De trein die in vijf onafgebroken uren naar Nederland zou gaan zat al vol. Ik kon nog wel naar huis gelukkig, maar moest overstappen in Parijs. Op zich niet zo'n feest: van een station in de ene kant van een stad die ik niet ken, naar een station in de andere kant van de stad. Maar er zat óók nog een kleine speling tussen de aankomsttijd en de vertrektijd van de ritjes. Vijf uur. Vijf. Uur. VIJF FUCKING UUR.

Ik bereidde me voor op vijf uur weggekropen in een hoekje van het station zitten. De minuten op m'n mobiel wegkijkend. Tot plots: de stem van Casper, ergens in mijn achterhoofd. 'Kom van je reet af en maak er het beste van! YOLO!'

Nieuwe vriend

'Mesdames et Messkgrrrrr, notre kggggggggrrrra à Gare de Lykrggggggringt minutes.' Ik tikte op de schouder van de jongen die al de hele reis zwijgend naast me zat. Had hij verstaan wat net werd omgeroepen? "Nee, wat een gekraak hè, en bovendien spreek ik helemaal geen Frans. Wel Engels. Ik kom dan wel uit Praag, maar heb een tijd in Canada gestudeerd. Jij spreekt ook Engels, kom je uit Engeland? Nederland? Ik ben wel eens in Amsterdam geweest, bladiebla, Anne Frank House, Museum Square, bladieblabladiebla." Met mijn nieuwe Praagse vriend liep ik even later Gare de Lyon op. Hij moest snel naar het vliegveld om z'n vlucht te halen, helaas. "Good luck with your five hours in Paris!"

Je ne comprends pas

Met mijn véél te zware logeer-rugzak en slaapkussen onder m'n arm drentelde ik de stad binnen. Zo. En nu? Metro maar nemen. Na fervent speurwerk vond ik bordjes met een omcirkelde M, die - zo gokte ik - óf Metro óf McDonalds in zou houden, dus ik zat sowieso goed. Eenmaal daar: vage cijfers en vage letters en vage kleurtjes, ik snapte er de stokbroden van. 

Tijd voor actie. 'Je ne comprends pas du tout du métro!' zei ik met een pruillip tegen een vriendelijk ogende Française. "Ah! Geen probleem. Waar wil je naar toe? Hier, een plattegrondje, en dan moet je zo en zo, overstappen daar en opstappen op het gele lijntje. D'accord? Veel succes et bonne journée!"

Glazen piramide
Ik stapte uit bij Palais Royal Musée du Louvre, rende de trappen op naar boven en stond niet veel later in de zinderende Franse hitte. Ik draaide een 180 graden rondje: daar was de giga glazen pyramide, daar was een reuzenrad, daar was een prachtige tuin, en daar, in de verte, de Eiffeltoren! Ik was gewoon in Parijs!

Mijn telefoon begon plots te rinkelen vanuit ver in mijn rugzak, dus ik liet mijn kussen vallen en begon te graven. Het was mijn moeder. "Lottie," zei ze, "hoe is het? Hou je het een beetje vol op het station?" Nou.. Net toen ik had verteld dat ik nu richting de Eiffeltoren liep, sloeg ik een klein Frans gilletje en sprong drie meter achteruit. Een graatmager model in lingerie keek geërgerd om, en ging toen weer verder met poseren voor de drie flitsende camera's. Ik had zojuist onbewust gephotobombed op een modeshoot.

Daar is 'ie dan
Een heerlijk tijdje lopen later, waarin ik vol verbazing foto's had genomen van die prachtige Franse straatjes, kwam ik dan aan bij de machtige Eiffeltoren. Jeetjemina. Wat een ding. Ik ging naast een Japans gezinnetje zitten, keek naar boven en at een koekje. Daar zat ik dan. Eventjes in Parijs.

Ik keek omhoog naar de toren en at een koekje, maar dacht vooral: af en toe even YOLO is noodzaak. Want wie weet leidt zo'n heel klein momentje uit-je-comfort-zone tot het allermooiste wat er is. Een avontuur.

Het is zomervakantie! Onze redactie drinkt met de billen bloot melk uit een kokosnoot op een onbewoond eiland. Tot maandag 1 september publiceren we daarom wat minder blogs, daarna komen we weer op volle kracht terug. En als je ons gaat missen, check dan het beste uit ons archief bij de Klassiekers!