Net zoals veel tieners verlies ik me vaak in de comment sections op Instagrampagina’s. De discussies met de af en toe..'interessante' standpunten trekken me aan. Vooral onder posts die te maken hebben met feminisme en/of politiek zie ik de term white privilege steeds vaker voorbij komen. Maar wat is white privilege eigenlijk?

Witte privileges zijn de maatschappelijke voordelen die mensen met een witte huidskleur meer ervaren dan andere etnische groepen. Dat varieert van de voorkeur krijgen bij een sollicitatie tot sneller vrijgesproken worden in een rechtszaak tot, heel simpel, opgroeien wetende dat je omgeving aangepast is op jou. Dat laatste is bijvoorbeeld te zien in het feit dat er nog steeds bijna geen niet-witte gezichtsmake-up te vinden is in de gemiddelde drogisterij.

Negen van de tien keren dat het begrip op mijn scherm voorbij vliegt, is wanneer het gaat om witte criminelen die niet worden vervolgd, terwijl niet-witte criminelen voor dezelfde misdaad wél gestraft worden of als reactie op racistische opmerkingen die geplaatst zijn vanuit onwetendheid.

Hoofdtooi

Zo zag ik laatst bijvoorbeeld een post over cultural appropriation. Dat is wanneer bepaalde culturen kenmerken overnemen van andere, minder bevoordeelde culturen. In dit geval ging het om blanke mensen die een hoofdtooi droegen, een kledingstuk typerend voor native-americans en waarvan het recht om gedragen te mogen worden in die cultuur ook echt moet worden verdiend. Dat een andere cultuur die traditie zomaar overneemt en de waarde ervan teniet doet, wordt door de native-americans als pijnlijk ervaren.

Een blanke vrouw in de comments begreep dit niet en zei dat deze mensen zich niet zo aan moesten stellen. Dat is een geval van white privilege, want zij kan zich niet eens in die situatie verplaatsen omdat zij niet uit de cultuur komt die in het nadeel is. Toch blijken de white privileged niet alleen de zure mannen en vrouwen in de comments die niets beters te doen hebben dan activisten opfokken. Ik ben het zelf ook.

Besef
Het besef kwam een korte tijd geleden, toen ik op zoek ging naar een bijbaantje. Ik koos een vacature die me leuk leek, solliciteerde en had geen enkel moment twijfel of ik wel aangenomen zou worden. Niet omdat ik zo arrogant ben, maar omdat ik onbewust wist dat mijn witte huid, blonde haren, hoge opleiding en vriendelijke uitstraling altijd de voorkeur zouden hebben boven een hele hoop andere types. Ik dacht in eerste instantie altijd dat mijn goede opvoeding mij zo hielp, maar ik leerde al gauw dat ik heus niet de enige sollicitant was die beleefd kon glimlachen. Het lag écht deels aan het geluk dat ik bij mijn geboorte al had meegekregen: mijn huidskleur.

Schuldig?
Toen ik me realiseerde dat ik door dit aangeboren uiterlijke kenmerk een veel simpeler leven heb vergeleken met een heleboel andere kinderen van mijn leeftijd, voelde ik me schuldig. White privilege is een term die, vooral op social media, veel negatieve associaties met zich meebrengt. Heeft het nut om je schuldig te voelen? Nee. White privilege is in principe iets wat iedereen met een witte huidskleur bij zijn geboorte meekrijgt. Het gaat er uiteindelijk om hóe je ermee omgaat. Wees je ervan bewust dat jouw leven een stuk makkelijker is dan dat van mensen met een andere huidskleur in de Westerse wereld. Ontken de problemen van anderen niet zonder achtergrondinformatie en maak anderen bewust van white privilege wanneer zij niet inzien dat het hun visie verkleurt. Dan kan er verandering plaatsvinden.