Feitelijke gegevens
- 1e druk, 2018
- 304 pagina's
- Uitgeverij: Hollands Diep
Flaptekst
Hoe kan de keuze van één persoon de toekomst van meerdere levens ingrijpend veranderen? Twee mensen houden het hoofd boven water in een wereld vol oneindige mogelijkheden. Martijn worstelt met de dementie van zijn vader en een groot familiegeheim. Sofie wil antwoorden van een oma die ze nooit gekend heeft. Los van elkaar ontrafelen ze een geschiedenis, die hen steeds dichter bij elkaar brengt.
Eclips is een betoverende roman over lotsbestemming, toeval en vrije wil; over de kracht van familiebanden en de ontwrichtende werking van geheimen uit het verleden.
Eerste zin
Nog tien minuten en alles was bepaald. Ze stond in haar kamer bij het raam en had de gordijnen aan de kant geschoven. Voor haar ogen wapperde de vitrage op de tocht. Beneden op straat was het leven op gang gekomen, eerst rustig en overzichtelijk, daarna steeds sneller. Geluiden van krantenjongens, zigzaggend over straat, waren vervangen door de zware voetstappen van fabrieksarbeidersSamenvatting
Proloog
Gloria, een meisje van 16, is zwanger en wordt door haar moeder weggebracht naar een klooster. Gloria wacht die dag zelf nog op haar vriendje, maar ze ziet hem niet. De proloog moet zich in 1957 afspelen, want na de proloog komen de verhalen van Sofie en Martijn en die spelen volgens de mededeling van de vertellers 60 jaar later in november 2017. In het verhaalheden is Gloria dus 76 jaar.
De vertellingen vanuit het verhaalheden wisselen elkaar af met twee vertellers Martijn en Sofie. Ze kennen elkaar niet. Voor het eenvoudiger maken van de samenvatting wordt er niet steeds per hoofdstuk een samenvatting gemaakt, maar is er hier gekozen voor het aparte verhaal van de vertellers.
Het verhaal van Martijn
Op 16 november 2017 gaat zoon Martijn zijn vader helpen bij diens verhuizing naar een verpleeghuis in Utrecht. Zijn vader is al op relatief jonge leeftijd aan het dementeren. Hij moet voor de verhuizing een bestelbus huren waarmee hij de meubels kan verhuizen. Die bus gaat nog een belangrijke rol spelen.
Martijn woonde met zijn ouders en zusje Femke in een klein dorp in Noord-Holland. Zijn moeder had een bijbaan als journaliste. Dat was in die tijd al heel bijzonder. Hij kan eigenlijk beter met zijn moeder opschieten dan met zijn vader. Later komt hij erachter dat zijn vader niet zijn biologische vader is. Zijn zus Femke wist het al eerder en dat verklaart achteraf de ommezwaai in haar gedrag in het gezin. Ze gaat al snel het huis uit en studeert in Maastricht waar ze de Australische student Ian ontmoet met wie ze later emigreert naar zijn geboorteland. Op het moment van de verhuizing zit ze in Australië en skypt ze met Martijn.
Met het hele gezin is Martijn in 1997 naar een kleine kustplaats in Roemenië geweest om daar de zonsverduistering op 11 augustus bij te wonen. Hij raakt er erg door gefascineerd en hij gaat ook later dan ook sterrenkunde studeren. De natuur staat bij de eclips gewoon stil en de dieren gedragen zich op een heel bijzondere manier. Bij een college over kwantummechanica raakt Martijn erg onder de indruk. Het gaat in je leven om keuzes maken. Die ene keuze maakt een heel andere wereld dan een andere keuze.
Martijn ontdekt bij de voorbereiding van de verhuizing van zijn vader ook een doos met brieven. Het zijn liefdesbrieven van zijn opa aan ene Gloria, geschreven in de herfst van 1957. Maar de brieven werden door Gloria nooit beantwoord, weet Martijns vader. Martijn vindt in de laatste brief ook een opmerking over een ketting met een saffier en dan heeft hij ook ineens die ketting in zijn hand. Die heeft hij als veertienjarige jongen ooit gekocht bij een antiquariaat. Toeval of noodlot?
Een ander voorval uit zijn jeugd is het natuurverschijnsel van de kometenregen op Schiermonnikoog. Ook daar gaat Martijn met zijn ouders heen. Op het moment 's nachts dat de meteorieten vallen, zegt zijn vader dat hij niet de biologische vader van Martijn is. Hij doet dat als ze samen op een bunker zitten. Zijn ouders hebben het Femke ook verteld toen die 16 werd. Die was zich vanaf dat moment anders gaan gedragen in het gezin. Ook Martijn heeft er moeite mee. Femke en Martijn hadden dezelfde anonieme donor, omdat zijn eigen ouders geen kinderen konden maken.
(blz. 87) Zo op het eerste gezicht was er sinds gisteren niets veranderd. Mijn vader zag er hetzelfde uit. De koffie die hij dronk was nog net zo zwart als op de boot en de laag roomboter die hij op zijn croissant smeerde nog even dik. Visueel was er niets veranderd, maar feitelijk was alles anders. De man die ik papa noemde, was niet meer mijn vader. Nooit geweest zelfs.
Een paar dagen later vertelt Martijn het geheim aan zijn vriend Guido. Hij neemt het zijn moeder ook erg kwalijk dat ze het niet eerder heeft verteld. Er is vanaf die dag op Schiermonnikoog een voor-nu en een na-nu. Jarenlang zagen Femke en Martijn in elke voorbijganger een potentiële vader. Dat was een moeilijke periode.
