Op naar een nieuwe toekomst na de middelbare, gauw eindexamen doen, een leuk eindexamendiner en ook nog even het laatste kerstgala. Eindexamenjaar 6 vwo, het leek allemaal zo heerlijk. Met één been in de grote mensenwereld en het studentenleven én met het andere nog veilig thuis. Inmiddels weet ik beter.

Bente (17) kampt al jarenlang met een chronische ziekte, en heeft al allerlei verschillende diagnoses gekregen. Nog steeds is het onduidelijk wat ze precies heeft. Maar dat het veel verandert, dat staat vast. Op Scholieren.com vertelt ze in een reeks gastblogs over haar leven. 

Het volgen van de lessen als colleges en de rest via zelfstudie oppakken zoals op de universiteit, begon al toen ik in 4 vwo zat. En die 'volwassenheid' waar ik naar verlangde kan me nu gestolen worden: ik word al als 'volwassene' behandeld in de ziekenhuisgesprekken.
Ik weet meer dan ooit wat ik wil. En ik ben klaar voor mijn volgende stap. Hoe? Ziek zijn heeft mij de perfecte voorbereiding geboden.

'Speciaal gevalletje'

Ziek worden is niet eenvoudig. Bij mij begon het toen ik 11 was met onschuldige klachten van moeheid, griep en afvallen. Uiteindelijk bleek dit het startpunt te zijn van een lange tocht langs vele artsen, ziekenhuizen en revalidatiecentra. Want er was iets vreemds gaande; ik was een ‘speciaal gevalletje’, zoals dat heet.

Ondanks steeds meer klachten en onderzoeken was en is er nog steeds geen duidelijke diagnose. Ik heb van alles gehoord, variërend van de engste ziektes tot dat het tussen mijn oren zat. Dagelijks slik ik vele medicijnen tegen de pijn in mijn gewrichten en de moeheid. Van onbekende zijde kwam ook hulp: ik zit ineens parttime in een rolstoel. Ja, ik wist ook niet dat dát kon. Verder maak ik tijdens mijn slechte dagen zeer goede vrienden met de bank. De bank en ik kunnen het ontzettend goed vinden. Hoewel we soms moeilijk afscheid kunnen nemen, zijn de dagen zonder hem buitengewoon heerlijk. De diagnoses komen en gaan, maar inmiddels boeit het me minder.

Lange weg

Maar dat is een lange weg geweest: van me afzetten tegen alles wat ik niet kon, tot zo hard mogelijk schreeuwen dat ik alles wel kon, tot het accepteren dat het niet meer gaat op de manier die ik gewend was. Laatst vroeg een goede vriendin me: "Wat vind je nu het ergste?" Als je me die vraag een jaar geleden had gesteld, had ik gevraagd of je even tijd had voor mijn lange lijst.

Inmiddels kijk ik er anders naar. Sterker nog, ik heb juist veel geleerd!  Ik durf te geloven in de goedheid van mensen, als ik denk aan alle hulp die ik krijg. Ik durf andere jongeren maar ook de zorg te helpen na te denken hoe zij jongeren beter kunnen helpen. Ik mag mijn ervaringen delen en inzetten. Ik zie een bredere horizon waarlangs vriendschappen en gebeurtenissen trekken. Maar vooral: ik heb mezelf leren kennen en gerealiseerd dat ik best sterk ben.

Dus ben ik zielig? Nee. Ik ben ziek. Ik blijf ziek. Maar ik durf voor de toekomst te gaan. Misschien juist omdat ik ziek ben!