Een nieuw fenomeen in de examenklassen: Sportoriëntatie en -Keuze. Gedurende een aantal weken krijg je tijdens de gymlessen de keuze om deel te nemen aan verschillende sportactiviteiten. Voor het gros van de medeleerlingen stijgt het sportieve libido tot ver in de exosfeer; voor anderen is het de hel op aarde. En laat ik nou net in die hel terecht zijn gekomen.

Roeien, tennis, voetbal, schermen, streetdance, golf en rugby: je kon je overal voor opgeven. Nu heb ik weinig problemen met voetbal en roeien, maar tennis gaat mij al stukken moeilijker af. Zo af en toe waag ik mij op de tennisbaan, maar daar ben ik meer tijd kwijt aan het zoeken van mijn te enthousiast geslagen ballen.

Bij schermen denk ik dat ik die genetisch gemodificeerde satéprikker op plekken steek waar men blijvend letsel aan overhoudt, en ik denk dat rugby mij het gevoel van een bezoek aan de chiropractor tot de macht tien geeft. De combinatie Rik en streetdance staat gelijk aan een Lamborghini Gallardo met een skibox: het kan gewoon niet.

Tiger Woods van de midgetgolf

Tussen mijn andere gekozen onderdelen stond ook golf. Vroeger was ik er heilig van overtuigd dat ik de Tiger Woods van de midgetgolfbaan was, vooral omdat ik nooit tegen iemand speelde. In de vakanties wil ik nog wel eens gaan golfen met een paar vrienden op een amateuristische baan met enkel een ijzer en een putter, dus ik had het gevoel dat deze cursus nog enigszins te doen moest zijn.

De eerste tegenvaller deed zich voor toen ik doorkreeg dat de golfbaan op ongeveer drie kwartier fietsen van school lag. Gelukkig was klasgenoot Bente ook slachtoffer van deze constatering, dus konden we samen onze lijdensweg affietsen.

Bij aankomst werd het me duidelijk dat de golfbaan in kwestie behoorlijk professioneel was, hetgeen mijn zelfvertrouwen toch een beetje schaadde. Mensen met golftassen die enkel in een Skoda Superb passen, petjes, spencers, ruitjesbroeken, leipe golfpatta’s en vooral dikke auto’s deden me beseffen dat golf toch niet alleen maar een balletje slaan was, maar meer een van de weinige hobby’s die zonder lening niet vol te houden is.

IJzers van titanium en Woods van staal

Het eerste spel was met de putter, de meest gebruikte golfclub in de golftas: daarmee lukte het me redelijk om de golfballetjes naar de holes te slepen. Het bracht mijn zelfvertrouwen weer aardig op peil.

Totdat ik hoorde dat er nog een tweede onderdeel was.
Dit onderdeel werd mede mogelijk gemaakt door de ijzers van titanium en de woods van staal; vooral niet te makkelijk denken bij benamingen. De instructeur deed een paar slagen - waarbij hij ongeveer 36 homeruns kon maken - voor. Toen de beurt aan ons was, dacht ik dat het toch best makkelijk moest zijn om zo’n honderd meter ver te slaan.

Zes keer een arm uit de kom, ontwrichte schouders en een nekhernia later begon het er toch best redelijk uit te zien.
Na deze cursus heb ik heb ik geleerd dat de green, de kort gemaaide grasoppervlakte op de golfbaan, wel altijd groener is bij de buren.