Ik woon in een groot dorp gelegen tussen de Maas en de Waal. Vlakbij mijn huis zijn er bescheiden boerderijen waar geiten en koeien gras grazen. Verder in de buurt zijn er winkels, een theater, sportclubs en één middelbare school, waar ik mijn lessen volg. Mijn hele leven breng ik door binnen de grenzen van mijn woonplaats. Ik ben niets anders gewend. 

Maar op een dag begint er iets te knagen. Als ik rustig fiets langs de vertrouwde straten,winkels en de molen, merk ik dat er een ongemakkelijk gevoel omhoog kruipt. Een mekkerend, ongelukkig geluid ontsnapt uit mijn mond: ik klink net zoals de geiten uit de buurt. Opeens lijkt deze buurt heel klein. Ik voel me gevangen, maar ben tegelijkertijd ook bang om erop uit te gaan. Ik klamp me vast aan mijn dorp. 

Thuis lijken de muren op me af te komen, maar de gedachte aan de buitenwereld boezemt nog meer angst in. Maar ik kan niet rond blijven lopen met dit gevoel, ik móet er iets aan doen. Ik moet iets anders dan deze omgeving zien. Ik besluit af te reizen naar Amsterdam, de koningin der Nederlandse steden.

Met rasechte Amsterdammer Anouk als gezelschap loop ik naar het centrum. Haast heerst in de stad. Trams, metro's en auto's razen non-stop voorbij. Ook racen veel fietsers voorbij, alsof ze worden achtervolgd door een wreed monster. En de voetgangers stappen flink door, alsof ze trainen voor het wereldkampioenschap snelwandelen. 

We lopen door een grote winkelstraat. Het is er zo druk is dat de mensengezichten voor mijn ogen duizelen. Ze kijken nors en gestrest. Niemand zegt iets tegen elkaar. Na een poosje staan we op de Dam. Vol ontzag kijk ik naar het Koninklijk Paleis. Wat is het GROOT. De vrolijke toerist in mij komt naar boven, die Anouk vastlegt op camera. 

Knorrende geluiden klinken vanuit onze buiken. We besluiten een lunchplek te zoeken, wat een hele opgave blijkt. Er is zoveel keus! Snackbars, shoarmatenten, brasseries, lunchrooms, café's, je hebt alles in Amsterdam. Na lang wikken en wegen nemen we plaats in een café met een stedelijk, hipster-achtig tintje. 

Daarna gaan we een boel toeristische trekpleisters af. Ik loop langs de authentieke grachten met de hoge herenhuizen, het Vondelpark, het Rijksmuseum en nog veel meer. De indrukken stromen naar binnen, alsof duizenden ansichtkaarten van Amsterdam zich nestelen in mijn geheugen. 

De zon gaat onder. Ik neem afscheid van de stad en stap in de trein. Tijdens de terugreis weet ik met moeite mijn ogen open te houden. Het was leuk om een bezoekje te brengen aan een totaal andere omgeving, om te ontsnappen uit het dorp. Om eens te zien hoe het eraan toegaat in een stad. Ik hoefde nergens voor te vrezen: het is hartstikke leuk buiten de grenzen van mijn dorp. Maar zodra ik een stap op mijn geboortegrond zet, voel ik me weer volledig op mijn gemak. Wat ze zeggen is waar: Oost west, thuis best.