"Hé Vanessa, zou jij misschien een smartphone willen?", vroeg mijn vader mij laatst. Een smartphone? Zomaar!? "Ja", zegt mijn ouwe schouderophalend. Ik denk na over mijn antwoord. De meeste pubers bidden en smeken maandenlang om de nieuwste iPhone te bemachtigen. En toch zeg ik nee. 

Om de zoveel tijd begroet ik, net zoals iedereen, het nieuwe mobieltje: een beetje gegroeid, paar grammetjes afgevallen en iets meer geheugen. Vervolgens vermaak ik mijzelf - onder genot van een bakje popcorn - met het zicht op de massa’s mensen die urenlang voor de Apple Store bivakkeren omdat ze als eerste die nieuwe iPhone willen hebben.

Mijn allerliefste LG
Zelf heb ik nooit de behoefte aan een langer anorexiamobieltje gehad (die tegenwoordig zo dun is dat-'ie al buigt in je broekzak). Ik heb al eeuwen een geweldig lelijke kleine roze LG, en daar ben ik onwijs tevreden mee. Het scherm doet het nog en ik kan bellen, sms’en en mms’en (ik hoor je denken: 'wow, dat is lang geleden', of je weet niet meer wat mms is).

De beperkte mogelijkheden van mijn LG hebben ook flink wat nadelen: zo verloopt tegenwoordig vrijwel het hele leven via Whatsapp. Besluiten uit Whatsappgesprekken moeten dan ook apart per sms naar mij worden doorgestuurd. Verder is sms'sen niet echt handig, omdat het typen zo stroef gaat. Ik voel me ook altijd zo oud als ik zeg: 'ik sms je wel terug!' Een ander nadeel is dat ik geen fatsoenlijke foto’s, filmpjes of geluidsopnames kan maken.

Waarom ruil je dat lelijke mormel dan niet in voor iets met meer klasse?, vraag je je misschien af. Nou, ik heb een hartstochtelijke liefdesband met mijn lieve LG’tje, en wil hem nooit meer kwijt <3 <3 <3.
Daarnaast wil ik ook niet meedoen met elk modeverschijnsel. Als ik de kledingwinkel inloop, pak ik ook niet direct wat de paspop aanheeft. En datzelfde geldt voor de smartphone. Het past mij niet, dus ik wil-'em niet. 

Maar toch sla ik soms aan het twijfelen. Bijvoorbeeld als ik iets heb gemist in een van de vele Whatsappgroepen, of als de foto die ik heb gemaakt van veel te crappy kwaliteit blijkt. Maar vroegâh waren er al helemaal geen smartphones, en daar is nog nooit iemand van doodgegaan.

Bovendien is het ook best retro, zo'n dik mobieltje. Dus als mijn vader weer naar mij toe komt en vraagt: "Wil je écht geen smartphone Vanessa", antwoord ik met een volmondig: "Nee pap, dankjewel".