Toen ik acht was, ging ik op theaterles. Ik was meteen verkocht. In alle vriendenboekjes schreef ik dat ik actrice zou worden. Nu, acht jaar later, ben ik nog steeds even verliefd en is de droom om actrice te worden alleen maar groter geworden.

Via-via kon ik vast een voorproefje nemen op mijn toekomst en een dagje meedraaien op de theateropleiding van Artez. Lessen volgen en vanuit de coulissen vast gluren naar mijn toekomst. 

Van tevoren gieren de zenuwen echter door mijn lijf. De vriendin die meegaat en ik lopen best wel te stressen: hoe zouden de studenten zijn? In vergelijking met hen bakken wij er vast helemaal niets van.

In honderdduizend stukjes

Ik heb het gevoel dat ik mezelf nu al moet bewijzen. Als ik het vandaag niet goed doe, zal mijn droom nu al in honderdduizend stukjes vallen, drie jaar voordat ik überhaupt auditie mag doen.

In het schoolgebouw zit niet alleen de toneelopleiding, maar ook het conservatorium, de modeopleiding en de dansopleiding. En da's wel te zien aan de mensen die we binnen tegenkomen. Ze zien er allemaal supercreatief uit en de kriebels in mijn buik groeien. 1-0 voor de zenuwen.

Mislukt

Onze eerste les begint. Zo onopvallend mogelijk lopen we het lokaal binnen. Mislukt. We belanden in een klas met eerstejaars die allemaal supergeïnteresseerd zijn. Ze schieten meteen een spervuur van vragen op ons af en als dat een beetje afgelopen is, gaat iedereen gewoon zijn ding doen. Het voelt bijna alsof iedereen hier voor het eerst is en het leeftijdsverschil valt ook ontzettend mee. Beat that, zenuwen: 1-1.

Onze eerste les is een spelles. Ik heb mijzelf van tevoren voorgenomen me niet in te houden en ga er gewoon voor de volle honderd procent in. We doen superleuke opdrachten en omdat ik zo bezig ben met mooi theatermaken, vergeet ik mijn zenuwen en hoe ik opkijk tegen deze studenten.

Veel opdrachten gaan om samenwerken en tot mijn verbazing lukt me dat vrijwel meteen. Ik was bang dat ze op me neer zouden kijken, maar het zijn gewoon mensen met dezelfde passie en dezelfde droom als ik. En dat is waarschijnlijk ook hoe ze over mij denken. Hoop ik. 2-1 voor mij.

Hiervoor knokken

Later die dag volg ik nog twee lessen waarin ik nog meer nieuwe dingen leer. Mijn belangrijkste ontdekking: ik vind het hier absoluut geweldig. Vóór vandaag kon ik me al niet voorstellen dat ik ooit iets anders zou doen, maar na vandaag is er echt geen twijfel meer over mogelijk. Dit is wat ik ga doen later en ik ga er voor knokken om dat te bereiken.

Want stel je eens voor dat je nooit meer met tegenzin naar een school gaat waar je helemaal geen moer aan vindt, maar alleen nog maar leert over dat wat jij het allerliefste doet. Ik zou uitkijken naar elke schooldag, met liefde mijn bed uitkomen als de wekker gaat en zelfs met plezier mijn huiswerk maken. Dat vooruitzicht is me alle eerdere zenuwen waard.

Maar na zo'n meeloopdag ben ik wel gesloopt, want zo'n dag is superintensief. Ik ga de komende drie jaar denk ik maar even uitrusten totdat het echte interessante leven mag beginnen. Ik kan niet wachten.