Twee handen op één buik
Een zonnestraal schijnt op me neer, terwijl we op het zachte tapijt in mijn slaapkamer zitten. Ik knijp mijn ogen tot spleetjes, en zie nog net dat zij hetzelfde doet. We glimlachen allebei, maar haar mond is duizend keer mooier. De mond waarmee ze eindeloze verhalen vertelt, die de mijne hardop laten lachen. De mond die dingen fluistert in mijn oor, en de mond die me laat zweren ze nooit te vertellen aan iemand.
Dit verhaal is geschreven door Luca Fischer (16) als inzending voor de wedstrijd Talent voor Taal. De komende weken publiceren wij de volgens Scholieren.com beste verhalen met thema 'vriendschap' op onze voorpagina. De officiële uitreiking vindt plaats op 27 november.
Enkele secondes kijken we elkaar aan. Onze blonde lokken schijnen in het zonlicht en het laat ze glanzen. We hebben dezelfde moedervlek op onze neus en een stel dunne, lange lippen.
Nerveus
We lijken zoveel op elkaar. Toch verschillen we als dag en nacht. De manier waarop ik reageer op dingen is anders. Waar mijn reacties onzeker en twijfelend zijn, zijn die van haar juist sterk en eerlijk, soms zelfs beledigend. Maar ze vertelt dat het geen zin heeft tegen haar te liegen, want ze weet alles van me. In feite zijn we twee handen op één buik, maar dan wel twee verschillende handen op die buik.
"Is er nog nieuws?" vraagt ze me. Ik schrik op uit mijn gedachtes en kijk weg. Ik begin nerveus met mijn elastiekje te spelen dat elke dag sinds ik haar heb ontmoet, om mijn pols zit. Het kalmeert me, maar vandaag blijf ik onrustig. Waarom moet ze dat weten? Heeft ze me soms iets horen zeggen tegen mijn ouders? Ik ga rechtop zitten en schraap mijn keel, waarna ze mijn handelingen herhaalt.
"Niets." Ze blijft me ongelovig aankijken en neemt geen genoegen met mijn korte antwoord. Ze zegt altijd dat mijn gezicht boekdelen spreekt, en ik weet dat ze nu de woorden van mijn voorhoofd leest. "Ga je soms afscheid van me nemen?" De manier waarop ze de woorden uitspreekt, veroorzaakt een prop in mijn keel. Opeens hoor ik een snik. Ik wend mijn blik terug naar haar, en zag haar huilen.
Gevangen
Toen stroomden de tranen ook over mijn wangen, en zou ik willen dat ik haar kon knuffelen. "Natuurlijk niet, ik laat ze je niet van me afpakken," zei ik zacht, en begon ook te snikken. Kort liet ik haar doordringende blik even los om naar de koekoeksklok te kijken, en ik wist dat het bijna tijd zou zijn.
"Je bent mijn beste vriendin. Als ik je kwijt raak, wie heb ik dan nog om mee te praten?" Ik begin lichtelijk in paniek te raken en probeer mijn tranen in bedwang te houden voordat iemand me zo zou zien. Ze kalmeert me, door te zeggen dat ze altijd bij me zal blijven, waar ik ook heen zal gaan.
Ik hoor voetstappen op de gang richting mijn kamer. Mijn deur gaat krakend open en ik zie mijn vader in de opening staan. "Anna, het is tijd voor therapie. Kom je zo naar beneden?" Ik knik en sta op. Zij staat ook op, maar als ik naar de deur loop om weg te gaan, loopt ze niet met me mee; ze blijft staan, met tranen in haar ogen en gevangen in de spiegel van mijn klerenkast.
Een studie die filosofie, psychologie en sociologie combineert, en waarin je ook nog eens goed leert te reflecteren en gesprekken te voeren – klinkt dat als jouw droomstudie? Dan is de bachelor Humanistiek misschien iets voor jou.
Kom kennismaken op de Open Dag van zaterdag 15 maart.

1 seconde geleden
M.
M.
Wow, over onverwachte wending gesproken. Goed geschreven!!
11 jaar geleden
AntwoordenA.
A.
Dit verhaal is echt goed. Ik kan mezelf er heel goed in verplaatsen. Ik ben benieuwd wat voor verhalen er dit jaar worden geschreven.
10 jaar geleden
Antwoorden