Dit weekend keek ik voor het eerst in mijn leven het Eurovisie Songfestival. Iedereen zegt altijd dat het zo ontzettend slecht is, maar ik besloot er open minded naar te kijken. Ik zat klaar om een eigen mening te kunnen vormen.

Conclusie: ik vond het raar. Heel raar. Het Eurovisie Songfestival is waarschijnlijk de meest surrealistische kijkervaring die ik ooit heb gehad. Al heb ik wel ontdekt wat het festival onze maatschappij probeert te vertellen.

Om te beginnen zijn de acts zó ontzettend ingestudeerd, dat het bijna niet meer live te noemen is. Zelfs de camerabewegingen zijn zo perfect uitgemeten, dat er net zo goed géén cameraman achter zou hoeven zitten.

Zo moet het níet

Dan de liedjes: niemand weet echt wat nou precies een goed liedje is voor het Songfestival. Omdat de goede muzikanten van Europa niet geïnteresseerd zijn in dit vage festival, wordt het geen tentoonstelling van het beste wat het continent op muzikaal gebied te bieden heeft, maar meer een soort muzikale identiteitscrisis. Een waarschuwing om te laten zien wat je vooral níet moet doen.

Hieronder laat Roemenië bijvoorbeeld zien dat het géén goed idee is operette te mixen met 90's housemuziek:

Wanhopig kijkend

Dan heb ik het nog niet eens over het festival zelf, al het gedoe om de liedjes heen. Het is namelijk allemaal zo waanzinnig nep. De monden van de artiesten en presentatrices lachen, maar hun ogen kijken wanhopig de camera in, wachtend tot iemand hun onhoorbare schreeuw om hulp begrijpt.

Het is een soort gigantische poppenkast voor volwassenen. Neem Anouk, een van de enige vrouwelijke Nederlandse popmuzikanten die me een beetje authentiek leek. Tot ze besloot mee te doen aan het Eurovisie Songfestival: nu weet niemand meer echt wat we van haar moeten denken.

"Lachen, YOLO"

Was het festival een soort promotietour voor haar nieuwe singles? Ging ze puur voor het geld? Of dacht ze juist: "Ik doe mee aan het Songfestival, wordt echt lachen, YOLO"? Het festival heeft haar getransformeerd van integere muzikant tot... iets anders. Iets waar niet goed de vinger op te leggen valt.

De enige act die niet nep en gespeeld op me overkwam, was die van winnaar Denemarken. Een ontzettend schattig meisje dat het gewoon leuk vindt om op te treden. Ze genoot zichtbaar. Dat het nummer een soort oefening in middelmatigheid was, laten we er maar even buiten.

Theorie

In mijn poging dit alles te bevatten heb ik een theorie ontwikkeld. Alle puzzelstukjes vallen op hun plaats als je het zo ziet: het Eurovisie Songfestival 2013 was geen festival, maar een vijf uur durend absurdistisch meesterwerk. Het duurste complot ooit om de mensheid te laten zien dat we nep zijn.

Deze orgie van extreem rare muziek, lelijke kostuums en slechte smaak is zó ontzettend vreemd, dat het wel geregisseerd móét zijn. En dat is het ook. Het Eurovisie Songfestival zit boordevol goede boodschappen over de wereld. Kijk maar: al die voormalige Oostbloklanden huren altijd de beste Amerikaanse producers in om een liedje te maken, en die liedjes zijn slecht. De boodschap? Amerikaanse overgeproduceerde popmuziek is slecht.

Eerlijkheid overwint

Bovenstaande video schopte het niet ver in de ranglijsten omdat het anders was dan de rest. De boodschap? De maatschappij wil niet dat je anders bent dan de rest. En dit is nog het mooiste: aan het eind wint de enige eerlijke artiest in de hele competitie. Het licht in de duisternis, de heldin van ons verhaal. De boodschap? Eerlijkheid overwint!

Het Eurovisie Songfestival is een gemaskerd pleidooi voor eerlijkheid. Het is geniaal. Ik ben een fan!