Ik stap de auto uit en loop een groot, grijs gebouw binnen. Na een draaideur zie ik de balie waar ik me moet melden. De juffrouw wil mijn afspraakbevestiging zien, vraagt om mijn ID en stelt controlevragen.

Vervolgens pakt ze een geel memo-blaadje en schrijft hier een getal op: 2571. Dit plakt ze over de pasfoto van mijn ID heen en geeft het aan me terug. Ik ben geen mens meer, ik ben een nummer geworden. 

Ze zegt dat ik door moet lopen en in de wachtkamer plaats kan nemen. Ik ga zitten op een onaangename, blauwe stoel en zie een stuk of twaalf andere kinderen, even veel jongens als meisjes en allemaal van ongeveer mijn leeftijd: tussen de 16 en de 18 jaar oud. Vijf jongens slaan een beetje stoere taal naar elkaar uit, de rest is doodstil. Niemand maakt aanstalten zich in het gesprek met de jongens te mengen. Dan wordt ineens een van de jongens weggeroepen en groeit bij iedereen weer het besef waarom we hier ook alweer zijn. 

Sfeerverandering

De vier jongens praten verder, maar je voelt een verandering in de sfeer; het lijkt een stuk beklemmender. Ik kijk om me heen, het valt me ineens op dat er helemaal geen daglicht naar binnen schijnt hier. Waarom eigenlijk niet? Ze hadden deze kille, lege zaal toch tenminste iets van natuurlijk licht kunnen geven?

De volgende van de resterende vier jongens wordt weggeroepen. Nou ja, 'weggeroepen'... Hij dient te vertrekken omdat zijn nummer op het scherm verschijnt. Hij staat op en loopt weg, zijn kameraad achterna. De drie jongens blijven over en praten beduidend zachter dan eerst. Ik kijk om me heen. Verrassend genoeg zie ik dat er niemand met zijn of haar telefoon bezig is. Op zich wel begrijpelijk, misschien. Ze hebben vast wat beters te doen: zich mentaal voorbereiden op dat wat zometeen komen gaat. Pling. Een nieuw nummer verschijnt en weer gaat er een jongen weg… 

Verdwenen

Ik heb geen idee wat er met de andere drie is gebeurd. Ik heb geen van hen zien terugkomen na hun vertrek; ze liepen een hoek om en verdwenen. Als ook nummer vier van het stel verdwijnt, blijft de laatste knul verbouwereerd achter. Van de stoere praat die hij een minuut of twintig geleden uitsloeg, is niets meer over.

Ineens is het ook stil, want verder lijkt niemand elkaar te kennen en het is té ongemakkelijk om nu opeens aan je buurmeisje te vragen hoe ze eigenlijk heet. De laatste jongen van het oorspronkelijke stel lijkt bijna blij of opgelucht te zijn dat hij weg mag uit deze kille ruimte. De stilte voelt nog veel bedrukkender aan. 

Ik hoor alleen nog maar het tikken van een klok en het gekraak van een oude radio. Ik herken het liedje niet omdat het te ver weg klinkt. Één voor één verlaat iedereen de ruimte en komen er van de andere kant weer mensen bij. Het zijn nog maar kinderen… Vreselijk dat zij hier nu al moeten zijn… Weer een pling en ik kijk verschrikt op. 2571 staat op het scherm. Dit is het dan.

2571

Moedig probeer ik op te staan, maar het gevoel dat nu iedereen naar mij kijkt, maakt het er niet gemakkelijker op. Nog steeds heb ik geen idee waar ik in hemelsnaam uit ga komen, want ik heb niemand die wegging, terug zien keren. Ik loop naar de hoek waar iedereen achter verdween en zie een nieuwe balie, nu met twee mensen. Ik voel me een terrorist, zo vaak als ik word gecontroleerd. Ze willen weer mijn ID - of beter gezegd nummer - zien, want zélf kijken of ik het ben, doen ze niet. Een van de twee kijkt me aan met een waterige glimlach, alsof ze weet wat mij te wachten staat. Dan gaat een automatische deur open. Hier moet ik doorheen lopen. 

Mijn ogen moeten een paar tellen wennen aan het donker, maar daarna zie ik een slecht verlichte ruimte met dertig computerschermen. De vijfde tafel links is voor mij bestemd. Nog één keer moet ik mijn nummer invoeren. Ik zucht diep en sla mijn slag: mijn autotheorie-examen kan beginnen. 

Lees ook
De dramatische autotheorie