Samen met mijn broer, zus en broertje sta ik iedere zondag vroeg op: tijd om naar school te gaan! Niet om naar de middelbare te gaan, maar voor onze lessen Arabisch. We pakken onze spullen en zijn klaar om te vertrekken.

Ik neem je graag een dagje mee.

Arabische les

Als we net in de auto zijn gestapt, staat er een ritje van twintig minuten op de planning. We vertrekken zo snel mogelijk om op tijd te komen. Als we er bijna zijn, realiseer ik me dat ons huiswerk nog thuis ligt. Daar bedenken we wel wat voor… Eenmaal aangekomen lopen we het buurtcentrum in, daar worden onze lessen gehouden. In de klas worden we vriendelijk verwelkomd door de docent en onze klasgenoten.

Er zijn verschillende klassen waarvan bijna alle leerlingen uit kleuters bestaan. Kinderen van twaalf jaar en jonger komen hier Arabische lessen volgen. Mijn broer, zus, broertje en ik zitten in een klas met iets oudere leerlingen. De jongste is ongeveer twaalf jaar, de oudste rond de dertig. Je bent nooit te oud om te leren, toch? Dat is de uitspraak die mij steunde toen ik mezelf tussen de kleinere kinderen zag staan op de eerste schooldag, toen de klassen nog niet verdeeld waren. Ik ben erg blij dat ik nu samen in de klas zit met mijn broers en zus, anders had ik het toch een beetje gênant gevonden... Op deze school maakt het eigenlijk totaal niet uit hoe oud je bent, je komt hier uiteindelijk om Arabisch te leren lezen en schrijven. 

Achtergrond

Bijna iedereen in de lessen heeft een Irakese achtergrond. Ikzelf ook. Thuis spreek ik de taal vloeiend, maar als het op lezen neerkomt, gaat het niet helemaal soepel meer. En laten we het al helemaal niet over schrijven hebben...

De lessen starten we bijna altijd met een stukje lezen. Het lezen van het stuk tekst moeten we thuis voorbereiden. Om de beurt lezen we het dan in de les hardop voor. Als iedereen is geweest, is het tijd voor een dictee. Het gaat dan over het stukje dat je daarvoor gelezen hebt. Hierna komt meestal de pauze. Dan kunnen we, ja, je weet wel, gewoon pauze houden. Meer kan ik er niet van maken.

Toetsen

Na de pauze volgt een uitleg van de docent. Er worden dan klassikaal vragen gesteld, af en toe ook raadsels. De docent praat Arabisch, dat helpt ook om ervoor te zorgen dat we nog beter worden in de taal. Wat mij opvalt is dat als ik de school binnenloop, er bijna nergens meer Nederlands te bekennen is. Iedereen praat Arabisch, behalve in de pauzes.

Als de docent genoeg heeft uitgelegd, deelt hij de toetsen uit. Geen stress, het zijn gewoon een paar opdrachten om onze kennis te testen, zoals: noem vijf woorden die met deze letter beginnen, etcetera.

Ook handig om te weten: in het Arabisch schrijven we van rechts naar links. Dat betekent dat de achterkant van een Nederlands boek de voorkant van een Arabisch boek is. Soms moet ik op een maandag weer even omschakelen naar het andere systeem…

Gebed

Na de toets is het tijd om te bidden. Samen met mijn zus en een vriendin lopen we naar boven. We vinden het fijner om daar te bidden, aangezien we bijna de enige zijn. Beneden bidden alle kinderen samen. Niet alle kleine kinderen weten hoe het moet, dus daar worden ze bij geholpen. Ook de rest bidt beneden, inclusief mijn broers. Als we klaar zijn, gaan we terug naar de klas. We krijgen nog uitleg, bespreken het huiswerk voor komende week en houden een discussie over een bepaald onderwerp.

Na een gezellige, leerzame dag, is het weer tijd om naar huis te gaan. Ik blijf voor altijd heel erg dankbaar voor de docenten, zij zorgen ervoor dat wij zo goed begeleid worden. Ik weet helaas niet hoe het er op andere Arabische scholen aan toe gaat. Maar wat ik wel weet, is dat ik nu al uitkijk naar komende zondag.

Dit wil je ook lezen:

Waarom ik zo uitkijk naar de ramadan