Het was vrijdagavond, iets over vijf. Lise was nooit heel goed geweest in klokkijken, maar ze wist altijd precies wanneer haar shift voorbij was. De route van kantoor naar Centraal Station was in die drie jaar onveranderd. Ze rent over dezelfde straten, bruggen en pleintjes zoals ze dit elke vrijdag deed. Vanavond is een vriend van haar jarig en ze is totaal vergeten een cadeau te kopen. Als ze nu vaart maakt, kan ze nog net op tijd naar de Mediamarkt.

Met een zware tas en veel te dikke jas sprint Lise over de Voorstraat. Halverwege stopt ze om uit te hijgen. Ze zweet als een marathonloper en had op een kleverige chocoladewafel na niet gegeten die middag. Op zo’n lege maag rennen gaat natuurlijk niet, dus Lise besluit een pitstop te maken bij de Albert Heijn. Ze checkt haar telefoon en bedenkt dat ze binnen zeven minuten weer buiten moet staan als ze de trein wil halen. Vandaag had ze al haar deadlines gehaald, dus deze kon er ook nog wel bij.

Ze passeert de slapende zwerver naast de ingang en kijkt door de winkel. "Het is rustig gelukkig," stelt ze vast. Ze pakt een mandje dat kan rollen, smijt haar tas erin en loopt snel door tot haar mandje ergens achter blijft haken. "Godsamme, loop eens door", vloekt Lise in zichzelf. Ze wil eigenlijk stoïcijns doorlopen naar het schap met maaltijdsalades, maar besluit toch even sorry te mompelen. Het is tenslotte weekend. De eigenaresse van het mandje verontschuldigt zich ook. Lise loopt al bijna door als ze zich plotseling realiseert dat ze die stem kent. Haar adem stokt, de trein die ze wilde halen kan haar gestolen worden. Lise draait haar lichaam een kwartslag en herkent haar. Het is Fenna.

Vijf jaar geleden leerden ze elkaar kennen tijdens een toneelstuk waarin ze samen speelden. Op de eerste repetitiedag schudde Lise Fenna’s hand tijdens de lunch.

"Fenna" heette ze, zei ze. “Oh en ik speel de rol van Eva, hihi”. Voor Lise, 12 jaar, kop vol pukkels en een kabouterlengte, was dat een mijlpaal. 

Na het bereiken van de gevreesde puberteit, was dit stap twee. Wat het nou was, wist ze niet. Misschien was het de ongemakkelijke lach van het meisje met blonde krullen dat blijkbaar Fenna heette. Blijkbaar, want al voor ze haar naam uitsprak, was ze voor haar gevallen. Nadat Lise verlegen een zachte 'oh, eh leuk' als antwoord gaf en Fenna met haar modellenbenen naar de volgende speler liep, zat Lise's hoofd vol met suikerspin. 

Het suikerspineffect hield een een jaar aan. Elke week zag Lise Fenna maar elke keer hield ze haar gevoelens verborgen.  Na een tiental voorstellingen ging de groep uit elkaar. Lise, toen net dertien, nam afscheid van de cast en kwam als laatste bij Fenna aan. Een laatste knuffel geven, durfde ze niet. Maar Fenna zette al een stap naar voren met haar armen uitgestoken. In de enkele seconden dat die omhelzing duurde, rook Lise Fenna nog één laatste keer. In de jaren daarna kon ze haar niet vergeten, hoeveel nieuwe mensen ze ook ontmoette en hoeveel relaties ze ook begon en vroegtijdig beëindigde: Fenna is, was en bleef de mooiste. Nu stond Fenna op een paar meter afstand pasta’s te vergelijken.

Lise draait zich om, plant haar mandje terug bovenop de stapel en wurmt zich langs een oude man met overvolle wagen en een puber met een blikje Redbull heen. Ze begint te rennen. Een mengsel van blinde paniek, blijdschap, verbazing en ja, weet wat nog meer, gaf haar spieren energie. Lise rent langs mensen, honden, snackbars, rokende bouwvakkers en houdt maar niet op. Ze begint spierkrampen in haar kuiten te krijgen, maar het maakt niet uit: ze rent weg van het verleden dat opdook in de Albert Heijn. Het mooiste meisje van het hele land had zojuist dezelfde ruimte met haar gedeeld. De stroom aan herinneringen hadden Lise overvallen en deed haar vluchten. Toch was het ook diezelfde herinnering die haar stil liet staan op honderd meter van de Voorstraat. "Waarom ben ik eigenlijk aan het rennen?" bevraagt Lise zichzelf. Terwijl ze zich bedacht hoe belachelijk het eruit moet hebben gezien voor alle mensen die ze half omver had gelopen, wist ze het: vluchten is geen oplossing.

Lise kijkt om zich heen en ziet Fenna met haar fiets aan de hand en een volle tas aan het stuur linksaf slaan bij de Plompetorengracht. Vlak voordat ze uit het zicht verdwijnt, roept Lise: “Fenna!”. Het blondekrullengezicht keek achterom. “Ken je mij nog?” De zon ging onder die dag in Utrecht, de dag liep ten einde. Voor Lise was die dag daarentegen pas net begonnen.