit staat in het eerste hoofdstuk van het Bijbelboek Exodus geschreven. Dit zijn de namen weerkaatst het verhaal van deze uittocht. Nu gaat het alleen niet over een volk, maar over vluchtelingen. Deze vluchtelingen trekken naar het westen. Ze komen overal vandaan en vertegenwoordigen de mensheid: oud, jong, man, vrouw. Naarmate ze verder komen, neemt de eenstemmigheid af. Overleven betekend namelijk ieder voor zich en dat is precies wat de individuen denken. Er vallen doden, maar ze moeten verder. Uiteindelijk bereiken ze een stad. Dit is de ene verhaallijn. De andere gaat over Pontus Beg. Beg is de commissaris van de politie. Hij is vrijgezel en nieuwsgierig naar zijn afkomst. Op een dag wordt er een groep vluchtelingen aangetroffen in de stad.

Hier komen beide verhaallijnen samen. De vluchtelingen worden ondervraagt door Beg en moeten hun namen geven. Parallel aan dit verhaal loopt de zoektocht van Beg naar zijn verleden. Deze zoektocht brengt hem dichter bij oude bekenden en zorgt ervoor dat hij ergens bij hoort.

De taal in Dit zijn de namen is erg sober, maar mooi geschreven.

Wieringa heeft een boek geschreven over het nut om een geloof als kompas te volgen. Dat is in het geval van de vluchtelingen erg letterlijk op te vatten. De moord op de neger laat zien waartoe de mens in staat is. Wieringa weet de strijd van de vluchtelingen goed te verbeelden. Er komt van alles aan bod, zoals de wanhoop, het lijden, het bestelen van overlevenden en zelfs moord.

Dit zijn de namen is heel realistisch en van deze tijd. Tegenwoordig zijn er namelijk veel vluchtelingen. In dit verhaal wordt de vluchtelingen een bestemming waar het beter is beloofd, maar tijdens deze zoektocht worden ze geconfronteerd met de harde werkelijkheid van concurrentie, corruptie en misleiding.

In de verhaallijn van de vluchtelingen wordt eerst de grote lijn verteld in de vorm van een reisverslag. Hierna worden om de beurt de verhalen van de vluchtelingen verteld. Tijdens de verhaallijn van Pontus Beg maakt Wieringa gebruik van geschreven bronnen. Hij citeert namelijk passages uit de Thora en Bijbel.

Soms ligt de thematiek van het geloof er te dik bovenop, dit is jammer. Dit is vooral het geval wanneer Beg zich met de vluchtelingen bezighoudt. Hij ondervraagt ze vooral over opoffering, vergeving en martelaarschap. Ik vind dat hij te ver gaat wanneer hij de jongen ‘kleine Mozes’ noemt en hem vraagt of hij Jood wil worden om naar Israël te reizen.

Desondanks vond ik het een heel goed boek en ik heb er erg van genoten. Ik zal het zeker aanraden. Vooral in deze tijden waar mensen niet veel begrip voor vluchtelingen tonen.