Op een vakantie in Andalusië wordt de moeder van Martijn gestoken door een wesp en ze overlijdt ter plekke. Volgens Martijn begon daar de mentale aftakeling van zijn vader. Later gaan ze met het gezin de as op zee verstrooien, maar door een speling van de wind komt veel van de as neer op het lichaam van Martijn.
Het verhaal van Sofie
In het verhaalheden heeft Sofie zich voorgenomen om op 16 november 2017 een bezoek te brengen aan haar biologische oma Gloria. Ze is erg nerveus. Reist eerst per trein naar Utrecht, maar omdat er een ongeluk op het spoor is gebeurd (zelfmoord) zijn er grote vertragingen. Ze gaat terug om thuis haar auto op te halen. Dan reist ze naar haar oma die ze voor de eerste keer ontmoet. Haar echte oma vertelt haar het verhaal van de geboorte van haar kind en het afstand doen van de moeder van Sofie. Sofies ouders zijn naar Spanje verhuisd om daar een B&B-te beginnen.
Tijdens haar jeugd heeft Sofie vaak aan haar 'stiefoma' gevraagd of ze meer van haar tante hield dan van haar moeder. Sofie denkt ook terug aan de dag dat haar vader gevallen was bij het verwisselen van een lamp. Hij had hersenletsel en moest lang revalideren. Bij de revalidatie speelt haar vader steeds een chanson van Edith Piaf af. "Non je ne regrette rien." (Nee, ik heb nergens spijt van). In die periode van revalidatie krijgt Sofie op school een nieuwe vriendin Layla. Ze worden dik bevriend en gaan naar dezelfde brugklas op het Lyceum. Ook de eclips maakt Sofie met een vriendengroep mee. Ze raakt er eveneens door gefascineerd.
Bij de geboorte van een nichtje dat Sofie even mag vasthouden, snapt ze niet hoe een moeder een kind kan afstaan.
Sofie reist met de auto weer naar Utrecht. Onderweg springt de radio aan. Het Chanson van Edith Piaf klinkt. (Toeval?) Ze is te vroeg bij het adres en wacht in de auto. Ze denkt na over haar studie Culturele Maatschappelijke Vorming in Nijmegen. De mensen bij wie ze op kamers zit, zijn aardig. De man heeft in de oorlog op Schiermonnikoog voor de Duitsers gewerkt en bunkers gemaakt. Zijn vrouw Fien ontmoet hem daar. Wim had sabotage gepleegd en de bunkers onbruikbaar gemaakt.
Toen Fien stierf, mocht Sofie nog wel in het huis in Nijmegen blijven wonen; ze zorgde voor de kat die daarna ook dood ging. Symbolisch gaat ze die kat met Layla begraven op ..... Schiermonnikoog. Layla die kunstenares is, laat Sofie op een keer zien hoe kwantummechanica werkt.
Op bezoek bij oma Gloria vraagt die of Sofie wel eens de echte liefde gekend heeft. Dan volgt een flashback met de natuurkunde student Bart in Leiden met wie ze een leuke tijd heeft gehad. Maar na een tijdje maakt Bart het uit en Sofie is er ondersteboven van.
Daarna geeft oma Gloria aan dat ze met een buurjongen is getrouwd, nadat ze het kind had afgestaan.
Het verhaal van Gloria
Gloria vertelt (personaal) dat ze met haar moeder drie uur moest reizen, voordat ze in een klooster kwam. Het is de bedoeling dat ze haar kind zal afstaan. Ze voelt zich erg eenzaam, hoewel de andere meisjes best aardig voor haar zijn. Het meisje Fiona krijgt eerst haar baby en gilt van de pijn. Later beginnen ook bij Gloria (ze noemt zich in het klooster Maria) de weeën. Het wordt erg verdrietig. Ze heeft de brieven van haar vriendje nooit ontvangen. Eenmaal was ze hem later nog tegen gekomen in de stad. Toen was ze al de vrouw van een aardige man die begreep dat ze geen kinderen meer wilde.
Slothoofdstukken (Martijn en Sofie komen steeds dichter bij elkaar)
Martijn neemt afscheid van zijn vader die zich al bij de situatie in het tehuis heeft neergelegd. Als hij in de bestelbus zit, ziet hij de rugzak van zijn vader. Erin zitten vier eclipsbrilletjes en een cassettebandje van Edith Piaf. Die zet hij op. Hij heeft behoefte aan rust en rijdt de polder in. Hij zet Piaf op. Hij zet zijn auto langs de kant van de weg.
Sofie verlaat haar oma. Ze heeft de band hersteld met haar. Nu kan ook haar moeder weer contact opnemen. Ze rijdt ook de polder in. Op het allerlaatste moment ziet ze een bestelbus, maar het is te laat. Ze hoort de muziek van Piaf "Non je ne regrette rien". Het vermoeden bij de lezer zal groeien dat ze zich dood rijdt.
Epiloog
Gloria vertelt opnieuw het verhaal van de dag in november 1957. Maar nu is het verhaal veranderd. Haar vriendje (Martijns opa) komt haar nu wel halen en de afloop van het verhaal zou dan geheel anders zijn geweest. Een bepaalde keuze in je leven betekent dat er een heel ander vervolg aan komt. (Relatie met de kwantummechanica)
Dit verslag gaat verder na deze boodschap.
Verder lezen
REACTIES
:name
:name
:comment
1 seconde geleden