Feitelijke gegevens
- 4e druk, 1926
- 191 pagina's
- Uitgeverij: Prisma-boeken
Flaptekst
Theo Thijssen, de beste schrijver over kind en onderwijs die Nederland heeft opgeleverd, is in 1879 in Amsterdam geboren, uit een klein burgergezin in de Jordaan. In 1898 kwam Thijssen op een Amsterdamse volksschool in het onderwijs. Tot 1921 bleef hij actief onderwijzer, en hoewel hij sindsdien als bestuurslid van de Bond van Nederlandse Onderwijzers, als kamerlid en Amsterdams gemeenteraadslid ander werk om handen kreeg, is hij in zijn hart nooit anders dan onderwijzer gebleven. Want Thijssen was onderwijzer van harte, hij geloofde niet in glanzend ongepoetste pedagoochelarij, of in gladde methodiekjes; hij hield van kinderen, en hij vond het allemachtig leuk om ze wat bij te brengen. Men kan er de kinderen van zijn klas nu nog om benijden. Gelukkig is er van deze groothartige mens, ook na zijn dood (1943), iets bewaard gebleven. Want Theo Thijssen was een rasschrijver, en heeft in een vijftal onvergelijkelijke boeken de ervaringen van kind en onderwijzer neergelegd. In 1923 verscheen Kees de Jonge, het reëelste en hartveroverendste boek dat over een jeugd in Amsterdam geschreven is. in 1925 Schoolland, in 1926 gevolgd door De gelukkige klas, beide de amusante beschrijving van het samenleven van klas en onderwijzer. In 1927 verscheen de felle aanklacht tegen kindervernietiging door milieu en school: Het Grijze Kind. In 1932 tenslotte Het taaie ongerief, een humoreske op het thema kledingmisère van wieg tot graf. De officiële literatuur heeft altijd een beetje schichtig om Thijssen heen gelopen. Maar de lezers zijn deze schrijver met humor, vertellersgave en zuiver gevoel nooit ontrouw geworden. Tussen het werk van veel verbleekte grootheden is dat van Thijssen nog springlevend.
Eerste zin
Het is eigenlijk 'n beetje misdadig, wat ik nu ga doen: weer m'n dagboek voortzetten.Samenvatting
Meneer Staal, docent in hart en nieren, geeft les op een Amsterdamse school. Hij leeft echt voor zijn vak en doet er alles aan om zijn leerlingen zo goed mogelijk te ontwikkelen. Toch is dit niet altijd makkelijk. De Amsterdamse school waarop hij les geeft is namelijk geen standaard school. Er zitten veel arme leerlingen bij hem in de klas die stinken en zelfs geen geld hebben voor een verjaardagstraktatie. Dit is dus iets waar hij heel voorzichtig mee om moet gaan.
Omdat meneer Staal heel erg van zijn beroep houdt wil hij zijn ervaringen in de klas vast leggen in een dagboek. Op een dag begint hij dus met het schrijven van een dagboek. Hij schrijft er niet elke dag in, maar probeert toch wel wekelijks verslag te doen van zijn docentschap. De vrouw van meneer Staal mag echter niet weten dat hij bezig is met het verslag doen van zijn lessen. In het geheim schrijft hij dus in zijn dagboek. Zijn vrouw denkt dat hij bezig is met het leren van de Franse taal.
Ook de school ontwikkelt zich alsmaar verder en verder. Er is een nieuwe regel gekomen waardoor de docenten de lessen bij moeten houden in een klassenboek. Per les moet een andere leerling in het klassenboek de les meeschrijven, zodat de directeur uiteindelijk kan zien wat er in de klas uitgevoerd wordt. Meneer Staal vindt dit in de eerste instantie grote onzin, maar besluit toch maar om eraan mee te gaan doen. Sinds die regel is er een schema opgesteld waarin elk kind aan de beurt komt met lessen maken in het klassenboek.
Regelmatig maakt meneer Staal zich zorgen en uit hij deze zorgen tegenover zijn vrouw. Zijn vrouw staat er heel erg nuchter in en probeert zich niet zo met alle problematiek te bemoeien. Tot grote ergernis van meneer Staal moet hij zijn eigen onzekerheden wegzetten en er zo veel mogelijk proberen te zijn voor zijn leerlingen.
Doordat hij regelmatig zo onzeker is en zich geen houding weet te geven in zijn klas, valt hij regelmatig uit tegen de leerlingen. Wanneer iets hem niet zint begint hij te schreeuwen tegen de leerlingen waardoor ze onmiddellijk luisteren. Achteraf heeft hij daar weer spijt van waardoor hij het weer goed probeert te maken.
Op een gegeven moment vragen de leerlingen zich af wanneer hun meester jarig is. Al jaren hebben ze meneer Staal als docent, maar nog nooit heeft hij getrakteerd in de klas. Aangezien de leerlingen zo aandringen en meneer Staal het eigenlijk ook wel leuk vindt om de kinderen te verrassen, besluit hij om met de kinderen naar dierentuin Artis te gaan. De hele middag verblijft hij hier met de kinderen. De kinderen vinden het één groot feest. Aangezien ze thuis allemaal arm zijn maken ze zoiets nooit mee. Meneer Staal zorgt ervoor dat dierentuin Artis echt een onvergetelijke dag wordt voor alle kinderen.
Daarnaast zorgt meneer Staal er altijd voor dat alle leerlingen een persoonlijke ansichtkaart krijgen wanneer ze jarig zijn. Omdat de kinderen zo arm zijn dat ze hun verjaardag vaak niet kunnen vieren, vindt hij het een mooi gebaar om de kinderen toch nog blij te kunnen maken met een ansichtkaart.
Na een lange tijd gaat meneer Staal zich zorgen maken om Louis. Hij is vaak afwezig op school en blijkt ziek te zijn. Hij heeft allerlei open wonden op zijn lichaam waardoor hij op een gegeven moment niet meer naar school kan komen. Omdat meneer Staal het ontzettend rot vindt voor Louis, besluit hij om regelmatig bij Louis thuis langs te gaan. Hier naartoe neemt hij boeken voor Louis mee zodat hij af en toe nog kan lezen. Na een hele lange tijd komt Louis uiteindelijk te overlijden door zijn open wonden.
Dit verslag gaat verder na deze boodschap.
Verder lezen
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden
L.
L.
hahahahaha
6 jaar geleden
Antwoorden